0

1. Cilt 4. Bölüm

Bölüğünün tüm güçleri çatışmada ölmüştü, terk edilmiş bir şehrin sokaklarında tek başına saklanmak için gelmişti ve gece olunca kar yağmaya başladı.

Shinn, terk edilmiş bir kütüphanedeydi. Sırtını zırhında sayısız iz bulunan “Juggernaut”una yaslamıştı, Bir yıl önceki ilk askere alınma tarihine kadar uzanan birim, hafif bir uykuda gibiydi. Sanki şafağı bekliyorlardı…

On iki yaşındaki küçük bir beden için bu karlı gecenin soğuğu çok zorluydu. Kalın, ağır duvarlar zeminini koruduğu için kütüphane çökmemişti. Kütüphanenin penceresiz arşivinde ince bir battaniye buldu ve bunu üzerine örttü. Bir dakika öncesine kadar harabelerin etrafında dolaşan , güçlerinin tükenmesini ve kara gömülmelerini önlemek için geri çekilmeye başladı, böylece gün geldiğinde güvenli bir şekilde üsse geri dönebilecekti. Ancak nedense, Fido adını verdiği eski takımına ait “Çöpçü” ona her zaman çok bağlıydı ve onu her zaman önce bulurdu.

Aniden biri tarafından işaret edildi ve gözlerini açtı.

Ölümden kaçtığından beri ölülerin seslerini duyabiliyordu. Bununla birlikte, her zamankinin aksine, herhangi bir ses duyamadı, bunun yerine birisinin onu çağırdığını hissetti.

Uzun zaman önce kaybolan, bir daha asla duymayacağını düşündüğü bir çağrıydı.

Bu sese doğru çekildi ve dışarı çıktı.

Siyah metal ve koyu gri taştan sokaklar çoğunlukla saf beyaz karla kaplanmıştı ve ardında bir siluet bırakıyordu. Kar sessizdi, nefes nefeseydi, şehre yağıyor, çırpınıyor ve yığılıyor, sokakları, molozları ve hatta siyah geceyi, beyaz bir şeytan sessizce öfkeleniyormuş gibi boyuyordu. B güzel manzara ruhları da beyazlatmış gibiydi.

Kar ve molozlarla dolu sokaklardan geçerek şehrin merkez meydanına geldi.

Ortada bir kilise vardı, iki kulesinden biri devrilmişti ve karın beyazlığı içinde, karanlıkta duran devasa bir iskelet gibi görünüyordu. Demek ondan önce gelmişti.

Yıkılmış bir "Juggernaut", düşmüş bir iskelet gibi yere çökmüştü.

Kokpit kapağı havaya uçmuştu, hiçbir yerde görünmüyordu ve geriye sadece hava nedeniyle deforme olmuş zırh vardı; başsız bir iskelet şövalyesinin kişisel izini zar zor görebiliyordu.

Yaklaşırken karı ezdi, kokpite baktı.

"…Erkek kardeşim."

Nasıl bilebiliyordu ki? Sorulsa bile bildiğini söylemekten başka cevap veremezdi. Shinn sadece bunun bir gerçek olduğuna ikna olmuştu ve nedenini açıklamak için mazeretlere ya da nedenlere gerek görmüyordu.

Sıkışık, siyah kokpit yavaş yavaş kar ile dolmuştu. Başını eğdi ve kardeşinin kafası gitmiş halde yatan solmuş kemiklerini fark etti…