Ek Bölüm: Luca Salonen Eskola’nın Faaliyet Raporu – İlk Kısım

**Bu, Miruporon ve Luca'nın diğer şeylerin yanı sıra buluşmasının hikayesidir.
**Luca için, bölüm 50, ‘Miruporon Faaliyet Raporu’na bakabilirsiniz.
**Bu hikaye üç bölüme ayrıldı.

İlk yıl. Bugün tekrar dal toplamak için ormana gittim.
Ormanın derinliklerine girilmediği sürece tehlikeli hayvanlarla karşılaşılmazdı.
Her ihtimale karşı, yanımda bir köpek getirdim.

Henüz nasıl ateş edeceğim öğretilmedi.
Babam, üç gün boyunca günde bir tavşan avlayabildiğimde bana öğreteceğini söyledi.
Sonuç olarak, henüz tek bir tane avlayamadım. Babam da ilk avını on üç yaşındayken yakaladığını söyledi. O zamana kadar hala iki yılım vardı.
Böyle bir durum vardı. Sahip olduğum tek ekipman bir yay, oklar ve bir bıçaktı.
Bu dönemde gökyüzü hızlı kararıyordu, bu yüzden çabucak halletmem gerekiyordu.

Yeterince dal topladığımda ve geri dönmeyi düşündüğümde köpek uzak bir yere bakıyordu. Bazen bunları yapıyordu, ben de onu yalnız bırakmaya karar verdim.
Çevre bulanıklaşıyordu.
Bu yüzden kışı sevmediğimi düşündüm, sonra köpeğin arkamda saklandığını fark ettim.
Ayılardan bile korkmayan bir köpekti, sadece neyden korkmuş olabilirdi. Gözlerimi kıstığımda insanların siluetlerini görebiliyordum.
İki tane vardı.
‘Köyün en iyi avcısı’ Büyükbaba Bergholm olabilir miydi? Korku ile, ağlayan bir çocuğu susturabilecek korkunç bir yüzü vardı.

Yaklaşan rakamlar netleşti.
Önümden iri bir adam geliyordu.
Kahverengi bir teni vardı ve nedense vücudunun üst yarısı için herhangi bir kıyafeti yoktu. Üstelik sadece ince görünümlü bir pantolonla ve çıplak ayakla yürüyordu. Kulaklarında rengarenk tüyleri vardı. Yüzü sert ve keskin hatları vardı. Köyün geri kalanından tamamen farklıydı.
Daha önce babamın söylediği bir şeyi hatırladım. Birkaç yıldır efendinin evinde yabancıların ikamet ettiğini söyledi. O zamana kadar onları daha önce görmemiştim.
Görünce şaşkına döndüm.
Görünüşü zaten harikaydı ve omuzlarında büyük bir geyik bile vardı.
Bu büyüklükteki geyikler, yetişkinlerin kızaklar üzerinde sürüklemesi için çok zaman harcadıkları geyiklerdi. O dev şeyi kolayca kaldıran nasıl bir adamdı?
Yerden hareket ettiremezdim.
Yabancı dev geçerken bana bakmadı bile.
Orada dururken başka biriyle karşılaştım.
Devin arkasından gelen bir kadındı.
Benden daha uzundu. Muhtemelen devin kızıydı. Gözleri onunkine benziyordu. Elinde boyuna uymayan uzun bir mızrak vardı. Muhtemelen babasına aitti.
Kahverengi tenli ve siyah saçlı birini ilk kez görmüştüm. Gözleri de siyahtı. Büyüleyiciydi.
Kadın sessizce bana baktı.
Sadece baktığımı söylediğimde başını yana eğdi.
Sonra onun elinde bir tavşan olduğunu fark ettim.
Sırtında bir yay ve oklar vardı. Acaba kendisi mi yakalamıştı?
Merak ettim ve sordum.
Ancak kadın hiçbir şey söylemeden başını yana eğdi.
Benim pek çok kez tavşanı işaret ettiğimi görünce, benim avı istediğim gibi bir yanlış anlaşılma yaşadı ve onu bana uzattı.
Sanki bir kadının avladığı avı alacakmışım gibi!? Beni aptal yerine koyuyorsun!!
Tavşanı tutan kadını görmezden geldim ve köye kadar koştum.
O günden itibaren, ok ve yay kullanmayı şiddetle öğrenmeye başladım.
Sonuç olarak, bir yıl sonra, arka arkaya üç gün tavşan yakalayabildim.
Uzun bir süre sonra kadınla karşılaştım, sonra ona tavşanı gösterdim ama sadece başını yana eğdi.

Küçümseniyormuşum gibi hissettiğim için kızdım.

İkinci yıl. Babamın bana silah kullanmayı öğretmesini başardım.
En zayıf olan hava tabancasıyla başladığımı hatırlıyordum.
Hava tabancası, barut kullanmadan havadan mermi atan bir silahtı. Hala yapısından emin değilim. Zayıf olduğu söyleniyordu, ama eti delmek için yeterli güce sahip olduğundan, babam onu tutarken dikkatli olmam gerektiğini vurgulamaya devam ediyordu.
Havalı silahlarla sadece küçük hayvanlar yakalanabilirdi. Yaban domuzu gibi orta büyüklükteki hayvanlara ancak barut kullanan pompalı tüfeklerle ölümcül yaralar açılabilirdi.

Nihayet silah kullanmaya alıştıktan sonra tüfek kullanmayı da öğrendim.
Tüfekler, ayılar gibi büyük hayvanları alt edebilen en ölümcül silahlardı.
Tehlikelerden dolayı ayı avlamak tavsiye edilmezdi, ancak amaç ayılara karşı savunma yapabilmekti.
Hızla büyük hayvanları yakalayacak ve o kadını şaşırtacaktım.

Yabancı kadın hala tersti ve sözlerime tepki olarak sadece başını yana eğdi.
Bu köyde yaşıyorsa en azından dili öğrenmiş olsaydı iyi olurdu.
Onunla her konuştuğumda sinirleniyorum çünkü kaybediyormuşum gibi hissettim.

Üçüncü yıl. Artık havalı tüfek konusunda yeterince ustalığım olduğunu hisseden babam, av tüfeği kullanmama izin verdi.
Artık domuzları avlayabilirdim!
Ancak kadının tavrı değişmedi.
Ona avımı gösterdiğimde bile, bana sessizce baktı.
Beni küçümsemesi hoşuma gitmiyordu! Yavaş yavaş büyüyordu ve beni küçük görüyordu.
Kesinlikle babası gibi kocaman bir kadın olacaktı. Ne canavar ama!!
Efsanevi devlerin soyundan geliyor olabilirdi.

Annemden çok daha uzundum. Garip olan o kadındı.

Bir ara boyunu geçeceğim!!

Bu düşünce ile ren geyiği sütü içtiğimde, değerli malları israf etmemem için beni azarlayan babam bana vurdu.

Dördüncü yıl. Tüfeğe alışmaya başladığımda tesadüfen ormandaki kocaman kadınla tanıştım.
Hala ok ve yay kullanıyordu.
Acaba yoksul efendi ona silah kullanmamasını mı söyledi? Emin değildim.
Doğrudan sorduğumda bile sadece başını yana eğiyordu ve hiçbir şey söylemiyordu.
Henüz hiçbir şey avlamadı. Ancak benim kızağımda bir yaban domuzu vardı.
Şimdiye kadar avladığım en büyük şeydi. Övünmek için onu işaret ettim.
Kadın sadece ava baktı.
Gülümsemediği ya da alkışlamadığı için huzursuz hissetmeye başladım.
Zaman kaybederken kar yağmaya başladı.
Rüzgar gittikçe güçleniyordu, dolayısıyla kar fırtınasına dönüşeceği belliydi.
Ona eve gideceğimi söylediğimde bile boş boş baktı. Aksine, yayını sıkıca kavradı ve ormana doğru ilerlemeye çalıştı.
O bir aptal mıydı? Bu koşullarda bir okun doğru uçması imkansızdı.
Avcılık, ormanı gözlemlemeyi de içerirdi.
Diğer bir deyişle, doğayı okumayı öğrenmek önemliydi.
Orman zorluyken avlanmak için aşırı çaba sarf etmesi halinde ölebilirdi.
Babasından ne öğreniyordu. Ya da belki öğrenmiyordu.
Elimden bir şey gelmediği için ona bir kar tavuğu ve bir çantamdaki tavşanı verdim.
Ona bu çantayı alıp bugün eve gitmesini söyledim.
Kadının gözleri çantayla benim aramda gidip geldi.
Sorun değil, al onu, dedim ona.

Sonra kadın gizemli bir şey yaptı.
Birden yumruğunu kaldırdı ve göğsüne vurdu.

Bunun ne anlama geldiğine dair hiçbir fikrim yoktu.
Daha da önemlisi, kar daha sert esiyordu, ben de kadının elini tutup köye gittim.

Köyün girişine vardığımda kadının babası orada bekliyordu. Hemen arkasında Efendi de oradaydı.
Kocaman baba sert bir ifadeyle buraya geldi. Elbette yüzüme tokat atmaya çalışmaz, diye düşündüm ama beklenmedik bir hareket yaptı.
Kızını gördüğü an ona sarıldı.
Böylesine hantal bir kıza düşkün olmasının aşırı korumacı olduğunu düşündüm.
Kadın beni işaret ederken bir şeyler söylüyordu.
Hemen ardından önümde durdu.
Benim hakkımda kötü bir şey mi oldu?
Korkunç baba ‘Dev kadın!’ veya ‘Dili bile bilmiyorsun!?’ dediğimi öğrenmiş olabilir miydi?

Kadının babası büyük bir kuvvetle yumruğunu kaldırdı.
Acınası bir şekilde, gözlerimi kuvvetten sıkıca kapattım.

Ancak beklenen etki gelmedi.
Gözlerimi hafifçe açtığımda, babası yumruğuyla göğsüne vuruyordu.

Peki bu eylem ne anlama geliyordu!?!

Tekrar babasına baktığımda bir kez daha eğildi.
Sonra kızına tekrar sarıldı ve sonra köye yöneldi.

Neler olup bittiğini anlayamadığım için ayağımı yere vururken küfürler savurdum.
Sonra, çok zayıf bir varlığı olan efendi konuştu.

Önce dev kadını geri getirdiğim için bana teşekkür etti.
Bana, güçlü bir sorumluluk duygusu olduğu, avını yakalayana kadar avdan geri dönmediği söylendi. Kendisini çok fazla zorlamaması söylendi, ama bu sözler aktarılmayacağı için bugün olabileceği gibi olaylar, dedi.

Ondan sonra bana yumruklarıyla göğsüne vurma eyleminin anlamını öğretti.

Görünüşe göre ‘Teşekkür ederim’ anlamına geliyordu.
Elbette duruma bağlı olarak, 'evet' anlamına gelebilir, diğerine saygı anlamında kullanılabilirdi. Birçok kullanımı vardı.

Artık gizemli eylemin anlamını bildiğime göre, biraz daha iyi hissettim.

Sonra efendi dev kadını bana bırakacağını söyledi.
Onun gibi beceriksiz bir kızın benim gibi bir arkadaşı olmasına sevindiğini söyledi.

Ben onun arkadaşı değilim! Dedim, ama efendi aptal gibi sırıttı ve ‘Hadi~ utanmana gerek yok’ dedi.

Kahretsin! Kime onun arkadaşı diyorsun sen!?

Bir gün onu nutku tutulmuş bırakacaktım! Onunla bir şey yapmak istemiyordum!

Efendi bana Miruporon'a bakmamı söyledi ve sonra gitti.

Dev kadının adını öğrendiğim günün hikayesi buydu.