Şakacılar A.Ş.

Henüz yenilenmiş çevreme bakarken “Bu yeterli olmalı...” diyerek memnun bir şekilde başımı birkaç kez salladım.

Yenilenen kısım kalenin henüz tamamlanmamış birçok kısmından biriydi. Ve her ne kadar özellikle bu kısmı seçmiş olsam da bir amaca hizmet etmesine niyetim olduğundan burayı yenilemiyordum. Hatta burasının da hayatımda bir daha hiç görmeyeceğim diğer yerlerden biri olduğuna gayet emindim. O yüzden, neden değerli zamanımı ve enerjimi burayı yenilemekle harcama zahmetine girdiğimi sorabilirsiniz. Cevap basit. Eğlenceli buluyorum.

Benim için kalenin iç kısmını dayayıp döşemek, küçük bir plastik Gundam yapmaktan ya da bir model arabayı bir araya getirmekten farksız. Şeyyy, geri alıyorum. Çok ufak bir fark var. Başlamak için elimde bir plan olmadığından aklıma her ne gelirse onu yapabiliyordum. Ama bunun dışında aşağı yukarı aynısının lacivertiydi. [1]

Bir başka odaya girdim ve ikinci yenileme serisine başlamaya hazırlandım ama üç kişilik malum grubu göz ucundan görünce bir anlığına durakladım. Bunlar üçüzlerdi. Sessiz sessiz dolanırken birbirlerine bakıyor ve başlarını sallıyorlardı ki şüphesiz bana bir eşek şakası yapma niyetleri vardı. Hehe. Ava giden avlanır kızlar. Bu sefer trollenmeyeceğim.

Onları görmek, ceplerinde hangi şaka olursa olsun, mümkün olduğunca hazırlıklı olmama imkan sağlamıştı. Bir akıntının ortasındaki koca bir kaya gibiydim. Ne olursa olsun sarsılmaz, sabit, sağlam kala---

“Nöeey!?” Arkamı döner döndüğümde neredeyse altıma yapıyordum. “N-Ne ara...?”

Üçü az önce bayağı bir uzaktayken aniden tam önümde belirmişti. Ve her ne kadar hayalet kızların kendileri sessiz olsa da yüzlerindeki “Böö!” diye bağıran garip ifadeleri, bu eksikliklerini yeterince tamamlıyordu. Lanet olsun, Rui beni iyi kandırdı... Lanet illüzyonistler, ölü insanlar görmeme falan neden oluyorlar. [2]

“Bu cidden iyiydi.” Yenilgiyi kabullenmiştim. Üçü saptama yeteneğimden kurtulmakta o kadar iyi hale gelmişti ki onlara ayak uydurmakta çok zorlanıyordum.

Yorumuma bayağı olumlu tepki vermişlerdi. En büyükleri Rei, üçünün ne kadar iyi olduğuyla ilgili övünüyormuşçasına, yarım gülümsemeyle kollarını birleştirmişti. Ortanca olan Rui, sanki beni trollemek çantada keklikmiş der gibi göğsünü gururla şişirmişti. Lowe’nin kendini ifade etme şekli ise iki büyük kız kardeşinden farklıydı. Onlar poz verirken Lowe, yüzünde hafif bir gülümsemeyle etrafımda yavaşça daireler çiziyordu. Üçünün kesinlikle kendilerine has şirinlikleri vardı.

İşe dönmek üzereyken kızlar sanki onlarla oynamamı istercesine ellerimi çekiştirmeye başladılar.

“Eh... tabii, neden olmasın?” Şeytani bir sırıtışla kat planları hayal etmekten son derece sadistçe eşek şakaları tasarlamaya geçmiştim.

***

“Hedef görüldü.”

İlk kurbanımızdan bahsederken etrafımdaki uzun çimenlerin arasından sadece kafamın tepesi çıkarak konuşmuştum.

“Öfff, efendim çok zampara ya.” Köpek kız en şarkımsı ses tonuyla kendi kendine mırıldanmıştı. Arada bir, küçük şirin totosunu neşeyle kıpırdatmak için işini yapmayı bırakıyordu. “Gecenin yarısını ne kadar şirin olduğumu söylemek ya da bensiz yapamayacağını söylemekle geçirdiğine inanamıyorum.”

Onu dinleyince ruh halinin dün geceki yaşananların bir sonucu olduğunu anladım. Geceyi handa, yalnız geçirmiştik. Ve hayır, herhangi bir edepsizlik yapmadık sizi sapıklar.

“Rei, havluyu uçurmak için telekinezini kullanabilir misin? Rüzgardan uçuyormuş gibi göründüğünden emin ol. Rui, Lowe, büyülerinizi hazırlayın. Herkes hazır mı?”

İşin tuhafı, heyula kızlar her zamanki hevesleri yerine bana soğuk bakışlar atmayı tercih etmişlerdi.

“Şeyy... Emirlerimi anlamak zor falan mıydı?”

Cevap olarak bir kez daha sessizlikle karşılanmıştım. Sert, acı verici sessizlik.

“Heeeeeer neyse...” yargılayan bakışlarını kafama takmamak için elimden gelenin en iyisini yaparken bakışlarımı kaçırdım. “Hadi işe koyulalım.”

Plan tam olarak kafamdaki gibi yürümüştü. Lyuu, Rei’nin uçurduğu havluyu kovalamaya başlamıştı.

“Hey! Geri gel bakalım!”

Ama tam onu almak için eğildiği anda kendini devasa bir çukurun içine düşerken avazı çıktığı kadar bağırırken bulmuştu. Herhangi bir çukur tabii ki yoktu. Eşek şakalarımın gerçekten canını yakmasına izin vermezdim. Korkusu Rui ve Lowe’nin büyüsünün birleşiminden kaynaklanıyordu. Rui devasa bir çukur varmış gibi gösteren bir büyü yapmış, Lowe ise savaşkurdu’nun zihniyle ölümüne düştüğünü hissettirecek şekilde oynamıştı.

Lowe’nin büyüsü zayıf kalıyordu ancak daha güçlü bir büyü potansiyel yan etkilere sebep olabilirdi. Sonuç olarak birkaç saniye kadar sürmüş, sonrasında Lyuu kendini kendini, elleri yerde ve göğsü dehşet içinde inip kalkarken bulmuştu.

“Galiba seni iyi şakaladık.” Koca bir sırıtışla çimenlerin arasından çıktım.

“L-lanet olsun efendim! Sendin demek!? Biliyordum!”

“Şüphesiz hanımım.”

“Sen işin içine girdiğin zaman kızların yaptığı şakalar anında sadistleşmeye başlıyor!”

Hehe. Böyle iltifatlar bana güç veriyor.

Ayağa kalkmasına yardımcı olurken, “Evet. Of dostum, yüzündeki ifadeyi görmen lazımdı. Başına ne geldiği hakkında hiçbir fikrin yoktu!” dedim.

“Tabii ki yoktu! Başka ne olmasını bekliyordun ki!? Biz özür bekliyorum! Bunu gerçek bir telafi olmadan öylece bırakamam!”

“Nasıl bir şey istersin?”

“Şey, ahh...” bakışlarını kaçırdı ve kızardı. “B-ben şey... geçen gecenin tekrarlanmasını istiyorum. Eğer yine birlikte uyursak gerçekten mutlu olurdum.”

“Hm? Şey... Olur galiba.”

“Hehe... Tamam, o zaman seni affedeceğim ve bu küçük eşek şakası hiç olmamış gibi davranacağım.”

Yüzünde muhteşem bir gülümseme belirmişti.

Ama diğer üçü o kadar o kadar memnun değildi.

Heyula kızlar, pls. Bana öyle bakmayı kesin. Ben de böyle bir tepki almayı beklemiyordum... Ve gerçekten de benim hatam değil...

***

“İkinci hedef görüldü.”

Şakacılar A.Ş.’nin ilk teşebbüsü istediğim kadar başarılı olmamıştı ama devam ettik ve ikinci bir yatırım yaptık. Bu sefer akşam yemeğini hazırlamakta olan Leila’nın peşine düştük. Hehe. Tüm o sakinliğini kırmak ve aklı yerinden gittiğinde nasıl biri olduğunu görmek için sabırsızlanıyordum. Gün bugündür gençler! Leila’nın nihayet sadece gülümsemekten başka şeyler yapacağı gündür bugün!

Ne yazık ki anında başlayamamıştık. Birkaç yemeklik malzemeyi doğrarken ya da ocağın başındayken onu korkutmak, felakete davetiye çıkarırdı. Her ikisinden de uzakta olduğu mükemmel anı beklemek zorundaydık.

Ve kısa süre sonra bu an gelmişti.

“Şimdi Rei. Hadi!” Birkaç tane sebzeyi doğramayı bitirdiği ve bıçağı kenara koyduğu anda operasyon başlamıştı.

Heyula kız kardeşlerin en büyükleri, tezgahtaki bir mutfak havlusunu uçurmuştu. Ama nafileydi. Leila, daha onun olduğu tarafa bakmadan havada yakalamış, ait olduğu yere koymuş ve sanki hiçbir şey olmamış gibi işiyle ilgilenmeye devam etmişti. Nasıl amk!? Bu nasıl bir saçmalık lan!?

“Hassiktir! Bunun işe yaramadığına inanamıyorum...” diyerek yüzümü buruşturdum. Bütün plan Leila’nın yerden bir şey almasına göre tasarlanmıştı. İkinci bir deneme yapmak zorunda kalacaktık. “Bir kez daha Rei! Şimdi!”

Küçük zeki heyula, hem bir havlu hem de bir ahşap bardak düşürerek bahsi yükseltmişti ama Leila bir kez daha sıradan bir Stormtrooper’dan fazlası olduğunu kanıtlamıştı. Eşyaların her birini birer eliyle yakaladı, ikisini de ait oldukları yere koydu ve sonrasında yemek pişirmeye devam etti. Hepsini başını bile çevirmeden yaptı. Hile! Kesinlikle hile! Lanet olsun, neden Güç onda bu kadar kuvvetli!? Onun iyiyi, kötüyü, karanlık ve aydınlık tarafı bir arada tutan bir büyü gücü falan filan olduğunu sanmıştım. Çılgın olan şey, bunun doğru olduğuydu. Güç, Jedilar, Hizmetçiler, hepsi. Hepsi doğruydu. Ama biliyor musun sayın ulu Jedi Hizmetçi Hanım? Göz ardı ettiğiniz bir şey var. İmparatorluk her zaman karşılık verir! [3]

“Doğrudan hareket etmekten başka bir şansımız yok. Rei, eteğini uçur. Dikkati dağıldığı zaman operasyonu başlatacağız!”

Eteği kalktığı zaman Leila’nın bile sakin kalmasının imkanı yoktu. Buraya kadar Leilanakin. Üstünlük bizde! [3]

“Şimdi! Yap şunu! Eteğini uçu---”

“Bunu yapamazsın Yuki! Kız kardeşlere başkalarının eteklerini uçurmalarını söyleyemezsin!”

Ama tam Leila’yı eteği havada yakalamak üzereyken arkamızdan basılmıştık. Dışarıdan mutfağa bakmakta olan Illuna benden kabahatlarımın hesabını sormuştu.

“Shhh, sessiz ol! Hedefimiz burada olduğumuzu fark edecek!”

“Bir kızın eteğini uçurmak gerçekten kaba bir davranış, biliyorsun!”

“Bak, şu anki durumu yanlış anlıyorsun. Sapık olduğum için eteğini uçurtmuyorum. Bu gerekli bir kötülük.

“Amanın, demek bunun peşindeydiniz Lordum. Bana eşek şakası yapmak mı istemiştiniz?”

Hedef hala gülümsüyordu ama bir sebepten bu gülümsemenin altında her zamanki sıcaklığı hissetmemiştim. Azılı bir suçluyu yakalayan bir polisin gülümsemesine benzeyen yalancı bir gülümsemeydi.

“Evet, biz tam da---bir dakika, Leila!? Tamamen yanlış anladın. Tamamen masumum!” Heyula kızlar anında topuklamıştı. O kadar hızlı kaçmışlardı ki “şimşek kadar hızlı” sözünün hakkını veriyorlardı. “Bekleyin, kızlar lütfen! Beni burada bırakmayın!”

Tüm itirazlarıma rağmen beni sinirli bir Illuna ve üzgün görünen Leila ile baş başa bırakmışlardı. Bir saniye, üzgün mü?

“Nasıl bu kadar acımasız olabilirsiniz Lordum? Bütün işi bana bırakıp kendinizi tamamen eşek şakaları yapmaya kaptırıyorsunuz.” Gözleri dolmaya başlamıştı. “Son zamanlarda çok yorulmaya başladım...”

“Şey... Böyle söylemeseydin daha iyi olurdu. Bunu olduğundan çok daha kötü gösteriyorsun.”

“Bahane üretmeyi bırak Yuki! Onu ağlattın!”

“Şeyyy, benim hatam. Galaksinin kaderini düşünmeye kendimi biraz fazla kaptı---bir saniye! Benimle dalga geçiyorsun değil mi Leila!?”

“Dedikleriniz hakkında hiçbir fikrim yok.” Üzgün ifadesi yerini şakacı, muzip bir gülümsemeye bırakmıştı.

Lanet olsun! Beni avladı! Bu 100% adil değil. Kesinlikle bel altı vurmak. Hangi hizmetçi efendisini troller ki!?

“Öff, Yuki! Şimdi de konuyu değiştirmeye çalışıyorsun! Lefi ve Lyuu’ya söyleyeceğim!”

“Dur, dur, dur, Illuna, sakin ol! Ortalığı karıştırdığımı biliyorum ve bundan pişmanım, o yüzden onun dışında her şeye tamamım!”

“Eğer üzgünsen o zaman özür dilemelisin.”

“...Evet. Benim hatam. Özür dilerim.”

Ve böylece Şakacılar A.Ş. kepenkleri kapadı ve hedefleri sonsuza kadar gerçekleştirilemedi. Firmanın ortadan kaldırmaya çalıştığı gülümseme yerine daha da parlak bir gülümseme gelmişti.