Aileden biri oldum

Itou Ailesiyle günler hızla geçiyordu.

Adam her kahvaltıdan sonra çalışma odası diye bir yere kapanırdı. Kadın ve mavi denizci üniforması giymiş kız çocuğu birlikte çıkar akşama kadar da dönmezlerdi.

Bense, çoğunlukla güneş alan bir yerde uyurdum. Acıktığımda koydukları yemekten yerdim. Sıkılırsam evde gezinirdim. Arada sırada odasından çıkan adamla oynardım.

Mevsim denen döngülerden haberdardım.

İlkbahar ve güz sevdiğim mevsimlerdi.

Her mevsim kendine özgü olaylarla geçip gitti. Her mevsim farklı farklı leziz yemekler yedim.

Kız çocuğu şaşırtıcı bir hızla büyüyordu. Ancak ben çok daha hızlı büyüyor, yaşlanıyordum. Bir süre sonra vücut yaşım zihinsel olgunluğuma yetişmişti.

Üçüncü baharda, kız çocuğu liseye başladı.

İki at kuyruğuyla bağladığı saçını kısa kestirmiş, daha da sevimli olmuştu. Kadına benziyordu. Okula başlar başlamaz 'okul sonrası kulüp' adı verilen bir şeye katılmıştı. Çoğu zaman, kadın işten döndükten çok daha sonra gelir olmuştu eve.

Eskisine kıyasla daha da güçlenmiş olmalıydı. Bronzlaşmış, buğday renkli kollarıyla beni ne zaman kucaklasa canım acırdı. İstemsiz olarak çıkardığım tuhaf bir sesle söylenirdim…

"Tenis eğlenceli mi?"

Akşam yemeğinde kadın kız çocuğuyla muhabbet ediyordu.

Adamın kucağında esnerken kız çocuğu hevesli bakışlarla annesine dönüp cevap verdi.

"Evet! Yeni bir çift ayakkabı almak istiyorum. İş çıkışı mağazaya gidebilir miyiz?"

"Haha olur tabii. Hem babana da yeni bir takım elbise alırız."

Kadının dediklerini duyan adamın içtiği Miso çorbası boğazında kalmıştı. Gürültüyle öksürmeye başladı.

Oturağım, yani adamın kucağı da öksürükle sarsılıyordu. Rahatsız olup aşağı atladım. Gerinip en sevdiğim yastığıma yerleşirken adam bana kırgın bir ifadeyle bakıyordu. Olayı izleyen kadın ve kız çocuğu kahkahalara boğuldu.

"Babacığım, yazar arkadaşlarınla akşam yemeğine çıkacaksınız değil mi? Bence yeni bir takım elbise alman lazım."

"Yuuka haklı hayatım. Sagami-sensei ve diğerleri de gelecekti yemeğe değil mi?"

"Hı... Evet..." Adam sessiz bir homurtuyla konuşmayı bitirip yemeğine döndü.

Yaşananları izlerken 'Ne kadın ne adam olgunlaşmış' diye geçirdim içimden. Böyle devam ederse kız çocuğu sizden akıllı olacak farkında mısınız?

"Bu arada imza almayı unutma~ Sagami-sensei'n hayranı olduğumu biliyorsun değil mi babacığım."

Kızının dediklerini duyan adam kalbi kırık bir çocuk gibi kızına baktı.

"Peki... Babacığının imzasını da istemez misin?"

"İstemiyorum. Nasıl olsa hep birlikteyiz."

Kızının dediklerini duyan adamın dünyası başına yıkılmış gibiydi. Adama bakıp iç geçirdim.

'Kız çocuğu bir gün yuvayı terk edecek genç adam.'

"Yapma böyle babacığım. Dediklerime takılma. Seninle gurur duyduğumu biliyorsun değil mi? Arkadaşlarımla kitabının film uyarlamasını izlemeye gittik. Harika olmuş! Gerçi bana sorarsan kadın karakterin duygularını çok daha iyi yansıttığı için kitap çok daha iyiydi."

Kız çocuğu babasının gönlünü almayı biliyordu. Adam neşeli bir gülümseme takınıp yemeğine döndü.

Kadınla kız çocuğu birbirlerine dönüp kıkırdamaya başladı. Adam 'Neden gülüyorsunuz?' diye sordu. Yemek masası sıcak bir havaya bürünmüştü.

Hayatta bu anları izlemekten daha çok keyif aldığım hiçbir şey yoktu. Ne zaman benim de ailenin bir parçası olduğum aklıma gelse, ortamın sıcaklığı beni de ele geçirirdi.

"Kuro gel buraya."

Yemeğini bitiren adam bana sesleniyordu. Kucağını pat patlayıp oturmamı işaret etti.

Yastığımdan kalkıp Zarafetle adamın kucağına atladım. Adam kafamı nazikçe okşarken kucağına iyice yayıldım. Adamın sıcaklığının keyfini çıkarırcasına gözlerimi kapadım.

Adamı öyle çok seviyordum ki bu duygular karşısında kendim bile şaşkındım.

İki ay daha geçti. Adamla tanıştığımdan beri üçüncü haziranıma giriyordum.

Eve erken gelen kız çocuğu oturma odasındaki koltuğa oturup notlarını ve test kitaplarını önündeki masaya yaydı. Eline kalemini alıp kaşlarını çattı.

'Ne oldu kız çocuğu?'

Yanına oturup seslendim. Masanın üzerindekileri görünce okulla alakalı olduklarını anladım. Ödeve de benzemiyordu gerçi, tanıdık şekiller yoktu kağıtların üzerinde.

İç geçirip koltuğa yığıldı. Vücudum kızın hareketiyle hopladı.

Akşam yemeği hazırlayan kadın masayı silerken kız çocuğuna seslendi.

"Son sınıftasın ve dershaneye gidiyorsun. Yapacak bir şey yok. Hadi bakalım madem sızlanacak vaktin var, çalış. Notların düşerse kulübü bırakman gerekecek, biliyorsun değil mi?"

"Off... Biliyorum."

Kız çocuğu memnuniyetsizce dikeldi ve masaya bakmaya başladı.

'Kız çocuğu hadi bakalım. Elinden geleni yapman kendi yararına. Geleceğin için hepsi.'

Destek olurcasına seslenip yanına kıvrıldım. Kız çocuğu şaşkın şaşkın bana döndü. Sonra rahatlayıp kafamı okşadı.

"Haklısın. Madem bir işe karar verdim, devamını da getirmeliyim değil mi?"

'Evet. Ben de yanında olacağım.' dedim kendi kendime. Gözlerimi kapatıp kafamdaki sıcaklığın vücuduma yayılmasına izin verdim.

Kız adamla kadının çocuğuydu. Bu yüzden geçen üç yıl boyunca hep kız çocuğu diye seslenmiştim.

Ne zamandan beri böyle hissediyordum emin değilim ama kız çocuğunu kendi yavrum gibi görmeye başlamıştım.

Zihnim bedenimden çok daha hızlı olgunlaşıyordu. Artık adamla kadından daha yaşlı olmaya başlamıştım.