Drakenstead’e - Kısım 4

Nazik subay, bize enfes görünen bir otel göstermişti. Şüphesiz burası, genellikle sadece zenginlerin kalmayı tercih ettiği türden bir işletmeydi ve birkaç katlıydı, büyük odaları ve lüks bir restoranı vardı.

“Burası bayağı hoş bir yermiş.” Dedim lokma arasında. “Yemekler de bayağı iyi.”

“Kesinlikle. Çabalarını takdir ediyorum. Yemek ücreti gibi detaylarla uğraşmamamıza gerek duymamamız için elinden geleni yaptı.” Gözlerini tabağından kaldırdı ve masanın diğer tarafına baktı. Bakışları en sonunda çaprazında oturan kılıç kızın üzerinde karar kıldı. “Giysilerin kirlenmiş Enne.”

“Mmmn…?” Enne kendine şöyle bir baktı, ama Lefi’nin söylediği kirli kısmı bulamamıştı.

“Hareket etme.” Lefi iç çekti. “Senin yerine temizleyeceğim.”

Bir peçete aldı ve diğer kızın yakalarına dökülmüş et suyunu temizlemeye başladı. Her ne kadar gönülsüz olsa da, yardım etmeyi aslında memnuniyetle yaptığı gün gibi ortadaydı. Onların anne kız gibi etkileşimde olmalarını izlemek içimi ısıtmıştı. Gülümsemekten kendimi alamamıştım.

Mevcut durumun tadını çıkarmak konusunda hiçbir sorunum olmasa da, bunun iyi niyetten kaynaklanmadığının tamamen farkındaydım. Otelin orduyla derin bağlantıları olduğu belliydi. Otel çalışanlarının çoğu emekli olmuş askerlerdi ve daimi ordunun üyeleri ise bizi gözetlemek için misafir adı altında içeri alınıyordu. Ne olur ne olmaz diye araya birkaç gizli ajan bile sıkıştırmışlardı.

Onları suçlayamazdım. Bizimle konuşan önemli görünümlü orta yaşlı ve üniformasının sağında solunda birçok nişan bulunan subayın Analiz yeteneği vardı. Lefi’nin tam olarak kim olduğunu biliyordu, yani onu kesinlikle başıboş halde bırakamazlardı. Tam bir yaşayan nükleer bombaydı.

Neyse ki birkaç röntgencinin eğlencemi bozmasına izin verecek türden biri değildim. Hatta tam tersi biriydim. Enne’i envanterimden çıkarıp kişileştirerek onlara götümle gülmüştüm. Of dostum, çok iyiydi. Hatta adamlardan biri, bir şeyler başlatmak üzere olduğumu düşünüp altına sıçmaktan kendini zor tutup sadece çenesi yerlere inecek kadar şaşırmakla yetinmişti.

Yaşayan kılıç eskiden kişisel uzay-zaman boyutumda olmaktan nefret ediyordu, ama artık böyle bir sorun kalmamıştı. Artık buna alışmıştı ve kenara her konduğunda yalnızlık hissetmiyordu. Hatta yaşadığı tecrübeyi, gece yatağa yatırılmakla benzer bir şeymiş gibi anlatmaya başlamıştı. Karanlık eskiden onu korkutuyordu, ama bir noktada yorganın altında yatmanın rahatlığının keyfini çıkarmayı öğrenmişti ve onu artık rahatsız etmiyordu. Ayrıca benim manamla çevrili olduğundan rahat hissettiğiyle alakalı da bir şeylerden bahsetmişti. Açıkçası gerçekten anladığım söylenemezdi ama artık bundan hoşnut olduğuna memnundum.

Ancak sıkılmak hala önemli bir sorun olduğundan dinlenmek için her duruşumuzda bize katılması için onu dışarı çıkarıyordum. Onun sürekli dışarıda olmasını, böylece bizimle güzel manzaralara tanık olabilirdi, ama açıkçası çok fazla ağırdı. Birkaç gün boyunca onu taşıyarak sürekli uçmak demek yorgunluktan kendimi öldürmekle eşdeğer gibi gelmişti bana. Sonuç olarak öyle ya da böyle hepsi benim hatamdı. Eğer biraz daha güçlü olsaydım hiçbir sorun olmazdı. ...Bu konuya biraz ağırlık vermem gerek muhtemelen, değil mi?

“Biliyor musun, şimdi bir düşündüm de, ikimizin bir günden uzun süre evden uzakta olmamızın üzerinden uzun zaman geçti.”

Uğursuz Orman’da bir şeyler yaptığım zamanlar Lefi bana sık sık katılırdı, ama iş üstünde olduğum zamanlar nadiren gelirdi. Onun yerine genellikle Nell bana eşlik ederdi.

“Kesinlikle. Sen macera ararken ben yuvamıza göz kulak olma görevini üstleniyorum.”

Açıkçası, evde kalmaya istekli olması, ben şuraya buraya gittiğimde çekirdeğimin savunması hakkında endişelenmememin tek sebebiydi. Bunun için ona minnettardım. Sanırım bunu ona söylemeliyim.

“Açıkçası senin evde kalmanın tek sebebi, ben dışarı çıkıp işleri hallederken rahat hissetmem. Ama sürekli ev işleriyle uğraşmak zorunda kalmandan dolayı üzülüyorum.”

“Sorun değil. Yuvamızı korumak, eşin olarak görevim,” dedi, en erkeksi, en güvenilir haliyle.

Eğer elbisesinin tam ortasında yeni oluşmuş koca bir leke olmasaydı çok havalı görünürdü. Her zamanki Lefi işte...

“Lefi, leke var,” dedi Enne.

“L-leke mi dedin?” diye kekeledi.

“Halledeceğim.”

“T-teşekkür ederim.”

İkisi rolleri değişmişti. Bu sefer Enne Lefi’nin elbisesindeki lekeyi temizledi. Dostum, yüzü fena kızardı. Hnnng. Ah. Kalbim. Eğer gerçek hayattan ekran görüntüsü alabilmek mümkün olsaydı şu an bunun için mükemmel bir zamandı.

Bize sundukları leziz yemekten son lokmayı aldıktan sonra çatalımı masaya koydum ve sandalyeme yaslandıktan sonra “Pekala...” dedim. “Uyumak için durmak falan dışında insan yerleşimlerinden uzak durmaya başlamamız gerek. Hatta gerekirse kamp yapabiliriz. Kaçınabilme imkanımız varsa bugün yaşanan türden şeylerle uğraşmak zorunda kalmak istemem. Çok can sıkıcıydı.”

Ben bunun gayet iyi bir fikir olduğunu düşünmüştüm ancak Lefi aynı fikirde değildi. Bunu düşünmeye başladığı anda kaşlarını çattı.

“Bunun mümkün olduğunu sanmıyorum. Hafızama güvenemeyiz. Bölgeyi son ziyaretimizin üzerinde yüz yıl geçti ve o zamandan bu yana birçok sert değişiklikler oldu. Irklar, özellikle insanlar, yerleşim yerlerini endişe verici oranda genişlettiler. Bu şehir daha önceden yoktu.”

Doğru... evet. Yüz yılda birçok şey değişiklik geçiriyor.

“Drakenstead ile şu an bulunduğumuz yer arasında bir başka ülke olduğunu hayal meyal hatırlıyorum. Ben de başka tartışmaya dahil olmak istemediğimden, bizi oradan uzak tutmam gerekiyor."

“Teşekkür ederim ve evet, ikinci bir orduyla uğraşmak kulağa can sıkıcı bir işmiş gibi geliyor. İşlerin bu sefer sorunsuz geçmiş olmasının sebebi, rütbeli subayın analiz yapabilmesi ve tesadüf eseri bayağı mantıklı biri olmasıydı. Açıkçası senin kim olduğunu bilmeyen birisi muhtemelen bize saldıracaktır.”

“Eğer o duruma düşecek olursak karşılık verir ve onları yok ederim.”

Hevesle, “Hı-hı... Ben de dövüşeceğim,” dedi Enne.

Vay anasını be. Şiddete başvurma konusunda hiç tereddütleri yok.

“Evet şey...” diyerek garip bir şekilde güldüm. “Demek istediğim... sonuç olarak muhtemelen onu yapmak durumunda kalacağız, ama yapmamayı tercih ederim. Daha sorunsuz bir yolculuk hayal etmiştim, bilirsiniz işte, kan dökmenin en aza inmiş hali falan.”

“Bu, onayladığım bir fikir.” dedi Lefi. “Merak etme. Farkında olduğum bütün yerleşim yerlerinden kaçınacağım.”

“Teşekkür ederim. Hız konusuna endişelenme. Sadece işleri yavaştan alalım,” dedim. “Bu senin için sorun olmaz, değil mi Enne?”

“Her şey uygun. Birlikte olduğumuz sürece.”

“Evet. Ben de aynı şekilde hissediyorum.”

Başını okşadım ve gülümsedim.

***

“Rapor veriyorum komutanım!” Yanındakilerden nispeten daha süslü görünen bir adam Zellirum’a selam vererek yaklaştı.

“Eee? Misafirlerimiz nasıl?”

“Gayet iyiler. Yemeklerinin keyfini çıkardılar ve mutlu bir şekilde odalarına döndüler. Dikkatimi tek çeken şey bir aile gibi davrandıkları.” Adamı kaşlarını çatmıştı. “Saygısızlık etmek istemem efendim ama onun gerçekten Yüce Ejderha olduğundan emin misiniz?”

Zellirum yüzünü buruşturdum.

“Hiç şüphem yok,” dedi, ”Onun bu şekilde davranacağını ben de beklemezdim. Efsaneler onu daha az... insan gibi gösteriyordu.”

Asker, yüce ejderhanın neden bu şekilde göründüğünü pek anlamamıştı. Yaydığı enerji, Analiz yeteneğinin ona doğruyu söylediğine ikna etmişti ama herkesin bu aurayı hissedemediğini anlayabiliyordu. Adamlarının şüpheleri yerindeydi. Algılarını daha da bozan şey, şu anda hiçbir ejderhası özelliğe sahip olmamasıydı. Hem o hem de yanındakiler kendilerini kusursuz bir insan olarak gösterecek bir büyü kullanmışlardı.

Zellirum, “Kız kimdi? Küçük olan?” diye sordu. “Onlara etrafı gösterirken onu gördüğümü hatırlamıyorum.”

“Aşırı bol kolları olan garip bir elbise giyen siyah saçlı kızdan mı bahsediyorsunuz?”

“Evet, o kız.”

“Adamın kılıcından meydana geldi.”

"...Tekrar eder misin?”

Ciddi bir ifadeyle, “Evet efendim. O adamın kılıcından meydana geldi,” diyerek tekrar etti asker.

Zellirum bir elini alnına götürdü ve şakaklarını ovdu.

“Artık tam olarak ne olup bittiğini anlayamıyorum.”

“Ben de komutanım, ben de.” Asker iç çekti. “Konusu açılmışken bahsedeyim efendim, bu görevin, biz bekarlara bir tür eziyet haline geldiğinden, pek de önemli bir görev olmadığını hissetmeye başladım. Birbirleriyle flörtleşmeleri mide bulandıracak kadar hoştu.”

Yüzünü ekşiterek, “Nasıl hissettiğini anlıyorum, ama dayanmak zorundasınız, biraz daha,” dedi Zellirum. “Şüpheniz olmasın, bu, bu ülkenin kuruluşundan bu yana karşılaştığı en büyük kriz. Gerçi kabul etmem gerek... her şey göz önünde bulundurulduğunda, biraz hayal kırıklığı yaratan bir kriz...”

“Bu konuda haklısınız,” dedi astı. “Pekala, sanırım işime geri dönmeliyim. Sonuçta emir emirdir.”

“Tamam. Asker olmak demek böyle bir şey. Zor olabilir, özellikle böyle zamanlarda, ama bizi etrafta tutuyor olmalarının sebebi de bu.”

“Size kesinlikle katılıyorum efendim.”

Son kez selam verdikten sonra iki adam görevlerine geri döndü ve kendilerini uzun, uykusuz, gergin bir geceye hazırladılar.