Takatsuki Makoto Horun Başkentini Keşfediyor

“Takki-dono, Sasaki-dono ve Lucy-dono sizle konuşmak istediğim bir şey var.” (Fujiwara)

Hanın kafeteryasında kahvaltı yaparken Fuji-yan ciddi bir ifadeyle konuştu.

“Aslında… hem Chris-dono hem de Nina-dono ile evleneceğim ortaya çıktı.” (Fujiwara)

“““He?”””

Bekle, ne demeye çalışıyordu?

Hayır, hissetmiştim.

Fuji-yan'ın sağında, Nina-san ona sarılmış yatıyordu ve diğer tarafında Chris-san ona yapışmış haldeydi.

Ayrıca, daha önce olduğu gibi tartışmalı bir atmosfer yoktu. Birbirlerine tamamen iyilermiş gibi davranıyorlardı.

Düne göre çok fazla değişmemiş miydi? Diye düşündüm ama anlaşmak, anlaşmamaktan daha iyiydi, bu yüzden hiçbir şey söylememiştim.

“Hmm, yani Fujiwara-kun ikisiyle de evlenecek mi…?” (Aya)

Sa-san bu soruyu endişeli bir bakışla soruyordu.

“Evet… bu ülke nihayetinde çokeşliliği kabul ediyor.” (Fujiwara)

Fuji-yan bu cevabı vermeyi zor bulmuş gibi görünüyordu.

Kötü bir şey yapmasa bile.

“Anladım…” (Aya)

Sa-san bundan sonra artık bir şey söylemedi.

“Hmm, tebrikler…Fujiyan-san, Nina-san…” (Lucy)

Lucy bir şeyleri açıkça söyleyen biriydi, ancak burada konuşmakta zorlanıyordu.

“Evet!” (Nina)

Buna kıyasla, Nina-san tamamen gülümsüyordu.

Mutlu olmaları harikaydı.

Ve ben…

(He? Dün barda bir haremin pervasızca güzel bir hayal olduğunu söyledi ve bir gün gerçek olsaydı güzel olurdu dediği gibi ertesi gün bu isteği kabul mü olmuştu? Bana ihanet mi ettin?) (Makoto)

Kızmıştım. Ama bana ihanet etmiş gibi değildi.

Belki Fuji-yan düşüncemi duydu, yüzü sertleşti.

“Üçünüze mutluluklar dilerim.” (Makoto)

Sadece güvenli bir cevap verebilirdim.

◇◇

Fuji-yan ve diğerleri, işle ilgili insanlara evlilikleri hakkında bilgi vereceklerini söylediler ve gittiler.

Lucy, Sa-san ve ben dün yapamadığımız şeyi yapacaktık, Horun keşfi.

“Vay, bu bir sürprizdi! İkisiyle de evleneceğini düşünmek!” (Lucy)

Lucy kollarını salladı ve şok oluşunu dile getirdi.

Belki de bu dünyada yetişen Lucy için bu hikaye nadir değildi.

“Elflerin normalde sadece bir koca ve bir karısı var…” (Lucy)

Görünüşe göre durum böyle değildi.

Elfler muhtemelen Japonya'da bizimle aynı evlilik standartlarına sahipti.

“Bilmiyorum... İki eş hayal edemiyorum.” (Aya)

Japonya'da doğup büyüyen Sa-san başını eğdi.

“Evet. Ama Sakurai-kun'un görünüşe göre bir sürü eş adayı var.” (Makoto)

Bu Fuji-yan'dan duyduğum bir şeydi.

Kurtarıcı Abel'inki gibi Işık Kahramanı Becerisine sahip Sakurai-kun ile çocuk yapmak, görünüşe göre ulusal bir projeydi ve çok miktarda teklifi vardı.

‘Yokoyama-san bunlardan biri gibi görünüyordu,’ dedim ve Sa-san ‘Ahh,’ diyerek tiksindirici bir ifade yaptı.

“Sen de çok eşlilik ister miydin, Makoto?” (Lucy)

Lucy bana kısık bir sesle sordu.

“H-Hayır, ilgimi çekmiyor.” (Makoto)

“Gerçekten mi~?” (Aya)

Sa-san gizlice yüzüme göz gezdirdi.

[Salim Zihin] 99%.

“Şu anda Tanrıça'nın dileğini yerine getirmeye odaklanıyorum.” (Makoto)

Başardım.

İşimle ilgili ciddi bir adam olduğumu göstererek çekiciliğimi devam ettirdim. Sevgilerini azaltmadan konuyu değiştirmeyi başardım.

““…””

Sa-san ve Lucy'nin şaşkın yüzleri vardı.

H-He?

(Neden bu durumda farklı bir kadından bahsediyorsun…?) (Nuh)

He? Bu iyi değil miydi?

(Bir kadının kalbi hakkında bir şeyler öğren.) (Nuh)

Oyunlarımın strateji kitaplarında bunun hakkında hiçbir şey yazılı değildi…

“Hey, Aya, bu giyim mağazasının sevimli kıyafetleri yok mu?” (Lucy)

“Gerçekten öyle! Bakalım, bakalım!” (Aya)

Kızlar kendi yollarına devam ettiler.

… Sanırım poşetleri ben taşıyacaktım.

◇◇

“Selam kızlar! Sirki izlemek ister misiniz?” 

Bir süre alışverişlerinde Lucy ve Sa-san'a eşlik ettikten sonra öğle yemeğini yedik ve etrafta dolaştık.

Büyük çadırı olan şehir meydanına yakın bir bankta mola veriyorduk ve orada, müşteriler için çağrıda bulunan gösterişli bir kıyafet giyen ve makyajlı bir adam bizimle konuştu.

Nasıl söylenir, palyaço gibi görünüyordu.

Yani Isekailerde de palyaçolar vardı, ha.

“Hmm, ne yapmalıyız, Makoto?” (Lucy)

“İzlemek ister misin, Takatsuki-kun?” (Aya)

Ah, benden önce sordular.

Yani kararı ben mi vermeliydim?

Gerçi hep bu tür şeyleri başkalarına bırakan biriydim.

“Selam kardeşim! Su Ülkesi’ne ilk defa mı geldiniz? Canavar Terbiyecisi Sirki kıtanın bir numaralı sirkidir. Anlatmak için mükemmel bir hikayeniz olacak. Bir kişi 1.500G, ancak üçünüze 4.000G’ye ne dersiniz?” 

Müşteri getiren palyaço benim bir saf olduğumu düşünüyordu, ha. ‘Daha önce hiç görmedin, değil mi?’ gibi konuşuyordu.

Aslında ben kırsal kesimden değildim.

Japonya'da şehirde yaşamıştım, tamam mı?! 

Ben burada neyi kanıtlamaya çalıştığımı düşünürken girmeye karar verdik.

◇◇

Çadırın içi soluktu ve ortada onu aydınlatan spot ışıkları olan yuvarlak bir sahne vardı.

Onu çevreleyen çok sayıda masa ve koltuk vardı ve seyirciler orada içki içiyorlar ve eğleniyorlardı.

Japonya'nın sirklerinden biraz farklıydı.

Yakındaki bir masaya oturduk ve içecek söyledik.

“Hey, bu bir Kızıl Akbaba, değil mi?” (Lucy)

Lucy'nin işaret ettiği şey, daha önce savaştığımızdan daha küçük olan ve ateş çemberinden atlayan bir Kızıl Akbaba’ydı.

Terbiyeli bir şekilde ısınıyor gibi görünüyordu.

“Canavarlar dövülmüş gibi görünüyor.” (Aya)

Tıpkı Sa-san'ın söylediği gibi, Kızıl Akbaba gösterişli bir kostüm giyiyordu, ancak tüyleri ve kürkü yıpranmıştı.

“Bu… bir elf mi?” 

Sonra, sivri kulaklı güzel bir kadın şehvetli bir kıyafetle ortaya çıktı.

Kürke benzeyen bir şeyi vardı.

“Saçları siyah, bu yüzden yarım elf olmalı... tıpkı benim gibi.” (Lucy)

Lucy bize açıkladı.

Bu onu rahatsız etmiyor muydu?

Hayır, öyle görünüyordu.

Hiçbir şey söylemiyordu, ama yüzü biraz acımasız görünüyordu.

Bir süre izledik, bir Orta Sınıf canavarının, bir yarı insan yarı elfin, dar ve kısa kıyafeti olan canavar bir kadının dans ettiği bir gösteriydi.

Canavalar ya hile sergiliyor ya da birbirleriyle savaştırılıyorlardı.

Başka bir deyişle, şiddet, kan ve eros dünyasıydı.

Ben pek beğenmemiştim ama etraftakiler heyecanlı görünüyordu.

Şehir halkı canlandırıcı bir şeyler mi istiyordu?

Aniden dün barda kokladığım tatlı sigara kokusunu hatırladım.

Ot, değil miydi? Uyuşturucu ilaç yaprağıydı.

…Uzun süre burada durmamamız gerekiyordu.

Sirk çadırından, 1 saat sonra ayrıldık.

“Ah, şimdiden gidiyor musunuz?” 

Daha önceki palyaço hala oradaydı.

“Evet, yeterince eğlendik,” cevap verdiğim şey buydu.

“Anladım, bu harika. Planlanan daha büyük bir etkinliğimiz var, uğrayın!” 

Palyaço neşeli iş konuşmasına devam etti.

Basitçe bir ‘Zamanım olursa geleceğim,’ cevabı verdim.

“Ben iyiyim. Tüm kadınların yarı insan ya da canavar olduğunu göstermek birazcık…” (Lucy)

“Evet, canavarlar biraz acınacak haldelerdi.” (Aya)

Kızlar arasında da popüler değildi.

Rahatsız oldukları noktalar farklıydı.

Ben mi? Gösterinin sadece kadınlarla ilgili olmasını tercih ederdim.

◇◇

Gece antrenman zamanıydı.

Söylemek istediğim buydu, ama burası Ruhların yakınında değildi, bu yüzden Ruh Büyüsü kullanamıyordum.

“Dönüşüm becerisi… gerçekten zor…” (Makoto)

Sa-san'ın handa boş zamanlarında beni eğitmesini istiyordum, ama hiç de iyi gitmiyordu.

Başlangıçta bunun için benzersiz bir beceriye sahip olan Sa-san’dan farklı olarak sıfırdan öğrenmek oldukça zor gibi görünüyordu.

Dönüşmesi kolay olan bana benzer bir şeydi.

Cinsiyetleri değiştirmek için dönüşüm oldukça zordu.

Bu yüzden önce Fuji-yan'a dönüşmeye çalıştım.

“Hmm, bu doğru gelmiyor.” (Nina)

Nina-san tek bir bakışla gördü.

Hiçbir şekide Lucy ya da Sa-san'a dönüşemedim.

“He? Bana dönüşmek, vücudunun benimkine dönüşeceği anlamına mı geliyor?” (Lucy)

Diye soran Lucy, kendi vücuduna sarıldı.

Senin neyin var, neden sapıkmışım gibi davranıyorsun?

“Bir kız tanıdığına dönüşmek duyarsızlıktır, Takatsuki-kun.” (Aya)

Sa-san bile mi! 

Demek öyle…

Kızlar gerçekten havasında değildi, bu yüzden gece şehir etrafında dolaşmaya karar verdim.

Horun'un kamu düzeni geceleri bile iyiydi.

Su Ülkesi’nin şövalyeleri devriye geziyordu.

Eski koruyucu şövalyenin yanından da geçtim.

Yine de benimle göz teması kurmadı.

Bir süre yürüdükten sonra sirk çadırı ortaya çıktı.

Işıklar kapalıydı ve kimse yoktu.

“Peki, palyaçoya dönüşmek nasıl olurdu?” (Makoto)

Dönüşüm becerisi sizi benzer bir görünüme dönüştürebilirdi, ancak ince detaylar tanıdıkları tarafından fark edilebilirdi.

Bir palyaçonun özellikleri belliydi, bu yüzden iyi çalışabilirdi.

Dönüşüm'ü bir ağacın gölgesinde kullanmayı denedim.

“Ah, aynayı unuttum…” (Makoto)

Doğrulayamazdım.

Lanet olsun.

Hana geri dönebileceğimi düşündüğüm anda…

“Aa, böyle bir yerde ne yapıyorsun?” 

Tanımadığım bir adam benimle konuştu.

Kahretsin, palyaçonun tanıdığı birisiydi!

Gerçi düzgün bir şekilde dönüşüm geçirmişim gibi görünüyordu.

“A-Aah, biraz işim vardı.” 

O zaman rol yapmalıydım.

“Yarın son rötuşları yapacağız. Her şey mükemmel olacak, umarım.” 

Bu adam ne hakkında konuşuyordu?

Palyaço yarın büyük bir olay ya da bunun gibi bir şey olacağını söylemişti.

“Evet, sorun yok.” 

Ne olduğunu bilmiyordum…

“Tamam, sakın batırma. Başkentteki insanların şaşkın yüzlerini dört gözle bekliyorum.” 

Gülümsedi.

Ayrıldığı yerin loş olmasıyla beraber gülümserken yüzü oldukça kötü görünüyordu.

(Üzgünüm, palyaço adam…) (Makoto)

Önemli bir mesaj olsaydı, bir sorun olabilirdi, ama sadece bir şeyi onaylamak gibiydi.

Sorun olmamalıydı.

“Çabuk geri dönmeliyim.” (Makoto)

Dönüşümü geri aldım ve hana geri döndüm.

Düşünmeden yabancılara dönüşmemeliydim.