Evcilik Oyunu

“Hoş geldin hayatım. Akşam yemeği hazır.”

“Teşekkür ederim tatlım. Bana yaptığın yemekleri, özellikle uzun süre durmadan çalıştıktan sonra, ne kadar sevdiğimi biliyorsun.”

“Biliyorum canım. Her şeyi çoktan masanın üzerine koydum. Bugün sana, pirinç, miso çorbası, karaage, biberli biftek ve ramen yaptım.”

“V-vay be, bugün döktürmüşsün.”

Bayağı ağır bir menü bu...

“Eve yorgun geleceğini bildiğimden seni mutlu etmek için yeterince yemek yapmaya çalıştım.”

“S-sağ ol tatlım, sana ne kadar teşekkür etsem az. Off, bu çok lezzetli.”

“Çünkü hepsini sevgimle yaptım, canım.”

“Yemeye” devam ederken gülümsemiştim. Sözde yemeği pişirmekten sorumlu kişi olan Illuna, gülümsemesiyle ışık saçıyordu. Yemekleri o pişirmemişti ve ikimiz birden karı koca gibi davranmaya başlamamıştık tabii ki. Tüm durum hayal ürünüydü. Sadece, oynadığımız evcilik oyununun bir parçasıydı.

Küçük, oyuncak gibi bir binanın içinde, genellikle çocuklar için yapılmış parklarda ya da oyun alanlarında görebileceğiniz türden bir evin içindeydik. Her ne kadar toprak büyüsüyle yapmış olsam da yarattığım diğer şeylerde olduğu gibi kahverengi değildi. Dışı ve içi, canlı kırmızılar, maviler ve yeşillerle donatılmıştı. Söylemesi ayıp, bayağı iyi gözüküyordu.

Toprak büyüsündeki yetkinliğim iyice artmıştı. Sadece renkleri kontrol etme değil, ayrıca yarattığım şeylerin dokusunu ve tanecikliliğini de değiştirebilme yeteneği kazanmıştım.  Başta toprak büyüsünün sadece toprak türevi şeyleri yapabildiğini düşünmüştüm. Yanıldığım belliydi. Büyü, mineralleri ve değerli taşları kolaylıkla manipüle edebiliyordu. Önceki hayatımda, insanlar renkli boyar maddeler elde edebilmek için taşları ezerlerdi. Ben de aynı şeyi yaparak bir sürü cevher ve renkli taşı karıştırıp yarattığım şeylere renk kattım. Renklere ince ayar yapmak beklediğimden daha da zor bir işti ama yeterince alıştırma sonunda nasıl işlediğini kavramıştım.

Tüm olanlar, bana bir kez daha büyünün açık bir zihne gerek duyduğunu hatırlatmıştı. Büyücülerin çıkmaza girmesini engellemenin en önemli noktası esneklikti. Yaratıcılığın İblis Lordu olarak, her şeye uyum sağlayabilmek için bir gün her tür büyüde ustalaşmaya karar vermiştim.

Ek not olarak, Lefi de haklıydı. Her ne kadar fazla olmasa bile maksimum MP seviyem artmıştı. Çalışmaya devam ettiğim sürece, kendime bir kale yapacak kadar fazla manaya sahip olacağımdan emindim.

“Immm...”

“Evet, Leila?”

“Doğrulamak istediğim bir şey var. Bu yapıyı yaratan siz misiniz efendim?”

“Evet.”

Illuna ile oyun oynayan tek kişi ben değildim. Leila da bize katılmıştı. Normalde bizim kızımız gibi davranması gerekiyordu ama oyunu oynayamayacak kadar dikkati dağılmıştı. Tüm dikkati yarattığım arka fona odaklanmıştı.

“Saygısızlık etmek istemem efendim, ama sen ve Lefi çok güçlüsünüz. Karmaşık büyüleri böyle ince bir şekilde yapabiliyor olmanız herkesin yapabileceği şeyler değil. Bir süre sonra ortalama bir büyücünün nasıl olduğunu unutacağımdan endişeliyim.”

Konuşurken gözleri uzaklara dalmıştı.

Ortalama büyücü demişken, ortalama bir büyücünün nasıl bir şey olduğunu bile bilmiyordum.

“Lefi dışında birinin büyü yaptığını görmediğim için, o benim standardım haline geldi. Yeteneklerimiz normlardan o kadar uzak mı gerçekten?”

“Şüphesiz.” dedi. Onayladıktan süre bir süre bekledi. Düşüncelerini toparlamaya çalışıyor gibiydi. “İkinizin de kadim büyü yapabilme yeteneğine sahip olduğunuzu düşünmekte haklı mıyım? İkinizin de büyü yapmadan önce herhangi bir büyülü söz söylediğiniz görmedim.”

“Evet.”

“Ben de öyle düşünmüştüm.” diyerek başını salladı. “Kadim büyü, kayıp bir sanat olarak görülür. Buna yeteneği olan birkaç düzineden fazla kişi olduğunu sanmıyorum.”

“Gerçekten mi...?”

“Modern büyüler tamamen büyülü söze dayanırlar. Hatta, büyüyle akrabalıkları, büyü dayalı tekniklerden daha azdır. Büyücüler için bugünkü standart, büyülü sözlerle büyülerine bir çerçeve oluşturup, büyü enerjilerini bu çerçeve içine örmek şeklinde. Büyücü yeterli mana aktardıktan sonra büyü etkinleşir.”

Leila’nın anlatımı gerçekçi ve yerindeydi. Sanki bir öğretmeni dinliyor gibiydi.

“K-kadim büyü, kayıp bir sanat mı? Hmm. Gerçi, bunu anlayabiliyorum. Lefi bunu bayağı kullanıyor ve dünyadaki muhtemelen yaşayan en güçlü varlık. Herkesin kullanamadığı bir şey olması mantıklı.

Dur, modern büyünün büyülü sözlerin merkezinde şekillendiğini söyledin değil mi?”

“Kesinlikle.”

“Bu Lefi’nin bana öğrettiğinin tam tersi. Bana, büyünün, yapan kişinin hayal gücünün etrafında şekillenmesi gerektiğini, büyülü sözlerin de sadece ek destek olduğunu söyledi.”

“Sizin metodunuzla büyü yapabilme kapasitesine sahip olanlar, büyüye yüksek yatkınlığa sahip olan kişilerdir. Kayıtlar, iblislerin, çok eskiden kadim büyü yapabilme yeteneğine sahip olduğunu ve bizim türümüzün de zaman geçtikçe bu yeteneği kaybettiğini söylüyor. Kadim büyüyü günümüzde yapabilenler soylarının bu özelliğini miras almış kişilerdir.”

“Anladım.”

Sanırım bunu anladım. Lefi, iblislerin rastgele hayata gelen büyü parçacığı kümeleri olduğunu söylemişti. Sonraki jenerasyonların çoğu muhtemelen diğer ırklarla çiftleşmelerinden oluşuyordu, çünkü etrafta pek fazla iblis yoktu. Jenerasyondan jenerasyona büyüye yatkınlıkları yavaş yavaş azalmış olmalıydı. Hatta, atalarının yaptığı şeyleri yapabilmek için bir tür yeni teknoloji sayılabilecek büyülü sözleri geliştirmişlerdi.

Kadim büyüyü yapabilme yeteneğim, muhtemelen zindanın beni yaratmış olmasına dayanıyordu. Vücudumu modern bir iblis yerine daha antik bir iblis gibi yaratmıştı.

Şerefsiz zindan. Şu an seni ne kadar sevdiğim hakkında hiçbir fikrin yok. Kalkıp çekirdeğine bir öpücük kondurmak istedim. Bunun yanında, bu dünyada işlerin nasıl döndüğüyle ilgili ciddi bilgi eksikliğim vardı. Bu dünyayı ve işleyişini daha iyi öğrenmek için muhtemelen bir insan ya da iblis yerleşimine gidip orada bir süre kalmam gerekiyordu. Potansiyel büyük çaplı olaylardan kendimi korumanın en iyi yolu muhtemelen bu olurdu.

“Tanrım! Hadi ama çocuklar! Şu an evcilik oynuyor olmamız gerekiyor! Dikkatinizi dağıtmayın!” Illuna sinirli bir şekilde yanaklarını şişirmişti.

“Haklısın, benim hatam. Nerede kalmıştık?”

“Karı koca olmamız gerekiyordu!”

“Ah tabii. Şimdi hatırladım. Leila kızımızdı ama tedavisi olmayan bir hastalığa yakalanmıştı ve ben de onu kurtarmak için bir yolculuğa çıkmıştım. Sonunda onu bulmuştum ama ben dönene kadar o ölmüştü, değil mi?”

“Evet! Bu sefer düzgün oyna olur mu?”

“Tamam, tamam, oynayacağım.”

“Immm...”

“Ne oldu Leila?”

“Benim karakterimin ölmesi gerçekten gerekli mi?”

“Evet!”

Üzgünüm ama küçük prensesimizin sözü kesin. Ama merak etme, en azından cesedine iyi bakacağız.