İzdiham - Kısım 1

“Pekala, bu karışıklıktan sorumlu pezevengi bulma zamanı geldi.”

Gizlilik yeteneğimi etkinleştirdim, kanatlarımı açtım ve gece göğüne doğru hızla yükseldim. Karanlık, beni engelleyecek hiçbir şey yapmamıştı; vücudum, karanlıktan etkilenmeyecek kadar yüksek standartlara sahipti. Detaylı gözlem yapabilmek için tek gereken, gözlerimi orduya doğru çevirmekti.

“Oha... Çok fazla canavar var.”

Haritam, çoktan uğraşacağım kuvvetlerin büyüklüğü hakkında bana bilgi vermişti. Ama korkunç ordunun yaklaştığını kendi gözlerimle görmek, bambaşka bir histi. Normalde ormanın derinliklerinde yaşayan yaratıklar, uygarlık üzerine yürümek için habitatlarından ayrılmışlardı. Ordu, yol boyu verdikleri hasarın farkında olmadan, şuursuzca ilerlemeye devam ederken, ayaklar altında dallar kırılıyor ve çimenlikler tanınmayacak hale geliyordu.

Beni, Uğursuz Orman’ın karıncaları kadar travmatize edecek kadar değillerdi, ama yine de, aşırı fazla sayıda olmalarından dolayı şaşırmıştım. Neyse ki, hiçbir düzen belirtisi göstermeyen askerlerini gözlemlemeye odaklanarak, bu şaşkınlık halimden kurtulabilmiştim. İç çekişmeler gayet yaygındı. Farklı türlere ait olan iki grup yan yana geldiğinde, birbirlerine zarar veriyorlardı. Pişmanlık duymadan ağız dalaşı ediyor, kavgaya tutuşuyor, sakatlıyor ve öldürüyorlardı. Tam bir kaos hakimdi.

Nell, açıkçası sık sık yaptığım için, gardımı indirmemem gerektiği konusunda beni uyarmıştı. Beynimi kapatıp düşünmeden hareket etmeye eğilimim vardı. Gerçi, mevcut durumu dikkatimi yanlışlıkla dağıtsam bile kolaylıkla çözeceğimden emindim. Büyük gruplarla savaşmak için yaptığım bütün eğitimler sonucunu vermişti. Bundan çok daha güçlü canavar ordularını yok etmekte iyiden iyiye ustalaşmıştım ve ne olursa olsun bir sorun yaşamayacağıma dair kendime güveniyordum. Gözcü rolünü oynamak karşılığını vermişti. Şu anda boş boş takılabileceğimi düşünmüyordum. Takılabileceğimi biliyordum.

“Şiimdi, yapmam gereken tek şey, onları nasıl halledeceğim.” kendime bir not alırken, gözlerimi şehre doğru çevirmiştim. Ve kalan tek derdime. Şeyy, bir şey diyeyim mi? Pek bir şey yapmıyor gibi görünüyor. Hatta, az çok etrafta oturup olan biteni izliyor gibi. Bahse girerim, çoktan kendine düşen görevi yapmıştır, o yüzden onu kara listeye koyacağım ve onunla sonra ilgileneceğim. Her şeyden önce, şu lanet canavarları ortadan kaldırmam gerek.

***

Nell’in gerekli araç gereçleri bir oraya bir buraya koşuşturarak götürdüğü surların üzerine kendimi tekrar konumlandırdıktan sonra, bakışlarımı aşağı çevirdim. Taşıdığı eşyaların çoğu, askerlerin evlerini uzaktan korumaları için kullanabileceği oklar, top gülleleri ve çeşitli fırlatılabilir silahlardı. Cephane taşıyan tek kişi o değildi. Birçok asker, tüccar ve sivil de aynısını yapıyordu. İhtiyaç duydukları kadar top mermisi ya da ok yoktu. Saldırı, muhafızların hazırlanmaları için uyarılmalarına imkan olmayacak kadar aniydi.

Başta şehir halkının, askerlerin başarılı olmasını istedikleri için yardım ettiğini düşünmüştüm, ama kısa süre sonra, çok hatalı olduğumun farkına vardım. Seferberliğe destek vermelerinin sebebi yardımcı olmaktan çok, hayatta kalmak istemeleriydi. Mühimmat eksiğini giderecek kadar yeterli zaman olmadığından, tahliye için çok fazla zaman yoktu. Kısa süre sonra savaşın ön cephelerinde yer alacak adamlara yardım etmek, savaşa katılmayanların hayatta kalabilme şansını artırmak için yapabileceği tek şeydi.

Gizli bir köşeye indim, kanatlarımı geri çektim ve bana bakan kimse olmadığından emin olunca gizliliği devre dışı bıraktım. Birkaç dakikalık aramadan sonra, sesimi yükseltmeden herkesin en sevdiği kahramana, dikkatini çekecek kadar yaklaşabilmiştim.

“Hey?”

“Hey Yuki.” Taşıdığı kutuyu yere indirdi ve bana doğru döndü. “Bir dakika... Gerçekten şu aptal maskelerinden birini mi giyiyorsun yine...?”

“Tabii ki,” dedim normal bir şekilde, “her kahramanın grubunda maske kullanan gizemli bir dostu olmalı. Bu işler böyledir. Doğal düzenin işleyişi bu ve temel olarak çiğnenemez bir kanundur.” [1]

“Hı-hı... Tabii Yuki, ne diyorsan ondan.” Alaycı bir şekilde sırıttı.

Taktığım maske sıradan bir eski maske değildi. Geçen sefer Nell’in ülkesini ziyaret ettiğim zamanda kullandığım maskenin aynısıydı. Bir gözünün altında yıldız, diğerininkinde bir gözyaşı damlası olan, gayet basit bir tasarımı vardı. Maskenin, daha iyi bir terim olmadığından, hayvan gibi havalı olduğunu düşünsem de, onu giymeyi seçmemin asıl sebebi tarzı değildi. Kimliğimi gizli tutmanın bana bana bir avantaj sağlayacağını ve hamlelerimi daha kolay yapmama imkan vereceğini biliyordum.

“Şöyle ki, göz gezdirme işini bitirdim.” Bir yandan konuşurken birkaç kutuya doğru uzandım ve yardım etmeye koyuldum. “Ordu, genel olarak goblinler ve orklardan oluşuyor. En güçlü görünen ogreler, aslında çok önemsiz gibi görünüyorlar. Onları kolaylıkla yok edebiliriz.”

“Ogrelerin ‘önemsiz’ olarak görüldüğünden hiç emin değilim. Çoğu kişi onlardan ödü patlar.” dedi Nell. “Ama bunu düşünme beni ne kadar korkutsa da, ne demek istediğini anlayabiliyorum. Senin ve evcil hayvanlarının Uğursuz Orman’da savaştığı şeyler ogrelerin olabileceği en güçlü halinden çok daha güçlü.”

“Evet, kendi kendime engel olmazsam gayet kolay olacak.” Dedim, gülerek. “Şey, pekala, daha çok normalde kendi bildiğim şekilde halledecek olsaydım öyle olurdu, ama öyle yapmayacağım. Etrafta dolaşıp gösteriş yaparak sana yardımcı olmuş olmayacağımdan, gözden kaybolup spot ışıklarından olabildiğince uzakta kalacağım.”

“Bunun önemli olduğunu gerçekten sanmıyorum, önemli mi ki?.”

“Önemli.” Başımı sallayarak sorusuna cevap verdim. “Bunun kulağa, böbürlenen bir pislikmişim gibi geleceğini biliyorum, ama değilim. O kadar güçlü değilim.” Kaşlarımı çattım. “Ustalık olayında çok da iyi olduğum söylenemez. Çoğunlukla kaba kuvvete güvendiğimden, olabildiğine gösterişli gözüküp duruyorum. Ve sadece büyülerimden de bahsetmiyorum. Eğer yanlışla bir orku çok sert yumruklarsam, muhtemelen patlar. Ve bu, senden daha çok göz çekeceğim anlamına geliyor. Normalde bu sorun olmazdı, ama şu sıralar iş güvenliğin konusunda pek de iyi bir durumda değilsin. Birilerinin, senin adamlarından daha zayıf olduğun dedikoduları yayması, isteyeceğimiz son şey olur.”

“Öff...” hoşnutsuzluk ve üzgünlüğün karışımı bir şekilde inledi. “Evet, sanırım haklısın...”

Niyetim kötü hissettirmek değildi tabii ki, o yüzden konuşmaya devam ettim.

“Ama, şöyle ki Nell, bu tamamen kötü haber anlamına gelmiyor. Çünkü bu, senin bütün bir şehre işinin ehli olduğunu göstermen için mükemmel bir şans.”

“B-ben şansın doğru kelime olduğundan pek de emin değilim...”

“Kesinlikle öyle. Tek yapman gereken, canavarlardan oluşan bir grup ayaktakımını ezerek görevine layık olduğunu ispatlamak.” Henüz tam ikna olmadığını bildiğimden, yaklaşımımı değiştirdim. “Pekala, şu şekilde düşün.” Canavarları işaret ettim. “Şuradaki şey, şehrin kapılarını çalmak üzere olan bir ordu değil. Bir fırsat. Canlarını sana lanet olası gümüş bir tepsiyle sunuyorlar. Tek yapman gereken kapıyı açmak ve kılıcını savurmak. Hepsi bu. Halledersin.”

Nell yaklaşan canavarlara bakarken bir anlık sessizlik oldu.

“Tamam... Deneyeceğim.”

“İşte ruh budur. Hakla onları aslanım benim.” Neşeli bir şekilde gülmekten en ciddi tonuma geçerken ağzımı kulağına yaklaştırdım. “Arkana dikkat et. Şehrin içinde hiçbir canavar yok. Ama bu, düşmanımız olmadığı anlamına gelmez. Şehrin içinde takılan bir tanesini tespit ettim.”

“Ne!?” İrkilerek tepki verdi. “Onunla hemen ilgilenmemiz gerekmediğine emin miyiz? Ya biz savaşırken bir şeyler yaparsa?”

“Bunun hakkında o kadar endişelenmezdim. Zaman geçirmek dışında başka bir şey yapmıyor.” dedim. “Sanırım çoktan kendine düşeni yaptı ve her şey bittikten sonrasını görmek için buralarda takılıyor, ama her ihtimale karşı gözüm üstünde olacak.”

Ve bu konuda ciddiydim. Yakınlarında bir yere gizlenmiş bir kem göz yerleştirdim ve sıradan bir kem göz de değildi bu. Bu sefer kullandığım kem göz, tamamen ikinci nesil bir kem gözdü. Aynı siluete sahip olduğundan birinci nesle benzese de, şu anki daha büyüktü. İkinci nesil modelde daha büyük batarya için boyutunda değişiklik yapılmak zorunda kalınmıştı. Gelişmiş güç ünitesi, tam iki saat boyunca çalışabilmesi için yeterince enerjiyi depoluyordu. Heh. Zindan büyüdükçe, gereçlerim de iyileşiyordu. Bu hızla giderse, tam bir çanta dolusu çok gizli alet edevat sahibi olmam çok sürmez.

“Pekala, neredeyse geldiler, o yüzden gitsem iyi olacak.” dedim. “Ama evet, dediğim gibi, rahat ol ve bildiğin şeyi yap. Karşındaki canavarlar zayıf. Hazırlıklı olduğun sürece bu çok kolay olacak.”

“Tamam. Bunu unutmayacağım ve elimden geleni yapacağım.”

“Pekâlâ. Hazır mısın?”

Başıyla onaylayınca önden gittim. Bir ayağımı duvarın diğer tarafına uzattım ve düşmeme izin verdim. Yere inmemin üzerine döndüm ve surların üzerinde olan kahverengi saçlı kıza takip etmesi için elimle işaret ettim.

“Gerçekten zorunda mıyım...?” homurdandı, ama neredeyse hemen tereddütlerinden kurtuldu. “Peki, tamam!”

Kendimi ona göre ayarladım ve yere çarpmadan önce onu tuttuğumdan emin oldum. Bir kolum dizlerinin altına, diğeri ise sırtını destekleyecek şekilde yakalamıştım.

“Bu korkunçtu... Ve ilk kez yapmıyordum bile.” dedi fısıldayarak.

“Ah doğru, bunun gibi bir şeyi zaten yaşamıştık, değil mi?”

“Hı-hı. Bardaykendi, hatırladın mı? Kafayı yemiş gibi birinin saçıyla dalga geçmiştin.”

“Neden bahsettiğini bilmiyorum. Bunun ilk kez olduğuna kesinlikle eminim.” dedim düz bir şekilde.

Belirgin, kabul etmeyen, sessiz bir bakış atmıştı, ama gözlerimi olabildiğince kaçırırken, onu yere oturtmuştum.

“Hey! Birisi buraya gelsin! İki kişinin surlardan düştüğünü gördüm! Dışarıda kalmış olabilirler!” diye haber verdi bir sivil.

“N-ne!? Bu çok berbat! Kapıları hemen açın! Canavarlar saldıracak kadar yaklaşmadan önce onları içeri alın!” Askerlerden biri diğerine emir verdikten sonra duvara baktı. “Hey! Orada mısınız?”

Tepkisi somurtmama sebep olmuştu.

“Şeeeeey... Aaah... Kapıyı açmalarını planlamamıştım.” Dedim, mahcup bir sırıtışla. “Ve bu fikir, ordu yaklaşırken bulunabilecek en kötü fikir. Aklına bir şey geliyor mu?”

“Hı-hı!” diye başıyla onayladı kumral kız. “Bununla ilgili bir şeyim var.”

Bir kolunu kaldırdı ve avucu ve parmakları açık bir şekilde surlara yöneltti.

“Ayırma Kalkanı!”

Elinden kocaman bir duvar meydana gelmişti. Şehrin dış surlarına paralel ilerleyen dev yapı, bütün şehirden daha geniş bir alana uzuyordu. Göz alabildiğine ilerliyordu.

“N-N’ oluyor!?”

“B-bu da nereden çıktı böyle!?”

Askerler bağırmaya başladı. Seslerinde şaşkınlık ve panik vardı ve bir açıklama bekledikleri belliydi. Ama onlara dikkatimin yüzde sıfırını vermeye karar verdim ve dikkatimin tamamını Nell’in yeni oluşturduğu barikata çevirdim.

“Hmm... İyiymiş... Demek bariyerlerin böyle gözüküyor?”

“Hı-hı.” Bana doğru eğilip gülümsedi. “Ah doğru ya. Bu eşsiz yeteneğimi sana gösterme şansım hiç olmadı.” dedi. “Gerçekten sağlamdır. Müttefiklerimizi bütün fırlatılan silahlara karşı güvende tutacaktır. Tek kötü yanı, şehrin içindeki pislikten bizi ayırıyor olması. Bir şey yaparsa onu durduramam. Ama işler hepten kötüleşirse içeri sızabileceğinden eminim, değil mi?”

“Muhtemelen, evet.”

Bariyerin sağlamlığını merak ettiğimden, yumruğumla birkaç kez hafifçe vurmaya karar verdim. Kulağa en azından sağlammış gibi geldiğinden, emin olmak için sağlam bir yumruk attım. Şaşırtıcı derecede, hiç hasar almamıştı. Ancak ben aynı durumda değildim. Aah... Neden bu kadar can yakacağını beklemediğimi bilmiyordum. Kendime not: duvarları yumruklama.

Duvarın saldırılarımdan birine karşı durabilmesi, gereğinden fazla işe yaradığını göstermişti. Hiçbir sivil ya da asker için endişelenmemize gerek kalmamıştı; büyü ve fırlatılabilir silahlar hakkındaki bütün endişelerin icabına gayet iyi bakılmıştı. Kendimizi salıvermekte ve çıldırmakta özgürdük.

“Vay canına. Açıkçası, bayağı etkilendim.” Konuşurken envanterime uzandım, bu zamana kadar hiç kullanmadığım mana iksirlerinden bir tane aldım ve ona doğru fırlattım. “Ama görünüşe göre mananın yarısını kullandı. Al, bunu kullan. Kullandığı kısmı geri kazandırır.”

“Teşekkürler!” Ağzına götürüp içindekinin tadına bakınca yüzü buruştu. “Vay canına... bayağı acıymış.”

Canlandırıcı iksirin tadını beğenmemiş olsa da, geri kalanın hepsini tek nefeste içmişti. Konuşmamızın bu anlık kesintisini, favori silahımı kişisel uzay yarığımdan çıkarmak için kullanmıştım.

“Hey Enne, hazır mısın?”

“Hı-hı...” kılıç yavaş ve sendeleyerek tepki verirken neredeyse esnemişti. “...Savaş zamanı mı?”

“Evet. Özür dilerim, uyuyor muydun? Uyarmadan seni uyandırmak istememiştim, ama bir sorun çıktı.”

“Sorun değil...”

Enne benim imza silahımdı. Onu geride bırakmam hiçbir şekilde ihtimal dahilinde olamazdı. Açıkta olmamasının tek sebebi, Nell’le benim biraz yalnız vakit geçirmemizi istemesiydi. Bir süredir ona temiz hava aldırmak için bir fırsat kolluyordum, ama iki yolculuğumuz da eğlenceli tecrübeler olmadığından, nihayetinde onu envanterimde tutmaya karar vermiştim. Kafamdaki plan, odamıza girer girmez dışarı çıkmasına izin vermekti, ama önümüzdeki sorun, gündemimizi tamamen değiştirmişti. Seni bu kadar uzun süre içeride tuttuğum için üzgünüm Enne. Buna dayandığın için teşekkür ederim. Bu yolculuktan geri döndüğümüzde tüm bir günümü seninle oynamaya ayıracağıma söz veriyorum.

“Yuki.” Nell, endişeli bir şekilde ismimi söylemişti. Gözlerini takip ettiğimde bakışlarım, geceyi aydınlatan sayısız meşalenin ışığını görmeme sebep olmuştu. Ordu devasaydı. Bizim olduğumuz yöne doğru gelen o kadar fazla canavar vardı ki, adımları bitmek bilmeyen gürültülü bir gürültüye dönüşmüştü.

Enne’i omzuma yerleştirdim ve gelmekte olan orduya karşı yüzümü döndüm. Taktığım maskenin altında görünmese de yüzümde bir sırıtma belirmişti.

“Görünüşe göre işe koyulsak iyi olacak.” Kahramana sadece gözlerimi çevirerek, vaktin geldiğini işaret eden cümlemi söylemiştim.

Av başlasın.