Çocukluğumun Gölgesi - YoonGi

YoonGi

19 Eylül Yıl 16

           Alevler evimi yiyip bitiriyordu. Daha bu sabah, tek parça ve sapasağlamdı, şimdi ise adeta bir ateş topuna dönüşmüştü. Beni tanıyan ve orada olduğumu fark eden insanlar anlayamadığım kelimelerle bağırarak bana doğru koştular. Komşular endişeli bir şekilde ayaklarını yere vuruyorlardı. Giriş yolu tıkalı olduğundan itfaiye aracı evime ulaşamamıştı. Orada öylece donakalmıştım. Yazın sonu, sonbaharın ilk günüydü. Gökyüzü mavi ve hava ayazdı. Ne düşüneceğimi, ne hissedeceğimi veya ne yapacağımı bilemedim. Annemi düşündüm. Tam o anda, evim büyük bir gürültü eşliğinde yerle bir oldu. Alevler her yeri sarmıştı. Ya da alevin ta kendisiydi diyebilirim. Çatı, kolonlar, duvarlar ve odam, sanki kumdan bir kaleymiş gibi bir bir yıkılıyordu. Tek yapabildiğim, boş gözlerle onlara bakmak oldu.

           İnsanlar bana çarparak geçti yanımdan. İtfaiye aracının sonunda geldiğini söylediklerini duydum. Biri omuzlarımdan tuttu ve telaşla sordu; “İçeride biri var mı?” Boş gözlerle ona baktım. “Annen içeride mi?” Beni omuzlarımdan sarstı. “Hayır, kimse yok.” Bunu söylediğimi duydum. “Ne demek istiyorsun?” Komşularım olan kadınlardan biriydi. “Annene ne oldu? Nerede o?” “İçeride kimse yok.” Ne söylediğimden emin değildim. Biri yine bana çarpıp geçmişti.