Takatsuki Makoto Tanrıça ile Konuşuyor

“Nuh-sama?” (Makoto)

Ay Ülkesi’ne gitmeden önceki gece Nuh-sama'nın yerindeydim.

Her zamanki gibi ilahi bir ışık salan Nuh-sama'ya doğru dengesiz adımlarla yürüdüm.

Yanında mavi bir elbise içindeki Su Tanrıçası da göz kamaştırıcı bir ışık yayıyordu.

“Üzüldüm, Makoto.” (Nuh)

“Bu kötü, Mako-kun!” (Eir)

Nuh-sama'nın bir eli belindeydi ve her iki kolunu da yukarı aşağı sallayan Eir-sama'nın aksine alaycı bir şekilde gülümsüyordu.

Şimdi o zaman… kime cevap vermeliyim?

Elbette takip ettiğim Tanrıça olmalı.

“Nuh-sama, bir Kötü Tanrı Öncüsü olduğumun ifşa edilmesi gerçekten acıtıyor, ha.” (Makoto)

Nuh-sama'ya cevap verirken alaycı bir gülümseme de yaptım.

“Fakat şimdiye kadar yardım ettiğin insanlar senin tarafını tuttu. Şimdiye kadarki eylemlerin sayesinde.” (Nuh)

Doğru…

Bir Kötü Tanrı Öncüsü olduğum ortaya çıktığı zaman bile, Güneş Şövalyeleri, Orman Ülkesi ve Ateş Ülkesi insanları bana sırt çevirmedi.

Şimdiye kadarki acılar buna değmişti.

“O halde, Nuh-sama'nın rehberliği sayesinde.” (Makoto)

“Haha, bu doğru. Beni daha çok öv.” (Nuh)

Nuh-sama gururlanıyor. Bu çok şirin.

“Yine de inananım olsaydın her şey çözülürdü~” (Eir)

Eir-sama'nın göz ardı edilmesiyle sonuçlandı ve hoşnutsuz bir ifade yapıyordu.

“Hmph, istediğin kadar somurt.” (Nuh)

İşe yaramaz, Su Tanrıçası somurtuyor.

“Eir-sama, ‘bu kötü’ ile ne demek istiyorsun?” (Makoto)

Ülkemin Tanrıçasına döndüm.

“Soruyor musun bir de? Bu savaş, savaş!! Şu anda saldıran İblis Efendisi ordusu planlanandan tamamen farklı!” (Eir)

“He?” (Makoto)

“Gerçekten mi, Eir?” (Nuh)

Nuh-sama ve ben şaşkınlıkla sesimizi çıkardık.

Eir-sama’nın sözlerinin anlamı ağırdı.

“Ve bu önemli zamanda, Ira-chan bir yere gitti.” (Eir)

Oh…?

“Ira-sama yok mu?” (Makoto)

“Doğru. Daha önceki Tanrıça toplantısında bile Ira-chan ve Naia yoktu... Naia'nın yokluğu olağan ... Bu yüzden Althena-neesama öfkeden köpürüyor.” (Eir)

“Tanrıça toplantısında ne hakkında konuştunuz?” (Nuh)

Nuh-sama sorusu benim de ilgimi çekti.

“Elbette, bu seferki fani diyarındaki savaşının galibi hakkında. İblis Efendisi tarafı kazanırsa İnanç Puanlarımız azalacak~! Bu korkunç bir durum!” (Eir)

Eir-sama bunu ciddiye alıyor ama… kulağa ciddi gelmiyor.

“Makoto, Kutsal Tanrılar sonsuz ömre sahip, bu yüzden insanlar ve iblisler arasındaki zafer veya yenilgide pek bir önem görmüyorlar. En fazla onlar için bir spor maçı gibi geliyor.” (Nuh)

“…Bu… doğru değil, biliyor musun?” (Eir)

Eir-sama, Nuh-sama'nın sözleriyle utandı.

Nuh-sama'nın haklı olduğunu söyleyen bir yüz.

Tanrılar için, bu bir oyun…?

Benim rahatsız olduğum başka bir şey daha vardı.

“Eir-sama, eğer konu Kader Tanrıçası Ira-sama ile ilgiliyse onunla görüştüm.” (Makoto)

“He?” (Eir)

Bu sefer ağzını genişçe açan Su Tanrıçası oldu.

“Hayır hayır hayır, ne diyorsun, Mako-kun? Ira-chan'la görüşmenin hiçbir yolu yok.” (Eir)

“Bu sadece bir olasılık, ama Kahin Esther-san'a inmedi mi?” (Makoto)

“Aah, demek bu yüzden konuşma tarzı benzerdi.” (Nuh)

Nuh-sama sözlerime karşı avucunu dövdü.

“Haha, imakansız... Her zaman bir Kahin’in bedeninde kalacaksa fark etmememin imkanı yok…” (Eir)

Eir-sama eliyle bir dürbün şekli yaptı ve bir yere baktı.

Ne yapıyordu?

“Makoto, Eir'in sahip olduğu her şeyi görebilen göz bu. Senin Uzağı Görme Becerinden on milyon kat daha iyi, Makoto.” (Nuh)

“Uçaklar o kadar farklı ki, o kadar iyi anlayamıyorum...” (Makoto)

Tanrıçaların doğaüstü güçlerinin insanlar tarafından anlaşılması gerçekten imkansızdı.

“Aaaah!!” (Eir)

O anda Eir-sama'nın yüksek sesi yankılandı.

“İmkansız! Ira-chan, Esther-chan'ın vücudunda mı?! Dahası, Kalıcı İniş mi?! Althena-neesama bunu yasakladığı halde!” (Eir)

“Tanrıçaların İnmesi yasak mı?” (Makoto)

Bu acil bir durumdu, öyleyse tanrıçaların yakınlarda olması daha güven verici olmaz mıydı?

Ne yazık ki, Ira-sama benden nefret ediyor gibi görünüyordu.

“Bu, İlahi Alemin bir kuralı. Açıkça ifade ediliyor: Tanrılar, fani alemdeki insanlara doğrudan müdahale etmemelidir. Kalıcı İnişlere izin verirsek temelde sanki ana liderliği elinde tutan Tanrılar olurdu. İblisler ve Titan Tanrıları bunu kopyalarsa, tanrılar arasında bir savaşa dönüşebilir ve ölümlü diyarı siler.” (Eir)

“Ooh...” (Makoto)

Beklenenden daha aşırıydı.

Ira-sama iyi mi? 

“İyi olmalı. İlginç şeyleri seven Eir'i kandırmayı başarırken o Kalıcı İniş’i yapıyor. Bence iyi kılık değiştiriyor.” (Nuh)

“Kılık değiştirmekle ne demek istiyorsun, Nuh-sama?” (Makoto)

“Normalde bir Tanrıça bir Kahin’e İndiğinde İlahilik sızar, ama ben konuştuğun Kahin Esther-chan'dan İlahilik hissetmedim. Görünüşe göre onu iyi saklıyor.” (Nuh)

“Yine de saklaması kolay bir şey olmamalı...” (Eir)

Eir-sama, Nuh-sama'nın sözlerine başını tutarken ‘hmm’ dedi.

Sonra başını kaldırdı.

“Aaah... Endişeliyim, bu yüzden Ira-chan ile konuşacağım!” (Eir)

Eir-sama kayboldu.

Artık sadece Nuh-sama ve ben buradaydık.

Nuh-sama dikkatle buraya baktı.

Her zamanki anlamsız tonla değil, içinde keder barındıran ciddi bir ifade.

“Hey, Makoto.” (Nuh)

Yüzünün her zamankinden farklı olması beni biraz tedirgin etti.

“N-Ne oldu?” (Makoto)

Onu rahatsız edecek bir şey mi yaptım?

“Salim Zihin kullanıyorsun, değil mi? Ancak %100 oranında kullanmayı bırak.” (Nuh)

"Ne…? % 100'de mi? " (Makoto)

Bu tuhaf.

Yine de çok kullanmamaya dikkat ediyordum.

“Onu bilinçsizce kullanıyorsun. Muhtemelen oradaki şey yüzünden. Ruh dönüşümünü başarısızlığa uğratmak ve onun tarafından yiyip bitirilmenin eşiğinde olmak kalbinde bir yere korku aşılamış olmalı. Bu yüzden Salim Zihin’i bilinçsizce %100 kullanmaya başladın.” (Nuh)

Nuh-sama parmaklarını şıklattı ve koluma sarılan bandajlar açıldı.

Mavi parlayan sağ kolum kendini gösterdi - Ruh Kolum.

“…Yine de son zamanlarda bunu halletmeye alıştığımı sanıyordum.” (Makoto)

Her gün antrenman yapıyordum ve kullanmada gittikçe daha iyi hale geldiğimi hissediyordum. 

Benim yanlış anlamam mıydı?

“Evet. Ama bunun karşılığında duyguların yavaşça bozuluyor. Janet-chan itiraf ettiğinde bile hiç kızmadın, değil mi?” (Nuh)

Nuh-sama bana üzgün bir şekilde baktı.

“Hayır, öyle değil...” (Makoto)

‘Doğru değil’ demek istemiştim.

Ani evlenme teklifine şaşırmıştım ve Prenses Sofia ile tartışmasına paniklemiştim.

Fakat içimde bir yerin buna kayıtsız kaldığını da hissediyorum.

“Şey... bu kötü olabilir mi?” (Makoto)

“Salim Zihin’in %100 etkisi: Ne olursa olsun sakinliğini kaybetmemek. Bu hem kullanışlı hem de güvenilir bir şey. Ama hareketsiz bir kalbe sahip olmak, onu artık bir insan kalbi olmaktan çıkarıyor.” (Nuh)

Nuh-sama'nın ciddi bakışları kalbimi karıştırmaya yetti.

Ne yapmalıyım…?

“Yine de ben işimi düzgün yapıyorum.” (Nuh)

“Ne?” (Makoto)

Nuh-sama elini kolumdaki küçük işarete koydu.

“Benim İlahiliğim Ruh dönüşümünün seni daha da aşındırmasını durduruyor. Bu yüzden endişelenme ve günlük yaşamında Salim Zihin’i kullanma. Anladın mı?” (Nuh)

Sağ kolumdaki küçük ize bir kez daha baktım.

“Buradaki İlahiliğin bunun için mi, Nuh-sama?” (Makoto)

“Evet. Sağ kolunu normale döndürememen karşılığında bundan daha fazla bir Ruh'a dönüşemezsin. Benim İlahiliğim, ‘Sağ kolun, Ruhun Dönüşen tek parçasıdır’ durumunu sürdürüyor.” (Nuh)

“Öyle… mi…” (Makoto)

Sağ kolumdaki işarete dokundum.

Biraz sıcaktı ve Nuh-sama'nın sevgisini hissedebiliyordum.

“Eh, son çare seni İlahiliğim aracılığıyla kontrol etmek olacak... Bunu yaparsam Kutsal Tanrıların ve Şeytanların dikkatini çekecek, bu yüzden yine de yapmayacağım. Ben Ira'dan farklıyım.” (Nuh)

“Teşekkürler, Nuh-sama.” (Makoto)

Başımı derinden eğdim.

Sonunda, Tanrıçam bana iyice yardım ediyor.

“Haha, sorun değil. Bana daha çok güven. Ya da daha çok tanrınızdan çok az yardım istemen gibi.” (Nuh)

“Bu doğru değil. Şimdi düşünüyorum da bir sonraki savaşta uzak bir bölgeye gönderildim, bu yüzden benim için pek bir dönüş olacağını sanmıyorum.” (Makoto)

Bunun biraz hayal kırıklığına uğrattığını söyledim.

Ama Nuh-sama bunu duyduğunda kaşlarını hafifçe kızmış bir şekilde çattı.

“Bu konuda Kader Tanrıçasına minnettar olman gerektiğini düşünüyorum. İblis Efendisi ordusu savaşının en ön saflarına gönderilecek olsaydın neşeyle girerdin, değil mi?” (Nuh)

“Bu doğru değil. Yine de aktif İblis Efendilerine bir göz atmak istiyorum.” (Makoto)

Ne kadar güzel, Sakurai-kun.

Bir İblis Efendisi’nin olduğu bir savaş alanında olmak.

Nuh-sama, kafamda söylediklerimi duymuş olmalı, kaşlarını çattı.

“İyi olmayan şey bu! ‘Bir göz atmak istiyorum’ ne demek?! Turist değilsin!” (Nuh)

“Sadece uzaktan bir anlığına bakabilirim. Sık sık isekaiye giremem, bu yüzden bir İblis Efendisi görmek istediğim için beni suçlayabilir misin?” (Makoto)

“...Bu adam umutsuz bir vaka.” (Nuh)

Nuh-sama başını tuttu.

Ahh, onu rahatsız ettim.

“Nuh-sama, bir İblis Efendisi görmek istemiyorum. Bugünden itibaren güvenli bir maceraya atılacağım.” (Makoto)

“Yalancı.” (Nuh)

Nuh-sama bana düz bir bakışla baktı ve parmağını kaşlarının ortasına itti.

“O zaman gitme vaktim geldi. Ay Ülkesi’ne gidiyorum.” (Makoto)

“Peki. Ana savaş alanından uzak bir yere yerleştirileceksin, bu yüzden sakin ol.” (Nuh)

Nuh-sama'nın önünde eğildim ve uyandım.

◇◇

Ay Ülkesi’ndeki Cornet seyahatinde.

Konumumuza bir vagonla gideceğimiz kararlaştırıldı.

Şimdiye kadar Uçan Fuyi-yan Gemisi ile seyahat ettiğim için yavaş hızıyla biraz şaşkına dönmüştüm.

Fakat bu sefer etrafta dolaşanlar sadece biz değildik.

Arabanın penceresinden baktığımda ilerlerken sıralar halinde dizilmiş atlı birlikleri, büyücüleri ve tedarikçileri gördüm.

Dağlık Ordusu'nun Güneş Şövalyesi Tümeni, Soleil Şövalyeleri.

Ve onlara liderlik eden...

“Makoto-dono, bir yürüyüşe ilk kez katıldığını duydum. Nasıl oluyor?”

Gülümseyerek benimle konuşan yüzbaşı Ortho-san'dı.

Güneş Şövalyelerinin ilk tümeninin kaptanı.

Aynı zamanda tanıdık bir yüzdü. Dağlık canavar saldırısında bizimle birlikte savaşmıştı.

Görünüşe göre Ortho-san'ın bizimle konuşlandırılması General Yuwein ve Sakurai-kun'un fikriydi.

Bize gerçekten yardımcı oluyordu.

Sonuçta bir yabancıyla konuşmak zordu!

“Bu zevkli. Bunun gibi büyük bir arabayı kendi başımıza kullanmamız uygun mu?” (Makoto)

“Ne diyorsun? İçinde iki Kahraman ve Kızıl Cadı-sama'nın kızı var. Tabii ki sorun değil.” (Orto)

Demek böyle çalışıyordu.

Ortho-san lider konumdaydı, bu yüzden tekrar yürüyüşün merkezine döndü.

Lucy, Sa-san, Furiae-san (kucağında kara kedi ile) ve ben birbirimize bakarken oldukça büyük bir vagonda oturuyorduk.

“Vayyy, bu benim ilk at arabasına binişim.” (Aya)

Sa-san bir çocuk gibi neşeyle bacaklarını çırpıyordu.

…Bu kız, Büyük Keith'in Ülke Tarafından Atanmış Kahramanı, biliyorsun.

Bunu ilk tanıştığımız insanlara anlatsak bile bize inanmayacaklarını hissettim.

“He? İlk kez mi bir at arabasına biniyorsun?” (Lucy)

“Evet, sadece uçan bir gemiye ve bir pegasusa bindim.” (Aya)

“Bu ikisi normalde binebileceğin şeyler değil!” (Lucy)

Lucy ve Sa-san’ın konuşması gürültülüydü.

Sanki bir geziye gidiyorlarmış gibi.

“…”

Furiae-san bunun aksine sessizdi.

Tek kelime etmedi ve sadece manzaraya bakıyordu.

Gideceğimiz yer kendisine söylendiği andan beri huysuz bir ruh hali içindeydi.

“Prenses?” (Makoto)

Endişeli olarak seslendim.

Aslında, ayrılmadan önce ona şöyle demiştim: ‘Dağlık Kalesi'nde Prenses Sofia ile kalmaya ne dersin?’, Ama o, ‘Güneş Ülkesinde kalmak istemiyorum,’ diye cevap vermişti.

Elbette istemez…

Sonuçta orada hapsedilmişti.

“…Ay Ülkesi’nde bir Kahin olarak birçok iblis yavrusu adanmışla birlikteydim.” (Furaie)

Furiae-san bunu mırıldandı.

İblis adanmışlarından bahsederken aklıma Yılan Kilisesi geldi… Fakat bu durumda farklıydı.

“Adanmışlar derken Ay Tanrıçası Naia'yı izleyenlerden bahsediyorum. Ama Dağlık Şövalyeleri tarafından yakalandığım anda adanmışlara kaçmalarını emrettim. Beni aramamaları için.” (Furiae)

“““……”””

Lucy, Sa-san ve ben onu sessizce dinliyorduk.

“Fakat kesinlikle beni arıyorlar. Sonuçta Ay Kahini olarak onların idolüydüm. Öldüğümü düşünen ağlayıp yas tutan inananlar da var... Sadece başka bir ülkede yaşıyor olsam da.” (Furiae)

“…Fu-chan.” (Aya)

Sa-san'ın sesi yankılandı ve Lucy ve ben hiçbir şey söyleyemedik.

“Onlarla karşılaşınca nasıl bir yüz takınmalıyım?” (Furiae)

Furiae-san kendini küçümseyerek hafifçe güldü.

“Fu-chan, onlara sadece iyi olduğunu göster!” (Aya)

Sa-san’ın sözleri basitti.

“Evet. Sen kötü bir şey yapmadın!” (Lucy)

“Prenses, eğer dışarı çıkacaksan sana eşlik ederim.” (Makoto)

Lucy, Sa-san ve ben aynı fikirdeydik.

Ortho-san anlayışlı bir adamdı, bu yüzden biraz özgürlüğümüz için gözünü yumabileceğinden emindim.

Yine de gözetim olabilirdi.

“Oraya askeri bir ilişki için gidiyoruz, bu yüzden istediğimiz gibi davranamayız, ama… evet, bunu düşüneceğim.” (Furiae)

Furiae-san enerji kazanmış gibi görünürken gülümsedi.

Ondan sonra Sa-san, Lucy ve Furiae-san birbirleriyle konuştu.

Arabanın içi biraz daha parlak hale geldi.

◇◇

O gece.

Durmak istediğimiz noktaya kadar ilerledik ve şu anda kamp yapıyorduk.

Şu an itibariyle Cornet'in Yıkılan Kenti’ne doğru yürüyüş iyi gidiyordu.

“...Uyuyamıyorum.” (Makoto)

Alışkın olmadığım bu vagon yolculuğu, birçok yabancıyla çevrili bir yürüyüşle birleştiğinde... Ayrıca herkes erken uyuyunca...

Her zaman gece geç saatlere kadar antrenman yapıyordum.

““Zzz…””

Lucy ve Sa-san, vagonun içindeki yatakta sıkışık bir şekilde uyurken birbirlerine sarılıyorlardı.

Ya da daha çok neden aynı yatakta uyuyorlardı?

Herkes için bir tane vardı.

Gerçekten iyi anlaşıyorlardı.

(Eğitim yapalım.) (Makoto)

Onları uyandırmamak için Gizli Kalma’yı kullandımm ve vagondan ayrıldım.

Güneş Şövalyelerinin gözcülerinin önünde hafifçe eğildim.

Eğitim yapabileceğim bir su kütlesi aradım.

Gökyüzünde tek bir bulut yoktu.

Yakında dolunay olacaktı; gece parlaktı.

(Hm? Orada dengesiz adımlarla yürüyen biri var.) (Makoto)

Beyazımsı tek parça bir elbise ve uzun siyah saçları dalgalanan Furiae-san.

Yalnız dışarı çıkmak çok dikkatsizceydi.

“Hey, Prenses.” (Makoto)

Ben ona seslenmeden önce buraya döndü.

Görünüşe göre beni fark etmişti.

“Hey, Şövalyem.” (Furiae)

Furiae-san kollarını arkasında çaprazlamıştı ve buraya baktı. Her zamanki parlak gözlerle değil, nazik bir bakışla.

“Ne oldu, Prenses?” (Makoto)

Ay ışığı Furiae-san'ın üzerinde parlıyordu ve bu figürü, sanki bir dokunuşla kırılacak bir çiçekmiş gibi uçup gidiyor gibiydi.

Muhtemelen inananları Ay Ülkesi'nde terk ettiği için pişmanlık duyuyordu.

“…”

Furiae-san'ın bakışları hiçbir şey söylemeden etrafta geziniyordu.

Söylemesi zor bir şey miydi?

Sonraki sözlerini bekledim.

“…Eğer…” (Furiae)

Furiae-san konuştu.

“…Gerçekten dünyaya felaket getirecek Felaket Cadısı olsaydım… ne yapardın?” (Furiae)

Dünyaya felaket getirin… bunu söyleyen…

“Esther'in söylediklerinden endişeleniyor musun?” (Makoto)

Kader Tanrıçası Esther özellikle bir dünya düşmanı olarak onu işaret etmişti.

Hayır, Kader Tanrıçası Ira-sama yapmıştı.

Geleceği görebilen Tanrıça'nın sözleri.

Bunun için endişelenmemek tuhaf olurdu.

Bu yüzden onu daha iyi hissettirmek için bunu hafifçe söyledim.

“Geleceği değiştirebilirsin, değil mi?” (Makoto)

“O kadar kolay değiştirilemez.” (Furiae)

“İlk olarak Kader Tanrıçası Ira-sama bile senin geleceğini göremiyor, Prenses. Sadece kendi iradesiyle varsayıyordu.” (Makoto)

“…Doğru…” (Furiae)

Furiae-san kendini iyi hissetmiyordu.

Sadece Ay Ülkesi'ne dönmekle kalmamıştı, Kahin Esther'in sözleri de moralini bozuyordu…

İyi değil, Muhafız Şövalye olarak işimi yapmıyorum.

Kendisini daha iyi hissettirecek bir şey söylemeliyim… Ne diyeceğimi düşünürken önce Furiae-san konuştu.

“...Ben dünyanın düşmanı olursam yine de Muhafız Şövalyem olarak kalacak mısın?” (Furiae)

Her zaman güçlü bir imaj gösteren Furiae-san, tedirgin bir şekilde sordu.

Dolan gözleri bana Muhafız Şövalyesi olmamı ilk söylediği zamanla aynıydı.

Bu sorunun cevabı açıktı.

Güldüm.

“O zaman benimle aynı şey.” (Makoto)

“…Ha?” (Furiae)

“Sen dünyanın düşmanısın ve ben de bir Kötü Tanrı Öncüsü olarak dünyanın düşmanıyım. Gel birlikte dünyanın düşmanları olalım.” (Makoto)

“Sen…” (Furiae)

Güzel bir cevap verdiğimi sanıyordum, ama Furiae-san soğuk meyve suyu sipariş edip de sıcak çay gelmiş gibi bir ifade takınmıştı.

Hm?

Yanlış mı cevap verdim?

Of, Salim Zihin’in etkileri beni burada gerçekten etkiliyor!

Duygularımı kaybetmenin bedeli!

(Salin Zihin kullansanız bile ruh halini okumak gitmez.) (Nuh)

Hayır, Nuh-sama.

Bu, ruh halini okuyamadığımı söylüyormuşsun gibi.

(Evet!) (Nuh)

Nuh-sama'nın ne dediğini anlamadım~

(Ha?!) (Nuh)

“Peki, peki. Tuhaf bir soru sorduğum için özür dilerim.” (Furiae)

Furiae-san sert tavrına geri döndü.

Kollarını kavuşturdu ve cesur bir ifade takındı.

“O halde Şövalyem, dünyanın düşmanı olsam bile beni korumaya devam et.” (Furiae)

Tamam, Prenses. (Makoto)

Ay ışığının altında, Furiae-san ve ben havadan bahsediyormuşuz gibi hafif bir şekilde söz verdik.

“Miyav miyav.”

Kara kedi, Furiae-san'ın bacağına yaslandı.

“Ah, katılmak ister misin, Tsui?” (Furiae)

Furiae-san kara kedinin çenesini kaşıdı ve mırıldandı.

Tsui, tamamen Furiae-san'ın kedisi olmuştu.

“Bu kedi. Kim tanıdık geliyor? Ben mi yoksa Prenses mi?” (Makoto)

“Elbette, Şövalyem tanıdık. Üstünün iyiliğini körüklüyor, değil mi?” (Furiae)

“…Aah, demek buradaki hiyerarşi bu.” (Makoto)

Görünüşe göre kara kedi de Furiae-san> ben olayını anlıyordu.

“Ben şimdi uyuyacağım. Peki ya sen Şövalyem?” (Furiae)

“Eğitimden sonra birkaç saat uyuyacağım.” (Makoto)

“…Orta düzeyde tut.” (Furiae)

Bana Nuh-sama ile aynı şeyi söyledi ve Furiae-san arabaya geri döndü.

Ondan sonra gündüz vagonda ilerlerken geceleri eğitim yapmam devam etti.

Birkaç gün sonra, Cornet'in Yıkılan Kenti’ne vardık.