Ek Bölüm: Emmerich ve Vefasız Kedi Yavruları – İlk Kısım

Aina ile anavatanımda yaşamaya başladığımdan bu yana birkaç ay geçti.
Yakında ordudan emekli olacağım için iş yükü altındaydım, bu yüzden onunla geçirmek için yeterince zaman ayıramamıştıım.
Onunla beraber uzun zamandır beklediğim hayattı, ama tatlılık izi yoktu.
Aksine, Aina-chan’ın davranışı acıydı.
Sabah kahvaltı yaparken bana ihtiyatla bakıyordu.
Ben farkına bile varmadan beslenme çantası çantamın içine yerleştirilmişti. Bu büyü gibi şeye her zaman şaşırıyordum.
Gece geç saatte geldiğim için, her zaman benden önce uyuyordu. Ancak masanın üzerinde çok sayıda yemek oluyordu.
Bundan mutluydum. Aina-chan benim için elinden geleni yapıyordu.

Onu rahatsız eden bir şey olup olmadığını veya içinde tuttuğu bir şey olup olmadığını sordum ama tek söylediği şey ‘Pek yok.’ oluyordu.
Kadınların neye ihtiyacı olduğu konusunda hiçbir fikrim yoktu, bu yüzden bunu ev sahibine bıraktım.

Her zamanki sabah.
Aceleyle tam zamanında uyandım ve giyinmeye başladım.
Kadın olduğu için dikkatli olmalıydım ama belki her gün yorgun olduğum için vücudum beni dinlemiyordu.
Aina-chan’ın temizlediği askeri üniformayı giymeden önce dişlerimi fırçaladım, sakalımı tıraş ettim ve saçımı taradım.

Yemek odasına gittiğimde, Aina-chan kahvaltı yapıyordu.
Neden bu evde bu kadar narin ve çalışkan bir kar perisi vardı? Anında mutluluk hissettim.

“A-Aina-chan, günaydın!”

Ona selam verdiğim zaman, Aina-chan hızla arkasına baktı ve bana, sanki ailesinin katiline bakıyormuş gibi bir ifadeyle baktı. Tabii ki cevap vermedi.

Oturup beklediğimde, yüksek sesle bir fincan kahve bıraktı.

“Teşekkür ederim.”

Ona teşekkür etsem de görmezden gelindim. Sıkıca kapanan dudakları açılmıyordu. Her zamanki gibiydi.

Tavrına aldırmadım. Ritz-kun mektubunda, köydeki en utangaç kız olduğunu söyledi. Dahası, mektuplaşırken Aina-chan'ı zaten anlamıştım.
Her zaman sağlığım için endişeleniyordu. Sıradan hikayelerimin eğlenceli olduğunu söylüyordu. Hep kibar sözler söylüyordu.

Üstelik her gün pişirdiği yemeğin içinde yoğun bir sevgi vardı.

Bu nedenle, sert tavrının utançtan ya da çekingenlikten geldiğine inanıyordum.

……Muhtemelen.

Ben kahve içerken gazete okurken masaya kahvaltı servisi yaptı.
Aina masayı artıksız hareketlerle kurdu.
Taze pişmiş ekmek dilimledi ve üzerine reçel sürdü. Çok lezzetliydi. Nereden aldığını sorduğumda bana kendi yaptığını söyledi.
Başka bir dilime bolca tereyağı sürdü.
Onun dışında beyaz sosis, patates çorbası, haşlanmış ve soyulmuş yumurta vardı.

Hepsi çok lezzetliydi.

Ben yemek yerken bile, Aina-chan gayretle çalıştı.
Onu daha önce benimle yemek yemeye davet ettiğimde, sert bir şekilde ‘Hayır!’ diyerek reddetti. Bu yüzden ondan sonra onu davet etmedim.

Aina-chan'a lezzetli yemek için teşekkür ettim.

"Aina-chan, teşekkür ederim. Hepsi çok lezzetliydi."
"……Neden işe hemen gitmiyorsun?"
"Ah evet."

Her sabah aynı sohbeti tekrarlıyorduk.

İşe gittiğimde uzun bir süre sonra görüştüğüm bir meslektaşım tarafından tutuldum.
Görünüşe göre evinde büyütmekte olduğu kedinin bebekleri vardı, bu yüzden sorun yaşıyordu.

“Hayır, benim evim paylaşılıyor……”
“Sessiz kalırsan yakalanmayacaksın!”
“Yakalanacağım.”

Dahası, nazik sahibine ihanet etmek istemiyordum.
Öncelikle köpekleri tercih ederdim.
Aslında biraz hüzünlü hissediyorum çünkü bir süredir ailemin evinde köpekle görüşmemiştim.
Ebeveynlerimin evi yakınlarda, ancak yoğun program nedeniyle onlarla gerçekten iletişim kuramadım.

"Yani bu şekilde…"
"Biraz bekle!"

Reddetmeme rağmen meslektaşım inatla ısrar etti.

“Yalnız yaşamıyor musun?”
“……”

Aina-chan ile yaşadığımı hiç kimseye söylemedim. Yapsaydım, onu tanıtmam için beni rahatsız ederlerdi.
Sevimli Aina-chan'ımla övünmek istedim, ama bazı erkeklerin ona aşık olması zahmetli olurdu, bu yüzden onu tanıtmadım.
Ayrıca gizlice aşkla dolu öğle yemeğini de yiyordum. Bununla ilgili bir sorunum yoktu.

Uzun zamandır böyleydim.
Benim için neyin önemli olduğunu asla göstermedim, sadece kendime sakladım.
Çocukluk alışkanlıklarının yetişkinliğe taşındığını hissettim.

“Hey, bakmakta sorun yok, o yüzden yarın gel.”
“H-Hayır, yarın uzun bir tatile çıkacağım, yani…”

Bunun mümkün olmadığını söylemeye çalışıyordum ama meslektaşım çoktan gitmişti.
Yine de bir sonraki tatilime Aina-chan'la çıkmayı planlıyordum.

Ama söz konusu kişiye daha söylemedim.

Sonraki gün.
Meslektaşımın evine gitmeye hazırlanmak için üstümü giydim.
Kahvaltıdan sonra Aina-chan'a dışarı çıkacağımı söyledim.

“Bugün meslektaşımın evine gideceğim.”
“!”

Ani programdan Aina-chan şaşırmış görünüyordu.
Acaba benimle bir yere gitmek ister miydi?
Daha önce tek başına dışarı çıktığında, bir kabadayı tarafından taciz edilmişti, ben de ona yalnız çıkmamasını söyledim. Ev sahibinden onunla çıkmasını istedim.

Şimdi ise bu zamanda ona çıkma teklif etmek kolay olabilirdi.
Neyse ki meslektaşım evliydi. Aynı zamanda sadık bir kocaydı, bu yüzden Aina-chan'dan hoşlanmayacaktı.

Cesaretimi topladım ve sordum.

“Aina-chan, sen de gelmek ister misin?”
“!”

Aina-chan yine şaşırmış bir ifade yaptı.
Kedileri gördükten sonra dönerken dondurma deneyebiliriz dedim. Bir süre ifadesiz kaldı, ama kısa süre sonra yanıt olarak başını salladı.

Aina-chan'ın hazırlıklarını bitirmesini bekledim.
Saat belirlenen zamanın ötesine geçiyordu, ama adam kendi evinde bekliyordu, bu yüzden herhangi bir sorun olmazdı.

Birkaç düzine dakika sonra, Aina-chan odadan çıktı.

“A-Ah!”

Onu sokak kıyafetleri içinde görünce şaşırmış halde bir ses çıkardım.
Biraz dalgalı, gümüşi beyaz saçları dik bağlanmış ve hafif bir makyaj yapmıştı. Pembe tonlu dudakları dayanılmazdı.
Dantellerle süslenmiş beyaz bir bluzu ve gök mavisi bir elbisesi vardı. Bu daha önce hiç görmediğim bir şeydi, belki ev sahibiyle beraber satın almıştı?
Her ne ise son derece sevimli olduğunu hissettim.

“……Bakmayı bırak.”
“Ah, üzgünüm.”

Genellikle bana dik dik bakardı ama bugün yüzünü başka yere çevirdi.
Utanıyor mu? Diye düşündüm, ama sorgulamaktan kaçındım çünkü bu şansımı zorlamak olurdu.

Elindeki zarif beyaz çanta Ritz ve Sieglinde'dendi.
İkisi şu anda Thüringen'de kalıyordu. Görünüşe göre Sieg hamile, bu yüzden burada doğum yapacaklardı. Bu harika bir haberdi.
Dönüşte kutlama ürünleri almalı mıyım diye merak ettim ama sonra hamilelik hediyelerini hiç duymadığımı fark ettim.
Aina-chan'la meslektaşımın evine yürürken misafirperverlikleri için bir hediye iyi olabilir, diye düşündüm.

Meslektaşımın evine vardığımızda karısı ve dört yaşındaki bir çocuğu bizi karşıladı. Ondan sonra meslektaşım ve kedi geldi.
Aina-chan'ı gördüğüne şaşırmıştı, ama onu karım olarak tanıttığımda onu sıcak bir şekilde karşıladı.

Yolda aldığımız tatlı hediye de memnuniyetle karşılandı.

Aina-chan, meslektaşımın kızı tarafından kediyi görmesi için yönlendirildi. Kadın da onları takip etti.
Meslektaşımla odada yalnız kaldığımda, bu kadar güzel bir kadını nasıl bulduğumla ilgili bir sorgulamaya gerçekleşti.

Birkaç düzine dakika sonra. Aina-chan geri döndüğünde kollarında bir kedi yavrusu vardı.
Bana bir şey için yalvarıyormuş gibi ters dönmüş gözlerle baktı.

Kucağında kocaman ve yuvarlak gözlü kırmızı bir kedi yavrusu vardı.
Belki de annesinden süt aldığı için midesi şişmişti.

Aina-chan'ın bana ne söylemek istediğini biliyordum.
Ancak, kedileri yetiştiremeyeceğimiz bir apartman dairesinde yaşıyorduk.
Bunları istiyorsak müstakil bir eve ihtiyacımız vardı.

Müstakil evlerin kiraları yüksekti.
Emekliliğe hazırlanırken olabildiğince çok para biriktirmek istiyordum.

Ancak, Aina-chan bir kedi büyütmek istiyor gibi görünüyordu.

Hemen kararımı verdim.

— Pekala. Kırsalda yaşayalım!

Aina-chan'a, taşındıktan sonra bunu büyütebileceğimizi söyledim ve meslektaşımdan kırmızı kedi yavrusunu istedim.

◇◇◇

Ne istediğimize karar verdikten sonra gelecek için plan yapmak kolaydı.
Amcamın bulunduğu kır köyüne taşınmaya karar verdim. Barınma ve iş düzenlemelerini ona bıraktım. Kira, yaşadığım dairenin fiyatının yarısından azdı. Kırsal bölge oley oley oley!

Tesadüfen, köy Ritz-kun ve Sieglinde'nin yaşadığı yere yakındı. Aina-chan da rahatlayacaktı.

Ayrıldığımız gün, kediyi meslektaşımın evinden alıp ev sahibine veda etmeye gittik.
Minnettarlığımızın bir göstergesi olarak, ona Aina-chan'ın yaptığı reçelleri ve tatlıları verdik.
Hediyeleri kabul ederken, nazik ev sahibi bize kedi yetiştirmenin sorun olmayacağını söyledi.
Tek sebebin bu olmadığını söylediğimde hayal kırıklığına uğramış gibi görünse de kabul etti.

Aina-chan ev sahibiyle benden çok daha iyi anlaşıyordu. Ev sahibi Aina-chan'ı usulca kucakladı ve onu okşadı.

Sonra Aina-chan üzgün bir ifadeyle ev sahibinden bir iyilik istedi.

“Ah, şey, eğer senin için uygunsa bu yavruya isim verebilir misin?”
“Ben mi?”
“Böylece her zaman aklıma sen gelebilirsin.”
“Ne!”

Aina-chan'ın sözleriyle ev sahibi kadın mutlu bir şekilde gülümsedi.

Ev sahibi kadın, kediye ‘Rossa’ adını verdi.
Görünüşe göre ölmüş kocasının dilinde ‘kırmızı’ anlamına geliyordu. Bu ismin, çekici kırmızı kürklü kedi için mükemmel olduğunu düşündüm.

Yeni bir aile üyesi ile kırlara doğru yola çıktık.