Ritzhard’ın Yalnız Yılları – İlk Yarı (Yan Hikaye)

Büyükbabam öldü.

Güneş batmadığında orman en parlak haldeyken en sevdiği mevsimdeyken vefat etti.

Büyükbabam bana geleneksel el sanatlarının nasıl yapılacağını, nasıl avlanılacağını, hayvanların nasıl kesileceğini ve bana bir efendi olmayla ilgili her şeyi öğretmişti. Pişmanlık duymadığını söyledi ve sonra bu dünyayı terk etti.

Gerçekten uzun bir süre için elinden gelenin en iyisini yaptığını düşünüyordum.
Onu büyükannemin yanına koydum, böylece huzur içinde yatması için.

Ondan sonra her gün bir mücadeleydi. Büyükbabam hasta olduğu için yedek olarak yerine geçmem her şeyi mükemmel bir şekilde yapabileceğim anlamına gelmiyordu.
Birkaç ay iş peşinde koşturduktan sonra ailem beni çağırdı.
Sahip olduğum kötü duyguya nokta atışı oldu.

Babam bunu söyledi.

—— Burası biraz soğuyor, bu yüzden daha sıcak bir yere maceraya gidiyorum.

Şaşırtıcı değildi. Babam uzun süredir, her zaman dünyayı keşfetmek istiyordu. Sonunda ailesini geride bırakıp bir maceraya gitmesine izin vermeyen büyükbabamdan kurtulmuştu.

Ancak beni şaşırtan şey, annemin bir sonraki söyledikleriydi.

—— Babandan endişeliyim, bu yüzden ben de onunla gideceğim.

Ah hayır, ikisinin gidişi iki kat yıkıcıydı.
Ailemi nasıl tarif etmeliydim? İlgisiz veya dünya dışı.

Bununla birlikte, ailem için bu kasvetli kasabadan daha rahatlatıcı bir ortamın daha iyi olduğunu düşünmüştüm, bu yüzden onları durdurmadım.

Babam yolculuğa dikkatle hazırlandı, acele etmedi. Bu arada annem, konak için bir hizmetçi ayarlamak gibi başka hazırlıklar yaptı.

Sonra, onların yola çıkma günü geldi.

“Ritchan, üzgünüm, bu kadar zor bir zamanda gitmek zorunda kaldık.”
"Tamam. Zaten sizden bir şey beklemiyorum.”

Kaba bir şey söylememe rağmen babam rahatlamış gibi mırıldandı, “Gerçekten mi? Çok şükür.” Annem de her zaman gülümserdi.

“Aman Tanrım Ritchan, bak, güzel bir kelebek-san~”
“……Eh, ne!?”
“?”

Kelebeğin uçtuğunu gören babam şaşkın bir ses çıkardı.

“B-Bu dünya çapında nadir bulunan efsanevi kelebek Helena Morpho!! Neden burada!?”

Bununla babam kelebeği kovalamaya başladı.

“Aman Tanrım~”

Annem çırpınarak ellerini salladı ve babamın peşinden koşmaya başladı!

……Bu biraz moral bozucuydu.

Endişe verici ailem çok özel bir uyarı yapmadan yola çıktı.
Efendi olarak pozisyonum hakkında konuşarak onlara ya da bir şeye güvence vermek istedim, ama hikayemi dinlemeden çok kaygısız bir şekilde gittiler.

Bu şekilde yalnız yaşamaya başladım.

◇◇◇

Efendi olarak ilk yılımdı.
Yapmak istediğim ilk şey, büyükbabamın kaldırdığı Ruh taşı Siedi'yi köy meydanına geri döndürmekti.
Ancak, taş oldukça büyük olduğu için kendim taşıyamıyordum.
Bir başkasından yardım istemeyi düşündüm ancak bu dönemde tüm köylüler kutup gecelerine hazırlanıyorlardı, bu yüzden onlarla konuşamazdım.

Ayrıca ben de kutup gecelerine hazırlanmakla meşguldüm. Annem şişelerde korunmuş yiyecekler yapmıştı ve karda avlanan etleri muhafaza ettim. Hizmetçi kutup gecelerinde gelmeyeceğinden annemin yaptığı korunmuş yiyeceklere güvenmek zorunda kalacaktım.

Sonra, güneşin doğduğu zamanlar kısaldı, etrafta dolaştım ve herkesin yeterli olup olmadığını kontrol ettim.

Bunu beklemeliydim ama insanlar bana karşı soğuklardı.
Büyükbabamın reformları nedeniyle ailem köylüler tarafından sevilmiyordu. Bir de yabancı kanım vardı.
Her neyse, güneş batıyordu, bu yüzden gün boyunca bununla uğraştım.

Dönüş yolunda. Karla dolu caddede yürürken arkamdan bir tavuğun tiz çığlığını duydum.
Döndüğümde, bir tavuğun çaresizce kaçtığını gördüm.

Arkasından umutsuzca kovalayan bir kız da vardı.

“D-Dur!! Sana durmanı söyledim!!”
“……”

Sadece en kısa mesafeyi düşünerek tavuk doğrudan buraya doğru koştu. Bacaklarımın arasından geçmeye çalışıyordu, bu yüzden yaklaştığında kanatlarından tuttum.

“İyi misin? Aina.”
“……”

Kız ağır nefes alıyordu, omuzları yukarı ve aşağı hareket ediyordu.

“Hey, bu akşam yemeği mi?”

Köyde, insanlar tavuğu dışarısı çok soğuk hale gelmeden yiyorlardı.
Sadece kış aylarında, tavukların sesleri köyden kayboluyordu.
Yakalanan tavuk hala çok enerjikti. Kız biraz korkmuş görünüyordu.

"Kaçıyor olabilir miydi?"
“...... Kovalamaca! Bunu oynuyorduk. ”
"Anladım."
“……”

Tavuğu Aina'nın elinde olan çantaya koyduğumda tavuk zıplamaya devam ettiği için biraz gergin görünüyordu.

“İyi misin? Kesim işini ne yaptın?”
“……”

Aina şimdi altı yaşındaydı. Bu yaşta çocuklar küçük hayvanları kesmeye yardım etmeye başlarlardı.
Gözleri, sorduğum sorudan dolayı sağa sola döndü, bu yüzden tavuğu kesmesini birisi emretmişti.

“Birlikte yapmak ister misin?”
“He, g-gerçekten mi!?”
“Tabi.”

Böylece tavuğun kesilmesine yardım ettim ve tamamen karanlıkken geri döndüm.
Ve ilk kez, kutup gecelerini tek başıma karşıladım.

Geçen yıla kadar, bir odada toplanıyorduk, geleneksel el sanatları yapıyorduk, ruh şarkıları söylüyorduk, karanlık günleri neşeyle geçiriyorduk.
Ancak, kutup gecelerini tek başına geçirmek çok iç karartıcıydı.

Ayrıca hizmetçiye kutup geceleri gelmemesini söylemiştim. Bu yüzden yemeğimi kendim pişirmek zorundaydım.
Ekmekler karda topluca gömülmüştü. Yemek pişirmek, ekmekleri kardan çıkarmaya başladı.

İlk kez yemek pişirmiştim. Annem hep yemek yapardı ve görevler atandığında bile ince doğrama malzemeleri gibi basit şeylerdi.
Bugün ren geyiği eti ve kök sebzeli çorba yapıyordum.

Şömine – soba üzerine bir tencereye su koydum ve malzemeleri dilimledim.
Annemin ne yaptığını hatırlamaya çalışarak raftan biraz da baharat koydum.

“……?”

Her nasılsa, yapışkan bir çorba olmuştu. Merak ederken biraz tahta bir kaseye koydum.

Ekmeğe gelince kağıda sardım ve tencerede buharla ısıttım.

Sıcak ekmek ve buharlı çorba.
Aklımı koyarsam yapabildiğim için kendimi övdüm.

Doğanın bereketlerine dua ettikten sonra bir kaşık çorba içtim.

—— Mm, iğrenç!!

İlk çorbam ne yazık ki beklediğim gibi lezzetli değildi.

İlk kutup gecelerimde yemek pişirmeyi geliştirmek için tutkum ve enerjimi boşalttım.

Kutup geceleri bittiğinde ailemin döndüğü şaşırtıcı bir durumla karşılaşmaya geldim.
Sadece ziyaret etmek için buradaydılar. Bir yerden bir dövüşçü ırklı bir aileyi buraya bıraktılar, kısaca bana tekrar ayrıldıklarını söylediler.

“M-Merhaba.”
“……”
“……”
“……”

Dövüşçü ırkı ailesi, baba, anne ve kızı olmak üzere üç üyeden oluşuyordu.
Görünüşe göre onlar da göçebe bir ırktı ve bu kısımlarda görülmeyen garip kıyafetler giymişlerdi.

Açık kahverengi tenleri vardı, siyah saçlı ve siyah gözlüydüler. Üçü de aslan gibi cesur görünüyorlardı. Babam uzun zamandır etrafta dolandıklarını söyledi, bu yüzden belki de yolculuklarından böyle oldular.

Kıyafetleri de tuhaftı.
Beni özellikle rahatsız eden en büyük kişi Teoporon adında bir adamdı.
Bu soğukta, üstünde hiçbir şey yoktu. En azından pantolon vardı, ama kumaşı inceydi.
Büyük bir hançeri vardı ve yalınayaktı, ayakkabı giymiyordu. Bununla birlikte, ayakları donma belirtisi göstermiyordu, bu yüzden sorun olmamalıydı.
Yine de yalınayak olduğundan endişelendim, bu yüzden ona iyi olup olmadığını sordum. Teoporon bana ayak tabanlarına dokunmamı işaret etti.
Onlara dikkatlice dokunduğumda ayak tabanları kaya gibi sertti. Kendimi rahatlamış hissettim.
Kadınlar da kalın kıyafetler giymiyorlardı. Saçaklarla süslenmiş hayvan postlarından yapılmış kahverengi kıyafetler giyiyorlardı. Bu onların geleneksel kıyafetleriydi. Kafalarında, kulaklarının etrafında kuş kuyruğu tüyü bulunan renkli süslemeler vardı. Kulaklarını tüylerle süslemişlerdi.

“T-Tanıştığıma memnun oldum.”
“……”
“……”
“……”

Böylece aniden yabancılarla yaşamaya başlamıştım. Bu aileyi getiren aileme yakınmak istedim, ama onlar çoktan gitmişti.

İletişim kuramadık, yaşam tarzımız, kültürümüz, dinimiz farklıydı.
Çok farklı insanlardık ama gizemli bir şekilde iyi anlaşmıştık.

Ayrıca artık yalnız yapamayacağım şeyleri yapabiliyordum.

Teoporon'un yardımıyla ağır taşı köye geri döndürebilirdim.
Yine de köylüler, yücelik numarası yapıyorum diye eleştirdiler. Pes ettim çünkü ne söylersem söyleyeyim dinlemezlerdi.

Birçok sorunla karşılaştım ve umutsuzca onları çözmeye çalıştım. Bundan sonra bir efendi olarak ilk yılım çok hızlı geçmişti.