Şeytani Orman’daki Belirleyici Savaş (7)

“Seni piç…”

İblis Efendisi bana karşı açık bir düşmanlık gösteriyordu.

Hayır, bu kana susamışlık mıydı?

O anda, Tanrı Zırhı giymeme rağmen bile baskı vücuduma saldırdı.

Yanağımdan ter aktı.

Canavarın içindeki karanlığın kırmızı ve ürkütücü bir şekilde yanıp söndüğünü fark ettim.

İblis Efendisi Bifrons, sadece mana emen biri, uyanmış ve kontrolü elinde tutan kişi olmuştu.

Buradaki en yüksek varoluş... İblis Efendisi uyanmıştı.

(Bir vasiyeti var Setekh-san…) (Makoto)

Bunu söyledim, ama İblis Efendisi’nin bedeni paçavra halinde ve uzuvları artık çalışmıyor gibi görünüyordu, ama… onun verdiği baskı hala mevcuttu.

Geçmişte karşılaştığım herhangi bir düşmanı aşan bir felaketti.

“...Hayır, benim hatam, ha... Sen o kişi değilsin...”

“…?”

İblis Efendisi, düşmanlığını yatıştırdı ve anlaşılmaz bir ifade yaptı.

Daha önce yaşadığı dehşet yatıştı ve yakışıklı yüzü biraz hoşnutsuz bir yüze dönüştü.

“…Sen kimsin, insan mı?”

“…Kahraman?” (Makoto)

İblis Efendisi şüpheli bir ifade yaptı.

Hayır, başka ne olabilirdim?

“…Bir Kahraman, ha… O bir Kahraman değildi… Sen gerçekten başka birisin, ha. İnsanları ayıramam...” 

“…?”

Gerçekten akıl sağlığını mı kaybetti?

Burada tutarlı bir konuşma yapmıyorduk.

“…İnsan, ben kimim?”

Bu hileli soru da neydi?

“İblis Efendisi... Bifrons... değil mi?” (Makoto)

“Bifrons... Bu benim adım, ama... kayboluyor... Reenkarnasyon Büyüsü’nün başarısızlığı yüzünden...”

İblis Efendisi odaklanmamış gözlerle kendi vücuduna baktı.

Bir sürü el tarafından tutulan vücudunun uzuvları yoktu ve vücudunun yavaşça yenildiğini söyleyebilirdim.

“…Ne korkunç büyülü bir kompozisyon. O büyük şahsiyetin Reenkarnasyon Büyüsü’nden uzak… İblis-sama. Ne kadar da rafine edilmemiş bir büyü...”

“Gerçekten mi…?” (Makoto)

Bir reenkarnasyon büyüsü o kadar gelişmiştir ki, onu hiç anlayamıyordum.

(Ne yapıyorsun? Onu hemen yen!) (Nuh)

Nuh-sama?

(Doğru, Mako-kun! Şu anda zayıflamış. Onu şimdi Fedakarlık Tekniği ile yen.) (Eir)

Eir-sama da acele ettiriyordu.

Tanrı Zırhı’nın zaman sınırının yaklaştığı doğruydu.

O zaman içeri girmeliydim.

Hançerimi iki elimle tuttum.

“Eir-sama, sana teklif ediyorum...”

“Sen Kötü Bir Tanrı'nın Öncüsü’sün, değil mi? Bu, Cain ile aynı silah. Ama bu büyü sadece Kutsal Tanrılara bir hediye olarak hizmet edecek, biliyor musun?”

“…”

Hayatı için yalvarıyor muydu…?

“Beni bitirmek istiyorsan o büyüyü kullanmasan daha iyi olur. Kutsal Tanrılara bir adak sunarsan, onlar için savaşan bir güç olarak yeniden doğarım.”

“He?” (Makoto)

(He?) (Nuh)

Oh, Noah-sama da mı bilmiyordu?

(He? Olamaz. Öyle bir şey…) (Nuh)

Görünüşe göre gerçekten bilmiyordu.

“Onlara kurban olarak sunulan ruhlar, sadık hizmetkarları olarak yeniden doğarlar. Bir İblis Efendisi olarak korkulan ben, onlara köle olmaktan kaçınmak isterim. Bu senin için de inanılmaz derecede uygunsuz olurdu, değil mi?”

(Ah, öğrendi ☆.) (Eir)

Kolayca itiraf mı etti?!

Böyle bir şey planlıyordu, ha...

Bu durumda teklif ettiğim Shuri, bir gün yeniden mi doğacaktı?

(Haha, o çoktan yeniden doğdu. 10 yıl sonra, onun muhteşem bir Su Kahramanı olacağına eminim~)

Hey, bu çok ahlaksız.

İşte Fedakarlık Tekniği: Adak böyle işe yarıyordu, ha…

(Sen! Bunu Makoto'yu kullanarak planlıyordun? Bizi kandırmaya nasıl cüret edersin!) (Nuh)

(Fark etmemek senin hatan~. Ben üzerime düşeni yaptım ve ömrü uzadı, değil mi?) (Eir)

(Bekle! Sana gerçekten sert bir tokat atacağım!) (Nuh)

(Ha~.) (Eir)

Eğleniyor gibilerdi.

İblis Efendisi ile tekrar karşı karşıya kaldım.

Hançerimle sessizce duruyordum.

“… Sen… direnmeyecek misin?” (Makoto)

İblis Efendisi sözlerime keyifsiz bir ifade verdi.

“Kötü Tanrı Öncüsü, amacın nedir?”

Soruma bir başka soru ile cevap verdi.

“Derin Deniz Tapınağı'ndan Nuh-sama'yı kurtarmak.” (Makoto)

Başka birçok şeyim daha vardı.

İblis Efendisi kısaca: “Anlıyorum” dedi.

“Zamanı gelince, benliğim yok olacak… ve bir Tabu Canavarı'na dönüşeceğim. Bundan önce ölmek bir seçenek olabilir. Bu gerçekleştiğinde, Ölümsüz Kral'ın gücünün kaynağı olan sihirli kristali elde edeceksin. Onu dilediğin gibi kullan, Kötü Tanrı Öncüsü. Kutsal Tanrılar için bir savaşçı olmaya zorlanmak, istediğim en son şey.”

“…Anladım.” (Makoto)

Görünüşe göre İblis Efendisi’nin yenme görevlerinden birini bir şekilde başarabilecektim.

Demek ki bunun gibi bir İblis Efendisi var… Mantıklı ve centilmen biri.

“... Bir Tanrıça’nın Kahramanı olsaydın, yine de seni benimle birlikte aşağı çekerdim.”

İblis Efendisi-san kötü niyetli bir gülümsemeyle dedi.

Evet, hala korkutucuydu.

(…Doğru, ona bunu söylemeliyim.) (Makoto)

“Setekh sana selamlarını göndermemi istedi.” (Makoto)

“…Setekh? Bu isim… Onu hatırlıyorum. O, hah… O görgüsüz.”

Yine de onu bu şekilde adlandırmak biraz korkunçtu.

“Onu sonuna kadar çalıştırmış olmama rağmen, bana hala sadık mı…? Ne kadar aptal bir adam.”

“Hey, bunu böyle ifade etmeye gerek yok...” (Makoto)

Onu şimdiye kadar öldürmeliydim.

“Hey, Kötü Tanrı Öncüsü, bir mesajım var.”

“…Ne?” (Makoto)

“Sadakatin övgüye değer. Şu andan itibaren, o büyük şahsiyetin gücü ol. Bunu ona söyle.”

“Onunla görüştüğün zaman söyle ona.” (Makoto)

Övgü kategorisine girer miydi?

“Yap hadi artık. Bilincim uzun süre dayanmayacak.”

“Peki!” (Makoto)

Kendime geldim ve hançeri sıkıca tuttum.

Ve sonra, birkaç adım attım…

Ve Nuh-sama'nın hançerini İblis Efendisi’nin göğsüne sapladım.

Bir sonraki anda, muazzam miktarda mana serbest bırakıldı ve şok dalgası beni uçurdu. 

“Uoooooooooooooooooooooh!!” 

“Oooooooooooooooh!”

“Oooooooooooh!”

Ölüyormuş gibi gelen sesler, cehennemden direk bir koro yükselterek o bölgede yankılanıyordu.

İblis Efendisi’nin bedeni kaybolmaya başladı.

Önüme yumruk büyüklüğünde sihirli bir kristal geldi.

Onu aldım.

(Sıcak…) (Makoto)

O kristal tam anlamıyla güçlü bir şekilde titreşiyordu.

Demek bu bir İblis Efendisi’nin sihirli kristaliydi, ha...

(İnsanlar arasında buna Felsefe Taşı da denir.) (Nuh)

(Aah, buna sahip olsaydım, yine güçlü bir Kahraman yapabilirdim~.) (Eir)

Bu… bir Felsefe Taşı mıydı?!

Satacak olursan 7 nesil boyunca geçineceğini söyleyenler vardı!

(Yine de parayla işin yok.) (Nuh)

(Bu doğru.) (Makoto)

Su Tapınağı’nda bana öğretilen bir şeyi hatırladım.

Acilen para almaya ihtiyacım yoktu.

Bununla ne yapmalıydım? Belki Fuji-yan'a danışmalıydım?

O anda güneşin ışığı yüzümü aydınlattı.

Zifiri karanlık karanlık açıldı ve ışık huzmeleri birbiri ardına geliyordu.

(Çok parlak!) (Makoto)

Canavarın bedeni ufalanıyordu.

İblis Efendisi aracılığıyla bir şeye dönüşme yolunda olan anormal canavar öldü.

Geriye kalan, elimdeki Felsefe Taşı idi.

(Nuh-sama, Eir-sama, bitti.) (Makoto)

İki tanrıçaya rapor verdim.

Sanırım izliyorlardı.

(İyi iş, Makoto. Felsefe Taşı sende olduğu sürece...) (Nuh)

(Aah, çok kötü. Bir İblis Efendisi’nin ruhunu almayı başaramadım~ ☆.) (Eir)

Bu sefer de Tanrıçalar tarafından kurtarıldım.

Sonra bana bir bakış hissettim.

“…Öncü-dono, yaşıyor musun? Bifrons-sama'yı yendin mi…?”

Hala burada mıydın, Setekh-san?

Ne kadar dürüst bir iblisti.

“... Bifrons-sama, lütfen huzur içinde yat.” (Setekh)

Setekh kimsenin olmadığı bir yönde diz çöktü.

Bu arada, bana bir mesaj emanet edildi. (Makoto)

“Onunla konuştun mu?! (Setekh)

Omuzları titredi ve bana doğru döndü.

“’Sadakatin övgüye değer. Bundan sonra bu harika şahsiyetin gücü ol.’” (Makoto)

“Oooh! Bu sözler bana söylenince boşa gidiyor. Benim gibi biri için çok büyük bir onur... Benim gibi alçakça yetiştirilen biri...” (Setekh)

Setekh-san duyguları içinde titriyordu.

Sanki burada iyi bir şey yapmışım gibi hissediyordum, bu yüzden mutluydum, ama… o temelde bir düşmandı.

“Öyleyse ne yapacaksın? Dövüşecek misin?” (Makoto)

“Olmaz! Şahsen seni bir müttefik yapmak istiyorum!” (Setekh)

“Hayır, Nuh-sama'nın iblisin yanına geçmemi kabul edeceğini sanmıyorum...” (Makoto)

(Doğru! Artık iblislerle hiçbir ilgim yok!) (Nuh)

Nuh-sama, orta parmağını gösterme, bu kötü bir davranış.

Görünüşe göre 1000 yıl önce kandırılmıştı.

Ve az önce Eir-sama tarafından da kandırıldı.

Tanrıçam çok saf değil miydi?

“Hah! Kötü Tanrı-sama'nın tüm Öncüleri pratikte fanatiklerdir... ‘Tanrımızın sözleri mutlaktır!’ derlerdi. Demek Cain-dono ile aynısın…” (Setekh)

Bunu merak ettim.

Nuh-sama'nın büyüsünden etkilenmedim, bu yüzden biraz farklı olduğunu düşünüyordum.

“O zaman, Kötü Tanrı-sama'nın kalbinin değişmesini bekleyeceğim…” (Setekh)

Sözlerini kısa kesti.

“Sorun olan bir şey mi var?” (Makoto)

“… Şey… Öncü-dono? G-Görüyorsun…” (Setekh)

Setekh'in parlak kırmızı gözleri birdenbire açıldı ve burayı işaret etti.

Ne oldu?

“Nuh-sama’nın Öncü-donosu! Taşlaşıyorsun!” (Setekh)

“He?” (Makoto)

Ah! 

Doğru, sol kolum taşlaşmış!

Ya da daha çok, vücudum yavaşça hareket edemiyor?!

“Taşlaşma lanetine karşı bağışıklığın yok muydu?!” (Setekh)

“Aah, zaman doldu, ha.” (Makoto)

Nuh-sama'nın Tanrı Zırhı etkisini kaybetti.

“Üstelik, hızla taşlaşıyorsun! Sen bir Kahramansın, öyleyse ona bir dereceye kadar direnemez misin? Rüzgar Kahramanı gibi şaşırınca taş kesilmiyorsun.” (Setekh)

Aah, Maximilian-san gafil avlandı.

Ama benim için, sıfır büyü direncim olduğu içindi~.

“Geri alamaz mısın?” (Makoto)

Gözleri olan kişiye sormaya çalıştım.

Ah, bacaklarımı hareket ettiremiyordum.

Demek taşlaşmış olmak böyle hissettiriyordu.

“L-Lütfen bekle... Taşlaştırabilirim, ama onu geri alma konusunda iyi değilim...” (Setekh)

Bunu gözlerini bir bezle sardığında söyledi.

“Büyülü gözlerini kontrol edemez misin?” (Makoto)

“Geçmişte bu konuda Bifrons-sama tarafından azarlanmıştım! Sonunda gördüğüm her şeyi taşlaştırdım! Hem düşmanlar hem de müttefikler! Bu yüzden hep tek başıma hareket ettim!” (Setekh)

Demek öyleydi.

Ve böylece kendisi gibi yalnız olan Nuh-sama'nın Öncüsü ile birlikte hareket etti.

Setekh-san güçlüydü, ancak İblis Efendisi olmaya uygun değildi.

O anda yaklaşan insanların ayak seslerini duydum.

“Makoto!”

“Takatsuki-kun!”

Ooh, Lucy-san.

Diğer herkes de geldi.

Tabu Canavarlarını yendiler mi?

“Kızıl Cadı geliyor, biliyor musun?” (Makoto)

Artık Tanrı Zırhım yok, bu yüzden Setekh-san'ın gitmesini istedim.

Rosalie-san, çabuk gel!

“Ah, o Cadıyı yenemem! Yine de biraz daha konuşmak istiyordum…” (Setekh)

Setekh, gözlerinin etrafına sarılmış bezle huzursuzca etrafına bakıyordu.

Böyle göremezsin...

“Lütfen bana en azından adını söyle, Nuh-sama'nın Öncü-donosu!” (Setekh)

“Hm? Sana söylemedim mi?” (Makoto)

Doğru, söylemedim.

Ne kadar da görgüsüz bir hareketti.

“Benim adım Taka…” (Makoto)

Taşlaşma o anda ağzımı hareket ettiremememe neden oldu.

Lanetin etkisi çok hızlı değil miydi?

(Büyü direncinde çok fazla yoksunsun, Makoto.) (Nuh)

Hah… istatistiklerim burada gerçekten göze çarpıyordu…

“Bir dahaki sefere bana adını söyleteceğim, tamam mı?!” (Setekh)

“…”

Ağzım taşlaşmıştı, bu yüzden cevap veremiyordum.

Setekh bunu söyledi ve inanılmaz bir hızla ayrıldı.

Lucy ve Sa-san'ın aceleyle bana doğru koştuğunu görebiliyordum.

Hiç kimse ağır şekilde yaralanmış görünmüyordu.

İyi olduklarına sevindim.

(…Haah, bu sefer çok yorucuydu…) (Makoto)

Tüm vücudumdan sert sesler duydum.

Büyük ihtimalle taşlaşmanın sesiydi.

Biraz rahatsız ediciydi.

Bilincimi kaybettim.