Takatsuki Makoto Saldırıya Uğruyor

◇Furiae Laphroaig’ın Bakış Açısı◇

Büyücü-san'ın anavatanında iki gün üst üste bir parti düzenlendi.

Görünüşe göre Rüzgar Ağacı Kahramanı’nı karşılıyorlardı.

(Yabancı ülkelerin halkı gürültü yapmayı seviyor, ha.) (Furiae)

Büyüdüğüm Ay Ülkesi (harabeler), her zaman sessizdi.

Hepsinin karanlık ifadeleri vardı ve hepsi sadece yaşamları için çaresizdi.

İşte bu yüzden insanların gürültüsü benim için yeni bir duyguydu.

Gürültüye alışkın değilim ama… Bundan nefret etmiyordum.

“Güzel Prenses, benimle yıldızları izlemek ister misin?”

“Daha iyi bir şeyim var – 100 yıllık bir şarap. Senin gibi bir kadının onu içen kişi olmasını istiyorum.”

“Hey, bu Onee-san ile buradan gizlice çıkmak ister misin? Seni iyi hissettireceğim.”

(Ama flört etmek can sıkıcı.) (Furiae)

Cinsiyete bakılmaksızın insanların bana ilk görüşte aşık olmasına alışkındım, bu yüzden flört etmek günlük bir olaydı.

Bir Ay Kahini'nin özelliği, tanıştığım herkesi etkilememdi.

Özellikle Büyücü-san’ın aşk söz konusu olduğunda ileri gelen kardeşleriydi.

Yine de zorlayıcı olan yoktu.

Yalnız kalmak istedim, bu yüzden dışarı çıktım.

“Miyav, miyav.”

Kara kedi Tsui de geldi.

Efendin ben değilim, biliyorsun değil mi?

Şimdi düşündüm de Şövalyem neredeydi?

Fark ettiğimde orada değildi.

Sessiz gece köyünden geçtim.

Sadece rüzgarı ve böceklerin sesini duyuyordum.

Bir süre sonra iki kişinin burada yürüdüğünü gördüm.

“Ah, Furi, yürüyüş mü yapıyorsun? Köyün bariyerinin dışına çıkmamalısın, tamam mı?” (Lucy)

Büyücü-san ve Savaşçı-san ile karşılaştım.

Görünüşe göre ikisi de yürüyüş yapıyordu.

“Sorun değil. Bariyerin menzilini görebiliyorum.” (Furiae)

Sonuçta ben de bir dereceye kadar büyücüydüm.

Saldırı büyüsünü doğrudan kullanamam ama büyüyü kontrol etme yeteneğime güveniyordum.

“Takatsuki-kun hemen ileride antrenman yapıyor. İyi geceler, Fu-chan.” (Aya)

“Anladım. İyi geceler, Savaşçı-san, Büyücü-san.” (Furiae)

İkili el ele tutuşarak ayrıldı.

“Hey, Lu-chan, birlikte uyuyalım.” (Aya)

“İyi, ama uyurken kıyafetlerimi çıkarma eğiliminde olman beni rahatsız ediyor.” (Lucy)

“Hehe, Lu-chan’ın cildi gerçekten pürüzsüz olduğundan iyi hissettiriyor~.” (Aya)

“Kes şunu.” (Lucy)

O konuşmayı duydum.

Gerçekten iyi anlaşıyorlardı.

Birbirleriyle gerçekten yakın görünüyorlardı.

(Bu ikisi… aşk rakipleri değil mi?) (Furiae)

Bir adam için savaşırken normalde daha fazla sürtüşme olması gerekmez miydi?

Ama aslında çok yakın arkadaş gibilerdi.

Eh, onlar aynı gruptalar, bu yüzden her zaman kavga etselerdi kendi içinde can sıkıcı olurdu. Ben onları böyle tercih ederim...

Ama Kader Büyüsü kullandığımda ve bu ikisinin Kader İpliklerini gördüğümde… hepsi baştan savma bir karmaşaya dönüşüyordu.

Bu konuların çoğu Takatsuki Makoto ile bağlantılıydı.

(Şövalyem seviliyor...) (Furiae)

Korkunç derecede.

Ya da daha çok bu ikisinin aşkı oldukça ağırdı.

Bir gün bıçaklanabileceğinden biraz endişeliydim.

Yine de kişinin kendisinin ne kadar anladığını bilmiyordum.

Her zaman aptal bir surat yapıyordu.

Bir süre yürüdüm ve ayaklarıma kalın bir mana dolandı.

(Bu mana...) (Furiae)

Bu mana akışının kaynağını takip ettim.

Köyün sonunda hafif açık bir yerde...

Şövalyem oradaydı, ay ışığında yıkanırken Ruhları çağırıyordu.

Antrenman yapıyor gibi görünüyordu.

Ciddi profilini görebiliyordum.

(O benim Koruyucu Şövalyem, değil mi?) (Furiae)

Beni her zaman terk etmiyor muydu?

Hayır, onun her zaman yanımda olmasını istemiyordum ama...

Hayatım boyunca beni bu kadar yalnız bırakan bir adam olmadı.

“Hey, Şövalyem.” (Furiae)

Onu rahatsız ettiğim için kendimi kötü hissettim, ancak Takatsuki Makoto antrenmana başladığında birkaç saat konsantrasyonda kaldığı için ona seslendim.

Ama arkasını dönmeden cevap verdi...

Cevap verirken en azından buraya bak.

Bir süre zararsız konuştuktan sonra…

(He?)

Düşmanlık hissettim.

Karanlık bir gölge aniden buraya koştu.

Hedef olan… Şövalyem miydi?

“Dikkat et!” (Furiae)

Takatsuki Makoto'yu ittim.

Hemen ardından karanlık gölgenin pençeleri havayı kesti.

Takatsuki Makoto kısa süre sonra yerden ayağa kalktı.

Tsui'nin ormana koştuğunu görebiliyordum.

Ne kadar zekice.

“Çok yakındı... Beni orada kurtardın, Prenses.” (Makoto)

“Neden şövalyemi kurtaran benim... İyi misin?” (Furiae)

“Evet, senin sayende.” (Makoto)

Bize saldıranın olduğu yere doğru baktık.

“...Cık, kaçtı, ha”

Siyah saçlı, kırmızı gözlü bir iblis güzeliydi.

Ancak vücudunun orası burası yanmıştı ve tüm vücudunda yaralar vardı.

Ölümsüz Kral Bifrons'un sırdaşı olan kadın, Shuri.

“He? Rosalie-san'a yenilmedin mi?” (Makoto)

“Yenilmemiş gibi görünüyor.” (Furiae)

Bu şanssızlıktı.

Sorunlu bir rakiple karşılaştık.

Köyün bariyeri bir Yüce İblis'te işe yaramazdı.

Buradakiler, savaş yeteneği olmayan Ay Kahini ve o kadar güçlü olmayan Ay Kahininin Koruyucu Şövalyesi idi.

(Keşke kader büyüm bana bunun gibi tehlikeleri anlatabilseydi...) (Furiae)

Ne yazık ki, Gelecek Vizyonum ile rastgele ve sadece büyük olayları görebiliyordum.

Kontrolüm dışındaydı.

Önümüzde bulunan yüksek rütbeli iblis kadın, karanlık kötü kokuyu serbest bıraktı ve bizi değerlendiriyormuş gibi izlemeye başladı.

“O sorunlu cadı burada değil... seni yiyerek kendimi güçlendireceğim.” (Shuri)

Mesele karakterlerdi!

Bu kadın bir vampirdi.

O bir avcı ve biz de avdık.

Shuri sabırsızlıkla bize yaklaşmaya başladı.

“Şövalyem! Kaçıyoruz!” (Furiae)

Takatsuki Makoto'nun elini çektim.

“Bu büyük olasılıkla imkansız.” (Makoto)

“Bu anlamsız.” (Shuri)

Nedense Takatsuki Makoto ve Shuri’nin sesleri üst üste geldi.

“Bağlama büyüsü ile yakalandık.” (Makoto)

“…Mümkün değil… Ne zamandan beri? Ben… hareket edemiyorum.” (Furiae)

Çevremizde küçük bir engel olduğu doğruydu.

Ve bacaklarım yerinde sabitlenmişti!

Fark ettiğimde, ikimizin de bacakları bir tür gölgeyle sarılmıştı.

“Geçmişte insanları yakalamak için kullandığımız bağlama büyüsü, Gölge Hapishanesi. Yiyecekler sessiz kalmalı ve yenmelidir.” (Shuri)

Shuri acımasız bir gülümsemeyle yaklaştı.

Ağzı genişçe açıldı ve keskin dişleri görüldü.

“Hala bilincin yerindeyken bütün kanını emeceğim… Korku. Bu, kanınıza daha da fazla lezzet verecektir.” (Shuri)

"Cık!" (Furiae)

Dilimi şıklattım.

Ne korkunç bir kişiydi.

Daha önce dövüşten çok fazla hasar aldı, ancak ondan hissedebildiğim baskı hala her zamanki kadar güçlüydü.

Soğuk terler akmaya başladı.

Başka hangi hamleyi yapabilirdik…? Bir şey...

Yavaş yavaş bize yaklaşıyordu.

Şimdi!

[Cazibeli Gözler]!

Koz kartımı kullandım, Cazibe Büyüsü gözleri.

Dolunay altında en etkili halindeydi, ancak bu kadar ışıkla bir ayın altında çalışmalıydı!

Ama…

“Çok kötü. Benim üzerimde çalışmıyor.” (Shuri)

Ancak Shuri’nin tepkisi soğuktu.

“Hayır... Olamaz…” (Furiae)

“Büyük efendimiz tarafından yeniden doğduk. Bizler sizlerin üstünde varlıklarız. Daha düşük varlıkların cazibesinin işe yaraması mümkün değil, değil mi?” (Shuri)

Shuri'nin küçümseyen sesi dudaklarımı ısırttırdı.

“Öyle bile olsa, o gözler... Ay Kahini sen misin?” (Shuri)

“…Öyleysem ne olmuş?” (Furiae)

“Hm, büyük lordumuzun 1000 yıl önce yakaladığı o sürtük şimdi insanların tarafına döndü, ha. Sen gerçekten ahlaksız bir kadınsın.” (Shuri)

“O farklı bir kişi!” (Furiae)

Bu canımı sıkıyordu.

1000 yıl önceki Ay Kahini'nin benimle hiçbir ilgisi yoktu.

Her birinin de aynı şekilde!

“Sadece bir insan için, büyük efendimiz tarafından kabul edilmek gerçekten göze batan bir şey. Burada ölmeni sağlayacağım.” (Shuri)

Shuri kolunu kaldırdı ve siyah kötü koku o elinde toplandı.

(Ne yapmalıyım…?) (Furiae)

Hala elimi tutan ve hiçbir şey söylemeyen Şövalyem de beni rahatsız ediyordu.

Shuri'nin yetersiz manası olan Takatsuki Makoto ile hiç ilgisi yok gibi görünüyordu, onunla konuşmuyordu bile.

Herhangi bir planın yok muydu?

“Hey, Şöva…” (Furiae)

“Prenses, kusura bakma.” (Makoto)

Birden Takatsuki Makoto elimi sıkıca tuttu.

“Hey, ne yapıyor… bu biraz gıdıklıyor mu?” (Furiae)

“Seninle senkronize olacağım.” (Makoto)

Takatsuki Makoto bunu söylediği anda.

*Zushin*

Yoğun bir mana ortaya çıktı.

“N-Ne?” (Shuri)

Shuri şüpheli bir ifade yaptı.

Muhtemelen aynı yüzü ben de yapıyordum.

Hala Takatsuki Makoto'nun zayıf manasını hissedebiliyordum.

Ama etrafında dönen mana, göz ardı edilemeyecek bir şeydi.

“...Ah, işte oradasın, Yüce Su Ruhu, Su Perisi.” (Makoto)

Takatsuki Makoto’nun soğukkanlı tonu duyuldu.

(…Orada bir şey mi var?) (Furiae)

Ben hiçbir şey görmüyordum.

Ama kesinlikle bir şey vardı.

Takatsuki Makoto'nun dediği gibi ise bu Büyük Su Ruhu, Su Perisi idi.

Shuri, Şövalyem'e karşı dikkatli olmaya başladı.

“Ruh Büyüsü, ha... Bu sorunlu. İkinizin de birlikte ölmesini sağlayacağım.” (Shuri)

Başımızı kesme niyetiyle yaklaşan Shuri'nin elinde dev bir pençe belirdi, ama...

“Su Büyüsü: [Su Hapishanesi].” (Makoto) 

Hepimiz birdenbire suyla kaplandık.

(Eeeeeh?!) (Furiae)

Nefes alamıyorum... He? Acı verici değildi.

“Bu da ne?” (Shuri)

Suyun içinde olmamıza rağmen, Shuri'yi hala duyabiliyorduk.

“Bu da ne, Şövalyem?” (Furiae)

Suyun içinde bile normal konuşabiliyordum.

Ne oluyordu?

“Hey... Su Perisi-san, su kullanmak istediğimi söylemiştim, ama bu çok fazla... Umarım su Lucy'nin evine ulaşmamıştır.” (Makoto)

Takatsuki Makoto ikimizi de görmezden geldi ve ‘biriyle’ konuştu.

Hey, cevap verir misin lütfen?

“Seni piç!” (Shuri)

Shuri, görmezden gelinerek sinirlenmiş olmalıydı, kolunu hareket ettirmeye çalıştı ve...

“...İmkansız.” (Shuri)

Görünüşe göre hareket edemiyordu.

Su onun hareket özgürlüğünü elinden almıştı.

Takatsuki Makoto suyun içinde biriyle konuşuyordu.

Bu gerçeküstü durum da neydi?

“Su Perisi-san'dan beklendiği gibi. Tek parmağını bile hareket ettiremeyen bir Yüce İblis. Ben de Gölge Hapishanesi ile hareket edemiyorum, bu yüzden ikimiz de aynı durumdayız, haha!” (Makoto)

“Neye gülüyorsun?!” (Furiae)

Ben de hemen karşılık verdim.

Takatsuki Makoto neden gerilimden yoksundu?!

Sen salak mısın?! Öleceksin!

“Prenses?” (Makoto)

“Şaşkın bir surat yapma. Onu hemen yen!” (Furiae)

“Ama kimse hareket edemezken mi?” (Makoto)

Rahat bir şekilde ‘Biri bizi sonunda kurtarmaz mı?’ dedi.

Bunu duyunca Shuri'nin ifadesi bozuldu.

“Ha! Büyücü insan, bu etkileyici bir mana ama beni su büyüsüyle yenemezsin! Benim gibi bir ölümsüzlüğü asla yenemezsin! Biz iblisler için bir yiyeceksin! Yiyecekler, yiyececler gibi titremeli ve yenmelidir!” (Shuri)

Kibirli iblisin ifadesi, bizim yönetilmemiz gerektiğini iddia ediyordu.

Aynı zamanda, Shuri'nin serbest bıraktığı kötü koku güçlendi.

Hala daha fazla gücü saklı mıydı?

Yavaş yavaş vücudunu hareket ettirmeye çalışıyordu.

Bu kadın… Büyük Ruh'un gücüyle yapılmış Su Hapishanesi'nde bile hareket edebiliyor muydu?

“Hey, Şövalyem, bu kötü değil mi?” (Furiae)

Telaşlandım ve Takatsuki Makoto'nun kolunu çektim.

“Ah, yenirsek can sıkıcı olur. Hadi bitirelim.” (Makoto)

“He?”

Doğru duyup duymadığımı sorgulamama neden olan sakin bir ses geldi.

“Ha! Beni bitirmek mi dedin? Yaptığınız her şey anlamsız!” (Shuri)

Shuri, bir ölümsüz olarak kendine kesin bir güven duyuyor gibi görünüyordu, Takatsuki Makoto'nun sözlerine güldü.

Şövalyem hiçbir şey söylemedi.

Güzel süslü bir hançeri kınından çıkardı.

Mavi bıçak, etrafına sarılmış mana ile görkemli bir şekilde parlıyordu.

Ölümsüzleri yenmek için ilahi bir koruma... ona sahip gibi görünmüyordu.

Bu basit bir sihirli kılıçtı.

Shuri'nin ifadesi her zamanki gibi cesur kaldı.

Takatsuki Makoto hançeri iki elinde tuttu ve yoğunlaşıyormuş gibi bir pozisyon sergiledi.

Ve sonra bir şey mırıldandı.

“Sana sunuyorum, Su Tanrıçası, Eir-sama.” (Makoto)

(He?) (Furiae)

Takatsuki Makoto'nun sözlerini sorguladım.

Sen Eski bir Tanrı inananı değil miydin?

Bu bir Kutsal Tanrı adı değil miydi?

O anda gece olmasına rağmen hançerin üzerinde bir ışık parladı.

*Zu Zu Zu*

Etrafımızdaki su insansı şekiller oluşturmaya başladı.

Bu insansı su kütleleri ışığı dışarı verdi, kendilerini mana ile kapladı ve onu sıkıştırdı.

Suda yüzen figürleri bir bebeğe benziyordu.

Hayır, sadece şekli değildi.

Gözleri ve ağızları vardı.

Gözler etrafta yüzüyordu.

Küçük çıplak bebekler ‘kya kya!’ diye gülüyordu.

Gerçeküstü bir manzaraydı.

Sanki suyun içinde hayat oluşuyormuş gibiydi.

O bebeklerin küçük sevimli kanatları vardı.

(O küçük çocuklar… Onlar Tanrı’nın Onuncu Mevkisi: Melekler…?) (Furiae)

N-Nasıl?

Şövalyem, Eski bir Tanrı'yı takip ediyor olmalıydı.

Melekler, İlahi Alemi yöneten Kutsal Tanrılar, Olimposluların altında olmalıydı.

Meleklerin ortaya çıkmasının imkanı yoktu...

“N-Nasıl…?! Benden uzak durun!” (Shuri)

Shuri telaşla bağırmaya başladı.

Bunun kötü bir duruma dönüştüğünü hissetmiş olmalıydı.

“[Nişan].” (Makoto)

Takatsuki Makoto hançerlerini fırlattı ve Shuri'nin göğsünü deldi.

“Ne?” (Shuri)

Normal bir silah, ölümsüzlere karşı işe yaramaz değil miydi?

Görünüşe göre o da aynı şeyi düşünüyordu. Şaşkınlıkla ağzını açtı.

“Ha! Beni böyle küçük bir silahla yenmeye çalışacağını düşünmek…” (Shuri)

Takatsuki Makoto, onunla hiç ilgilenmemiş gibi görünüyordu.

Sanki önceden belirlenmiş adımlarla hareket ediyor gibiydi.

Kayıtsız bir şekilde belirtti.

“[Fedakarlık Tekniği: Adak].” (Makoto)

Takatsuki Makoto'nun bunu dile getirdiği anda…

Küçük ve sevimli melekler şeytanın üzerine uçtular ve iblisin vücudunu yemeye başladılar.

“GYAAAAAAAAAAAAAAHHHH!!” 

Tüylerimi diken diken eden, çiğ çiğneme sesi yankılanan bir çığlık sesi geldi.

“U-Uzak durun benden! Beni yemeyin!” (Shuri)

Shuri'nin çığlıklarının karşısında sevimli melekler iblisin bedenini yutuyordu.

Kara kanlar fışkırıyordu, sinirleri kesildi ve ezilmiş kemiklerin korkunç bir sesi duyuldu.

O korkunç manzarayı görmek...

“Aaaah...” (Makoto)

Takatsuki Makoto’nun ifadesi rahatsız edici bir ifadeye dönüştü ve ona baktı.

(Y-Yine de bunu yapan sensin!) (Furiae)

Ama o korkunç manzaranın önünde hiçbir şey söyleyemiyordum.

Ay Kahini olarak, hiçbir şeyden sarsılmadım ama şu ana kadar...

Ay Kahini ölümü, karanlığı ve lanetleri kullanırdı.

Ölüm büyüsü ile ilgili olarak büyülü kitaplarda bir sürü zalimce yol vardı.

Bu tür kitaplardan öğrendim ve oldukça zihinsel direnç kazandım, ama...

Sadece önümdeki manzarayı izlemekten titreyebilirdim.

“Prenses, iyi misin?” (Makoto)

Takatsuki Makoto’nun sesi değişmiyordu.

Nasıl hala bu kadar rahat bir ifadeyi koruyabiliyordu?!

Hafifçe başımı salladım.

“Yüce Ruh-san, teşekkürler. Artık tamam.” (Makoto)

Su Hapishanesi’nde bağlanan Shuri'yi serbest bırakan Takatsuki Makoto, Ruh dilinde teşekkürlerini sundu.

Shuri, yan taraftaki Melekler tarafından yeniliyordu.

Yakından baktığımda, yenen sadece bedeni değildi.

(Manası da mı? …Hayır, ruhu yeniyormuş gibi geliyor…) (Furiae)

Normalde, bir zombiyi yenmenin tek yolu onları kutsal büyü ile ‘arındırmak’ idi...

Shuri'yi birbirine bağlayan Kader İpleri birbiri ardına kesiliyordu.

Kesilmeleri demek… sonu demekti.

Kaderi burada bitti.

“…Ku…Kurtarın beni…Efendim…” (Shuri)

Vücudunun çoğunu çoktan yenmiş olan iblis kadının sözlerini düzgün bir şekilde anlayamadım.

Bu acınası ses vücudundan dışarı çıkan son ses oldu.

Aynı zamanda, Melekler ortadan kaybolurken ‘kya kya’ diye güldü.

O yüksek rütbeli iblisin tırmıkları, böylesine kuvvetli baskının kum gibi parçalanmasına neden oldu.

Rüzgar o tırmıkları kül gibi uçurdu.

Havada dans etti.

Bir zamanlar İblis Efendisi’nin Sırdaşı olanın kalıntıları... iz bırakmadan ortadan kayboldu.

Sanki o hiç yokmuş gibi.

O yerde sadece Şövalyemin fırlattığı hançer kaldı.

“’Yemeye izin verilenler, yenmeye hazır olanlardır’... sanırım birisi böyle bir şey demişti, değil mi?” (Makoto)

Şövalyem hançerine doğru yürüyüp onu alırken bir şey söyledi.

Sözlerinin anlamını anlamadım.

Korkmuştum.

Takatsuki Makoto'nun sırtı bana dönüktü.

Bu yüzden buna sebep olan kişinin yüzünü göremedim.

Ne tür bir yüz yapıyordum? Bilmekten korkuyordum.

“Onu yenebildiğim için mutluyum.” (Makoto)

Sesi huzurluydu.

Büyücü-san ve Savaşçı-san ile konuşurken her zaman kullandığı sesti.

Takatsuki Makoto arkasını döndü ve yüzü nazikti.

Hafifçe gülümseme ifadesi... bir dost gibi masum görünüyordu.