Ejderha Formu

“Hmm...?” Bu da nedir?” Lefi konferans sorasındaki zamanını sebepsiz yere statlarına bakarak geçirmişti. Bunu yaptığında şaşırmasına sebep olmuş bir şey görmüştü.

“Sorun ne Lefi? Bir terslik mi var?” diye sordu Lyuu.

Kurt kız henüz sakinleşebilmişti. Son birkaç saati efendisinin sonunda dişilerin vücuduyla ilgilenmeye başladığını ve kızın bu kadar şanslı olmasını kıskandığını söyleyerek geçirmişti. Hatta sorularının ve tahminlerinin bazıları eylemin kendisine yönelikti; ejderhadan paylaşmaya niyetli olduğu her bir bilgi tanesini koparmıştı.

Evlilik bağını paylaştıkları diğer ikisi şu anda yanlarında değildi. Nell ve Yuki, Rir’in sırtına atladı ve Allysia’nın başkentine doğru, muhtemelen Rir’in hoşuna gitmeyecek şekilde yol boyunca flörtleşerek gitmektelerdi. Sadece eşlikçi olduğundan, Rir muhtemelen ertesi gün öğlen civarı dönmüş olurdu.

Geri dönmek zorunda olduğu onca işe karşın, tartışmaya katılabilmek adına en son ana kadar kalmak için elinden gelenin en iyisini yapmıştı. Lefi, insanın çok ısrarcı olduğunu kabul etmek zorunda kalmıştı.

“Çayırlığı ziyaret edeceğim,” dedi Lefi. “Hayır... Bunu geri alıyorum. Onun yerine ormana gideceğim. Fazla uzun sürmez.”

“Ha? Tek başına dışarılara çıkman bayağı nadir görülen bir durum,” dedi Lyuu, “ama tamam. Sorarlarsa diğerlerine haber veririm.”

***

Güzel bir gündü. Lefi, evinin girişi olan mağaranın hemen dışında beklerken saçlarını savuran rüzgar eşliğinde, güneşin teninde bıraktığı hissiyatın tadını çıkarmıştı. Ağaçların hışırtıları ve canavarların ara sıra gelen çığlıkları bir yana bırakılırsa sessiz, huzurluydu.

“Beni yarı yolda bırakıyor” Yavaşça gözleri açıldı, içinde bulunduğu açmaz üzerine kafasını yorarken söylediği sözler özel olarak birisine söylenmiş değildi.

Büyüsü onu yarı yolda bırakıyordu. Ejderha formuna dönemiyordu, bütün olarak. Kanatlarını çıkarabiliyor ve hatta isterse vücudunun kısımlarını dönüştürebiliyordu ama onu ırkların bir üyesi olan ejderhaya dönüştüren büyü tamamen bozulamıyordu. Asıl formundan ve boyutundan mahrum kalmıştı.

Bir şey onun komutlarını engelliyordu; sanki geri çevriliyor ve ona geri yansıyor gibiydi.

“Artık bir ejderha bile olmayabilirim...”

Onu kendini incelemeye iten şey, en son kazandığı unvan olan İnsansı Ejderha’ydı.

***

İnsansı Ejderha

Ejderha olarak doğan ancak ırkların bir üyesi gibi yaşayan kişi. İnsansı Ejderha, ırkının normalde saygı duyduğu sınırların çok ötesine geçmiş olmasına karşın, gerçek özünü ve yaşam şeklini kavramıştır.

***

Lefi yorumlayıp ve analiz ettiğinde bu unvanın, kazanmış olduğu bir başka unvan olan, bu dünyada taşıyabilecek tek kişi olduğundan eşsiz Ejdertürü’nün Üstün Şampiyonu gibi olduğuna inanmıştı.

Artık asıl formumun ait olduğum ırk gibi olmadığını düşündüğüm için olabilir mi? Diye düşündü, belki de sebebi tam olarak buydu... Bu unvan tamamen kalbimin derinliklerinde yatanın bir tezahürü mü? Artık kendimin bir ejderha olduğuna değil de ırklardan bir kadın olduğuma inandığımın mı?

“Bu şekilde geçirdiğim zaman, yaşadığım bin yılın iki senesinden azına tekabül ediyor...” Gülmekten kendini alamamıştı. “Bin yıllık deneyime üstün gelebilecek... inanç ve heyecan sahibi olacak kadar tutkulu birisi olduğumu bilmiyordum.”

Mutlu bir kahkahaydı. Yuki’nin türlerindeki farklılıkların temellerini yargılayacak birisi olmadığından umursamayacağını biliyor olmasına rağmen, artık ait olduğu ırkın eşinin ırkına daha yakın olduğu düşüncesiyle bütün huzursuzluk hissiyatı ondan uzaklaşmıştı. Yakın zamanda kendi ejderha görünüşümü unutsam iyi olur. Hafızamda birkaç yıl dahi kalacağından şüpheliyim.

Keyifliydi ama aynı zamanda değildi de.

“Yine de bunu tamamen faydalı bir şey olarak göremem. Her ne kadar hoşuma gitse de, bu formun kusurlu olduğunu söylemeliyim.”

Hala bir sorun mevcuttu.

Asıl gücünü ortaya çıkaramıyor oluşu.

Ejderha formu olmadan, ejder kudretini tam manasıyla sergileyemiyordu. İnsansı vücudu Uğursuz Orman’ın karşısına çıkaracağı şeylere karşı hala yetersizdi. Ormanda dolaşan en güçlü canavarları, tek seferde düzinelerce gelseler dahi kolaylıkla yenebilirdi, ama dünyanın en güçlü varlıkları ormanın derinliklerinde yaşamıyordu.

Bir tanesi, daha doğrusu potansiyeli olan bir tanesi yaşıyordu. Aşırı çalışan evcil hayvan ve herkesin sevgilisi, birçok kişinin kaprislerine boyun eğmeye zorlanan kurt, Fluffrir, mükemmel bir örnekti. Onun gibi Fenrirler neredeyse limitsiz potansiyele sahiptirler.

Üç yüz yıl. Ona meydan okuyan kişi sadece üç yüz yıl yaşamıştı ve buna karşın, onunla meydan okuyabilecek hem güce hem de dayanıklılığa sahipti. İnadı sınır tanımıyordu ve tutuştukları ölüm düellosu tam üç gün üç gece sürmüştü.

Böyle dayanıklı bir şeye karşı girişeceği bir mücadelenin nasıl sonlanacağını, şu anki güç seviyesinde, bilemezdi. Keza kendi türünün diğer üyeleri de artık ona sorun çıkarabilecek durumdaydı. Diğer antik ejderhaların teke tek dövüşte hala ona yenileceğini biliyordu, ama aynı anda iki tanesini idare etmek bir sorun olacaktı.

Bir başka bahsi geçmesi gereken kişi Ruh Efendisi’ydi. Tecrübe açısından onu çok geride bırakmış, güçlü yetenekleri ise mükemmellik noktasına kadar bilenmişti. Tekniğiyle boy ölçüşmenin imkanı yoktu ve şu anki formu nedeniyle, on düellodan sadece bir tanesini kazanabileceğinden emindi.

Lefi aklına gelen senaryoların mümkün olmadığını biliyordu, özellikle günlerini zindanda geçirmeye devam ettirecekse. Ama önlerindeki yaşamın uzunluğu göz önünde bulundurulduğunda, en azından bir tanesinin kapılarının eşiğine kadar geleceğini düşünüyordu.

“Eğer formum geri dönmeyi reddediyorsa, o zaman gücümü ortaya daha fazla çıkarmayı öğrenmekten başka seçeneğim yok.”

Ve böylece, hayatında ilk kez, Yüce Ejderha güç kazanmak için çabalamak istedi.

Eşi için.

Ailesi için.

Ve bir gün karnında taşıyacağı çocukları için.