Yeni Bir Silah

Lefi ve benim zindana dönüşümüzün üzerinden çoktan bir gece geçmişti. Geçen akşamı, aldığımız hediyeleri herkese dağıtmayla ve hem burada yokken olanlar hem de şehirde yaptıklarımız hakkında konuşmayla geçirdik. Tüm konuşma, zindanda yaşayanların günün sonuna kadar vakit geçirdikleri yemek masasında gerçekleşmişti.

“Tamam! Sonraki!” Illuna enerjik bir şekilde bir başka objeyi gösterirken sevinçle bağırmıştı. “Buna elma denir!”

“E-ma!”

“Hayır hayır! Ema değill, o bir elma!”

“El...ma!”

“İşte bu, aferin!”

İki kız, şirin ciyaklamalarına keyifli bir şekilde devam ettiler. Onları izlerken zihnime o kadar çok şirin eşya dolmuştu ki, sanki bir tür görsel hafıza kaybı yaşıyor gibiydim. Yine de gözlerimi onlardan ayırmak istemiyordum. O kadar tatlılardı. Gözlerimi onlardan alamıyor olmamın sebebi, kızlardan birinin diğerine bir öğretmen gibi davranıyor oluşuydu. Yapay ses telleri oluşturmuş olan Shii ise, Illuna’dan nasıl konuşulacağını öğreniyordu.

Etrafta takılan ve bir şeyler yapanlar tabii ki, sadece onlar değildi. Dün gece her şeyi ardımızda bıraktığımız için her zamanki işlerimize geri dönmüştük. Hizmetçiler kendi görevlerini yapıyor, Lefi, ondan bekleneceği üzere yatakta tembellik yapıyordu; ben ise asıl taht odasının bir köşesine kıvrılmıştım.

Bir sonraki görevim, yeni bir silah yapmaktı. Temel olarak, tabii ki, şehirdeki serseriden çarptığım lanetli baltayı alacaktım. Kafamda bu hedefle envanterime uzanıp, baltayı elime aldım. Her ne kadar elime son aldığımda zihnimi yoldan çıkarıp ele geçirmeye çalışmasa da zorlayıcı, kötücül manasını yaymaya devam ediyordu. Yaydığı büyü enerjisi, tamamen uysal değildi zaten ama sanki, uzun zamandır envanterden çıkarmadığım için cildime hafifçe batıyor gibi geliyordu. Benim hatam, benim hatam. Seni unuttuğum falan yok. Sadece bunu yapacak fırsatı bulamamıştım, bu yüzden sakin ol artık lanet olası.

“B-bu da nedir patron? Gerçekten tekinsiz görünüyor ve beni bayağı bir ürkütüyor.” dedi Lyuu baltaya şaşkın gözlerle bakarken.

“Acaba bu dün gece bahsettiğin, büyüyle efsunlanmış silah olabilir mi?”

İki hizmetçinin de verdiği tepki, madalyonun iki yüzü gibi neredeyse birbirinden tamamen farklıydı. Biri ürkmüş, diğeri ise meraklı gözlerle bakıyordu.

“Aynen öyle. Şu an bana bayağı itaat ediyor, o yüzden endişelenmenize gerek yok. Gerçi, yine de yanına pek yanaşmamanızı tavsiye ederim.”

“Şey... Patron, itaatin doğru kelime olduğuna emin misin? Çünkü, sanki ona bir evcil hayvanmış gibi davranıyorsun gibi geliyor.” dedi Lyuu. “Bir dakika! Eğer o kadar tehlikeliyse, senin dokunman sorun olmuyor mu.”

“Bu benim için hiçbir şey, merak etme.” Kafası karışmış Lyuu’ya öylece omuz silktikten sonra işime geri döndüm.

Kullanmayı planladığım malzemeleri çıkardım ve şöyle bir gözden geçirdim. İlki, şehirden satın aldığım Antik Kahramanın Kılıcı’ydı. İkincisi, katalogdan aldığım metal külçeydi. Orikalkum.

Orikalkum, büyü enerjisini mükemmel ileten bir malzemeydi. Mana, içinden rahatlıkla geçebiliyordu. Bu metal, sadece küçük restorasyon işlerinde değil, ayrıca kırık kılıçları da tamir ederken kullanılırdı. Ama tabii ki bu, efsanelerde anlatılan orikalkum silahlar düşünüldüğünde, metalin asıl potansiyelini boşa harcamak olurdu. O kadar keskinlerdi ki, Lefi’ye göre dünyanın en güçlü yaratıkları olan ejderhaların pullarını bile kesebildiği söylenirdi. Gerçi, kendisi bunlara karşı bağışık gibi görünüyordu. Pulları, orikalkumun delebilmesi için bile fazla sertti. Bu nasıl bir saçmalıktır!?

Böyle yüksek kalite, tabii ki bu kaliteye göre bir fiyatla geliyordu. Metalin bir kilogramı, üç tam hanın fiyatına eşitti. Ve harcama göz önüne alındığında, orikalkumu direkt içine boca etmeyecektim. Onu ekledim, çünkü, yeniden şekillendirme işlemi sırasında, Antik Kahramanın Kılıcı içinde bulunan gücü geri kazanabilmeyi umuyordum. Ama dostum, cidden param bitmek üzereydi. Galiba tekrar Rir’le avlanmaya başlasam iyi olacak.

“... Efendim, elinizde bulunan şey orikalkum olabilir mi acaba?” diye sordu Leila.

“Ne, orikalkum mu!?” Savaş kurdunun gözleri büyümüştü.

“Evet.” dedim, etkilenmiş bir şekilde. “Bunu fark etmene şaşırdım Leila.”

“Teşekkür ederim efendim.” dedi. “... Zindanda kalmak, gerçekten bana bir sürü farklı şeyi görebilmemi sağladı.”

“Bir sürü farklı şey demek biraz az kaçar Leila! Orikalkum, gerçekten efsanevi bir malzeme değil mi? Gerçi hem Yüce Ejderha’nın burada olması hem de saygıdeğer bir Fenrir türünün buralarda olduğunu düşünürsek, pek de şaşırtıcı gelmiyor galiba?”

Her iki hizmetçi de yaptıkları işleri bırakmış, beni seyrediyordu. Ama konuşmalarına devam etmelerine ve benim de dinlemeye devam etmeme rağmen, onlardan kopup, malzemeleri dizmeye ve konsantre olabilmiştim.

Kinin ele geçirdiği silahı ve onun iradesini alıp, onu yeni bir şeye... daha erdemli, ben kötüyüm diye böğürmeyen bir şeye dönüştürmem gerekiyordu. Ve başarısız olamazdım. Tek bir şansım vardı; elimde her şeyden birer tane vardı. Eğer sıçarsam, oyun bitti demekti. Başarısızlık demek, hem paramın çöpe gitmesi hem de değerli materyallerin yok olması demekti.

Bu nedenle, bu zamana kadar yarattığım tüm silahlardan öğrendiğim en önemli dersleri zihnimden çıkarmadım.

Basitlik en iyisiydi. Çoğu zaman karmaşık bir şey yapmak, başarıdan çok başarısızlıkla sonuçlanıyordu. Bu yüzden, en çok istediğim iki özelliğe yoğunlaştım: ağırlık ve keskinlik. Tek odaklandığım bu iki özellik olacaktı. Normal şartlarda görünüşü için de bir şeyler yapardım. Daha az kötücül ve daha haysiyetli bir şeye benzemesini istiyordum. Ama yine de bu pek önemli değildi. Bu sadece zihnimin bir kenarında kalmıştı. Merak etme. Yeniden doğduğunda seni çok fazla kullanacağım.

Büyülü baltayı, istediğim şeyler konusunda ikna ettikten sonra ve zihnimdeki imgeyi iyice işledikten sonra, büyü enerjimi materyallere aktarmaya başlayabilmiştim. Ve sonra, yeteneği aktifleştirdim.

Dudaklarımdan bir homurtu kaçtı.

En yüksek kaliteye sahip materyaller, manamı hızlıca emmeye başladı. Gerekli olan mana miktarı, Hasai’nin ihtiyacı olandan çok daha fazlaydı. Ama bu bana koyar mı be!

Dişlerimi sıktım, çenemi kilitledim ve dayandım. Vücudumdan devasa miktarlarda mana çıkması sebebiyle, ümitsizlik hissinin ağırlığıyla yüzleştim. Tamamen irade gücümle onunla baş etmeye çalıştım.

Ve sonunda başardım.

Malzemeler, sanki cehennem sıcağı altındaymış gibi erimeye başlamıştı. Birbirinden tamamen farklı üç eşya birleşip, tek bir form oluştururken harika bir ışık saçmıştı.