Mola Yeri - Kısım 2

“Bütün evrak işlerini hallettiğiniz için teşekkür ederim Başkan.” Nell, yaşlı adamın muhafızlarından birinin elinden anahtarları alırken, ayaklarıyla garip bir hareket yaptı. “İ-izninizle.”

“Şeyy... evet, onun dediğinden. Sonra görüşürüz dostum. Ve rahat ol.” Kahraman gibi, ben de utanç hissiyle gözlerimi kaçırarak adamla konuşmuştum.

“...İyi dinlenin. Sabah ilk iş yola çıkacağız.”

Veda ettikten sonra, odamızın olduğu tarafa doğru döndük ve geceyi geçirmek için odaya doğru ilerlemeye başladık. Ya da en azından niyetimiz öyleydi. Koridorun yarısından öteye gidemeden, olduğum yerde kalakalmıştım. Garip bir karıncalanma hissi, tüylerimi ürpertmişti. Tehlike geliyordu.

“Yuki? Sorun nedir?” Yüzümdeki ifade, uyarı gelme hissinden, gıcık olmuş bir ifadeye dönerken, Nell bana doğru dönmüştü.

“Ah, lanet olsun... Sadece arkama yaslanıp, rahatlamak istiyordum. Sanırım artık bu olmayacak.” İç çektim. “Kılıcını hazırla. Muhtemelen ihtiyacın olacak.”

Elleri hızla kılıcına gitti. Etrafını tararken, bir eliyle kınını tuttu, diğeriyle ise silahın kabzasını yakaladı. Bahsettiğim tehditi bulamamış olsa da, tepkisinde hiçbir şüphe ya da sorgulama yoktu, sadece güven vardı.

“Bir sorun mu var?” İkimizin de birden tetiğe geçmesi, yaşlı başkanın dikkatini çekmişti.

“Gelmekte olan büyük bir grup canavar var. Doğrudan şehre doğru ilerliyorlar.”

“Ne!?”

“Şehre varmaları ne kadar sürer?” diye sordu Nell.

“Çok değil. Muhtemelen yarım saat içinde duvarlara ulaşırlar.”

Ona cevap verirken hızlıca haritama baktım ve garipliği not aldım. Canavar ordusu bizim yolumuzu izliyordu; şehre, bizimle aynı yönden yaklaşıyorlardı. Bana mı öyle geliyor yoksa bu bir kumpasa mı benziyor?

Ordu, orklar, ogreler, cin cüceler ve zeki ırklar olarak görülmeyen diğer çeşitli insana benzeyen canavarlardan oluşuyordu. Genellikle yaban domuzu ve kurtlardan oluşan, birkaç tane hayvana benzeyen canavarlar da vardı. Bu yaratıklar binek olarak görev görüyordu ve daha insansı olan türleri sırtlarında taşıyorlardı. [1]

Duyurum, bir tür halk duyurusu gibi algılanmıştı. Muhtemelen metal bir çan sebebiyle ortaya çıkan velvele, şehir boyunca ilerledi, dış duvarlarından yansıdı ve her bir sokağına yayıldı. bir acil durum olduğunu fark ettiklerinde, diğer misafirler de hareketlenmeye başladı. Yerel otoriteler, insanları sakinleştirmek ve onları güvenli bir yere yönlendirmek için bağırmaya başladılar. Sesleri öyle gürdü ki, hanın kalın duvarlarının içinden bile onları rahatlıkla duyabiliyordum.

“Onları, gözlerini kullanmadığın halde nöbetçilerimizden daha önce tespit etmene inanmakta zorlanıyorum,” dedi başkan, “ama, sanırım bir iblis lordundan daha azını da beklememeliyim.”

“Aynen, şöyle ki, yaşadığım yerde ölmek istemiyorsan, potansiyel tehditleri koklamada en azından bu kadar iyi olmalısın.” dedim. “Her neyse, şu sıralar bir tür önemli bir politikacı falan olman gerek değil mi? Buradan basıp güvenli bir yere saklanman gerekmiyor mu?”

“Tabii ki hayır. Soyluların bir üyesi olarak, benim görevim böyle zamanlarda öne çıkıp halk için savaşmaktır. Sör Gamdia!”

“Emrinizdeyim lordum!”

Tanıdığım diğer kişi olan yaşlı komutan, ismi söylendiği anda sırtını dikleştirdi, bulunduğu yerden başkanın yanına ilerledi ve selam durdu.

“Her bir adamı toplayın. Dinlenme zamanı değil.” dedi Raylow, bir an bile tereddüt etmeden. “Onlara, hemen Başkan Nigen’ın köşküne ilerleyeceğimizi ve ona yardımımızı sunacağımızı söyle.”

“Emriniz olur efendim. Derhal yola çıkmaları için hazır edeceğim.”

Şövalye, tam bir askerin sahip olacağı coşku ve enerjiyle ayrıldı ve verilen emirleri geciktirmeden uygulamaya koyuldu.

“Yuki, lütfen...onlara yardımcı olmama yardım eder misin?” diye sordu Nell.

“Tabii. Sorun değil. Lütfen demene gerek bile yoktu.” Sırıtırken omuz silkmiştim. Belli ki, söylediklerim ve soğukkanlı tepkim, kasvet dolu yüz ifadesi kısa sürede bir gülümsemeyle yer değiştirdiğinden, Nell’in endişelerini yatıştırmıştı.

“İkiniz harekete geçmeyi planlıyor musunuz=” diye sordu başkan, yaklaşırken.

“Yani, öylece duracak değilim. Muhtemelen çanların çalması ve aptalların gece boyunca kapılara yüklenmesi yüzünden iyi uyuyamayacağım.” diye homurdandım. “Ayrıca, şu küçük kahraman hanım benden yardım istediğinden, şu anda az çok dahil olmak zorundayım, öyle ya da böyle. Muhtemelen etrafta uçarken bir plan yaparım ve nelerin döndüğünü anladığımda harekete geçerim.”

“Hangi yönden geliyorlar?” diye sordu Nell.

“Bizim geldiğimiz yönden, ki bu çok garip, çünkü ilerlerken azıcık bile düşmanlık gösteren bir yaratıkla hiç karşılaşmadık, ama her neyse.”

“Tamam. Durum buysa, ben doğrudan kapıya ilerliyorum. Önemli bir şey öğrenirsen bana haber verir misin?”

“Tabii. Keşifle işim bittiğinde kapıya uğrayacağım.” Başkana doğru döndüm. “Evet, biz kendi kafamıza göre takılacağız.”

“Eğer durum buysa, bizim tarafımızda çalışacağın varsayımı altında çalışacağım.” dedi. “Normalde bu durum, kendimi ölüme hazırlayacağım türde bir durum olurdu, ama ikiniz buradayken, kendimi daha rahat hissediyorum.”

“Bu iş bende. Her şey iyi olacak. Hatta sadece arkana yaslanıp dinlenebilirsin bile, değil mi Nell?”

“Belki. Batırıp, avazın çıktığı kadar küfür etmeye başlayıp başlamamana bağlı.” dedi. “Çünkü gardını indiriyor, kendi ayağına takılıyor ve her seferinde tam olarak bunu yapıyorsun.”

“Ah, sus.” gözlerimi kaçırdım. “Ama haklısın. Gözlerimi dört açacağım.”

“Eğer ikiniz bu kadar rahatsanız, endişelenecek bir şey olacağından şüpheliyim.” diye güldü başkan. “Ama ne olursa olsun, ikinize de bol şanslar.”

***

“Sör Nigel!”

Alfyro’nun başkanı Raylow Lurubia, iş arkadaşının malikanesine öyle bir hararetle girmişti ki, diğer başkan onu neredeyse bir saldırgan sanmıştım.

“Sör Raylos!? Siz neden buradasınız?” Sengilia’nın başkanı başını, konuştuğu muhafızdan malikanenin girişine çevirdi.

“Başkente doğru ilerliyordum ve geceyi yerel bir handa geçirmeye karar vermiştim. Şehrin tehlikede olduğunu fark ettiğim an hızla buraya geldim. Adamlarımın ve benim yardım için yapabileceğim herhangi bir şey varsa, lütfen bana haber ver.”

“Senin için nispeten talihsiz olsa da burada olmanıza minnettarım. Bir zamanlar savaş tanrısı olarak bilinen adamın yanında savaşmak, kesinlikle güven verici.”

“Bu çok, çok uzun zaman önceydi Sör Nigel.” diye güldü Raylow, ilgisizce. “Durum hakkında detaylı bir bilginiz var mıdır? Bir canavar ordusu tarafından saldırıya uğradığımız dışında pek bir şey öğrenemedim.”

“Kulaklarınız her zamanki kadar keskin Sör Raylow. Sizden hiçbir şey kaçmıyor, değil mi?” Nigel iç çekti. “Aytnen dediğiniz gibi. Gözetleme kulesinde olan adamlardan biri bir grup canavarın şehre doğru ilerlediğini gördü. Yüzlercesi buraya doğru yaklaşıyor ve yeterince adamımız yok.”

“Yüzlerce mi? Bu gerçekten de çok...”

“Kesin olarak konuşmak gerekirse, orklar, ogreler, cin cüceler ve çeşitli farklı ırktan binicilerden oluşuyorlar. Saptanan türlerin çoğu, tehdit seviyesi olarak tehlikeli sınıfına giriyor.” Sengilia’nın başkanı, burnunun üstünü sıktı. “Bana sorarsanız, bu tam bir izdiham ve hiçbir uyarı olmadan gerçekleşiyor.”

Nigel’ın ifadesi asılmıştı. Kısa süre içinde her şeyini kaybetme riski vardı; adamları, halkı ve hatta hayatı yakında elinden alınacaktı. Raylow, bir anlığına onun kasvetini paylaşmıştı, ama diğer adamın aksine, Raylow’un hoşnutsuz ifadesinde bir umut ışığı vardı.

“Tüm bunların içinde bir şans yine de var.” diye mırıldandı.

“Ne demek istiyorsunuz?”

“Ya da yoktur. Bakış açısına bağlı.” Raylow iç çekti. “Tamamen onların çabalarına bel bağlamak canımı sıkıyor. Şiddet karşısında daha büyük bir gücün arkasına saklanmak korkakça. Ama şunu emin olarak söyleyebilirim ki, o ikisi varken, temizlik, istilanın kendisinden çok daha büyük bir endişe konusu olacak.”

Nigel, Raylow’un söylenmelerini anlayamadığı için, sadece işin iç yüzünü bilenlerin anlayabileceği çözüm hakkında konuşan adamı dinlerken, kafası karıştmış bir şekilde kaşlarını kaldırmıştı.