Çocukluğumun Gölgesi - HoSeok

HoSeok

23 Temmuz Yıl 10

Her şey dörde kadar saydığımda oldu. Meyveleri sayıyordum, domates veya kavundu.  Emin değilim. “Dört.” Bu sayı ağzımdan çıktığı anda çocukluğumdan bir an gözlerimde belirdi. Birinin elini tutuyordum.

O gün annemle lunaparka ilk gittiğimiz gündü. Renkli bayraklar ve sıralanmış dükkanlarla büyülenmiştim. Palyaço gibi giyinen insanlar bana el sallamıştı, her köşeden heyecan verici müzik sesleri yükseliyordu. Annem atlı karıncanın önünde durdu. Beyaz atlar parlak ışıkların altında dönüp duruyorlardı. Anneme “Buna binmek için mi buraya geldik?” diye soracak iken biri bana seslendi. “HoSeok.” Kafamı kaldırdım.

Öğretmenimdi. Tüm sınıf arkadaşlarım şaşkın gözlerle bana bakıyorlardı. Çocukluğumdaki o an kaybolup gitti. Öğretmenim saymaya devam etmemi istedi, tekrar saymaya başladım. Beş, altı. Annem yine gözümün önüne geldi. Tıpkı birkaç saniye önce gördüğüm gibiydi. Işığın önündeydi, yüzüne gölge düşmüştü ve rüzgar saçlarını savuruyordu. Bana elindeki çikolatayı uzattı. “HoSeok, gözlerini sıkıca kapat ve ona kadar saymadan sakın açma.”

Yedi, sekiz, dokuz. O sırada durdum. Öğretmenim devam etmemi ifade eden bir işarette bulundu. Sınıf arkadaşlarım yine bana doğru bakıyordu. Ağzımı açtım ancak tek bir kelime dökülmedi dilimden. Annemin yüzü bulanıklaşmıştı. Eğer ona kadar sayarsam benim için bir daha gelmeyecekmiş gibi hissediyordum. Aniden yere yığıldım.