Tanrıça İbadeti

Sieg’in misafirini kabul ettikten sonra hayatımız normal döngüsüne döndü.
Ne tür bir ilişkiye sahip oldukları konusunda endişeliydim, ama sadece arkadaştılar.

Emmerich, Ruruporon'un yemeğinin lezzetli olduğunu ve avlanan geyik etinin bile zevkine uygun olduğunu söylemişti, bu yüzden rahatlamıştım.

Yakışıklı karımın beklenmedik tarafı için de iyiydi. Sieg bile bazen acele edip birine çok sert saldırıyordu.

“Seni endişelendirdiğim için üzgünüm.”
“Hayır hayır, eğlenceliydi. Ancak, Emmerich'in bir zamanlar sana evlenme teklifi ettiğini duyunca şaşırdım.”
“……”

Sieg’in eski meslektaşı Emmerich David, geldiği gece konuşacak bir şeyleri olduğunu söylemişti ve itiraf etmişti.

Sieg'e evlenme teklif ettiğiydi.

Üçümüz yemek yerken yavaşça konuşmaya başlamıştı, bu yüzden nasıl tepki vereceğimi bilmiyordum.

Emmerich, bu tekmeyi yedikten sonra, Sieg’e karşı hissettiği şeyin aşk olmadığını fark ettiğini söyledi.

“Gerçekten bunu yemek sırasında söylemek zorunda değildi.”
“Öyle mi? Ama rahatladım.”
“Neden?”
“Açıkçası endişelendim. Misafirimiz, eski iş arkadaşın, bir erkekti ama arkadaşın da değildi, bu yüzden ne tür bir ilişkiniz olduğundan endişeleniyordum.”
“Sadece kötü bir ilişkimiz var.”
“Evet, memnunum. İçtenlikle söyledim.”
“……”

Emmerich'in Sieg'e duyduğu duygular hayranlık uyandırmıştı ve duygularını yeterince anlamadığı halde ona evlenme teklifi ettiği görülüyordu.
Bu beni her zaman rahatsız etmişti, bu yüzden hikayeyi kendisi anlattığı için çok mutlu oldum.

Bu yüzden, geniş kişiliğimin bu zamanlarda yardımcı olmadığını hissettim.
Bu tür şeyler olduğu için merak ettiğim bir şey olduğunda soru sormaya karar verdim.

Sieg’in arkadaşı Emmerich harika bir adamdı.
Kaldığı süre boyunca işe yardımcı olmuştu ve hatta Sieg’in kahramanlık öykülerini bile anlatmıştı.

“İlginç bir insandı. Acaba bir sonraki ziyareti ne zaman olacak?”
“Soğuk yüzünden ağladı, artık ziyarete bile gelmeyebilir.”
“Anlıyorum~”

“O hassas bir insan,” diyerek güldü Sieg. Ne kadar yakın olduklarını kıskanmıştım ama birlikte uzun süre geçirdikten sonra böyle olmuşlardı. Ben de Sieg ile hızlı bir şekilde böyle olabileceğimi umuyordum.

Emmerich ve ben de kültürel bir değişim üzerinde anlaştık. Bu halka ve el sanatlarına ilgi duymuştu.

Bir sonraki buluşmamızı dört gözle beklerken konuk karşılamamız büyük kazalar olmadan iyi geçti.

“Şimdi işe başlayalım.”
“Tamam.”

Bugün başka bir yoğun gün bizi bekliyordu.

◇◇◇

Kutup geceleri bittiğinde köylüler bit pazarına hazırlanmak konusunda heveslenmişti. Orada çok büyük zenginlikler elde edilebilirdi.

Bu köyde birisinin servetini ren geyikleri temsil ediyordu, ancak günümüzde kişinin servetini göstermek için gümüş tercih ediliyordu. Genellikle kıyafetler için aksesuar olarak veya şapkalar için süslemeler olarak kullanılırdı.

İnsanların piyasada kazandıkları paranın çoğu gümüş almak için kullanılıyordu.

“İlginç bir kültür.”
“Sanırım bu mümkün çünkü kendi kendimize yetebiliyoruz.”
“Evet…… bu arada, bu nedir?”

Ceketindeki çiçek şeklindeki dekorasyona dokunarak sordu.

“Bu annemin bana eşime vermemi söylediği bir şeydi.”
“Anladım. Güzelmiş.”
“Gerçi onu korumak zor oldu.”

Sami olmama rağmen gümüşe ilgim yoktu. Pazardan kazandığım paraları acil durumlar için biriktiriyordum.
Kullandığım tek ürün sadece alkol koymak için bir şişe olabilirdi. Efendi olduğumda, baba tarafından zengin olan büyükbabamın bana hediye olarak verdiği bir şeydi.

Gümüş sık sık temizlenmezse hızla rengi dönerdi. Bu gerçekten çok gümüş şeyleri olan insanlara saygı duymamı sağlıyordu. Kullandığım kıyafetler üzerindeki aksesuarlar oyma boynuzlardan yapılmıştı, bu yüzden sadece temizlediğim bir şişem vardı.

Ön kapıya giderken malzemelerden bahsettik.

Sieg, hediyelik eşya dükkanındaki kadınlardan geleneksel bileziklerin nasıl üretileceğini öğrenecekti. Bu sezon malzemeleri sıralamak için masa boş olduğundan bunu kullanıyorlar gibi görünüyorlardı.

Bunun neden olduğu konusunda her şey Sieg'in yürüyüşlerine çıktığında kadınlara yaklaşmasıyla başlamıştı. Kadınları cezbetme özel yeteneği de birçok ülkede işe yarıyordu.

Burada bile insanları çeken Sieg sayesinde mucizevi bir şekilde ailemiz sonunda nasıl bilezik yapılacağını öğrenecekti.

Bardak, tabak ve kaşık gibi sert huş ağacından şeyler yapmak erkeklerin işiydi, ancak bilezik ve aksesuar yapmak kadınların işiydi. Bu köyde çok sayıda zanaatkar vardı. Hanelerin anneleri ve babaları kuşaklar boyunca geleneksel işçiliği ilerletmişlerdi.

“Sonra görüşürüz.”
“Kendine dikkat et…… yaşlılara dikkat et.”
“Anlaşıldı.”

Bazen kaba olan yabancı düşmanlarının olduğunu söyledikten sonra, Sieg'in gitmesine izin verdim. Ondan sonra da çalışmaya başladım.

Bugün tahta bebekler yapacaktım.
Geleneksel bir zanaat değildi, kendi başıma başlattığım bir şeydi. Bit pazarında küçük hayvan bebeklerinin popüler olduğunu duyduktan sonra ben de yapmaya çalışmıştım.
İlk iş olarak, yetişkin bir beyaz ayı iyi satmamıştı ama bebek ayılar iyi satmıştı, bu yüzden şimdi dükkan sahibi kadın beni daha çabuk yapmaya zorluyordu.

Turist mevsimi geldiği için daha fazla bebek ayı oyarken Miruporon odaya bir fener getirdi.

“Oh, çoktan karanlık olmuş.”

Farkına varmadan önce hava kararmıştı. Görünüşe göre sadece şöminenin ışığında çalışıyordum.

“Hey, Miruporon, Sieg nerede?”

Anne anlamına gelen işaret parmağımı tutarak Sieg'in nerede olduğunu sordum. Miruporon başını iki yana salladı. Sieg henüz dönmemişti.

Burada bu köyde normalde sadece gün batımına kadar dışarıda kalıyorduk.
Endişelendim, bu yüzden feneri aldım ve Sieg'i aramaya karar verdim.

Genellikle hava karardığında kapanan mağaza penceresinden ışık akıyordu.
Buradaki kadın genellikle kapatıp hava karardıktan sonra eve gittiğinden bunun nadir olduğunu düşündüm ve içeriye göz attım.

“—— H-Hah?”

Mağazada, gençlerden ellili yaşlara kadar birçok kadın vardı. Merkezde Sieg vardı. Bir zamanlar eski bir resimde gördüğüm cariye salonu gibiydi.

Kapıları açmak üzereyken ‘Bu nasıl oldu?’ diye düşünüyordum. Aniden omzuma bir el geldi, bu yüzden bir çığlık attım.

Sakinleşip geri döndüğümde 'köyün en güzel kızı' olarak tanınan bir kız vardı.

Adı Aina Salonen Bergholm idi.
Ayrıca köyün kızları arasında en güçlü kişiliğe sahip olmasıyla ünlüydü. Beyaz saçları ve mavi gözleri vardı, ki bunlar çevrede nadir değildi ama geçen bir tüccar yüz hatlarının buradakine benzemediğini söylemişti.

Bu arada, adımız ve soyadımız arasındaki ‘Salonen’ adı ‘orman insanları’ anlamına geliyordu. Bu köyden olduğumuza dair kanıt olarak buradaki herkes kendilerine Salonen diyordu.

Neden omzuma elini koyduğunu merak ederek bu duruma başımı eğdim.

“He, ne oldu?”
“—— Doğru!?”
“Hah?”

Aina on altı yaşındaydı. Oldukça uzun ve olgun görünüyordu ama hala bir ‘kız’ olarak adlandırılabilecek bir yaştaydı.
Biraz acele ederek sağ eliyle omzumu sıkıca sıktı.

“Hm, Aina? Tekrar söyleyebilir misin?”
“……”
“Hadi, hava soğuk.”

Üzerinde palto yoktu. Aina'nın da kulaklıkları vardı ama üzerinde şapka, eldiven ve mont yoktu.

Bir süre sonra kafasını topladı ve söyledi.

—— Sieglinde-sama'yı seven insanların bir üyesi olmak için buradasın, değil mi?

“He, bu nedir?”
“Bunu bilmeden mi içeri bakıyordun?”
“Ha?”
“Sieglinde-sama'yı sevenlerin buluşması.”
“……”
“Bunun gibi, o geleneksel işçilik öğrenirken beraber sohbet ediyoruz.”
“H-Hah~”

Birdenbire peyda olan bu organizasyona diyecek hiçbir şey bulamadım.

“Yani, Sieglinde-sama ile konuşmak için buranın sahibine bir üyelik ücreti ödemek zorundasın.”
“N-Neden?”
“B-Bir yabancıyla konuşurken yakalanırsan yaşlılar tarafından azarlanırsın, değil mi? Yani kadın kira ücreti falan alıyor ya da bunun gibi bir şey.”
“Aa, anladım.”

Yabancı bir kadın tarafından işletiliyordu, eski fikirleri olan yaşlı insanlar buraya yaklaşmıyordu. Bu gerçeği nasıl para kazanmaya dönüştürdüğünü görünce etkilendim.

“…… Yani?”
“……”

Ben zaten biliyordum, ama yine de sordum.
Büyükannesi ve büyükbabası yabancılardan nefret ediyordu. Bu yüzden Sieg ile ilgili bir şey olduğunu tahmin etmiştim.

“Onunla ilgili konuşmayı bırak ve yap! Seninle birlikte geleceğim!”
“Hey, bekle, Sieg benim eşim.”

İçeriye zorla sokuldum.

“Bu nadir bir manzara.”
“Merhaba.”
“……”
“Efendim, bebek ayılar henüz tamamlanmadı mı?”
“Henüz değil.”
“Lütfen acele et.”
“Tamam.”

Arkamda saklanarak Aina kolumu tutuyordu ve sessiz kaldı. Büyükanne ve büyükbabası nedeniyle daha önce bu dükkana hiç gelmemişti.

Beni tehdit ediyormuş gibi yanıma bir yumruk attı. Acıttı.

“Ah, üzgünüm. Ee, o Sieglinde kulübüne girmek istiyor.”
“Ah, evet!”

Sieg’in merkezde olduğu içeride garip bir ruh hali vardı.
Tezgahın altındaki bir çekmeceden, çiçek desenli ahşap bir bilezik çıkardı.

“Beş markka^{1}.”

Bilezikler genellikle yaklaşık dört markkaya mal olurdu. Bir açıklama yapması için dükkan sahibi kadına baktım.

“Ayrıca yakalanırsak diye tehlike parası da var.”
“Ah, anladım.”

Bu gizli toplantı yaşlı insanlar tarafından tespit edilirse buradaki dükkan sahibi kadın tüm suçu üstleniyor gibi görünüyordu.

“Aina, ücreti beş markkaymış.”
“……”

Beni kalkan olarak kullanırken tezgahın üzerine bir bilezik ve küçük bir kürk parçası koydu. Görünüşe göre takas ediyor çünkü parası yoktu. Çiçek desenli bilekliği aldıktan sonra, sonunda yumruğundan kurtuldum.

Dükkan sahibi kadın kapatmak üzereydi, bu yüzden dağılma zamanı olduğunu söylemek için içeri girdi.
Aina'ya 'Bugün Sieg ile konuşamaman talihsiz bir durum' demek üzereydim, ama bileziğe sevinçle bakıyordu, bu yüzden yapmamaya karar verdim.

“Ah, doğru!”
“Hm?”

Ağlamaya başlayan bir kızı yatıştıran Sieg'e bakarken, Aina benimle konuştu.

“Bir süre önce yabancı bir misafirin var mıydı?”
“Emmerich'den mi bahsediyorsun?”
“Adını bilmiyorum!”
“Bir şey mi vardı?”
“…… Aniden zayıf bir dille ismimi sordu, ben de görmezden geldim.”
“…… Anladım.”

Yani güzel bir kız almaya mı çalışmıştı? Sadece Sieg için bu kadar uzak bir yerden gelen birinden beklendiği gibiydi. Onu anlayabiliyordum. Ben de ilk görüşte aşık olduğum için evlenme teklifi etmiştim.

“Tanıdığın biri ise benimle bir daha konuşmamasını söyle.”
“Neden?”
“O bir yabancı!”
“Hah.”
“Ne!”
“O zaman elindeki şey ne?”
“!”

Aina çiçek desenli bileziğe şaşkınlıkla baktı, sonra cebine koydu.

“B-Bunu unutma!”

Gizemli bir çizgiyle Aina dükkandan ayrıldı.

Çocuğun ağlamasını kestikten sonra, Sieg ve ben onu eve bıraktıktan sonra evimize döndük.