Ani Bir Ziyaretçi – İlk Kısım

Akşam, uzun bir süre sonra bir mektup geldi. Gönderen babamdı.
O sürüklendikten sonra ayda bir karşılıklı mektuplaştık.
Arno'nun nasıl olduğunu bilmek istiyor gibi görünüyordu.
Mektuplarımı almadığından şüphelenmiştim ama öyle değildi.
Aksine, bir torunun (Arno) gücünün şaşırtıcı olduğunu düşünüyordum.

Yemekten sonra her zamanki gibi mektubu ailemin önünde okudum.

“Haru-kun, Sieglinde-san, anne, Ar-kun, merhaba…”

Mektubun ana kısmı çok kısaydı. Sadece bir satır yazı vardı.

——Baba, yakında köye gelecek.

“……Eee, bitti mi?”

İkinci bir mektup olup olmadığını kontrol ettim ama bulamadım.
Tarih, ne kadar kalacağı, tüm detaylar mevcut değildi. Korkunç. Çok korkunçtu.

Annem kaygısız bir şekilde, ‘Baba geri geliyor~’ diye düşündü.

“Arno-chan, büyükbaban geri geliyor.”

Arno ile konuştuktan sonra bir ‘Au’ ile cevap verdi.
Son zamanlarda, ‘Nyu’ veya ‘Uu’ gibi şeyler (?) söyleyebiliyordu. Yakında doğru kelimeleri söyleyebileceğini düşünüyordum. Son zamanlarda kendi başına yemek yemeye çalışarak kaşığına da uzanmaya başladı.
Dişleri filizlenmeye başladı ve bir şeye tutunarak yürüyebiliyordu. Kendi başına bile oynayabiliyordu. Babam, oğlumun büyümesini görünce şaşıracaktı.

“Baba, ne zaman geleceğini merak ediyorum……”

Sieg, babamın mektubunun kaygısız içeriğini duyduktan sonra alaycı bir şekilde gülümsüyordu.
Sevdiği çörekler pişirmeliydik, biz böyle sohbet ederken ön kapı çalındı.

“Evet. Kim o~?”
“--Benim.”
“Hah?”

Ben kim? Diye düşünüyordum ama bu alçak ve sakin sesi olan tek kişi vardı.

“Büyükbaba!?”

Aceleyle kapıyı açtım.
Dışarıda büyükbabam ve babam vardı.
O kadar şaşırdım ki, bir an için rüya görüyor olabileceğimi düşündüm.

“He, büyükbaba, baba, nasıl?”

Kafam bunu ​işleyemedi.
Ani ziyaretten şok oldum.

“Onu yalnız bırakmaya gerçekten dayanamadım.”
“Haha, ne düşük güven~”
“Elbette, seni aptal evlat!”
“Ş-Şey……”

Ama yine de gerçekten şaşırdım. Mektubun geldiği gün gelmesi.
Onlara bundan bahsettiğimde büyükbabam öfkeliydi.
Görünüşe göre mektubun epey zaman önce gelmesini bekliyordu.

“Sağduyu eksikliğinizden tamamen tiksindim!!”
“Ben çok çalışırken, buluşma çok çabuk yaklaştı.”

Ben onların sohbetine boş gözlerle bakarken, Sieg ve annem geldi.

“Kayınpeder!”

Sieg onları içeri davet ederken annem sakince onları selamladı.
Düşününce beyaz nefeslerin oluşması için yeterince soğuktu.
Annem ve Sieg, çay hazırlamak için mutfağa gittiler.

“Akşam yemeğine ne dersiniz?”
“Hayır, teşekkür ederim, gemide yedik.”
“Anlıyorum.”

Oturma odasına oturmaları için birkaç sandalye çıkardım. Ancak, büyükbabam zaten başka bir şey için başka bir yerdeydi.

“Ah, Arno!”

Erimiş bir gülümsemeyle bebek sandalyesinde oturan Arno'ya yaklaştı ve ardından Arno'ya sarıldı.

“Büyümüşsün. Bu ne sürpriz.”

Arno, büyükbabama ‘Babaaaa’ demeye başladı. ‘Anladım’ diye sevinçle cevap verdi.

“Baba, Ar-kun’u bana verir misin?”
“Daha sonra alırsın.”

Reddedilen babam kederli bir ifadeyle bana baktı. Arno'ya sarılmak istiyorum, suratı vardı ama büyükbabamın yüzünde kocaman gülümsemelerle sohbet ettiğini görünce, ondan vermesini istemek imkansızdı, bu yüzden başımı salladım.

“Ah doğru. Haru-kun, sana bir hediyem var.”
“He?”

Bunu duyduğum an, sadece kötü bir his alabildim.
Babam elindeki deri çantayı masaya koydu.

“——B-Bu nedir?”

Büyük çanta kıvrılıyordu.

“S-Sen, ne getirdin!?”

Deri çantanın hışırdadığını gören büyükbabam öfkeyle saldırdı.
Görünüşe göre onu büyükbabam fark etmemişken babam getirmişti.

“B-Baba, bu ne?”
“Bir kedi.”
“Ha?”
“Kale kapısının önünde titriyordu, bu yüzden üzücü olduğunu düşündüm~”

Hayır, ama kedi mi? Neden dışarıda?
Büyükbabam bile farkına varmadığı için bunu çok ustaca ele geçirmiş gibi görünüyordu.

“Ah, bu olabilir mi!!”

Aina’nın kedisini hatırlayarak çantayı çabucak açtım.
Ancak içeriden kahverengi tüylü bir kedi dışarı baktı.

“Farklı……”

Kedi ‘miyav’ diye ağlıyordu.
Uysal olduğu için, ensesinden yakaladım.
Yüzü, Aina'nın kedisinden daha büyüktü. Bacakları da büyüktü.
Kesinlikle normal bir kedi değildi.

“Baba, bu……”
“Bir vaşak (ilves)”

Ben de öyle düşünmüştüm.

Belki de aç olduğu için miyavlıyordu.
Sıkıntılıydı……

“Belki Haru-kun'un kullandığı biberonu kullanarak süt veririm.”
“Biberonum mu vardı?”
“Evet.”

Babam hafif adımlarla evin dışındaki depoya yöneldi.
Ortasında yanına bir fener getirmediğini fark ettim, bu yüzden aceleyle peşinden koştum.

Babamın dediği gibi, gerçekten bir biberon vardı.
Dezenfekte ettikten sonra, insan derisiyle aynı sıcaklığa ısıtılmış ren geyiği sütü ile besledim.

Upon seeing the lynx, mother didn’t mind, just going, “my my,” while Sieg’s eyes opened wide. (Buraya düzgün bak bebişş)
Arno, ‘nyaanyaa’ diye bağırarak kediyi taklit ediyordu.

Belki de kedi oldukça aç olduğu için korkutucu bir oranda süt içiyordu.
Bana daha fazla süt ver! Karnımı yoğurduğu için bu şekilde itiraz ediyor gibiydi.
Pençeleri keskin ve sert olduğu için giysilerime dolandı ve deliklere neden oldu.
Hayal kırıklığına uğradığımda, Sieg beni teselli ederek onları daha sonra düzelteceğini söyledi.
Her şeyi içtikten sonra, Arno'ya yaptığım gibi sırtına hafifçe vurduğumda geğirdi. Bunu yapmazsam bebekler sorun yaşar ve sonunda sütü kusardı.
Yine de kedilerden emin değildim.

Büyükbabam sert bir ifadeyle babama bakıyordu.

“Hey, salak evlat.”
“Evet?”
“Bu kediye ne yapacaksın?”

Bunun cevabını ben de duymak istedim.
Büyütemezdim.
Vaşaklar köpeklerimizden daha büyük hale gelirdi. Bunu beslemek için sadece yemek maliyeti inanılmaz olacaktı.
Başka bir sorun daha vardı. Vaşakların nispeten uysal olduğu bilinmesine rağmen, hala etoburdu.
İnsanlarla yaşayabilen bir tür değildi.

Öyle olsa bile, yavru bir kediyi terk etmek hoşlanmadığım bir şeydi.

“Endişelenme. Bunu hayvanat bahçesine götüreceğim.”
“Ah, anlıyorum.”

Başkentte büyük bir hayvanat bahçesi olduğunu duydum.
Eğer oraya götürürse vaşağı koruyabilirlerdi.

“Eve giderken orayı ziyaret etmeyi planladığım için tam olarak işe yaradı~”

Memnun oldum. Düşünüp aldığı için.

“Baba, ne kadar kalacaksın?”
“Üç gün?”
“Hm, anlıyorum.”

Sadece bu kadarsa belki onları ağırlayabilirdik

“Hey, Arno, yapamazsın.”
“Nyan, nya!”

Meraktan kediye uzandı, ama bu… dokunmak söz konusu bile olamazdı. Bir süre önce, paltomdaki kumaşı ısırmaya çalıştı. Henüz dişleri olmadığı için imkansızdı.

“Hey, Lukas, kediye bakmak senin işin! Biz kalırken ona uygun şekilde bak.”
“Demek sonunda böyle oluyor~”
“Elbette!”

Şimdilik, oturma odasında kediye babam tarafından bakılacaktı.
Annem onunla olacak, bu yüzden sorun olmamalıydı.

Babam ‘Gerçi Ar-kun'a sarılmak istiyordum~’ diye şikayet ederken kucağında kedi ile yukarı çıktı, Annem de onu ​​takip etti.

“Ah, sanki bir fırtına geçmiş gibi geliyor.”
“Gerçekten, onun saçmalığına diyecek söz bulamıyorum!”

Kargaşa sona erdikten sonra, nihayet son olaylar hakkında konuşmak için biraz zamanımız oldu.

“Demek bir dükkan açtın.”
“Evet.”

Ona bir mektupla uzak kara barı ‘Kızıl Kartal’dan bahsettim.
Bana yarın dükkanı ziyaret etmeyi dört gözle beklediğini söyledi.

Ayrıca babamın ülkesinde ne durumda olduğunu da anlattı.
Sanki büyükbabam, kaygısız babam yüzünden strese girdiği görülüyordu.

“Babam iyi, hala, şey, ne demeliyim?”
“Eve dönme konusunda endişelenme. Onu düzgün bir şekilde yanıma çekeceğim.”

Oğluma sarılırken ciddi bir ifade ile bunu söyledi, ben de güldüm.