Bu Tek Basit Numara Her Deniz Tatilini Hatırlanacak Bir Yolculuğa Çevirir

“Sonraki durağımız maceracılar loncası.” dedi Carlotta. “Ama bunu yarına bırakabiliriz. Bu günlük serbestsiniz.”

Pahalı görünen bir hanın lobisinde dikililerken şövalye bizimle konuşmuştu. Başkanın hizmetçilerinden biri sadece bize burayı göstermemiş, ayrıca kalacak yerlerimizle ilgili bütün işlerle ilgilenmişti.

“Hemen mi hanımım?” diye sordu Thello.

“Tabii ki.” Carlotta başıyla onayladı. “Dinlenmek de herhangi bir görev kadar önemlidir ve yolculuk insanı gerer.” Sırayla iki sürücüye baktı. “Nazulle, Thello, ikinizin güzel, uzun bir araya ihtiyacı olduğundan eminim. Ayrıca, bazılarımız normalde istediği kadar sık birbirini göremiyor.”

Nell ve bana bakış atarken yüzünde bulunan anlamlı sırıtış diğer bütün paladinlere hızlıca yayılmıştı.

“Öyleyse komutanım, bu fırsatı kullanıp hemen dinlenmeye başlamaktan memnun olurum.” dedi Thello, gülerek.

“Ben de. Arkama yaslanıp rahatlayacağım.” dedi Nazulle.

Diğer bütün şövalyeler izin isteyip kendi odalarına çekilmeleri ve Nell ve beni başbaşa bırakmaları çok sürmemişti. Yapabildikleri kadar bariz gösterebilmek için gerçekten bütün zahmete girmişlerdi...

Ben alaycı bir şekilde gülümserken, Nell onların gidişini kıpkırmızı bir suratla izlemişti. Hatta arkalarından, “Öff, şakaya hepiniz katılmak zorunda değildiniz!” diye bağırmıştı.

“Peki, özellikle yapmak istediğin bir şey var mı?” Diye sordum.

“Şey... pek sanmıyorum.”

“Pekala, o zaman dışarı çıkalım ve biraz eğlenelim.”

“Tabii, ama nereye?”

Nereye mi? Daha çok başka neresi olabilir ki. Eğer okyanusa iki adım uzaklıktaysan gidebileceğin tek bir yer var; plaj tabii ki!

***

Yuki’nin yanındayken hep düşünmeye başladığım şeylerden biri, gerçekten koca bir salak olmasıydı. Ve bu sefer gerçekten bunu kanıtladı.

“Hmm... fena değil... hiç fena değil.”

Öff Yuki, şunu gerçekten kesmen gerek... Gerçekten utanç verici. Beni yukarı aşağı süzerken memnun bir şekilde başını salladı. Ve her ne kadar yanaklarımın yandığını hissedebilsem de, ben de ona aynı şekilde bakmıştım.

“Bunu giydim çünkü ısrar ediyordun ve burada başka biri yok gibi görünüyor ama...” göğsümü ve belimi kapatan iki küçük kumaş parçasına baktım. “Bu sadece bir iç çamaşırı değil mi?”

Hayatımdaki adam beni ıssız bir plaja götürdü, bana genelde kullanılandan daha kalın kumaş kullanılmış iki parça iç çamaşırı verdi ve onları giymemi istedi. Tasarımı şirindi ve bana bir hediye hazırlamış olmasından mutlu olmuştum ama derimi o kadar çok gösteriyordu ki elimde olmadan gergin hissediyordum. Kabul etmemin tek sebebi bir kahraman olarak sahip olduğum düşman saptama yeteneğimin de içgüdülerimin tamamen yalnız olduğumuzu söylemiş olmasıydı.

“Yoo, bu bir iç çamaşırı değil. Bu bir mayo.” diye ısrar etti. “Bu, suya girmeyi planladığında giydiğin türden bir şey.”

“Mayoların daha... normal görünmesi gerekmiyor mu? Bu pek bir yerimi kapamıyor...”

Denizcileri mayolarıyla birkaç kez görmüştüm. Ve her ne kadar onlar hakkında detaylı hatıralarım olmasa da, onların, Yuki’nin bana verdiği mayolardan farklı bir şeyler giydiğine emindim. Şehirdeki kızların giydiği kıyafetler zaten ince ve dekolteliydi, ama bu daha da kötüydü. Bütün vücudum tamamen açığa çıkmıştı.

“Merak etme.” dedi. “Sende cidden güzel durdu. Hatta seni gören herhangi bir erkek muhtemelen gözlerini senden alamaz. Gerçi böyle bir şey olursa muhtemelen o adamın gözlerini oymam gerekir.”

“Lütfen yapma.” diye gülümsedim garip bir şekilde.

Muhtemelen kendi mayosu olan, benimkine benzer bir kumaştan yapılmış bir şort dışında o da bir şey giymiyordu. Vücudu zevkimle mükemmel bir şekilde uyuşuyordu. Yapılı bir vücudu vardı; karın kasları olması gerektiği kadar erkeksi olduğunu gösterecek kadar belirgindi, ama zariflikten yoksun olacak kadar kaslı değildi.

“N-n’ apıyorsun sen!?” Diye kekeledi.

“Hı?” Bir anlığına başımı ona kaldırınca şaşırdığını gördüm, ardından bilinçsizce karın kaslarını işaret parmağımla dürttüğümü fark ettim. “A-ah özür dilerim. Sana dokunduğumu fark etmemişim.”

Ona dokunmanın ne kadar güzel hissettirdiğini överken--ve onu özlerken--parmağımı geri çektim.

“Bekle... sana dokunmamda yanlış hiçbir şey yok ki!” Dedim. “Evliyiz, yani bu, karın kasların benim demek!”

“O şekilde işlemediğinden gayet eminim!” diye belirtti, şaşkın bir şekilde.

Argümanı vardı, ama benim de vardı. Onu ikna etmeye çalışmaya devam ettim, bu sefer kendime daha çok güvenerek.

“Ama her zaman Lyuu ve Lefi’ye kulaklarının ve boynuzlarının senin olduğunu söylüyorsun. Bu mantıkla, ben de karın kaslarına sahibim. Gayet mantıklı.”

“Gayet mantıklı mı? Daha çok gayet mantıksız! Yani tabii, zaman zaman öyle salakça şeyler söylüyorum ama bunun bir anlamıaaaghhhh!?”

Karnının yanlarına dokunmaya başlayınca nadir ama şirin bir şekilde ciyakladı.

“Kıpırdamadan dur da onlara dokunayım!” Dedim.

“Ahahaha! Dur! Duuuuurrr! Hahahaha!” Nefesi kesik kesik olmasına rağmen kendini kaldırdı ve kaçmaya başladı.

“Bekle! Geri gel!” Kıkırdayarak arkasından koşmaya başladım.

Ve koşarken, kalbime doğru hoş bir sıcaklığın dolduğunu hissettim.