Takatsuki Makoto Başkent Mezarlığına Gidiyor

Symphonia başkenti, ortak mezarlık.

Ağır bir şekilde iki kategoriye ayrılırlardı. 

Birincisi soyluların, kutsal meslek sahibi olanların ve kraliyet ailesinin istirahat ettiği yerdi; Kutsal Mezarlık.

Lüks mezar taşları ve abartılı cenaze törenleri. 

Mezar hırsızlığından kaçınmak için 7/24 devriye gezen tapınak şövalyeleri vardı.

“Bu yüzden, Ay Kahini saklanıyorsa bence burada olmalı.” (Sakurai)

Sakurai-kun'un Prens Leonard'ı ve beni getirdiği yer, 4-9. Bölge'nin ortak mezarlığıydı.

Bu yerde insanların, canavarların ve küçük şeytanların mezarları vardı.

Gece geç saat.

İnsanların dikkatini çekmeyeceğimiz bir zamana kadar bekledik.

Bu arada, Sakurai-kun ve Prens Leonard basit bir zırh giymişlerdi.

Ben mi? Normal düz kıyafetlerim vardı, bu yüzden herhangi bir kılık değiştirmeye ihtiyacım yoktu. Oley!

“Ama bu mezarlıkta devriye gezen tapınak şövalyeleri ve rahipler olmalı. Cesetlerin ölümsüze dönüştüğü durumlar için.” (Leonard)

Dedi Prince Leonard.

Bu doğruydu, Isekailerdeki bir sorundu. Mezarlıklarda ölümsüzlerin ortaya çıkması.

Buna hazırlık olarak bu mezarlık için de devriyeler geziyordu.

Ama…

“Hiç kimseyi görmüyorum.” (Makoto)

“Evet, bunun yerine etrafta dolaşan ölümsüzler var.” (Sakurai)

Sakurai-kun bana cevap verdi.

Mezarlığın etrafında zombiler ve iskeletler vardı.

Yeraltı kanallarındaki duruma benziyordu.

Etrafta dolaşmak için [Gizlilik] Becerisini kullandık.

Sakurai-kun'un [Gizlilik]’i kullanabildiğine şaşırmıştım.

Aslında çok güçlüydü, herhangi bir canavardan saklanmasına gerek yoktu.

Mezarlıkta büyüyen bir sürü ağaç vardı ve sahte bir orman görünümü veriyordu. Bunun da ötesinde görünürlüğü azaltan kalın bir sis vardı.

Zombiler bizi bulur diye endişe etmemize gerek yoktu.

Öyle olsa bile, sanki ölümsüzler belirli yerlerde duruyorlardı, gözcülük yapıyor gibiydiler.

Bu doğal bir olay değildi.

“İsabet ettirdik mi?” (Makoto)

“Ay Kahini büyücülük kullanabilir. Burada olma ihtimali çok yüksek.” (Sakurai)

“Onları kontrol emek için Ay Büyüsü, [Kukla], kullandığından tapınak şövalyeleri ve rahiplerin burada olmadığını varsayarsak bu mantıklı olur.” (Leonard)

Sakurai-kun ve Prens Leonard varsayımlarımı doğruladılar.

… Aranan kişiyi tüm başkent içerisinde bir seferde bulduk.

Nuh-sama sayesinde.

Ona daha sonra teşekkür etmeliydim.

(Fufu, değil mi~?) (Nuh)

Ah, izliyordun, ha.

Teşekkürler, Nuh-sama.

(Dikkatli ol. Ay Kahini tehlikelidir.) (Nuh)

Demek öyle.

Nuh-sama biraz endişeye meyilli birisiydi, ancak bir Tanrıça tehlikeli olduğunu söylüyorsa öyle olması gerekirdi.

“Bu arada, onu davet ettikten sonra garip olabilir ama Prens Leonard'ın bizimle gelmesi uygun mu?” (Makoto)

Prens Leonard [Gizlilik] kullanamıyordu, bu yüzden kolumu tutuyordu.

Sevimliydi. O küçük bir yaratık mıydı?

“Sorun değil. Sofia-neesama seninle birlikte çalışmamı söyledi Makoto-san.” (Leonard)

Ses tonu emindi, ancak 9 yaşındaki bir çocuk için gece mezarlıkta yürümek korkutucu olmalıydı.

Ne zaman bir zombi görse 'hiih!' sesi çıkarıyordu.

Ona kötü bir şey yapmıştım.

Böyle korkunç bir deneyimle karşılaştığı için kötü hissediyordum.

Prenses Sofia bunun için bana kızacaktı…

“Ay Kahini ile karşılaşmadan önce ikinizin bir şeye dikkat etmesini istiyorum.” (Sakurai)

Sakurai-kun bizimle ciddi bir ses tonuyla konuşuyordu.

“Ay Kahini’nin Kader Büyüsü var ve geleceği görebiliyor. Yüce değil, ama onu aradığımızı çoktan biliyor olma şansı var. Ayrıca, [Kukla] ve [Cazibe] Becerileri Hükümdar Rütbedir. Ona dokunduğumda ben bile ona karşı koyamadım ve kontrol edildim.” (Sakurai)

“S-Sen bile mi Işık Kahramanı?!” (Leonard)

Prens Leonard şaşkınlıkla sesini yükseltti.

“Evet. Neyse ki yoldaşlarım tarafından kurtarıldım. Anormal etkilere karşı zihinsel olarak büyülü direnci olmayanlar, sesini dinlememeli veya gözlerine bakmamalıdır.” (Sakurai)

“O zaman ona karşı hiçbir şey yapamazsın.” (Makoto)

Sakurai-kun'un açıklamasına hayret ettim.

Böyle birini yakalamayı başardıklarına şaşırdım.

“[Salim Zihin]’e sahibim, bu yüzden muhtemelen sorun olmaz. Prens Leonard, [Sakin] Becerisi’ni öğrendin mi?” (Makoto)

“E-Evet. Bana söylediğin gibi [Sakin] Becerisi’ni öğrendim. İyi olacağım.” (Leonard)

O zaman kolayca baştan çıkarılmayacaktık.

“Ay Kahini’ni ikna edeceğim. Muhtemelen güçlü ölümsüz korumalar yapmak için büyücülük kullandı, bu yüzden onları geri tutmanı istiyorum.” (Sakurai)

Sakurai-kun rolleri paylaştırdı.

“Tamamdır.” (Makoto)

“A-Anladım.” (Leonard)

Prens Leonard korkuyor olsa da yine de cevap verdi.

“… Ayrıca, en önemli şey.” (Sakurai)

Sakurai-kun'un sesi ciddiyetle yükseldi.

Dahası da mı vardı?

“Ay Kahini’ne saldırmamalısınız.” (Sakurai)

“Ay Kahini’nin laneti, değil mi?” (Leonard)

Prens Leonard, Sakurai-kun'un söylediklerini devam ettirdi.

“Saldırılmamalı mıyız? Lanet mi?” (Makoto)

Yine de ona saldırmayı planlamıyordum.

Ne de olsa Güneş Ülkesi'nin günah keçisi gibi görünüyordu.

Ama bu lanet de neydi?

“Ay Kahini’ni yaralayan insanlar İntikam Laneti’nden etkilenir. Ay Kahini’nin öldürülmesi durumunda, Kahini öldüren kişi, Ölüm Laneti'nden etkilenir ve bunun istisnası yoktur.” (Sakurai)

“Ölüm Laneti sadece onu öldüren kişiyi değil çevredeki insanları da etkiler. Bir teori, bunun bir ülkeyi yıkabilecek bir lanet olduğunu söylüyor.” (Leonard)

“… Korkutucu!” (Makoto)

Ay Elementi ölüme ve karanlığa hüküm sürüyordu ve Tanrıça Naia'nın yetkisi altındaydı.

Ay Kahini ayın tüm kutsamalarına sahip oldu.

… Kulağa gerçekten de tehlikeli geliyor, Nuh-sama.

[Salim Zihin]’i en yükseğe ayarlamalıydım.

Gerçi bu, Ruh Büyüsü Becerimi azaltacaktı.

Ama korkutucuydu, biliyorsun.

Doğru, söylemem gereken bir şey vardı.

“Sakurai-kun, benim de bir isteğim var.” (Makoto)

“Nedir?” (Sakurai)

Kolumu tutan Prens Leonard'a baktım.

“Prens Leonard ve ben ortak mezarlıkta şans eseri ölümsüzleri bulduk ve Sakurai-kun ile birlikte onlara boyun eğdirdik. Ay Kahini’nin kaçmasına yardım etme meselesi ile hiçbir ilgimiz yok. Tamam mı?” (Makoto)

“… Anlıyorum. Aynen. Şimdi düşündüğüme göre iki Su Kahramanı'nı bu kadar tehlikeli bir yere gelmesine neden oldum, ha.” (Sakurai)

Sakurai-kun üzgün bir ifade yaptı.

Sakin ve kendi halinde biriyse normal olarak fark edeceği bir şeydi.

Düşündüğüm gibi, Kurtarıcı'nın reenkarnasyonu olmanın ağırlığı ve bir Şövalye Kaptanı olması ona sertçe vurmuştu.

“Sorun değil. Boş ver.” (Makoto)

“Teşekkürler.” (Sakurai)

“Bu arada, Ay Kahini’ni ikna edebilir misin? Nasıl bir insan olduğunu bilmiyorum.” (Makoto)

“Evet… Hapsedildiği zaman her gün onu ziyaret ediyordum, bu yüzden benim hakkımda bu kadar kötü bir izlenime sahip olmamalı… ama onu yakalayan benim, bu yüzden bana karşı kinli de olabilir…” (Sakurai)

“Vay vay.” (Makoto)

Bu iyi olacak mıydı?

Ancak düşmüş bir ülkenin yakalanan prensesi ile görüşmek, gerçekten bir hikayenin ana kahramanı gibi davranıyorsun.

20 tane eşin olmasına rağmen. Bu hile olmaz mıydı?

“Sana bir kadınla nasıl başa çıkacağını sormak aptalcaydı, Sakurai-kun. Bunu sana bırakıyorum.” (Makoto)

“Hayır, ben de kadınlarla başa çıkmak konusunda iyi değilim…” (Sakurai)

“Ha? Ortaokulda bir üniversitenin kadın öğretmeniyle çıkan adam, kadınlara alışkın değilse o zaman kim alışkın?” (Makoto)

Bana masal anlatma! 

Deneyimsiz benden özür dile!

“B-Bunu sana kim söyledi?! Öğretmen bana yaklaştı ve başka seçeneğim yoktu... bekle, bunu nasıl biliyorsun, Takatsuki-kun?!” (Sakurai)

“Sa-san söyledi. Kızların iletişim ağı inanılmaz.” (Makoto)

“Ne! Bütün kızlar biliyor olabilir mi…?” (Sakurai)

“H-Hm…” (Leonard)

Sakurai-kun ve ben hedeflerimiz hakkında konuşurken Prens Leonard endişeyle araya girdi.

Maalesef, ikinci kısım tamamen alakasızdı.

“Ah Üzgünüm. Bu arada, bu işin peşinden koşmakla ilgili sorununuz var mı, Prens Leonard? Sakurai-kun ve ben, eğer istemiyorsanız bunu kendi başımıza yapabiliriz.” (Makoto)

“Hayır, ben de geleceğim! Ama siz ikiniz gerçekten senkronize görünüyorsunuz.” (Leonard)

Nedense bize kıskanmış gibi bakıyordu.

Senkronize mi? Gerçekten mi?

Oysa aptalca bir konuşma yapıyormuşuz gibi hissediyordum.

“O zaman daha derine inelim.” (Sakurai)

Prens Leonard ve ben başımızla onayladık.

◇◇

Güzel bir hayaletmiş gibi ay tarafından aydınlatılan şeffaf bir güzellik.

Onu uzaktan gördüğümde ortaya çıkan sözler bunlardı.

Siyah parlak saçlar.

Mezarlığa uymayan beyaz bir elbise.

Kayıtsız profili, bir bebeğinki gibi temiz ve simetrikti.

Kadın küçük bir göletin yakınındaki kayalıklarda oturuyordu ve onu çevreleyen zırhlı ve kasklı şövalyeler vardı.

Yaklaşık 20 şövalye vardı.

[Gizlilik] kullandık ve bir ağacın gölgesinde saklandık, uygun zamanı bekledik.

(Bu Ay Kahini mi, Sakurai-kun?) (Makoto)

(Evet, şüphesiz. Yani buradaydı.) (Sakurai)

Sakurai-kun'un sesinde rahatlama ve şefkat vardı.

Onun için endişeliydi, ha.

(Bu dünyadaki her şeyi kendine çekebilecek Ay Kahini…) (Leonard)

Prens Leonard'ın mırıldanması beni rahatsız etti.

(O da ne?) (Makoto)

(Makoto-san, Ay Kahini’nin Tanrıçalardan sonra ikinci en güzel şey olduğu söylenir.) (Leonard)

(Anlıyorum…) (Makoto)

Tanrıçalardan sonra en güzeliydi, ha?

Bu yerin esas olarak Ay Kahini’nin güzelliği nedeniyle yanıltıcı olduğu doğruydu.

Bir süre ağacın gölgesinde saklanmaya devam ediyorduk ama...

“Dışarı çıkmaya ne dersin, Işık Kahramanı, Ryousuke?” 

(((?!))) 

Çoktan biliyordu.

Sakurai-kun bize baktı… bana.

Karşılıklı bakıştık ve hafifçe başımızı salladık.

(Anlaşıldı.) (Makoto)

İlk başta gizli kalacaktım ve doğru zaman geldiğinde ona yardım edecektim.

Bir elimi kaldırdım ve ona 'anladım' işaretini verdim.

“Selam, Ay Kahini, Furiae.” (Sakurai)

Sakurai-kun ağacın gölgesinden ortaya çıktı ve bir kız sınıf arkadaşıyla konuşuyormuş gibi kaygısız konuşuyordu.

Sesi hafiflik ve şefkatle doluydu.

“Buraya ne için geldin?” (Furiae)

Öte yandan, Ay Kahini’nin sesi soğuktu.

“Seni kurtarmak için.” (Sakurai)

“Beni yalnız bırakır mısın? Yalnız olmayı tercih ederim.” (Furiae)

Hmm, gerçek hislerini ses tonundan okuyamıyordum.

“Ancak Symphonia’nın kapıları her zaman [Tespit] Becerisi olan gözcülük yapan tapınak şövalyelerine sahip. Yalnız başına kaçamazsın, değil mi?” (Sakurai)

“Sorun değil. Başkentte yakında bir kargaşa yaşanacak. Bunu kaçmak için kullanacağım.” (Furiae)

“… Canavar isyanını mı diyorsun? Liderleri çoktan yakaladık. İsyan gerçekleşmeyecek.” (Sakurai)

“Haah… Öyle mi.” (Furiae)

Ay Kahini’nin sesi tamamen sakindi.

Sanki isyanın kesinlikle olacağından emin gibiydi.

“Başkentin etrafında toplanan canavarlar var. Muhtemelen Yılan Kilisesi'nin işi.” (Furiae)

“Bunun için de hazırlıklar yaptık. Güneş Şövalyeleri ve Dört Gökyüzü Şövalyesi Düzeni kapıların güvenliğini güçlendiriyor. Canavarlar başkente giremez.” (Sakurai)

“…Fufu, gerçekten mi?” (Furiae)

Ay Kahini’nin ses tonu sanki onunla dalga geçiyormuş gibi geliyordu.

İkna iyi gidiyor gibi hissetmiyordum.

Ya da dahası, herhangi bir kurtarılmaya ihtiyacı var gibi değildi?

“Yılan Kilisesi'ne bağlı olabilir misin?” (Sakurai)

“… Böyle aptalca bir şey söyleme. O adamlar benden çekiniyor.” (Furiae)

Ay Kahini’ne göre, Yılan Kilisesi'nin müttefiki değildi. 

Farklı bir Tanrı'yı takip ediyorlardı, bu yüzden sanırım bu mantıklıydı.

“Anladıysan başka bir yere gidebilir misin? Yardımına ihtiyacım yok.” (Furiae)

Bunu söylediğinde hazır duran şövalyeler kılıçlarını Sakurai-kun'a yönlendirdi.

Sakurai-kun kılıcını çıkarmadı.

İyi olacak mıydı?

“Yardıma ihtiyacın yok mu?” (Sakurai)

Sakurai-kun üzgün bir sesle söyledi.

“Bir süredir rahatsız ediyorsun. Yüzünü görmek istemememe rağmen.” (Furiae)

Ay Kahini’nin sesinin içinde öfke vardı.

Elini aya doğru kaldırdığında 20 şövalye aynı anda Sakurai-kun'a saldırdı.

Hop, aniden saldırıyor mu?!

“Sakurai-kun!” “Sakurai-san!” 

Prens Leonard ve ben dışarı çıktık.

“Aman Tanrım, yeni yüzler. Bu daima seninle olan Kutsal Şövalye kadın değil.” (Furiae)

Yokoyama-san'dan mı bahsediyordu?

Bunu düşünecek vaktim yoktu, Sakurai-kun şövalyelerle çevriliydi.

Bu sayıda düşmanla çıplak elleriyle savaşmak onun için kolaydı, ama…

(… Sakurai-kun'un hareketleri donuk mu…?) (Makoto)

“Makoto-san! Işık Kahramanı-sama, güneş altında olmadığı sürece gerçek gücünü gösteremez!” (Leonard)

Ah doğru! İşte bu ayar!

Ay Kahini’ne itaat eden şövalyeler -şimdi onlara iyice bakmıştım- cansız iskelet yüzleri vardı.

Ölümsüz Şövalyeler.

Zombiler ve İskeletler ile karşılaştırılamazdı.

Bu adamlar Ay Kahini’nin gerçek savaş gücüydü.

“Prens Leonard, biraz izin verin.” (Makoto)

“Makoto-san?” (Leonard)

Prens Leonard'ın elini tuttum.

—Senkronize.

“Hah!” (Leonard)

Prens Leonard’ı birden çektim, ama daha sonra özür dilemeliydim.

“Su Büyüsü: [Su Ejderhası]!” (Makoto)

Üstün Rütbe Büyüsünü ateşledim ve Ölümsüz Şövalyeleri vurdum.

Birkaç tanesini uçurdum.

“Hmm, bir büyücü mü?” (Furiae)

Ay Kahini buna şaşırmadı ve olduğumuz yere doğru sıkılmış bir şekilde yürüdü.

Sakurai-kun diğer Ölümsüz Şövalyeler ile savaşıyordu.

Laberintos'ta normalde olduğu gibi şu an kesinlikle hileli bir Kahramanı değildi.

Normal güçlü bir savaşçı gibi savaşıyordu.

Ama kaybedecek gibi görünmüyordu.

Ne de olsa çıplak elle savaşıyordu.

Daha da önemlisi, soğukkanlılığını kaybetmeyen Ay Kahini Furiae idi.

Bir gülümseme gösterdi ve yavaşça bize yaklaştı.

“M-Makoto-san…” (Leonard)

“Prens Leonard, [Sakin]’i unutma.” (Makoto)

Prens Leonard elimi sıkıca tutuyordu.

Prens Leonard'ı korumak için hançerimle pozisyon aldım.

Ama Ay Kahini’ne saldıramazdım.

Ne yapmalıydım?

“Bugün bir dolunay olduğuna sevindim.” (Furiae)

Ay Kahini bunu söylerken gülümsedi.

“İsteğimi dinleyebilir misin?” (Furiae)

Ay Kahini’nin gözleri altın gibi parlıyordu.

Su Tanrıçası Eir-sama ile aynı mıydı…?

Yine Cazibe büyüsü mü?

[Salim Zihin] sayesinde benim üzerimde çalışmıyordu.

Prens Leonard da [Sakin] Becerisi’ni öğrenmişti.

Ay Kahini-san için çok kötü olmuştu.

Diye rahatladığım anda…

“Dikkat et!” (Sakurai)

Sakurai-kun beni itti.

Hey! Ne yapıyorsun…

“He?” (Makoto)

Gördüğüm şey… Sakurai-kun'un kılıcının saplandığı Prens Leonard idi.