Aina’nın Faaliyet Raporu

Sevgili Emmerich David,
Sonbahar her geçen gün daha da derinleşiyor. İyi misin?
Bu uzak topraklarda dün ilk kez kar yağdı. Yerdeki beyaz halı sonbahar yaprakları üzerinde.
Av mevsimi yakında başlıyor ve köy yoğun olmaya başlıyor, bu yüzden endişeliyim. Çünkü av mevsimi başladığında köyün erkekleri daha da yoğun oluyor.
Umarım sıcak mevsimler çabucak gelir.

Ayrıca, Emmerich-san'la hemen görüşmek istiyorum.

Aina Salonen Bergholm.

Mektubu tekrar tekrar yazmaya devam ettim.
“Bahar geldiğinde Emmerich-san ile tekrar buluşacağım, bu yüzden bununla idare edeceğim.” Son cümleyi buna değiştirdim. Daha sonra mektubu zarfa koydum ve balmumu ile mühürledim.

Babamın yapmış olduğu tahta kutu o adamdan gelen mektuplarla doluydu.
Bu benim hazine kutumdu. Uzun bir süre, kutuyu sadece sakladım, bu yüzden böyle bir şeye alışık değildim.

O kutuyu çekmeceye koydum.
Şu anda bulunduğum ev, onun içinde yaşayacağı evdi. Ritzhard-oniichan bana anahtarları ödünç verip burada yaşamama izin vermişti.

Ayrıca masa örtüsü, perdeler ve oturma paspaslarını da kontrol ettim.

Bunu fark etmeden önce oda bir erkeğin evinin görünümünden uzaklaşıyordu, ama yine de onlardan hoşlanmıyorsa çıkarabileceğini düşünmeye devam ettim.

Sabahın erken saatlerinde gizli işim bittiğinde eve gidip çalışmaya başlıyordum.

Güneş doğmadan karı çatıdan çıkarırım, kahvaltı hazırlarım, kıyafetleri soğuk suyla yıkarım, evi temizler, öğle yemeği hazırlarım, el sanatları yapar, yeterli malzeme yoksa alışverişe giderim, sonra akşam yemeği hazırlarım.

Babam öldükten ve annem hastalandıktan sonra her gün aynı işi yaptım.
Ancak, bu günlük hayatta bir değişiklik oldu.

Emmerich David ile tanıştım.
Bergholm ailesinin rezilliğini bilmeyen bir yabancıydı.

Ailemiz son derece nefret ediliyordu.
Başkaları için kibirli tutumumuz vardı ve nefret besliyorduk. İnsanları küçümsüyorduk ve yardım eden elleri eziyorduk.
Sadece Ruh'un öğretilerine sadık kalıyorduk, ama bu eski fikirleri terk etmeye çalışan köylülerin öfkesini kazanmıştı.

Ama sonra, o ailede olduğumu bilmeden bana yaklaştı ve konuştu.

Onunla ilk tanıştığımda onun garip bir insan olduğunu düşünmüştüm ama kısa süre sonra karakterini mektuplarla öğrendim.

Asker Emmerich, tuhaf bir insandı.
Zor koşullarda yaşıyordu ama mektuplarında yazılanlar sadece huzurla doluydu. O gün attığı atıştırmalıklardan, köpeğinden, yetiştirdiği çiçekten bahsediyordu.

Çok önemsiz mektuplardı, ama bunu bilmeden önce onları dört gözle bekliyordum.
Buradaki verimsiz hayatı süsleyen tek şey olduklarını fark ettim.

Onun sık mektupları benim tek neşe kaynağımdı.

Ben böyle vakit geçirirken neşeli bir haber geldi.
Bir tatil için ziyarete geliyordu.

Mektubu tekrar tekrar okudum. O kadar mutluydum ki tekrar okumak için yanımda götürmeye karar verdim.
Sevinçli halde, çevreyi kontrol etmedim ve evden çıktım, ama yakında acı bir ses duydum.
Ailenin av köpeği buradaydı.

Söylemeye gerek yok, büyükbabam çalılardan çıktı.

“Sen!! Son zamanlarda tuhaf neşeli halin, demek bu yüzden öyleydi!”

Büyükbabam kolumu tuttu ve anahtarı elimden aldı.
Kapıyı açtı, ama tabii ki içeride kimse yoktu.

“Burada yaşayan biri var mı!?”
“Hayır, henüz kimse burada yaşamıyor!”
"Yalan söylemeyi kes!"

Neyse ki, büyükbabam bu evin Ritz-oniichan’ın olduğunu bilmiyordu. Sessiz kalır ve her şeye katlanırsam her şey sorunsuz geçecekti.

Bundan birkaç gün sonra büyükbabamın sorgularına sessiz kaldım. Her gün azarlandım ve bazen tokatlandım, ama aynı zamanda Bergholm ailesinin bir üyesiydim. Sanki ona her şeyi söylüyordum da.

Ancak, hasar başka yerlere de sıçradı.
Son zamanlarda iyileşen annemin durumu, büyükbabamın huysuzluğu nedeniyle tekrar kötüleşti. Odasından dinleyen büyükannem de ağzını açamadı.

Yanağımdaki ve gözümün altındaki yaraları saklamak için başımın etrafına sarılmış bir bezle çalıştım.
Köydeki bir çocuk mal alışverişi yaparken yüzümü gördü, ama beni görmemiş gibi davrandı.

Bu normaldi. Benimle konuşan tek kişi Ritz-oniichan veya Sieglinde-san idi. Bu iki insan tarafından öğrenilmemek için çabucak alışverişi yaptım.

Evin ortamı kötüydü. Büyükbabam beni izlemeye devam etmek için avlarına bile çıkmıyordu.

Sonunda bir gün sabrı tükendiğinde büyükbabam adamı pusuya düşüreceğini söyleyerek silahla evden dışarı çıktı.

Yarın Emmerich köye geliyordu. Evin yanında beklerse onu öğrenecekti.
O eve adım atan büyükbabamın peşine düştüm ve durması için bağırdım, ama elbette dinlemedi.

Büyükbabam beni çağırdı ve kapıyı anahtarla açtı.
Kapıyı açtığında, tesadüfen, bir insan silueti vardı.

“SEN MİYDİN!”

Benim öfkeli büyükbabam ve şaşkın Ritz-oniichan birbirlerine bakıyorlardı.

“Büyükbaba, dur! Efendi bu işin içinde değil!”
"Ee, bırak!"

Tuttuğum dipçiği yanağımı vurdu, bu yüzden orada yere düştüm.

“Aina!”

Dizginsiz silah Ritz-oniichan’a doğruyken büyükbabamı itti ve buraya doğru koştu.
O anda, bir silah sesi çıktı.
Mermi Ritz-onii chan'ın kolunu sıyırdı ve yere saplandı.

“Ritz-oniichan!”
“…… Böyle seslenilmesinden bu yana uzun süre geçti.”

Kanamasına rağmen, mırıldanmak için boş zamanı vardı.
Böyle korkunç bir durumda bile çok kaygısızdı, bu yüzden bir an şaşkın kaldım. Ancak kısa süre sonra bir mermiyle sıyrıldığını fark ettim, bu yüzden kanamayı durdurmak için yaranın üzerine bir mendil bağladım.

Büyükbabam, silahı hala buraya doğrulturken dikkatsizce ayakta duruyordu.
Muhtemelen birilerini vurmak istememişti. Başkalarına karşı ifadesiz gibi görünse de ailemden olduğu için onun sarsıldığını söyleyebilirdim.

Ritz-oniichan yüzüme baktı ve kaşlarını çattı. Sonra yüzümde yaralar olduğunu hatırladım.
Büyükbabam silah tutuyordu ve yaralarım vardı. Muhtemelen bundan neler olup bittiğini anlamıştı.

“Bergholm-san, beni duyabiliyor musun?”
“……”
“Aina'yı bir gece alacağım.”
“Bunu yapmana izin vermeyeceğim!”
“Eşim onunla ilgilenecek, bu yüzden lütfen rahat ol.”
“!?”

Büyükbabam sonra efendinin evlendiğini öğrendi.

Ritz-oniichan büyükbabama ertesi gün daha fazla konuşacaklarını söyledi ve sonra beni götürdü.

Ertesi gün.
Emmerich'in geldiği günün sabahıydı.
Geceyi efendinin konağında Sieglinde-san'ın önünde ağlayarak geçirdim.

Gözyaşlarından şişmiş gözlere ek olarak yüzümde morluklar vardı.

“N-Ne yapacağım, Emmerich bugün geliyor.”
"Ağlama, sıcak bir havluyla daha iyi olacak."
“……”

Sieglinde-san yüzümü ılık bir havluyla silmek için uğraştı ve yaraları mümkün olduğunca gizlemek için makyaj yaptı. Bana Ritz-oniichan'ın annesinin kıyafetlerini ödünç verdi. Etek biraz kısaydı, ama bugünlerde genç kadınların diz boyu pantolon giydiğini söyledi, bu yüzden sorun yoktu.

Bir süre sonra misafir konağa geldi.
Emmerich'ti.

Onu gördüğüm anda, onun kollarına koştum.

Onu bir daha göremeyeceğimi düşünmüştüm.
Makyajım vardı, ama o kadar çok ağladım ki yüzüm dağınık hale gelmişti.

Emmerich hiçbir şey söylemeden bana sarıldı.

◇◇◇

Sakinleştikten sonra hepimiz birlikte oturduk ve Emmerich'e her şeyi anlattık.

“Bu sefer sanırım ailene her şeyi açıklamalısın.”

Ritz-oniichan böyle dedi, ama hem büyükbabam hem de büyükannem çok inatçıydı. Affetmeyeceklerdi.

“Ne yapmak istiyorsun, Aina?”
“……”

Hiçbir fikrim yoktu.
Hayal dünyasında yaşıyordum, sadece her şeyi unutmak ve Emmerich ile mutlu bir şekilde yaşamak istiyordum.

Ancak ailemi terk edemezdim.

“Emmerich ya da ailem arasında seçim yapmak zorunda kalırsam ailemi seçmek zorundayım.”

Ruh’un öğretisi aileyi el üstünde tutmaktı, içimde derinden kök salmıştı. Sadece benim mutlu olmamı kabul edememiştim.

Bunu söyledikten sonra gözyaşları tekrar yanağımdan akmaya başladı.
Gözyaşlarımı sildim, böyle giderse ikna edici olmadığını düşündüm, ama gözyaşları ne zaman duracağını bilmiyordu.

“Aina, sorun değil. Hadi gidip onlarla konuşalım. Büyükbabanı ikna edeceğim.”

Ritz-onii chan bunu söyledi, ama konuşmanın işe yaradığını hiç göremedim.

Birkaç saat sonra.
Konuşacağımız yerde solgun görünen büyükbabam, annem, Ritz-oniichan, Sieglinde-san ve Emmerich vardı.
Büyükbabamın yanında silahı yoktu. Kendimi rahatlamış hissettim.

Ritz-oniichan arabuluculuk yaptı ve büyükbabama Emmerich hakkında bilgi verdi, ancak büyükbabam onaylamayan tutumunu korudu.

“Yani bir yabancı tarafından kışkırtıldın!! Kandırıldın!! ”
“Bergholm-san, olay farklı. Emmerich buraya taşınmayı planlıyor.”
“Sanki bir yabancı bu topraklarda hayatta kalabilir! Örneğin senin ailen bu köyü terk etti!!”

Hassas bir noktada saldırıya uğradığı için Ritz-oniichan ne diyeceğini bilemedi.

“Defolun!!”

Büyükbaba Emmerich’in kolunu tuttu ve onu zorla kovmaya çalıştı.

“Bir dahaki sefere bu eve girdiğinde ateş edeceğim!!”
“Büyükbaba!!”
“Sakın kıpırdama!!”

Onu durdurmak için ona yapıştım ama elini kaldırarak beni hedef aldı.
Ancak, o elini aşağı indiremedi.
Emmerich o eli tutmuştu.
Beni arkasına sakladı.

Ve beklenmedik bir yönden, bir ses geldi.

“—— Artık durur musun?”
“!”

Sessiz kalan annem, büyükbabama bakıyordu.

“Kayınpeder, bu çocuğun mutluluğunu hiç düşündün mü?”
“Onun için evlilik partnerini arıyorum!”
“O zaman aday kim?”
“……”
“Bir şey yapamadığım için her zaman üzgündüm. Aina'ya sorun çıkardığım için üzgünüm.”

Annem bana baktı ve her şeyin yolunda olduğunu söylüyormuş gibi gülümsedi.

“Şimdi, sadece üçümüz, kayınvalide, kayınpeder ve ben uyumlu bir şekilde yaşayalım.”
“N-Ne!?”
"Emmerich-san, Aina'yı ülkenize götürür müsünüz."

Emmerich şaşırmış görünüyordu, ama az sonra, “Lütfen bana bırakın,” dedi.

“Ne aptalca şeyler saçmalıyorsun?!!”
“Kayınpeder, çok keyfi davranıyorsun!! Böyle şirin bir torunun mutluluk yolunu engelliyorsun!! ”
"Kapa çeneni!!"

Büyükbabam Emmerich'i itmeye çalıştı, ama ben arkasında saklarken hızlıca onu tuttu.

“Emmerich-san, kaç!”

Emmerich, sinyal olarak annemin sesini duyunca beni taşırken evden dışarı fırladı.
Büyükbabam peşinden koşmaya çalıştı, ama Sieglinde onu tuttu.
Ritz-oniichan arkamızdan yakından takip etti.

“Emmerich, benim evime git.”
“Tamam.”

Bundan sonra, Ritz-oniichan evime geri döndü.

Efendinin konağına kaçtıktan kısa bir süre sonra Ritz-oniichan ve Sieglinde-san geri döndüler.

Oturma odasında bir araya geldiğimizde şaşırtıcı bir haber vardı.

“Aina, Emmerich’in ülkesine gitmeyecek misin?”
“!?”

Önümde bir pasaport ve annemin hazırladığı bir bavul vardı.

“Dürüst olmak gerekirse az önce Aina’nın annesi ile konuştum.”
“!?”

Görünüşe göre Ritz-oniichan bunun gelebileceğini tahmin ediyordu.

“Gördüğünüz gibi, Aina’nın büyükbabası dinlemedi, değil mi?”
“A-Ama…”
“Aina, yurtdışında yaşamaktan korkuyor musun?”

Diye sordu Sieglinde-san, ama hala kafam karışıktı, bu yüzden ona hemen cevap veremedim.

“Ailemi geride bırakamam.”
“Sorun değil, bu yüzden annene güven ve bir kez gitmeyi dene. Değil mi Emmerich?”

Emmerich bana bakıyordu ve başını salladı.

“Aina'yı koruyacağım.”
“!”

Sonuçta yetişkinlerin tavsiyelerine kulak verdim ve köyden ayrıldım.

◇◇◇

Aniden içine atıldığım yurtdışı hayatı sürprizlerle doluydu.
Dili öğrenmek adına Emmerich'i şaşırtmak için hediye dükkanından satın aldığım bir kitapla gizlice çalışıyordum, bu yüzden çok da kötü değildi.

Dahası, yabancı bir ülkede günlük işlerim de aynıydı.

Yemek pişiriyordum, temizlik yapıyordum ve çamaşır yıkıyordum.
Birlikte yaşamak garipti, bir dizi utangaçlık ve kuşku vardı, ama her gün yeni ve eğlenceliydi.

Emmerich ordudan emekli olduktan sonra kırsal bölgeye taşındık. Orada şehirden aldığı keçileri yetiştirdik ve bir kedi besliyorduk.
Köy ofisinde çalışıyordu.

Mütevazı ve sessizdi, ama neşeli günler devam etti.

Bu şekilde yaşarken bir buçuk yıl sonra Emmerich bana bir şey söyledi.

“Aina-chan. Köye geri dönelim.”
“!”

Onu anlayamadım. Gözlerim şaşkınlıkla açıldı.
Sonra şaşırtıcı derecede kederli bir ses çıktı.

“Ben, çok mu zor?”
“He?”

Emmerich her zaman yemeğimin lezzetli olduğunu söylerdi, işimin temiz olduğunu söylerdi ve ayrıca ev işlerini yaptığım için bana teşekkür ederdi, bu yüzden memnun olduğunu düşünüyordum.

Ancak, durum böyle olmayabilirdi.
Köydeki ailem için hala endişeliydim.

“Tamam.”
“Bir ay sonra gitmeyi planlıyorum.”
“Beni eve geri mi bırakacaksın?”
“He?”

Emmerich şaşkın görünüyordu.

“Aina-chan, sen neden bahsediyorsun?”
“Ne demek sen neden bahsediyorsun?!”

Köye geri gönderildiğimi sanıyordum, ama Emmerich daimi olarak köye taşınmayı öneriyordu.

Ne büyük bir yanlış anlama.

“Hayır, gerçekten mi? Benimle köyde mi yaşayacaksın?”

Emmerich bir gülümsemeyle başını salladı.
Böylece köye geri döndük.

◇◇◇

Bir buçuk yıl sonra bile köy çok fazla değişmemişti.
Ama ailemin nasıl değiştiğine şaşırdım.

Annem enerjikti ve büyükannem dışarıda da çalışıyordu.
Buna karşılık, büyükbabam tükenmişti ve görünüşe göre avcılık işi bile iyi gitmiyordu.

“A-Aina, üzgünüm.”

Şaşırtıcı bir şekilde, büyükbabam evliliği kolayca onayladı.
Annem tarafından sürekli taciz edildiği görülüyordu.

Ritz-oniichan'ın bize ödünç verdiği evde yaşamaya başladık.
Ailemi her gün ziyaret ediyordum ve çok daha iyi koşullarda olan annemle ve büyükannemle sohbet ediyordum.

Bugün, Emmerich yine büyükbabam ile domuz avlamaya çıktı. Ordudan bir adam olarak, silahla arası iyiydi ve avlanma yeteneği de vardı, ya da büyükbabam öyle söyledi.

“Aina!”

Arkamı döndüğümde, ben küçükken benimle ilgilenen adam orada duruyordu.

“Günaydın, Ritz-oniichan!”

Onu bir gülümsemeyle selamladım.

Bugün, uzak topraklardaki köy yeniden huzur içindeydi.