Takatsuki Makoto Hatırlıyor

Bir rüya gördüm.

Tuhaf bir şekilde, Nuh-sama'nın yeri değildi. Gerçek bir rüyaydı.

— Higashishinagawa'da düşük sınıf bir apartmanda bir oda.

Çok fazla eşyası olmayan ve tanımlayıcı özellikleri olmayan bir odaydı, odamdı.

“Hey, Takatsuki-kun, ailen her zaman uzakta.” 

Ortaokuldayken…

Yalnız beraber Sa-san ile birlikte oyun oynadığım zamanın bir rüyasıydı.

“Her iki ebeveynimin de işleri var ve her gün gece geç saatte eve dönüyorlar. Bu sayede istediğim kadar oyun oynayabiliyorum.” (Makoto)

“…Bu yalnız değil mi?” (Aya)

“Pek sayılmaz. Her zaman böyleydi, bu yüzden alışkınım.” (Makoto)

Ailem orada olsa bile konuşacak hiçbir şeyimiz yoktu.

Yalnız olmak beni daha fazla rahatlatıyordu.

“Senin 3 küçük erkek kardeşin var, değil mi?” (Makoto)

“Dört. Onlar çok gürültülü.” (Aya)

“Ama iyi anlaşıyorsunuz, değil mi? Ben tek çocuğum, o yüzden bu duyguyu anlamıyorum.” (Makoto)

“İyi geçiniyoruz. Ama çok uzun zaman olmadı, bana gerçekten bağlıydılar. Ancak şimdi son zamanlarda benimle oyun oynamıyorlar.” (Aya)

Sa-san yanaklarını hoşnut değilmiş gibi şişirdi.

“Bu yüzden bana geldin, ha. Oyun oynayabileceğin kız arkadaşların yok mu?” (Makoto)

“Var, ama… Sevdiğim aksiyon oyunlarını oynamayı seven kız arkadaşlarım yok.” (Aya)

“Ben de aksiyon oyunlarında o kadar iyi değilim.” (Makoto)

“Bu iyi değil mi? Sana RPG'lerinde de eşlik ediyorum Takatsuki-kun.” (Aya)

“Şey, evet.” (Makoto)

Kısa süre önce böyle birlikte olmanın eğlenceli olduğunu öğrenmiştim.

Sa-san yanımda pockyleri^{2} katur kutur yiyordu.

Sa-san tatlı şeyleri severdi, bu yüzden her zaman yanında atıştırmalıklar getirirdi.

Ben patates cipsi ve tuzlu şeyleri seviyordum.

Yerken atıştırmalıklarımızı paylaşıyorduk.

“Bu arada, Takatsuki-kun, patron savaşları arasında fazla zaman geçirmiyor musun? Tüm bu silahları ve zırhları alıp tüm eşyaları satın alıyorsun.” (Aya)

“Gerçekten mi? Bu normal değil mi?” (Makoto)

“He? Onlarla bir kez savaşmak ve ilk önce ne kadar güçlü olduklarını test etmek uygun değil mi? Yenersen Devam Et’i seçebilirsin.” (Aya)

“Bu oyun tarzından nefret ediyorum.” (Makoto)

“Anladım.” (Aya)

RPG'lerde ‘Oyun Bitti’ almamak için elimden geleni yapıyordum.

Sa-san için bu rahatsız edici görünüyordu.

Sa-san, oyun tarzının ağırlıklı olarak Devam Et’e odaklandığı aksiyon oyunlarını seviyordu.

“Hey hey, bu patronu yendiğinde bir sonraki oyun benim olacak, tamam mı?” (Aya)

“Tamam.” (Makoto)

Sa-san oyunlarını evime getiriyordu.

Dönüşümlü olarak oynamak istediğimiz oyunları oynuyorduk.

Ortaokulun ilk yılından beri sürdürdüğümüz bir kuraldı.

Oyunda patronun önüne kadar gelmiştim.

[Bu odada bir patron var! Hazır mısın?]

Evet

Hayır ←

Ekranda, ana karakterle konuşan sevimli anime görünümlü bir kahraman vardı.

Gözleri ve göğüsleri büyüktü. Sansasyonel kıyafetiyle çok fazla teni gözüken bir kahramandı.

Hmm, eğer seçim yapmak zorunda kalırsam karakterlerin çizimlerini o kadar vurgulayan RPG'leri gerçekten sevmiyordum.

“Takatsuki-kun, bu tür karakterleri sever misin?” (Aya)

“…Hayır.” (Makoto)

“Ama bu kız sevimli. Aslında hoşuna gidiyor, değil mi?” (Aya)

Kahretsin, benimle alay ediyordu. 

Misillemeye hazırsın, değil mi?

“Hmm, o kadar göğsü olmayan kızları seviyorum.” (Makoto)

Sa-san'a bakış attım.

Ortaokulun ikinci yılında Sa-san'ın göğsü inanılmaz derecede mütevazıydı.

Lisesinin ilk yılında bile, o kadar büyük değildi.

“…Neden buraya bakıyorsun?” (Aya)

“Çünkü küçük olanları seviyorum.” (Makoto)

Sırıttım. Önemliydi, bu yüzden iki kez söyledim.

“Tokat yemek ister misin, Takatsuki-kun?” (Makoto)

“Şiddete karşıyım.” (Makoto)

İntikamımı aldığımda patrona meydan okumaya geri döndüm.

Tamamen hazırlandığım için herhangi bir tehlike olmadan yendim.

Kaydettim ve oynadığım oyunu bitirdim.

“O zaman, bu sefer getirdiğim oyun bu wa****ne.” (Aya)

“Aah! Dün çıkan mı?” (Makoto)

“Küçük kardeşim almış. Bugün sana gelecektim, bu yüzden onu bana ödünç vermesini istedim!” (Aya)

“… Küçük kardeşine acıyorum.” (Makoto)

Görünüşe göre kardeşler daha da büyüdüğünde böyle şeyler oluyordu.

Bu, ortaokul zamanımızda olağan bir manzaraydı.

Ne kadar nostaljik.

Aah, görüntü bulanıklaşmaya başlamıştı.

Yakında uyanacakmış gibiydim.

Neden böyle bir rüya görmüştüm?

… Şimdi düşündüm ki, bu kahraman biraz Lucy'ye benziyordu.

Bunu uyanmadan hemen önce düşündüm.

“…”

Uyandım.

Burası Rozes Kalesi'ndeki Kahraman’ın (ben) odasıydı. 

Burada dünden beri kalıyordum.

Bu yatak en büyük boydu… bunun adı bu muydu?

Düz ve büyüktü.

Bu yatak orijinal dünyadaki odam kadar büyük müydü?

“Takatsuki-kun! Lezzetli bir krep dükkanı buldum!” 

Sa-san, yatağın üstünde gözlerimi ovuştururken ortaya çıktı.

Tatlı şeyleri her zamanki gibi seviyordu.

Rüyamda olduğu halden çok da fazla değişmeyen Sa-san'a bakıyordum.

Aslında bir canavar olarak yeniden hayata gelmişti.

Doğru, rüyadan önemli bir şey hatırladım.

Son zamanlarda kendi gelişimimi sürdürüyordum.

Ama bu doğru değildi.

Biz bir gruptuk.

Bu yüzden grup olarak en iyi halimizi hedeflemeliydik.

En iyi ekipmanı satın almalı ve mümkün olduğunca çok eşya almalıydık!

Bu benim oyun tarzımdı!

“Sa-san, alışverişe gidelim!” (Makoto)

“Hm?” (Aya)

Onun şaşkın küçük yaratık ifadesi, ortaokuldaki zamanından beri değişmemişti.

◇◇

“Ne. Bunun bir randevu daveti olduğunu sanıyordum.” (Aya)

“Randevu gibi, değil mi?” (Makoto)

“He? Bir randevuda silah dükkanına gitmezsin, Takatsuki-kun!” (Aya)

Sa-san yanaklarını şişirdi.

Biraz kurnazdı, ha.

“Peki hangisini sevdin?” (Makoto)

Kılıç, balta ve mızrak.

Başkentin silah mağazalarında Makkaren'e göre çok fazla seçenek vardı.

Kahraman unvanını kullanırsam Rozes Kraliyet Ailesi bunun ücretini öderdi.

Harika değil miydi?!

“Hmmm… Bıçaklı şeylerde o kadar iyi değilim…” (Aya)

Sa-san anlaşılmaz bir ifadeyle söylemişti.

“He?” (Makoto)

Neden böyle olduğunu duydum ve sanki fantezi şeylerini seven benden başka Sa-san gibi Japon liseli kızlar bir bıçak veya kılıç gibi şeylerin etrafında dolaşmayı rahat bulmuyormuş gibi görünüyordu.

Elbette durum böyle olurdu.

Laberintos'ta yaşarken durum ister istemez böyleydi, ancak canavarları kesmek için bıçaklı silahlar kullanmak istiyor gibi değildi.

Ve bu yüzden Sa-san çoğunlukla çıplak elle savaşırdı.

“Ancak Tabu Devi ile olduğu gibi canavarlara çıplak elinle dokunamayacağın zamanlar var.” (Makoto)

“Evet…” (Aya)

İkimiz de derin bir iç çektik.

“Peki, zırh ve eşyalara bakmaya ne dersin?” (Makoto)

“Tamam. Üzgünüm, Takatsuki-kun.” (Aya)

“Sorun yok. Kendini rahat hissetmediğin bir silah kullanmaya zorlamanın bir anlamı yok.” (Makoto)

Sa-san, dövüş sanatları kullanımı için eksiksiz bir kıyafet seti ve sihirli savunma etkilerine sahip bir aksesuar satın aldı.

Ağırlık etmeyecek iyileştirici eşyalar satın aldım.

Rozes Kraliyet ailesi ödemişti.

◇◇

“Makoto-san, Aya-san, geri döndünüz.” 

Rozes Kalesi'ndeki odamıza döndüğümüz sırada Prens Leonard ile karşılaştık.

“Bugün Lucy-san ile büyü antrenmanı yapıyordum.” (Leonard)

“Lucy'miz sana sıkıntı verdi mi…?” (Makoto)

Bütün gün büyü antrenmanı yapacağını söylemişti, bu yüzden endişelenmemiştim ama büyüsünün çılgına dönmemesini umuyordum.

Lucy'nin ateş topu bahçenin tüm çiçeklerini yakabilirdi.

“Haha! Sorun yok. Sadece, mana başını döndürmüş gibi görünüyor, bu yüzden şu anda odasında dinleniyor.” (Leonard)

Hmm, çok çalışıyordu.

Daha sonra durumunu kontrol edebilirdim.

“Bu arada, ikiniz alışveriş mi yaptınız?” (Leonard)

“Evet, kıyafetler, eşyalar ve benzeri birçok şey aldık!” (Aya)

Sa-san bunu neşeyle söylüyordu ama faturayı ödeyen onun önündeki çocuktu. (Kraliyet Ailesi)

“Aslında silah bakmak istiyordum.” (Makoto)

Bunu söylediğimde Prens Leonard’ın yüzü aniden parladı.

“Peki, kraliyet ailesinin hazine odasına bakmaya ne dersiniz? Kahraman Makoto-san ve Aya-san söz konusu ise onu kullanmakta hiçbir sorun yok.” (Leonard)

Cidden mi?! 

“Vay canına, bakmak istiyorum, bakmak istiyorum!” (Aya)

Sa-san yerinde zıplıyordu.

“Öyleyse buradan.” (Leonard)

Öncelikle Prens Leonard'a danışmalıydım!

Kalenin bodrumundaki hazine odasına yönlendirildik.

◇◇

Büyük bir metal kapıyı açarak karanlık bir odaya girdik.

“Biraz… tozlu.” (Aya)

“Evet… ama buradaki silahların ve zırhların manası inanılmaz. Her biri büyülü silahlardır.” 

Bir bakışta gelişigüzel sıralanmış ve her biri büyük olasılıkla bir ev kadar pahalı olan silahlar taştan yapılmış bir odadaydı.

“Serbestçe etrafa bakmanızda sorun yok ama bir şeye dokunmadan önce lütfen bana söyleyin. Özellikle sıkıca mühürlenmiş olan giydirilmiş ve zincirlenmiş olanlar lanetli silahlar, bu yüzden dikkatli olun.” (Leonard)

“T-Tamam.” (Aya)

Sa-san bir tanesine dokunmak üzereydi!

Ben de dikkatli olmalıydım.

Bir süre etrafa baktım.

“Prens Leonard, bu kılıç nedir?” (Makoto)

“Bu Kutsal Kılıç, Buz Kılıcı. Kullanmayı denemek ister misin?” (Leonard)

“B-Bu bir Buz Kılıcı…” (Makoto)

İstediğim Buz Kılıcı…

“Tutabilir miyim?” (Makoto)

“Tabii, tabii.” (Leonard)

Prens Leonard gülümseyerek onay verdi. 

Kılıcı kılıfından çıkardım.

Uzun ve ince kılıç mavimsi bir ışıkla parlıyordu ve güzeldi.

Bu Kutsal bir Kılıç, ha… Ağırdı.

“Takatsuki-kun, iyi misin?” (Aya)

“Evet, teşekkürler.” (Makoto)

Bana sallanırken destek oldu.

“Biraz… fazla mı ağırdı?” (Leonard)

Prens Leonard kıkırdadı.

“Bana uygun değil gibi görünüyor.” (Makoto)

Olduğu yere geri bıraktım.

Haah… İstediğim Buz Kılıcını alamamıştım.

“Prens, bu nedir?” (Aya)

Sa-san bir şey bulmuştu.

“Bu bir çekiç mi, Sa-san?” (Makoto)

Şekli marangozların kullandığı şekle benzemiyordu, daha çok bir piko piko{1} çekicine benziyordu.

İlk bakışta bakırdan yapılmış gibi görünüyordu ama aynı zamanda pembemsi bir altın gibi de görünüyordu.

Sa-san rengi yüzünden mi bunu seçmişti?

“Ne?!” (Leonard)

Prens Leonard şaşkına dönmüştü.

“Sorun ne?” (Makoto)

“A-Aya-san! Bunu tek elle tutabiliyor musun?” (Leonard)

“He? Ne?” (Aya)

Sa-san çekici sağa ve sola çevirdi.

Bu da mı sihirli bir silahtı?

“Bakayım biraz.” (Makoto)

“Tamam ama biraz ağır.” (Aya)

“Öyle mi, bakalım—UAAAAAH!” (Makoto)

Bir eliyle bana attı ve onu aldığım anda beni yere sürükledi ve bırakmak zorunda kaldım. 

Çekiç yere düştü ve odanın hafifçe titremesini sağladı.

B-Bu da neydi?

“M-Makoto-san, bu Vahşet Tanrısı’nın Çekici'ydi. 1.000 yıl önce belirli bir Kahraman-sama tarafından kullanıldı ancak inanılmaz ağırlığı nedeniyle 1.000 yıldır kullanıcısı olmayan bir silah.” (Leonard)

“…Biraz aşırı fazla değil mi?” (Makoto)

Küçük görünse de ağırlığı 100 kiloya yakın olmalıydı.

“Sana o silahın gerçek formunu göstereceğim, tamam mı? …hm, buradan ters çeviriyorsun ve…” (Leonard)

Prens Leonard sapın köşesinden döndürdü ve…

“Vaay.” “Oooh.” 

Çekiç, 2 metreden uzun çılgın büyüklükte bir çekiç haline dönüştü.

Anladım, boyutunu istediğiniz gibi değiştirebileceğiniz bir silahtı, ha.

Bu sadece 100 kilo seviyesinde değildi.

Sa-san o şeyi tek elle sallıyordu…?

“Hah, ilginç. Tasarımı da sevimli.” (Aya)

“Sevimli mi?” (Makoto)

Daha önce olduğu gibi devasa çekici salladı.

Aah, bu tehlikeliydi!

“E-Eğer bir beğendiysen alabilirsin. Nee-sama'ya ben söylerim.” (Leonard)

Prens Leonard bununla beraber biraz geri çekildi.

Bir kahramanın senden korkması, bunu ne olarak anlamalıydım?

“Ne yapacaksın Sa-san?” (Makoto)

“Evet, bunu alacağım.” (Aya)

Çekiç küçüldü.

“En küçük boyuta geldiğinde bir aksesuarın boyuna ve daha hafif hale gelir. Silah olarak kullanmadığında lütfen onu böyle taşı.” (Leonard)

“Tamam~” (Aya)

Hah, kullanışlıydı.

Ancak onu kullanabilen insan sayısı gerçekten sınırlıydı.

Sa-san'ın bunu beğenmesi harikaydı.

◇◇

“Lucy, iyi misin?” (Makoto)

“Makoto…?” (Lucy)

Sa-san ve ben yolumuza döndük ve büyü antrenmanı yapmayı düşündüğümde yalpalayan Lucy ile karşılaştım.

Giysileri normalden daha dağınık görünüyordu.

Omzu çok fazla gözükmüyor muydu?

“Çok fazla mana kullandığını ve başını döndürdüğünü duydum.” (Makoto)

“Evet… Biraz uyudum. Şimdi iyiyim.” (Lucy)

Bana kısık gözlerle bakıyordu.

Hala yarı uykuluydu.

“Ölçülü yap.” (Makoto)

“Her zaman antrenman yapıyorsun, Makoto.” (Lucy)

Yanaklarını 'muuh' diye inleyerek şişirdi.

“Odama dönüp antrenman yapacağım. Gelmek ister misin, Lucy?” (Makoto)

Her neyse, Lucy ile konuşmak istediğim bir şey vardı.

“Makoto’nun odası mı?! Tamam, geliyorum.” (Lucy)

Neden bu kadar şaşırmıştı?

Sadece kiralanan bir oda, biliyordu değil mi?

◇◇

“Lucy, büyü antrenmanı yapmadan önce bir Beceri öğrenmek ister misin?” (Makoto)

“He, neden?” (Lucy)

“Tabu Canavarı ortaya çıktığında, büyücülerin hepsi güçsüz hale getirildi, değil mi? Salim Zihin gibi bir Beceri öğrenirsen bir dahaki sefere bununla karşı karşıya kaldığında faydalı olacağını düşündüm.” (Makoto)

Ve daha fazlası, bu Lucy ile sınırlı değildi, krallığın büyücüleri ve maceraperestleri de bunu yapıyor olmalıydı.

Bu konuda Prenses Sofia ya da Prens Leonard'a danışmalıydım.

“Makoto… Salim Zihin, nadir bir Beceri, biliyor musun?” (Lucy)

“He?” (Makoto)

Gerçekten mi?

“Çeşitli zihin dengeleyici Beceriler var, ancak sahip olduğun Beceri Üstün Becerilerden biri. Bir tane Beceri öğrenme hakkım olsaydı bu, Sakin Becerisi olurdu.” (Lucy)

“Anladım, yani bir çeşitlilik var, ha. Ayrıca, bütün gün [Salim Zihin] kullanıyorum ama konsantrasyonumun düşmediğini hissediyorum.” (Makoto)

“… Bütün gün mü kullanıyorsun?” (Lucy)

Bana deliymişim gibi baktı.

“Sanırım [Konsantrasyon] Becerim de aynı etkiye sahip… Anladım, belki de antrenman sırasında Becerileri kullanmak daha etkili olur değil mi?” (Lucy)

“Çok fazla akıl edemedim ama durum böyle olabilir.” (Makoto)

Bu Beceriyi, sınıf arkadaşlarımın Su Tapınağı'ndan birbiri ardına gittiklerini görünce tedirgin olmamı engellemek için kullandım…

Belki de bilmediğim bir etkisi olmuştu

“Evet ama dediğin gibi olabilir, Makoto. Büyümü tek taraflı eğitiyordum ama önce [Sakin] ve [Konsantrasyon] Becerilerini öğrenirsem daha iyi olabilir! Teşekkürler, Makoto.” (Lucy)

“Sorun değil.” (Makoto)

Bununla beraber bir sonraki Tabu Canavarı bize saldırdığında Lucy ile birlikte savaşabilirdim.

Sa-san da yeni bir silah aldı.

Evet, yapabileceğimiz çok şey var gibi görünüyordu.

“O zaman antrenmana.” (Makoto)

“Tamam!” (Lucy)                                                                 

◇◇

 “…Zzzz.” (Lucy)

“Uykuya daldı, ha.” (Makoto)

Bir süre elimizden gelenin en iyisini yaptık ama belki Beceri eğitimi insanı uykulu hale getiriyordu?

Lucy yatağımda uyuya kalmıştı. Battaniyeyi üzerine örttüm ve öylece uyumasına izin verdim.

Sonuçta onu uyandırmak beni kötü hissettirirdi.

Lucy hoş bir şekilde uyuyor gibi görünüyordu.

Uyuyan yüzünü izlemeye devam edersem garip bir ruh hali içinde olacağımı hissettim, bu yüzden antrenmana geri döndüm.

“Ruh-sanlar, Ruh-sanlar.” (Makoto)

Salim Zihin’i devre dışı bırakıp Ruh Büyüsü kullanıyordum.

—Fufu!

Tekrar bir ses duydum.

Bu o muydu?

Bu Ruhların sesi miydi?

Ruh Büyüm gelişmiş miydi?

Evet… bunu söyleyemezdim…

Bir odanın içindeydim, bu yüzden büyük bir büyü kullanamıyordum.

… Uykuluydum.

Ben de bir noktadan sonra uykuya daldım.