Emmerich David’in Faaliyet Raporu

--Sieg’in Meslektaşının Bakış Açısı--

İlk gün seçkinler grubuna atandığımda başlamıştı.

Birimde güçlü adamların arasında ince bir figür vardı, bu yüzden bu uyumsuzluk merakımı uyandırmıştı. Hikayeyi duyduğumda o kişinin güçlü bir soylu aileden geldiği anlaşılıyordu. O an, sorularım kaybolmuştu.

Orduda liyakat esastı, ama aynı zamanda kişinin ailesinin etkisiyle pozisyonda ilerlemek de kolaydı.

Adil yüzlü soylu ile konuştuğumda çocuğun aynı gün birime de atandığını öğrenmiştim. Biraz olmasına rağmen, talim aralarında sohbet etmeye başladık.

Sieglinde von Wattin ile olan buluşmalarımız buydu.

Zamanda geriye gitmek ve o zamanlar onu soylu bir çocuk olarak düşünen kendime vurmak istiyordum.
O, Sieglinde, onurlu ve zeki bir soylu kadındı.

Kader sayesinde Sieglinde ve ben aynı birimde birlikte zaman geçirdik.

Hayatımı kurtardığı zamanlar da olmuştu…… bazı sıkıntılı durumlar olsa da.
En utanç verici zaman karlı dağlarda mahsur kaldığımız zamandı. Sieglinde ile yemek avlamak için gittiğimde bir geyik tarafından darbe aldım ve bilinçsiz bir şekilde düşmüştüm.
Geyiği orada öldürmüştü, ancak ne yapacağını tarttıktan sonra hayatımı kurtarmaya karar vermişti.

Geri dönse bile ölmekte olan çok sayıda asker olduğu için yiyeceği bırakıp düşmüş bir adamı geri götürmek yanlış bir seçimdi. Ancak beni geri götürme ve yaralarımı tedavi etme kararı hayatımı kurtarmıştı.

Bir evlilik eşi aradığına dair söylentiler duyduğumda onun için duygularım olduğunu fark etmiştim.
Coşkulu yeni keşfettiğim duygularımdan dolayı karışıklık içindeydim.

Sieglinde benden daha büyüktü. Ayrıca iyi bir aileden geliyordu.
Terfii almayı reddetmişti ve benimle aynı rütbede kalmıştı, ancak benden daha fazla madalyası vardı.

Böyle bir kadına evlenme teklifi etme fikrinden vazgeçmiştim.

Ama benim gibi bir adam için bile bir fırsat gelmişti. Amcası ve amirinden Sieglinde'nin bir evlilik eşi bulmak için bir baloya katıldığını duymuştum.

“Zaten kimse bana evlenme teklif etmeyecek,” diyordu, bu yüzden şansımı deneyecektim.
Ayrıca, askeri üniformasıyla ona teklif etmek zor olabilirdi ama onu bir elbiseyle görürsem ona teklif etme cesaretini bulabileceğimden emindim.

Balo zamanı gelmişti. Mümkün olan en kötü durumla karşılaşmıştım.

Sieglinde askeri üniforması ile ortaya çıkmıştı ve hatta genelde takmadığı madalyalarını takmıştı.

—— Parlak bir şekilde parlıyordu. Gerçekten, benim gibi birinin yaklaşacağını hissetmişti.

Beni kör eden madalyalarının ışıltısı mı yoksa onun parlaklığı mı bilmiyordum.

Kadınlar tarafından kuşatılan Sieg hızla diğerlerinden ayrılmıştı.
Bir nefes almak için dışarı çıkıp içeri girdiğimde, gördüğüm hiçbir yerde yoktu.

Daha sonra Sieglinde'nin 'Sınır Bölgesi’nin Yetisi (Laponya)' tarafından evlenme teklifi aldığını ve evliliğinin karara bağlandığını duydum.

Ne tür bir adam olduğunu öğrenmek istemiştim ve başka bir ülkeden birisiydi. Eski bir evdendi ve durumu ona uyuyordu.

Kendimi büyük bir kayıpta hissetmiştim. Bana bakmayıp gitmişti ya da ben bu keyfi kaygı yüzünden saldırıya uğramıştım.

Ancak, çok geç kalmıştım. Bir ayı gibi görünen bu Yeti hakkında fazla bir şey bilmiyordum, ancak Sieglinde'nin sınır bölgelerinde vahşi bir hayat geçireceği izlenimini edinmiştim.

Ancak, şaşırtıcı derecede ısrarcıydım.

Gideceği araziyi düşünerek bunun mümkün olan en kötü seçenek olarak düşünüştüm.
Onun için endişelendim.

Ayrıca, onu yakında göremeyeceğim gerçeği de vardı. Sonunda evine gittim ve ona evlenme teklifi ettim.

Beklendiği gibi, cevabı “Beni bu şekilde gördüğün için mutlu oldum,” ile başlamıştı ama trajik bir şekilde “ama bir nişanlım var,” ile sona ermişti.

Onunla böylece ayrılmıştım.

Bu şoktan birkaç ay sonra, o yabancı karaya indim.

Sieg'in evlenip de geldiği ülke buydu.
Buraya mutlu bir şekilde yaşayıp yaşamadığını görmek için gelmiştim.

Gemi kabininden çıktığımda bir dereceye kadar bekledim ama oldukça soğuktu. Aksine, soğuk ısırıyordu.
Fırtınadan acı çekmenin ne anlama geldiğini merak ediyordum…... Hayır, öyle görünmüyordu. Karaya ayak bastığımı düşündüm.

Sieglinde'nin mektubunda bana beyaz bir ayıyı aramam söylenmişti. Kocası ve hizmetçisi gelip beni alacaktı.

Ancak, ulaşım yöntemi hakkında yanılmıştım. Buharlı arabaların icat edildiği bir çağda ren geyiği kızaklarının hala önemli olduğunu kim hayal edebilirdi?

Beyaz ayı ile ne demek istiyorsun, daha fazla ayrıntı istiyorum Sieglinde! Etrafta dolaşırken düşündüğüm şey buydu.

Sonra fark ettim. Kocasının takma adının kesinlikle "Sınır Bölgesi’nin Ayısı" olduğu aklıma geldi.

Sieglinde’nin kocası bir ayı kadar büyük olmalıydı ve kaslarla şişmiş olmalıydı. Ondan daha güçlü bir adama vurulmuş olması gerektiğini hayal etmiştim.

Yeterince uzundum ama ordudaki bir adam için zayıftım. Büyükbabamdan, genlerimizin kas kazanmayı zorlaştırdığını duyduğumda umutsuzluk hissetmiştim.

Onun zevkine uygun değildim, bu yüzden reddedildim ya da yabancı topraklarda yürürken kendimi teselli ediyordum.
Kalabalığın içinde dolaşırken bir şey fark ettim.

—— Bu bir beyaz ayıydı.

Bir an için gerçekten ayı olduğunu düşündüm ve bavulumu bıraktım. Ama yakından bakıldığında dev bir ayı kürküydü.

Bu-Bu Sieglinde’nin kocası mıydı!?

Kalın kollar, büyük göğüs kasları ve bakılması neredeyse iğrenç olan açık bir bel. Bu görünümde birisi için içgüdüm bana selam vermemem gerektiğini söylüyordu.

Ayı kürkünden başka bir şey giymiyordu (gerçi pantolonu vardı ama). Bu kutup ülkesinde yaşamın zorluğunun bir kanıtı mıydı?

—        K-Korkutucuydu.

Acınası bir şekilde, bu tür duygular oluştu.

Sieglinde’nin ayı gibi olan kocasının yanına baktığımda hizmetçi gibi görünen bir adam vardı, bu yüzden ona yardım için baktım.
Kahverengi tenli ayı gibi adamın aksine, o adam pigmentleri yokmuş gibiydi, beyaz tenli, beyaz saçlı ve mücevher gibi güzel bir renk tonuna sahip mavi gözleri vardı. Bunun, Sieg'in mektubunda bahsettiği hizmetçi olduğunu hissettim.

Devasa ayı gibi adama bakamadığım için hizmetçiye bakarken konuştum.

Kont Levantret siz olabilir misiniz, diye sordum.
Sonra kendimi burada konuşulan dilde, gelmeden önce öğrendiğim dilde Emmerich David olarak tanıttım.

“Ah, sorun değil. David-san’ın ülkesinin dilini konuşabilirim!”

Oo, şükürler olsun. Hizmetçi tercüme edebilirdi. Ve adam nazikçe benim çantamı aldı. Bu güler yüzlü hizmetçiyi görünce rahatlamıştım.

Konuştuğumuzda, adamın iyi olduğunu hissettim, bu yüzden ona kibarca konuşmak zorunda olmadığını söyledim.

“O Teoporon. Onunla iyi iletişim kuramıyoruz, ama o iyi bir adam.”
“—— Anlamadım?”

Hizmetçinin bana verdiği kulaklıkları taktığım için onu iyi duymadım ama ne olursa olsun devam ettim.

Ayı gibi olan kocasına bakmamaya özen göstererek onu takip ettim.

Neyse ki korkularımın aksine kızak düşündüğümden daha genişti.
Tabii ki, çatı yoktu ve ren geyiği çok büyüktü. Dahası ——.

“O zaman, Teoporon'un bacaklarının arasına oturun.”
“……”

Konuştuğu bu 'Teoporon', bu onun dilinde bir kelime miydi? Anlamını öğrenmek istedim ama soğuktan dolayı konuşamadım.

Hizmetçi güzelce gülümsedi ve benden Sieglinde'nin ayıya benzeyen kocasının bacaklarının arasına oturmamı istedi.

“Kızak oldukça hızlı.”
“……”

Hizmetçi, dizginleri kontrol edeceğini söyledi ve benim de ayıyla birlikte, bacaklarının arasında, kızağa bağlı bir şekilde oturacağımı açıkladı.

Böylece, kendimi bu orta yaşlı adama emanet ederken kızak hareket etmeye başladı.

Uzun yolculuk sefilceydi.
İlk olarak, kızak korkutucuydu. Hızlıydı ve her an düşebileceğimden korkuyordum. Vücudumu ayı tarafından güvence altına almasaydım çoktan karın üzerine fırlayacağımı hayal etmiştim.

Yolda dinlendik ve ilerledik, ancak yemek benim zevkime uymuyordu. Geyik eti güçlü ve sertti ve muhtemelen kokudan kurtulmak için kullanılan otlar da egzotikti. Ekmek siyah, arpadan yapılmış ve kayalar kadar sertti. İçeceklerinde şarap bile baharatlıydı. Neden böyle bir şey yaptıklarını merak ettim, ama yakında vücudumu ısındığını hissettim biraz anladım.

Sieglinde’nin kocası hiçbir şey söylemiyordu. Tek rahatlık beni bu zor yolculukta teselli eden genç adamdı.

Üzerinde sakalının bile çıkmayacağı ince bir çenesi vardı ve bir erkek hissiyatı vermiyordu.
Bunları düşünürken kızak aniden durdu. Hizmetçi aniden silahını çıkardı ve bir şey vurdu, sonra gözlerini kıstı. Özür dileyerek kızaktan indi ve bir şeyleri geri getirdi.

Hizmetçinin elinde beyaz bir tavşan vardı. Görünüşe göre, nadir bir türdü, bu yüzden bunu hediye edebilirdi.

Tavşanın cesedi ayaklarımın olduğu yere yerleştirildi. Bacaklarının ölüm katılığı yüzünden sertleştiğini hissedebildim. Nedense mırıldandım, “özür dilerim, özür dilerim.”

Adam çok güvenilir görünmüyordu, ama yine de doğru dürüst bir avcıydı.

Güneş ışığı yavaşça uzaklaştı. Saati kontrol ettiğimde hala öğleden sonraydı.

Her neyse, karanlıkta seyahat etmek korkutucuydu. Yolu aydınlatmak için sadece küçük bir fener vardı.

Canımın sıkıldığını hissederken köye varmıştık.
Sonunda, düzgünce yürüyemiyordum, Sieglinde’nin kocası beni sırtında taşıyordu.

Beyaz ayı kürkü sıcaktı.

Bu şekilde, bacaklarımı başkasının beline emanet ederken gideceğimiz yere vardık.

“Geldim, Sieg. Sieglinde!”
“……?”

Nedense hizmetçi Sieglinde diye seslenmişti. Ve hatta saygı ifadesini bile kullanmamıştı.

Kocası ren geyiği ve kızakları aldı ve sadece hizmetçi, ben ve yeni gelen Sieglinde kaldık.

“Hoş geldin.”

Uzun bir aradan sonra buluşunca Sieglinde gülümseyerek karşıladı. Kocası yokken sarılıp sarılmamaya cesaret edebilir miyim merak ettim ama bir sonraki kelime tamamen beklenmedikti.

“—— Bunu gerçekten söyleyeceğimi mi düşündün?!”
“Merhaba~~!!”

Ani yüksek ses ile irkildim.

“——?”

Gözlerini kıstı ve korkutucu gözlerle bana baktı, eski meslektaşım beklenmedik bir şey yapıyordu.

Hafifçe yerinde zıpladı ve sonra dizlerinin üzerine çıktı. Hızını düşürmeden, döndü ve beni tekmeledi.

“Gueffu!!”

Tabii ki bir saldırı beklemiyordum bu yüzden olduğum yere düştüm.
Burada bile, iyi kalpli hizmetçi bana koştu ve bana bir elini uzattı.

“……Wattin, neden?”
“Wattin benim eski soyadım. Bana Kontes Levantret de.”
“…… Ne kadar acımasızsın.”
“Bize karşı acımasız olan sensin. Bu mevsimde geldin!”
“……”

Kesinlikle hoş değildi. Biraz üzgün hissettim.

“Hadi içeri girelim.”
“……”

Beni hala destek oluyordu, hizmetçi beni içeri getirdi.

Sieglinde'ye baktım, çünkü bugün tanıştığım birinin bana yıllar önce tanıdığım birinden daha nazik davrandığını kabul edemedim.

“Ritz, bu adama sempati duymana gerek yok.”

Yani bu adamın adı Ritz'di.
Ritz, sen gerçekten iyi bir insansın.

Ama sonra içinde saçma bir şey keşfettim.

Bu nazik Ritz-kun, Sieglinde’nin kocasıydı.

“Neden böyle bir yanlış anlaşılmaya kapıldın?”
“Hayır, 'Sınır Bölgesi’nin Yetisi’ takma adına sahip adam adam Kont’tu!”
“Ayı insan değil, Yeti.”
“Ah, gerçekten mi??”

Bunu söylediğimde Sieglinde bana kaşlarını çattı.
Onu sakinleştirmek için bir hata yaptığımı söyledim ama dinlemedi.

“Uzun bir yol aldığı için burada iyi vakit geçirmesi iyi olurdu.”
“T-Teşekkür--”
“…… Aynen. Burada hayattan zevk almasını sağlayacağız!”
“!?”

Ritz-kun'un beni hoş karşılaması beni mutlu etmişti, ancak Sieglinde'nin söyledikleriyle sadece kötü hissetmiştim

Ertesi gün, Sieglinde tarafından sert çalışmaya mahkum edildim.
Ritz-kun beni misafir olduğumu belirterek çalıştırmamaya çalıştı ancak Sieglinde buradaki insanların çalışması gerektiğini güçlü bir şekilde savunduğundan, “…… Üzgünüm” deyip ortadan kaybolmuştu.
Bana yeni bir görev verilmeden önce ilişkilerinde baskın konumda olduğunu düşünecek zamanım bile yoktu...

Köpekleri yürüyüşe çıkarmak, kazı yapmak, su çekmek.
En kötüsü hayvanları kesmekti. Burada bile, onları keserken “Üzgünüm, özür dilerim,” dedim.

Yine de çalıştıktan sonra yemeklerin tadı daha iyiydi. Bu evde aşçı harikaydı, tüm yemekler gerçekten lezzetliydi.
Buraya dönerken vücudumun reddettiği geyik eti bile bu evde lezzetliydi. Yemekler hiç durmadan boğazımdan aşağı indi.

Ayrıca, Sieglinde mutlu görünüyordu.
Yüzünün rengi orduda olduğundan daha iyi görünüyordu. İfadeleri de daha canlı görünüyordu.

Ritz-kun da ona iyi davranıyordu. Sanki dünyanın tek hazinesiymiş gibi.

İkisi arasında bozukluk yoktu. Herkes harika bir çift olduklarını görebilirdi.

Böyle ilerlerken bu uzak köyde son günüme gelmiştim.
Dönüş yolculuğum sırasında tesadüfen limana giden bir tüccar vardı, bu yüzden beni oraya götürmesi için para ödedim.

"Kibarlığın için teşekkürler."
"Ne demek."
“Gelip bizi tekrar ziyaret edin!”

Ritz-kun’un isteğini duyunca Sieglinde, ağzını kapatmasını sağladı. Ne kadar sert olduğuna güldüm.

Bu köyde başka işim yoktu. Ya da ben de öyle düşünmüştüm ama beklenmedik bir toplantı vardı.
Geri dönerken tanıştığım bir kadına ilk görüşte aşık olmuştum. Hallolduktan sonra köyü tekrar ziyaret etmeye karar verdim.

Ülkeden ülkeye yakın bir ülkeye seyahat ederken sonunda ordudan emekli oldum ve köye yerleştim ama bu hikayeyi size daha sonra anlatacağım.