Kahraman - Kısım 2

Nell tetikteydi. Maruz kaldığı takip, onu her zaman aşırı hassas olmaya zorlamıştı. Uğraştığı sayısız düşman karşılaşması topludan ziyade daha çok aralıklıydı; siyah giyen adamlar her seferinde sadece küçük bir birimle onun karşısına çıkıyordu. Yine de kovalamaca gergindi. İfrit ordusu sonsuz gibi görünüyordu. Sayısız düşman kılıcı ile can vermişti, ama destek kuvvetler gizlendikleri yerden çıkmaya devam ediyordu.

Adamlar sessizdi. Her ne kadar sayıca çok olsalar da biri bile ne emir aldıklarını ağızlarından kaçırmamıştı--ihtiyaçları da yoktu. Detaylar şöyle dursun, davranışları, onlara direnen herkesi öldürme emri aldıklarını açıkça belli ediyordu. Nell ve yoldaşlarının ilerlemekten başka seçenekleri yoktu--yaşamak istiyorlarsa tabii.

“Nell!” Kahraman bir başka düşman dalgasının işini bitirdiği anda Ronia ona seslenmişti. “Desteğe ihtiyacımız var1 Şimdi!”

Kılıç ustası dudaklarını büzdü. Kötü durumdalardı. Çok kötü durumdalardı. Ronia’nın söylediği şeyi kabullenmek istemiyordu. Dediğini kabullenmek demek, Yuki’yi dahil etmek ve akabinde onu tehlikeye maruz bıramak anlamına geliyordu. Bu istediği son şeydi. Düşüncesi bile suçluluk hissetmesine sebep oluyordu. Ama elden bir şey gelmeyeceğini biliyordu. Herhangi bir destek için bir şehre ulaşmaları gerekiyordu. Ve açıkçası, yakınlarda hiçbir şehir yoktu. İfritler buraya gelmeden önce, oraları kesin indirmişlerdir.

İletişim kurabilecekleri, o ve onunla yolculuk edenlerin umutsuz bir şekilde ihtiyaç duydukları yardımı sağlayacağına dair güvenebilecekleri tek kişi Yuki’ydi. İsteksizliği, onun gücünü bilmesinden kaynaklanmıyordu. Aslında Nell onun, neredeyse umutsuz bu durumu tersine çevirebileceğini biliyordu. Zarar görmesine neden olmak istemiyordu. Ama buradaki tek kişi o değildi. Kahraman, birçok kişinin hayatının tehlikede olduğunu biliyordu.

“...Evet, sanırım haklısın.” Kahraman, kendini suçlarken bağırdığı kısımları susturmuş ve isteksizce büyücünün isteğini kabul etmişti. “Gerçekten başka bir seçeneğimiz yok. Küreyi kullan.”

Ronia, arkadaşı yalvarışlarına razı geldiği anda belinde asılı olan kesenin içine elini daldırdı. Ama eşyayı kavrayamadan önce, ani bir saldırıya maruz kalmıştı. Kriz saptama yeteneği, bunu hissetmesini sağlamıştı. Sessiz büyücü, düşman okçularının ona bir yaylım ateşine tuttuğunu biliyordu.

Böylece saldırıyı atlattı.

Bacaklarının toplayabileceği kadar gücü topladı ve bulunduğu yerden fırladı. Ronia ön saflara ait birisi değildi. Pek atik değildi. Büyücü yine de saldırının yolundan çekilebilmiş ve fiziksel güç yoksunluğuna rağmen, fiziksel zarardan kaçınmıştı. Sadece onun övgüye değer gördüğü bir hareketti bu.

Çünkü, aynı durum ekipmanları için geçerli değildi.

Zor bela kaçındığı oklardan biri ona isabet etmek yerine, doğrudan çantasının iplerine isabet etmişti. Onu tutan başka bir şey olmayınca, çanta doğrudan yere düşmüştü.

Bir çatlama sesi duyuldu, hem de yüksek bir çatlama sesi duyuldu.

Ronia, çantayı ve içindekileri almak için arkasını dönerken, korku içinde bir iç çekmişti.

“Düşmanlarımı delip geç! Kutsal Ok!” Dönen tek kişi Ronia değildi. Nell de dönmüştü. Kahraman ışıktan yapılma birkaç ok yarattı ve onları düşman okçularına gönderdi.

“Onun takip edin! Daha fazla yaklaşmalarına izin vermeyin!”

İnsan tarafından cesaretlendirilmiş kanat taşıyıcıları da yaylarını kaldırdı ve düşmanlarını kontrol altında tutmak için, birbiri ardına ok atmaya başladı.

Müttefiklerinin ateşe karşılık vermesi, büyücüye çantasını alabilmesi için yeterli zamanı kazandırmıştı. Eline aldığı anda arkasını döndü ve içini kontrol ederken güvenli bir yere çekildi--içine baktığında yüzü buruşmuştu.

“Bu kötü. Kırılmışlar...” diye mırıldandı.

“İkisi de mi1?” diye sordu Nell.

“Evet!” Ronia’nın tepkisi paniğe dönüştü. Dişlerini sıktı ve her şeyin daha da kötüye gittiğini fark edince titremeye başladı. Kurtulmak için tek umutlarını da kaybetmişlerdi. Ve hepsi onun suçuydu.

Ronia gibi, Nell’in de gözleri ardına kadar açılmıştı. O da, acil durum planlarını kaybettikleri gerçeğinin farkına varmıştı. Umutsuzluk hissi zihnine hücum etti. Ama bunu uzaklaştırdı. Kahraman, savaş alanında paniklemenin bir hiçbir faydasının olmadığını bildiği için, derin bir nefes aldı ve kendini sakin kalmaya zorladı.

Aşırı tepki vermek yerine enerjisini zihnini zorlamaya, içinde sıkışıp kaldıkları umutsuz görünen bu durumdan bir çıkış yolu bulmaya yönlendirdi. Ve kısa bir gecikmeden sonra, bir yol buldu.

“Onları tamir edebilir misin Ronia?”

“...Sanırım evet.” dedi büyücü. “Günlerdir halkalarına bakıp, onları anlamaya çalışıyordum. Onları kesinlikle tamir edebilirim. Ama birkaç saate ihtiyacım var.”

“Bu harika! Hadi koşmaya başla! Daha sonra bir şeyler buluruz!”

***

“Vay canına! Çok cesursun! Bunlara rağmen iyi dayanmışsın, aferin. Canın çok yanmış olmalı.” Mekina, yaralarıyla ilgilendiği çocuğa gülümsedikten sonra omzuna sevecek bir şekilde vurdu. “Pekala, yaraların tamam! Sonraki hasta lütfen!”

Yaralılarla ilgilenme görevini yerine getiren istihbarat ajanına bir anlık bakış atan Nell, önünde oturan iki savaşçıya geri döndü. “Durumlar nedir Regilis?”

“Görünüşe göre şu anda güvendeyiz. İllüzyon Kalkanın, onları atlatmamıza yardımcı oldu.” diye yanıtladı kanat taşıyıcı. “Ancak, yine de tetikte kalmalıyız. Sayıları çok fazla. Bizi tekrar keşfetlemeleri sadece an meselesi.”

“...Ve vazgeçmeye niyetleri varmış gibi de görünmüyor.” diye iç çekti Nell.

“Diğerlerine onursuzluklarını anlatmamızı istemiyorlar. İblislerin güce itaat ettiklerini destekleyen bir sürü kanıt var. Ancak, bu bütün gerçeği kapsamıyor. Sadece, saygımızı hak edecek şekilde davranan, kudretli kişilere itaat ederiz. İfritler bunu biliyor. Neden birden böyle utanmaz bir şekilde davranmaya başladıklarını bilmiyorum.” dedi Regilis, kasvetli bir şekilde. “Onlara sadakatimizi sunmayı reddetmek, çıldırmalarına sebep olmuş gibi. Umutsuzluklarını ortaya çıkaracak kadar yaşamamıza izin veremezler. Bu, onursuz olarak yaftalamalarına sebep olur. Kötü şöhretlerinin yayılması, nüfuzlarını büyük ölçüde kaybetmelerine de neden olur. Takibi bırakacaklarını sanmıyorum.”

Nell’in grubu, köyden biraz uzaktaki eski bir harabede bulunuyordu. Peşlerindekileri tamamen atlatmayı başaramamış olsalar da, en azından bir süreliğine onları kuyruklarından atabilmişlerdi. Yakınlarda en göze çarpan yapı, büyük bir heykeldi. Bir zamanlar yüce ve heybetli bir manzara oluşturmuş gibi görünüyordu, ama maruz kaldığı tüm yıpranma ve aşınma, onu neredeyse yok olma aşamasına getirmişti. Geriye kalanlardan, eski görüntüsünün neye benzediğini çıkarmak imkansızdı.

Çoğu kanat taşıyıcı, heykelin ayaklarının dibinde, sırtlarının üzerine ya da yanlarına dönmüş bir şekilde yatarak, vücutlarına hücum eden ezici yorgunluk hissini yatıştırmak için dinleniyorlardı. Yeni uyanmış birkaç tanesi, ellerinde olan az miktarda yiyeceği dağıtarak klanlarının diğer üyelerine yardımcı oluyorlardı.

Bu sahne, geçici kamplarının sanki bir sahra hastanesi gibi görünmesine sebep oluyordu. Yerde bulunanlar yaralı görevi görürken, ayakta olanlar da tedavi edenler rolünü görüyordu. Ancak sahra hastanesinin aksine kanat taşıyıcıları kampı sefaletten yoksundu. Bu, onların neşeli olduğu anlamına gelmezdi tabii. Bazısının kaşları kaygılı bir şekilde çatılmıştı. Diğerleri ise açık bir şekilde kendilerini ölüme hazırlamış gibi görünüyordu. Ama kimse umudunu yitirmemişti. Hiçbir erkek, kadın ya da çocuk umutsuzluğa düşmemişti; kanat taşıyıcıları, gururlu bir savaşçı klanına uymayacak şekilde davranmayı reddetmişti.

Bu davranışları, Nell’in, tam olarak onların neden savaş dönemlerinde kudretli bir güç olarak görüldüğünü anlamasına sebep olmuştu. Tamamen davranışlarından kaynaklıydı. Sakinlikleri ve kontrollü gözükmeleri, onların birçok kazanım elde etmelerini sağlamıştı.

“En yakın şehir ne kadar uzakta demiştin?” diye sordu Nell.

“Sanırım yürüyerek iki gün kadar olmalı. Uçabilseydik o kadar uzun sürmezdi, ama göklere çıkıp kendimizi düşmana açık etmek, bizi sadece ölüme götürür.” dedi Orias.

Kanat taşıyıcılarının karşılaştığı en büyük problemlerden biri, en önemli özelliklerini kullanamamalarıydı: kanatlarını. Uçamamaları, iki parçalı bir sorundu. Hem karanlık yüzünden göremedikleri için uçmada sorun yaşıyorlardı, hem de uçmaları, düşmanlarının onları kolaylıkla bulmalarına sebep oluyordu. Yerde sıkışıp kalmaktan başka çareleri yoktu. Nell ve diğer insanlar gibi onlar da, kaçışlarını ayaklarıyla yapmak zorundaydı.

“Medeniyete ulaşmaya çalışmak istediğimizi kesinlikle biliyorlardır. Muhtemelen varışımızdan hemen önce bizi pusuya düşürmek için plan yapmışlardır.” dedi Orias.

“...Sanırım bu, Ronia’nın işini başarmasını ummaktan başka çaremiz olmadığı anlamına geliyor.”

Nell bahsettiği arkadaşına doğru baktı. Büyücü kendini görevine tamamen vermişti. Kimse küreleri düşürdüğü için onu suçlamıyordu, ama yine de omuzlarında büyük bir sorumluluk hissi vardı. Bu yüzden, gücünün her bir zerresini kırmızı iletişim küresini tamir etmeye adamıştı. Onun hatasını kabullenme ve istemeden sebep olduğu sorunu çözme yöntemi buydu.

Bakışlarındaki parlaklık ve hiçbir hüsran belirtisi göstermemesi, her şeyin iyi gittiğini, tamiratı verilen zamanda tamamlayabileceğini gösteriyordu. Ve sorun da buydu. Nell o kadar uzun süre bekleyebileceklerini, en azından şu anki durumlarında, sanmıyordu. Hareket halinde olurlarsa, Ronia işine tam anlamıyla odaklanamazdı. Diğer taraftan öylece durmak, eninde sonunda ağır bir saldırıya maruz kalmalarına sebep olacaktı.

Durumlar kötüydü. Hem de çok kötü.

Kahraman, kazanacağı her bir saatin, herkesin kurtulma şansını artıracağını, hatta bir gün kazanırsa herkesin güvenliğinin garanti olacağını, biliyordu. Bir şeyler yapılması gerekti.

“...Kararınızı sorgulama niyetinde değilim,” dedi Regillis şüpheli bir şekilde. “Ama çağıracağınız yardımın şansımızı artıracağından emin misiniz? Size destek olmaya niyetli sadece bir kişi olduğunu söylememiş miydiniz?”

“Artıracak.” dedi Nell. “Elimdeki her şeyi bahiste ona yatıracak kadar güveniyorum. Bizi kurtaracak kadar güçlü olduğunu biliyorum. Hatta, benden öyle güçlü ki, onun ne kadar güçlü olduğunu söyleyemiyorum bile.”

“Bu gerçekten çok etkileyici. Onu bu kadar övüyorsanız, o zaman size güvenip kendimi en iyiye hazırlayacağım.” dedi Regillis, şaşkın bir şekilde. “Eğer böyle zor bir durumda olmasaydık, onunla kılıç çarpıştırıp yeteneklerini şahsen görmek isterdim.”

“Kesinlikle. Eğer kurtulursak, onunla savaşma fırsatını ben de çok isterim.” diye ekledi Orias.

Savaşçıların yorumları, Nell’in yüzünde yarım bir gülümseme oluşturmuştu. İkisi de bulundukları uruma rağmen, güçlü bir rakibe meydan okumaya can atıyordu.

Nell, bir noktaya kadar da olsa, bundan hoşnut olsa da nispeten huzurlu atmosfer çok uzun sürmeyecekti.

“Güney batımızda bir düşman grubu saptadık! On dakika içinde bize ulaşacaklar!” Bir savaşçı, panik içinde kampa dalarken raporunu vermişti.

“Görünüşe göre, bize bir dakika bile dinlenme fırsatı verme niyetinde değiller.” dedi Regillis, buruk bir şekilde.

“Yakınlarda sığınak olarak kullanabileceğimiz başka yerler var mı!?” diye bağırdı Nell.

“...” Regillis bu soruya cevap düşünürken bir anlığına gözlerini kapadı. “Yarım günlük uzaklıkta bir vadi var. Saklanmamız için mükemmel bir yer ama, eğer oraya ulaşamadan bizi bulurlarsa pek bir işe yaramaz.”

Derin bir nefes aldıktan sonra, “...Pekala.” dedi Nell,.

Kahraman ayağa kalktı, düşmanlarının bulunduğu yöne doğru baktı ve ileri birkaç adım attı.

“Nell!?” Orias şaşırmıştı. “Ne yapıyo--”

“Soyutla! Ayırma Kalkanı!”

Kahramanın kalkan tabanlı eşsiz yeteneği tarafından yaratılan devasa bir duvar, Nell ve savaşçılar arasında birden belirdi. Yüksek, yarı saydam yapı, göz alabildiğine gidiyordu. Tam anlamıyla birkaç kilometre uzanıyordu.

“Nell!? Nell!”

“Onlarla yalnız başına mı çarpışmak istiyorsun!? Bu ne anlama geliyor!?”

İki savaşçı da endişeli bir şekilde bağırırken bariyere vurmaya başlamıştı. Ama onların endişelerine kafayı takmadı.

Bir şeyler yapılması gerektiğini biliyordu. Mevcut durumun değişmesi gerekiyordu. Bu yüzden harekete geçmişti.

Bu tek yoldu.

“Herkese göz kulak olun.”

“Seni öylece ölüme terk edemeyiz! Hedefleri sen değil biziz!”

“Bana yardım etmek istiyorsanız, o zaman Ronia’yı koruyun:” kanat taşıyıcılarının şefinin onun ayrılışından önce söylediği sözlere benzer bir cümle söylemişti. Sözlerine bir gülümseme eşlik etmişti, gergin bir gülümsemeydi, ama yine de bir gülümsemeydi. “Tamiratı bitirene kadar güvende olduğundan emin olun, tamam mı?”

“Nell!”

“Nell!?”

Duvara yaklaşıp seslenen sonraki ikili Ronia ve Mekina’ydı.

“Ölmemi istemiyorsanız, o zaman yerine dön ve tamiratı bitir Ronia!”

“Neden bahsediyorsun? Aptalca davranmayı kes ve şu bariy--”

“Ronia’ya benim yerime göz kulak ol Mekina.” Nell büyücünün şikayetlerini umursamadı ve diğer yoldaşına konuşmaya başlarken onun sözünü kesti. “Ve yaralanmış herkesle ilgilenmeye devam et, olur mu?”

“...Tabii ki tatlım.” Daha olgun olan insan, bir anlık tereddütten sonra kabul etmişti.

“Tabii ki mi!? Ne demek istiyorsun Mekina! Onu dinlemez misin! Onu durdur!” Ronia’nın çığlıkları panik ve korku doluydu. Ama yine de umursanmamışlardı.

Nell dostlarına dönük olsa da, arkasından gelen bir dizi ayak sesini duyabilmişti. Düşman yaklaşıyordu. Süratle. “Çoktan geldiler bile! Acele edin ve gidin!”

“Gidiyoruz Ronia!” dedi Mekina.

“Ama bu--”

“Aması maması yok! Ona gerçekten yardım etmek istiyorsan, koşmaya başla!”

“...Peki.”

“Henüz görevlerimizin hiçbirini başaramadık! Görevini terk etme sakın, tamam mı!?” Mekina uzaklaşırken, kahverengi saçlı kahramana son kez bakmak için boynunu çevirdi.

“Ölme Nell! Ne olursa olsun!” Büyücü de koşmaya başlarken aynısını yaptı.

“Gözün arkada kalmasın Nell. Sana saygı duyuyoruz ve canımıza mal olsa da arkadaşlarını koruyacağız.” dedi Regillis.

“Umarım savaşın rüzgarları senden yana olur.” dedi Orias.

Herkesin veda sözlerini duyan Nell’in gülümsemesi daha rahat ve daha doğal bir hal almıştı. Herkesin bir miktar neşeli rolü yapmasını, istemeden de olsa çılgın bir tavır olarak görüyordu.

Ayrılmalarını izledikten sonra, ona doğru gelen rakiplerine doğru döndü ve ilahi kılıcını kınından çekti. Kutsal kılıç parıldadı. Durandal, soluk bir ışıkla etrafını aydınlattı. Ve Nell onu önünde kaldırırken gözlerini kapadı ve bir kez daha derin bir nefes aldı.

Hazırdı. Bariyer çok fazla mana tüketmişti, ama hala manasının yarısı duruyordu--zaten manaya o kadar bağımlı da değildi. Nell bir büyücü değildi. O bir kılıç ustasıydı. Büyü depoları kurusa bile savaşmaya devam edebilirdi.

Her geçen an, ayak sesleri daha da belirginleşiyordu. Düzinelerce düşman ona doğru geliyordu. En azından öyle olmasını umuyordu.

İçinde birden korku belirdi. Nabzı hızlandı; kalbi öyle güçlü ve hızlı atıyordu ki, bunu berbat bulmuştu. Bacakları titriyordu. Yere yığılacakmış gibi hissetti.

Şeref ve onur için savaşmayı bir kez bile aklından geçirmemişti. Açıkçası, kuyruğunu kıstırıp, olabildiğince uzağa kaçmayı istiyordu. Ama yapamazdı. Kaderin elini neden böyle oynadığını bilmiyordu, ama durum her ne olursa olsun, sonuçta bir kahraman olmuştu. Her zaman hayranlık duyduğu kahramanlar, ozanların ve aşıklar tarafından nesilden nesile aktarılan efsaneler, tehlike karşısında asla kaçmazdı. Canlı kalkan görevi görmekle bilinirlerdi. Güçleri, her zaman sadece başkalarını koruma amacıyla kullanılırdı. Ve asla başarısız olmazlardı. Her zaman kötülüğün güçlerini yarar ve dünyayı her zamanki adil, huzurlu haline geri döndürürlerdi. Hayatlarını riske sokmaları anlamına gelse bile.

Ve onun görevi de aynen bunu yapmaktı.

Kaçamazdı.

Savaşmak zorundaydı.

Nell, ciddi anlamda tecrübeden yoksundu. Güç bela bir kahraman sayılırdı. Ve eski kahramanlarla gelen gururdan kesinlikle yoksundu; kazandığı hiçbir büyük başarım yoktu.

Yine de bu, onun bir kahraman olduğu gerçeğini değiştirmiyordu.

Öylece oturup olayları izleyemezdi.

O yüzden kendini gülmeye zorladı.

Hareketi öyle zorlamaydı ki, yanaklarına kramp girmiş gibi hissetti. Ama yine de bunu yapmaya devam etti.

“Yolunuz buraya kadar.” Kutsal kılıcını kana bulamak için kendini hazırlarken, yüzünde cesur bir sırıtış belirdi.