Ani Bir Ziyaretçi – Orta Kısım

Ertesi gün giyindikten sonra oturma odasına gittiğimde bütün aile orada toplanmıştı.
Herkes çok erkenciydi.

“Günaydın.”
“Günaydın.”

Arno'yu kucağına alırken, büyükbabam bana selam verdi
Görünüşe göre kollarını kıvırmış, Arno'ya kahvaltı yaptırmak için can atıyordu.
Sieg mutfaktan bebek maması getirdi.
Menü, sebze ve tahıllarla pişirilmiş yumuşak yulaf lapası, peynirli haşlanmış patates ve fasulye çorbası karışımıydı.
Ayrıca çorba baharatlanmaz ve malzemeler ezilirdi. Tabak, bol miktarda malzemenin tadına sahip olacaktı.
Arno’nun yemekleri her zaman Sieg tarafından el yapımıydı. Bebek maması yapma becerilerinin her geçen gün daha iyi hale geldiğini hissedebiliyordum.

Görünüşe göre büyükbabam bebek maması ile bebeği nasıl besleyeceğini çalışmıştı. Bu ortaya çıktığında, babam memnuniyetsiz bir ifade yaptı. Ne olduğunu sorduğumda inanılmaz bir olay anlatıldı.

“Babam zalimdir. Bebek maması yedirme alıştırması yapmasına yardım etmemi söyledi. Yardımı dokunacakmış gibi değil.”
“Yeni doğan bebeklerden daha zahmetli olduğun için.”

Sonunda, babam tam hızla kaçtı ve hatta eve dönmekten korktuğu için yaklaşık bir hafta evin dışında kaldı.

“O gerçekten işe yaramaz.”
“İmkansız, babam……”

Bebek maması yakında soğutulmalıydı. Arno kaşığa uzanmaya çalışıyordu.

“Ah, aç mısın? Endişelenme, bu büyükbaban seni besleyecek.”

Arno enerjik bir şekilde elini kaldırarak ‘Dau!’ diye cevapladı. Büyükbabam, bir gülümsemeyle Arno'ya önlük giydirdi.
Önce Arno'yu masalı bir sandalyeye oturttu.
Sonra kahvaltı masaya kondu.
İlk olarak, bir yetişkin sıcak olmadığını görmek için denedi.

“……İyi görünüyor.”

Kaşığın üzerine biraz yiyecek koydu. Sonra Arno ağzını açtı. Kaşığı nazikçe hareket ettirdi.
Yemeği verdikten sonra, Arno çiğnedi ve yuttu.

“Nefis!”
“Mm?”
“Büyükbaba, lezzetli olduğunu söylüyor.”
“Anlıyorum. O zaman bu harika.”

Büyükbabam sabırla Arno'yu besledi. Kapları temizlerken Sieg ona teşekkür etti.

“Kayın büyükbaba, çok teşekkür ederim.”
“Lafı olmaz.”

Büyükbabam kaşlarında boncuk boncuk ter oluşmasına rağmen memnun görünüyordu. Bunu gören babam bir ricada bulundu.

“Haru-kun, onu öğle yemeğinde besleyebilir miyim...”
“Yapamazsın!”
“He~”
“Eline aldığın kediye bakmalısın!”
“Kedi, he……”

Dün gece, geceyi vaşak (ilves) ile geçirmiş gibi görünüyordu, ama annesini aradığı için iyi uyuyamadı.
Bu çığlıklardan yaklaşık bir kişi etkilendi.

“Nyan-nya!”

Vaşağı duyduktan sonra Arno, kediler hakkında bir tutku kazandı.
Ancak maalesef büyük kedilere dokunmasına izin verilmiyordu.
Arno kahvaltı ederken bile kedi seslerini taklit etmeye devam etti.

Kedilere olan tutkusu cevapsız kalmış gibi geldiğinden, biraz dışarı çıkarmaya karar verdim.
Emmerich ve Aina’nın evine gidiyordum.
Emmerich ön bahçede odun kesiyordu, ben de onunla konuştum.

“Emmerich, günaydın.”
“Günaydın Ritzhard-kun. Arno-kun, sana da.”

Emmerich’in ayaklarının dibinde yarılmış bir tahta yığını vardı.
Bu miktara rağmen, yine de tazelenmiş görünüyordu ve hiç yorulmamıştı.
Bu tam bir eski askere göre.

“Sorun nedir?”
“Şey…”

Aina evden yeni çıktığı için bir şey istemeye karar verdim.

“Tanrım, neye ihtiyacın var?”
“Pekala, ona Rossa'yı göstermeni istiyorum.”

Çifte Arno'nun kedilerle ilgilendiğini söyledim.
Onlara dokunmasına izin verilmemesinin sorun olmadığını söyledim, bu yüzden sadece gözlemleyebileceğini söyledim.

“Rossa, pencerenin yanında güneşleniyor. Orada izlemeye ne dersin?”
“O zaman onu pencerenin dışından göstereceğim.”

Aina'nın kedisi Rossa genellikle sessiz bir kediydi, ancak oldukça kaprisliydi, Emmerich ona sarılmaya çalıştığında bazen ona keskin kedicik yumrukları veriyordu.
Emmerich bize doğrudan temasa geçmenin tehlikeli olabileceğini söyledi.

“Nyanya.”
“Evet, hadi nyannyanı görmeye gidelim.”

Evin arka tarafına gittik ve pencerelere baktık. Orada Rossa'nın güneşlendiğini gördük.
Arno, kedi-san ile onu tanıştırdığımda tatlı bir şekilde gülümsedi.
Ancak Rossa arkasını pencereye geri döndürdü. Adını söylemeyi denedim ama tepki vermedi.
Ne kadar soğuk bir kedi-sama. Ancak bir kitapta kedilerin alışkanlıklarını okumuştum.
Yerde büyüyen bir çoban çantasını aldım ve yavaşça pencereye dokundum. Sonra Rossa döndü.
Buraya baktığı an hızla çimleri salladım. Rossa sağa sola baktı ve gözleriyle çimlerin peşinden koşmaya başladı. Kedinin avlanma içgüdüsü gibi görünüyordu.
Arno, Rossa'yı görünce mutlu görünüyordu.

“Nyan nyan!”
“Bu kedi-san~ sevimli değil mi~”

Arno elini pencereye koydu ve parmaklarını pencerenin üzerinde gezdirdi.
Çimlerin peşinden koşmaktan bıkan Rossa esnedi.

“Kedi-san, bundan sonra ne yapacağını merak ediyorum~”
“Ka nya~”

Hizmet etme ruhuyla Rossa pençesini pencereye yerleştirdi.
Pençe uzatmasını gören Arno kıkırdadı ve mutlu bir şekilde alkışladı.

Bundan memnun olacağını düşünmüştüm, ama ellerini Rossa'ya doğru uzattı ve özenle parmaklarını kıvırdı…… Ona dokunmak istiyor olabilir miydi?

“Arno, Rossa'ya dokunma. Bir kedicik yumruğu alacaksın.”
“Au~”

Yavaşça onunla geri çekildim ama gözleri Rossa'ya dikildi.
Gerçekten, kediler sevimliydi, ancak kararsızlardı, bu yüzden dokunmaya izin verilmezdi.
Oğluma kedi endüstrisinin üzücü gidişatını anlattım.

“Arno, üzgünüm!”
“Nyan nya~~!”

Emmerich • Aina'nın evinden ayrıldım ve eve dönmeye başladım.
Kedi ortadan kaybolduğu için Arno somurtmaya başladı.

……Rahatsız ediciydi. Arno'nun kedilerle bu kadar ilgileneceğini düşünmek.

Sonunda ağlamaya başladı.

“Üzgünüm, gerçekten üzgünüm!”

Yakında dükkanı açma zamanı gelecekti.
Arno'yu Sieg'e bırakmam gerektiğini düşünürken aceleyle evime döndüm.

Kapıyı açıp girişe baktığımda, beyaz bir yaratık figürü vardı.
Bunu gören Arno ağlamayı bıraktı ve gözlerini parlattı.

“Nyan nyan!!”
“……Nyan nyan?”

Varlığımızı fark ettikten sonra dönen varlık beyaz bir kedi değil, beyaz ayı kürkü giyen Teoporon'du.

“Nyan nya~n!”
“?”

Arno'yu gördükten sonra Teoporon başını yana eğdi.

“A-Arno, bu nyan nyan değil, ama gau gau? ……Belki değil.”

Ona, bu nazik bir ayı, dedim…… Evet, bu Teoporon idi.

Arno ayıya sabitlendi – Teoporon. Şimdi, dokunamazsa ölecekmiş gibi görünüyordu.

“Eee, Teoporon, kürke biraz dokunmasına izin verir misin?”

Arno'yu tutmayan elimle niyetimi jestlerle ilettim.
Teoporon başını salladı ve bize sırtını göstererek arkasını döndü.

“Teoporon, teşekkür ederim! Arno, dokunabilirsin.”

Sırtına yaklaştığımızda, Arno yumuşak ayı kürkünü okşamaya başladı.

“Nyan~~”
“Bu, ayı-san.”
“Air-san.”
“Çok yakın!”

Belki de ayının yeterince tüylü olduğunu hissettiği için başını sallamaya başladı.
Teoporon'a teşekkür ettikten sonra onu biraz salladığımda, kısa süre sonra uykuya daldı.

Çok şükür.

Babamın getirdiği vaşağın bu olaya dönüşeceğini düşünmek.
Eve döndükten sonra dedemle ayı kürkü ve Teoporon hakkında konuştuğumda, ayı kürkünü getirmesi gerektiğini söyleyerek çok hayal kırıklığına uğradı. Bir süre önce ona verdiğimiz ayı kürkünü getirmemiş gibi görünüyordu.

Daha sonra, Arno, Teoporon'u her gördüğünde, ‘Ayı!’ dedi.

Büyükbabamın yoğun bakışını fark ederek beyaz ayı kürkünü ödünç verdi.
Beyaz ayı kürkü giyen büyükbabam çok mutlu görünüyordu.

Kürkünü ödünç verdiği için yarı çıplak hale gelen Teoporon, büyükbabamı ve Arno'yu sıcak bir şekilde izledi.