Dev Deniz Canavarının Yükselişi -- Ruh Titanı

“İyi işti çocuklar!” Bir denek olarak kullanmak için bir canavarı sürüden ayırıp bir yöne çekmeyi az önce başarmış evcil hayvanlarıma bağırmıştım. “Çevresini sarılı tutun! İşini bitireceğim!”

Planlarımı kolaylaştırmak için beş yaratığın her biri daireyi bozmadıklarından emin olarak birkaç adım geriye çekilmişti. Canavar kaçmaya kalktığında kolaylıkla engelleyebilecek kadar nispeten eş miktarlarda aralık bırakmışlardı.

İlk laboratuvar farem panzursus olarak bilinen bir yaratıktı. Tamamen bakıldığında diken dolu zırhlı bir kabuğa sahip bir ayıya benziyordu. Boyumun iki katı yüksekliğindeydi, ama Uğursuz Orman canavarları açısından bakıldığında ortalama boyutlarda bulunuyordu; boyut bakımından onu çok aşan birçok yaratık vardı. Sanırım büyüklük gerçekten de önemli. ...Tekrar düşündüm de, belki de değildir. Gördüğüm çoğu çılgın seviyelerdeki güçlü şeylerin bazıları aslında gayet ufaktı. Sanırım bu, ne kadar büyük olduğundan ziyade vücudunu nasıl kullandığınla alakalı.

Panzursuslar ormanın batı bölgesinde yaşayan canavarlar kadar güçlü değillerdi, ama yine de sağlam güce sahiplerdi. Bölgede yaşayan diğer her canavar gibi onlar da gardımı bir saniyeliğine bile olsa indirdiğim anda beni vahşice katledebilme yetisine sahipti.

Kuşatılmak, Bay Ayı’yı teyakkuza geçmesine sebep olmuştu. Dikkati dağıldığında ona saldıracaklarından endişe ettiğini gösterircesine evcil hayvanlarıma bakmaya devam etmişti. Ama bu gerçekleşmemişti. Bugün, sadece o ve ben olacaktık, erkek erkeğe.

“Uykunu yarıda kestiğim için üzgünüm ayı bey.” dedim. “Ama teşhisiniz pek de iyi görünmüyor. Aşağı yukarı yolun sonuna vardın.” Konuşma şeklim devam ettikçe daha da kendini beğenmiş bir hale gelmeye başlamıştı. “Şahsi bir şey değil dostum. Bunu sadece kötü bir şans olarak düşün.” Bir kolumu kaldırdım ve büyü enerjimi harekete geçirmeye başladım. “Ortaya çık! Dev Deniz Canavarı!”

Büyüyü yardıma çağırdığım anda çok sayıda ruh bulunduğum yere toplandı ve devasa bir doğu ejderhası formunu aldı. Uzun, yılansı vücudu yüzgeç ve balıklardaki gibi parıltılı pullarla kaplııyken, başında ise keskin, köpek dişlerine benzeyen dişlerle dizili devasa çeneler bulunuyordu Az çok her zaman kullandığım su ejderhası büyüme benziyordu, ama boyut, güç ve ejderhalara benzerliğı karşılaştırılamazdı. İkisini karıştırmak ölümcül bir hata olurdu.

“Muhahahaha!” Diye kahkaha attım. “Bunu görüyor musun? Ciddileştiğim zaman işte bu olur! Ruh Titanı, Dev Deniz Canavarının Yükselişi’ni seyredin!”

Pekala, şu anda muhtemelen kafanız biraz karışmıştır, o yüzden açıklayayım. Bir ruh titanı, her elementten birçok ruhun birleşerek oluşturduğu dev, süper güçlü bir ruha verdiğim isimdi ki bu, sınırlanmadan her türlü büyüyü kullanabilecekleri anlamına geliyordu. Bu manyak bir şey değil mi? Heh, size üzülüyorum çünkü bunlar, en azından bir iblis lordu kadar manaya sahip değilseniz yapması imkansız şeylerdir. Ve tabii en ufak sınır bile olmadan kullanmaya niyetiniz varsa. Lanet şey, mana barımın üçte birini kullandı.

Her ne kadar ruh büyücülüğü yatkınlığımın az olduğu elementlerde saldırmamı sağlıyor olsa da, kavramdan tamamen ayrılmış da değildi. Yatkınlığımın olduğu elementlerin ruhları, olmayanlardan çok daha fazla çekilme eğilimine sahipti ve böylece, emirlerimi daha çok dinlemeye yatkın oluyorlardı. Bu yüzden yarattığım dev deniz canavarı genel olarak, en güçlü yatkınlığımın olduğu su elementiyle ortak çalışabilen ruhlardan oluşuyordu.

“Heh. Bunu görüyor musun, seni adi köpek? Bana denk değilsin! Dev Deniz Canavarı’nın şeklini, korkunun şekl---argh!?” Gelen bir saldırıyı zor bela atlatırken, atıp tutmam bir ciyaklamaya dönmüştü. “Dostum, noluyor lan!? Kuralara göre oyna lanet olası! Monologumu bitirmeden saldırmaman gerekirdi!”

Her ne kadar Sör Tüy Yumağı söylediklerimi anlamıyor olsa da, yine de ruhun kontrolünde olan kişinin ben olduğumu kavrayabilmişti, bu yüzden saçmalamalarımdaki açığı kullanarak yüksek hızlı bir saldırıyla beni gafil avlamaya çalışmıştı. Hareketleri öyle hızlıydı ve devasa vücuduna öyle uymuyordu ki, gelen hasardan güçlükle kaçabilmiştim.

Ancak zemin o kadar şanslı değildi. Üzerinde dikildiğim kaya, tamamen paramparça olmuştu. Altında, arkadaş canlısı olmayan tüy yumağının tırnaklarının boyutu ve keskinliği konusunda bir uyarı görevi gören bir dizi dev yarık bulunuyordu; aynının pençe izleri... Her ne kadar haksızlık konusunda atıp tutuyor olsam da, aslında ayının hoş görülmeyen bir şey yaptığını düşünmüyordum. Güçlü olan hayatta kalırdı ve hayatından vazgeçmek istemeyen bir yaratık için yapılacak tek mantıklı şeyi yapmıştı. Aksine hata, sadece ve sadece benim aptallığımdan kaynaklanıyordu. Ve evet, kendinde hak gören lanet olası bir bok parçasıydım. Kaybolun.

“Ez şunu!” Bir anlık düşünüp, içimden ölçüp biçtikten sonra ruha, bir prensesin bir seferinde dağınık bir böcek ordusuyla karşı karşıyayken devasa ama korunaksız olan savaşçıya yaptığı gibi, bir dizi ışın atmasını emrettim. [1]

Dev Deniz Canavarımın nefes saldırıları, Lefi’nin kükremeleri kadar güçlü değildi, ama yine de muhtemel topoğrafçılara bölge haritalarını yeniden çizdirecek kadar güçlüydü. Her nefes verişe, her tarafımızı kaplayan ormanın çevresini yeniden şekillendirecek kadar güçlü bir lazer eşlik ediyordu. Ve üzerine bir de yarı ejderha neredeyse hiç duraklamadan saldırı yapabiliyordu. [2]

Dev Deniz Canavarını iş üstünde görünce, geçmişte gördüğüm yaratık filmlerinin birçoğu aklıma gelmişti. Ormanı bölge bölge yok etme şekli, iki devasa canavarın kozlarını paylaştığı kötü bir devin nefes tabanlı ölümcül saldırılarıyla bir şehri blok blok yok yok ettiği bir filmdeki düşmanla neredeyse aynıydı. Yakınındaki her bir ağacı sadece sallanarak sökmesi de benzerliğe katkıda bulunuyordu. [3]

Yaylım ateşi uzunca bir süre devam etti. Ama o kadar güçlü olmasına rağmen zırhlı ayının işini bitirememişti. Ormanın batı kısmında boşuna yaşamadığının bir kanıtı.

Dalga dalga saldırılara maruz kalmasının ardından bile ayının kaybettiği tek şey, tek bir vücut üyesiydi. Ve her ne kadar yaralanmış olsa da, geri adım atacağına dair bir emare göstermiyordu. Hatta çoktan karşı saldırıya başlamıştı bile. Dev deniz canavarına ısırıklarıyla saldırıya geçmiş ve kalan kaslı koluyla bir dizi sert darbeler yapmıştı. Bitmek bilmeyen bir saldırıydı--devam etmek için bütün odaklanmaya gerek olan bir saldırıydı.

Bir başka deyişle, ben aklından çıkmıştım.

Ve bu, tesadüf eseri değildi.

“Enne!”

“Hı-hı!“

Canavara arkadan yaklaşırken kılıcımı kaldırdım ve boynuna, Enne’in ağırlığının tam gücüyle destekli bir saldırı hedefledim.

Ayımsı piç saldırgan hareketimi hissetmiş ve ondan kaçmaya kalkmıştı, ama iş işten geçmişti. Ne eti ne de zırhı silahıma direnememişti. Vücudundan ayrılmış kafası yere düşerken, bir zamanlar boynu olan kütüğümsü et parçasından havaya kanlar fışkırıyordu. Vücudu hareket etmeyi kesmişti, ama ne olur ne olmaz diye karakter sayfasını açtım ve can çubuğunun boş olduğunu doğruladım.

“Görünüşe göre işe yaradı.” Kılıcını pisleten kalan kanı temizlemek için Enne’i savururken tatminkar bir şekilde başımı salladım.

Panzursus, Batı Uğursuz Orman’ının yaşyanlarından biri olarak şöhretini gerçekten hak eden bir canavardı. Sadece Dev Deniz Canavarı’nın bütün saldırılarından değil, meşgulken araya sıkıştırdıklarımı da savuşturmuştu. Kör noktalarından gelen büyüler bile onun algısından kaçamamıştı. Ve sonuç olarak öldürücü vuruşu bile fark etmişti. Saldırıyı yaparken hem Gizlilik hem de Dikkat Yönlendirme kullanmış olmama rağmen.

Dikkat Yönlendirmeyi, ayıyı Dev Deniz Canavarı’na odaklamaya zorlamak için kullandıktan sonra diğerini açıp arkasına gizlice ilerlemiştim. Neredeyse mükemmel bir kombinasyondu. Güçlü bir tehdit olduğundan Dev Deniz Canavarı’nın durumu, ayıyı odaklanması gereken kişinin o olduğu konusunda kandırmamı kolaylaştırmıştı, yetenek sadece birince seviye olmasına rağmen. Heh. Bu dünyaya ninja kavramını kazandırmaya başlamam çok uzun sürmeyecek. Yakında kelimenin duyulması bile insanların kalbine yavaş yavaş korku ve panik vermeye başlayacak.

“Her zaman bu kadar iyi gitmez tabii ama her neyse.” dedim, şımarık fantazimi bir kenara atarak.

En büyük sorunum maliyetti. Dev Deniz Canavarım çoktan dağılmaya başlamıştı. Mana havuzumun üçte birine mal olmuş olsa bile, çoktan manası tükenmeye başlamıştı. Çağrı çok kısa süreliydi. Sadece var olması bile mana çubuğunu yavaşça tüketmeye yetiyor ve saldırmak verimlilik sorununu sadece daha kötü hale getiriyordu. Ne kadar göze çarpan ve güçlü olduğunu söylemeyi sevsem de, teke tek düello dışında çok fazla başka durumda kullanabilecekmişim gibi hissetmiyordum. Bu yeni oluşturduğum tekniği ne zaman pratiğe dökeceğimi dikkatlice seçmek zorundaydım. Harcadığımın karşılığını daha çok almak için belki biraz küçültebilirdim. Hmmm...

Ne olursa olsun, elimin altında sağlam bir başka koz olduğu anlamına geldiğinden, deney az ya da çok başarılı olduğu için yine de mutluydum.

“Pekala, hadi kendimize biraz daha av bulalım.” evcil havanlarıma konuşurken etrafıma bakındım. “Bir dakika... bana mı öyle geliyor yoksa biraz farklı mı görünüyorsun?”

Orochi soruma, yarım gülümsemenin yılan versiyonuyla, “Ah, nihayet fark edebildin.” der gibi yanıtladı.

Yılanların gülümseyebileceğinden değil tabii. Ya da farklı ifadeler yapabileceğinden falan da değil ama her neyse. Ne demek istediğimi anladınız. Biraz düşündükten sonra dev kan yılanının karakter sayfasını açtım, ve onun hiç de bir dev kan yılanı olmadığını keşfettim.

“Bir dakika, evrim mi geçirdiniz!? Ne zaman oldu lan bu...?”

Görünüşe göre artık “Aşağılık Kızıl Yılan Kral” türünün bir üyesiydi. Ve bu değişim her en kadar yeni yeteneklerle gelmemiş olsa da, gözle görülür bir stat sıçramasına sebep olmuştu. Ayrıca, var olan yetenekleri de, son kontrolümden bu yana çok daha yüksek seviyelere gelmişti. Görünüş açısından biraz farklıydı, ama genel olarak neredeyse aynıydı. Geçirdiği en göze çarpan değişim, horoz ibiğine benzeyen bir dizi omurga çıkarmış ve artık daha koyu, kan kırmızısı bir tonda olmasıydı.

Geriye bakıp kendime evrimin tam olarak ne zaman gerçekleştiğini sordum, ama açıkçası hiçbir fikrim yoktu. Eğitimi ve büyümesi ile alakalı her şeyi tamamen Rir’in gözetimine bırakmıştım. Sanki anlamış gibi, tam onu düşünmeye başladığım anda Rir havlamıştı. Her ne kadar kurtça konuşamıyor olsam da, en azından yılanın görünüşünde gerçekleşen bariz değişimleri nasıl oldu da fark edemediğimi sorduğunu anlamıştım.

“Demek istediğim, omurga çıkardığını falan bir süre önce fark ettim ama, sadece daha şık görünmeye çalıştığını düşünmüştüm. Bilirsin işte, kafaya jöle sürmek gibi falan.”

Rir sanki, “Tabii ki hayır... Neden böyle bir şey yapsın ki?” der gibi, bıkkın bir şekilde inlemişti.

T-tamam, şimdi tekrar düşününce bunun kulağa ne kadar salakça geldiğini biliyorum, ama beni dinleyin. Uğursuz Orman’daki bazı canavarlar, kamuflaj falan gibi şeyler için farklı farklı bir sürü çılgınlıklar yapabiliyor, tamam mı? O yüzden hep, eğer yeterince zorlarsa Orochi’nin kendine birkaç omurga büyütmüş olabileceğini düşündüm.

“Doğru...” yalandan öksürdüm. “Her neyse, gayet havalı görünüyorsun dostum. Aferin sana.” Onun, kendimin ve diğerlerinin dikkatini, bir anlık hatalı yargılamamdan başka bir yere çekmek için sırtına birkaç kez hafifçe vururken, fenrir olmayan diğer evcil hayvanlarımı ne olur ne olmaz diye hızlıca analiz ettim. “Görünüşe göre şu ana kadar evrim geçiren sadece sensin ha?”

Diğer üçü de biraz gelişmişti, ama şu ana kadar evrim geçiren sadece Orochi’ydi. Yani, nedenini anlayabiliyorum. Hem ön safta savaştığından hem de ana savaşçı olduğundan, en fazla tecrübeyi kazananın o olduğu aşikardı.

Rir’e göre, diğer hepsi şimdiden evrimin eşiğindeydi ve onların da evrim geçirmesi sadece an meselesiydi. Güzel. Hepsi evrim geçirince onlara bir hatıra hediyesi falan almalıyım.

“İyi iş çocuklar! Aynen devam!” dedim. “Tek yapmanız gereken, bir iblis lordunun orta seviye bossunun olması gerektiği gibi güçlü ve korkutucu olana kadar evrim geçirmeye devam etmeniz.”

Ve böylece, bunu söyleyip her şeyi kontrol ettikten sonra güneş batana dek avlanmaya devam ettik.

***

Eve döner dönmez, “Bir yetişkin değil misin sen Yuki?” diye sordu Lefi. Yüzünde acı bir gülümseme vardı. “Neden bu kadar kir pas içindesin?”

“Özür dilerim hanımım.”

Eğer ejderha onunla ilk karşılaştığımız zamanki kadar tembel ve verimsiz olsaydı, bana ders vermesi için onu tartışmaya davet ederdim. Ama doğrusu, ev işlerine yardım etmeye başladığı ve böylece bir yetişkin gibi davrandığı için, karşılık olarak söyleyebileceğim pek bir şey yoktu. Yine de bu, kendimi haklı çıkarmaya çalışmamı engelleyemezdi.

“Doğruyu söylemek gerekirse, bu tamamen benim hatam değil. Seni öldürmek isteyen şeylerle savaşmaya çıktığın zaman kan ve toprağa bulanmak gayet normal.”

“Bunun gayet farkındayım.” dedi. "Yine de kocamın, oyundan dönmüş bir çocuk kadar pis olarak döndüğünü gördükten sonra bir şey söylemeden duramadım.”

Eeeevet... makul. Buna hayır diyemem.

“Bir an evvel kendini yıkasan iyi olur.”

“Hay hay.”

Ben dolaba doğru ilerlerken, sanki bana katılmak istediğini belirten bir sessizlikle Enne, kendini kişileştirdi ve beni takip etmeye başladı. Geri çevirmek için bir sebebim olmadığından, ikimiz için de temiz kıyafet aldığımdan emin oldum.

“Bu akşam sana katılacağım. Hatta kendini iyice yıkadığından emin olacağım.” dedi ejderha.

“Şey... Bu biraz ani oldu. Nereden çıktı bu?” Biraz telaşlı bir şekilde sormuştum.

Birlikte banyo yapmamız sıradışı değildi, ama ilk defa beni yıkamayı teklif ediyordu. Normalde tam tersine saçını yıkamamı emrederdi.

“Akşam yemeği hazr olmadan önce hala zaman var. Ne kadar yorulduğunu gayet iyi bildiğimden, bunu çabalarının bir ödülü olarak düşün.”

“Hı-hı... Peki aslında neyin peşindesin?”

“Nadiren sunduğun tatlı çeşitlerinden istiyorum.”

Aynen. Bu olduğunu anlamıştım. Hiç değişmediğini görmek güzel. Kendi kendime gülümsedim. Pekala, hayır demek için bir sebebim olmadığından, banyodan çıktıktan sonra ona birkaç atıştırmalık verebilirim.

***