Askerlerin Pencere Günlükleri

Jouluk ^{1} 02 Aake
Kale bugün yine huzurluydu.
Pencerede vardiyalarımız var ama dışarıdan sadece tüccarlar geliyordu. Kar biriktiğinde, her iki veya üç günde bir yalnızca bir tüccar geçebilirdi. Kutup gecelerinin öncesindeki zamanın malların büyük talep gördüğü bir sezon olmasına rağmen az bir sayıydı.

Ormanın dışında yaşayan köylüler ise sık sık geçmekteydi.
Ancak kış aylarında sadece avlanmaya giden yaşlılar geçerdi.
Köylüler, özellikle yaşlı büyükbabalar bize soğuk davranıyordu.
Yüzbaşı Artonen, elden bir şey gelmediğini söyledi.

Elbette, çok fazla ahmaklık ediyorduk.
Bir zamanlar yemek ödemelerimiz bir kenara bırakılarak bize ödeme yapılıyordu.
Bunun nedeni, tüm paramızı sanki en doğal şeymiş gibi alkole döküyorduk. Böyle bir sistem üç kaptan önceden başlanarak uygulandı.
O zamanlar kendi yemeklerini bile ödeyemedikleri için hiç durmadan borçlandık.
Gerçekten, korkunç bir durumda olduğumuzu düşünüyordum.
Çalışma saati, bu neydi? Ne zaman istersek uyur ne zaman istersek uyanırdık.
Kale alkol kokuyordu ve köylülerle kavga bile ettik. Nefret edilmemiz doğaldı.

Ancak efendimiz ve hanımı sayesinde değiştik.
Pek çok olay oldu ve şimdi iyileştirildik.

Asker olarak gayretle çalışmaya devam edebiliriz çünkü ürkütücü bir yüze sahip olan efendinin eşi bizi sık sık denetlemeye geliyordu. Sadece şaka yapıyorum. Çok güzel şeyler oldu.

İlk olarak, bazen köyün kızları bize içecek getiriyordu. Hepsi sevimli, bu yüzden gerilim artıyordu.
Artık hepimiz iyi düzenlenmiş hayatlar sürüyorduk, böylece vücudumuz ve sağlığımız da gelişti.
Ayrıca, biz köyde kar kürerken, köylüler ‘Çok beğendim’ veya ‘Teşekkürler’ diyorlardı. Beklenmedik bir şekilde sevindiriciydi.
Bu yüzden.

Yapacak hiçbir şeyi olmayan sıkıcı bir yer ama eskisinden daha iyiydi.
Yarın yine elimden gelenin en iyisini yapacaktım.

Bugünün sayısı: 3 tüccar ve 1 yaşlı dövüşçü ırkı adam olmak üzere toplamda 52 kişi.
Bugünün işi bitti!

Jouluk 07 Hanno
Pencereyi ziyaret eden efendi, girişe biraz afiş asmamızı istedi.
Bunun üzerine yeni dükkan için bir afiş vardı.

Uzak Kara Barı ‘Kızıl Kartal’.

Birkaç gün sonra açılıyor gibi görünüyordu.
Yemeklerin ve biraz içkinin tadını çıkarabileceğiniz bir yerdi.
Şaşırtıcı bir şekilde, efendi yönetecekti.
Afiş üzerinde sevimli bir hizmetçinin orada olacağı yazıyordu.
Köy kızlarını mı işe alıyordu? Daha fazla sorduğumda, dünyadaki en sevimli kızın orada olacağını söyledi.

Dünyanın en sevimli kızı. Çok ilgi çekiciydi.
Irola ailesinin Erica-san'ı veya Kalliomäki ailesinin Hilija-chan'ı olabilir miydi?
Köydeki en güzel kız olan Bergholm ailesinin Aina-san'ı, efendi arası iyi olduğu söylenen kişi, bile olabilirdi! Ya da öyle düşündüm, ama bir yabancının onu birkaç ay önce götürdüğünü hatırladım.

Bunu öğrendiğimizde meslektaşlarım ve ben üzüldük.
O gün, sadece o gün alkole izin verilmesini diledik.
Köyün hazinesini alan adam, görünüşe göre uzun boylu, sarışın bir askerdi ve gözleri yorgundu.

—— Biz de askeriz ama neden göz ardı ediliyoruz……

Kimse tarafından etkilenmeyen, ‘keskin Aina-sama’ hepimiz böyle diyorduk ama o yakışıklı bir adamı seçti.
Çirkin görünümümüze üzüldük.

Bunu hatırladım. Oldukça depresyondaydık.
Sevimli bir kıza bakarken yemek yemek. İyi olmaz mı diye düşündüm.
Yaralarımız da iyileşebilirdi.

Hızlı bir şekilde meslektaşlarımı davet etmeye karar verdim.

Bugünün sayısı: 2 tüccar ve 1 yaşlı dövüşçü ırkı olmak üzere toplamda 67 kişi.
Bugünün işi bitti~.

Jouluk 12 Jere
Heyecanlı durumdayken, barı dört gözle bekliyorduk. Kaptan Artonen'den uyarılar aldık.
Hemen büyük ölçekte gidersek bu onlara yük olacaktı. Böylelikle günde iki kişi iki saatten fazla olmamak üzere çok fazla içmemeye karar verildi.
Sadece birkaç kişi gidebildiği için bir program yaptık.
İlk defa buna katlanmaya karar verdim.

Molalarımız sırasında, ‘Kızıl Kartal’daki sevimli kızla ilgili tartışmalarımızdan dolayı atmosfer çok canlıydı.

Sonra sohbet, köydeki en güzel kızın kim olduğu konusuna geçti ama uzlaşamadık.
Herkesin birçok kadının isminin çıktığı farklı zevkler vardı.

Gerçekten de Aina Salonen Bergholm gibi harika kızlara rastlamak zordu.
Birisi, dövüşçü ırkı ailesinin kızının oldukça güzel olduğundan bahsetmişti, ancak bu konu gündeme geldiği anda o ailenin babası pencereden göründü ve biz de şaşırdık.
Ne olduğunu merak ettiğimde, görünüşe göre nehirden atıştırmalık olarak balık getirmişti.

—— O, ormanın ayısı falan mı?

Dövüşçü ırkı ailesinin babası kısa süre sonra ayrıldı.
O pencere, bir giriş değildi. Bazen bunu yapıyordu, ama kimse bunu ona söyleyemezdi.
Yaz mevsiminden beri, kaprisleriyle bize çilek, arı kovanı veya meyve getiriyordu.
Onunla iletişim kuramadığımız için niyeti bilinmiyordu.
Balık masanın üzerinde zıplıyordu. Kalp atışı bir süre sonra bile sakinleşmedi.

Bu arada, oradaki karısı güzel ve harika bir tarzı var ama yaşlı adam çok korkutucuydu.
Dövüşçü ailenin kadınları hakkında konuşmayı bırakma konusunda oybirliğiyle anlaştık.
Ondan önce, köyden bir çocuk, ona yaklaşmalarına izin vermemek için başkalarını gözden geçiriyordu.

Sonunda, bar kızına odaklanmamız gerektiğine karar verdik.

Bugünün sayısı: 3 tüccar ve 1 yaşlı dövüşçü ırkı adam olmak üzere toplam 92 kişi.
Bugünün işi bitti!

Jouluk 19 Kai
Bugün nihayet Uzak Kara Barı’nın açılış günüydü.
Bugün işim vardı, bu yüzden yarın gidecektim.
Çok sabırsızlanıyordum.
Herkesin gitme şansı olana kadar dükkandaki şeyler hakkında konuşmamamız gerektiği konusunda anlaştık.
Bu şekilde, herkes taze bir ruh hali içinde tadını çıkarabilirdi.
Bununla birlikte, kişisel olarak merak ediyordum, bu yüzden geri dönen meslektaşlarımı yakaladım ve onlara bunu sordum.
İkisi Lassi ve Mikko, tazelenmiş ifadelerle geri döndüler.
Görünüşe göre yemek harikaydı ve içecekler güzeldi.
Önemli sevimli kızı sorduğumda tuhaf bir şey söylediler.

—— Sevimli kız mı? Var olduğunu söyleyebiliriz ve olmadığını söyleyebiliriz.

Ne demek istediklerinden emin değildim.

Bugünün sayısı: 2 tüccar ve 1 yaşlı dövüşçü ırkı adam ile toplamda 100 kişi.
Bugünün işi bitti!

◆ ◇ ◆

Sonraki gün.
Uzun zamandır beklenen tatil geldi.
Geceleri sadece birkaç saat içebilirdik. Kutup gecelerinde olduğu için saat akşama doğruydu.
Şaşırtıcı bir şekilde, bar olmasına rağmen akşam 8'den sonra kapanıyordu.

Bir meslektaşım ve ben dükkana gittik, kalbimiz çarpıyordu.
Dükkanın çevresinde çok sayıda köylü vardı. İzliyor gibi görünüyorlardı. Pencereden içeriye baktığımızda boş yerler vardı. Rezervasyon olmadan girdik.

Kapıyı açtığımızda bir zil çaldı.
Dükkanın içinde vücudu ısıtmak için büyük bir şömine vardı.
İç mekan sıcak bir tonda ve atmosfer sıcaktı.
Mutfak, yemek pişirmelerini izleyebilmemiz için orta alana bağlıydı.

Etrafımıza bakarken sakin bir kadın sesi ‘Hoş geldiniz’ dedi.

Duyduğum an, refleks olarak ayağa kalktım.
Yavaşça sesin kaynağına döndüm.

Parlak kızıl saçları ve keskin bakışları olan efendinin eşi oradaydı.
Lütfen oturun, dedi. ‘Evet…’ diye cevapladım.
Bana menüyü uzattı, ama ona tekrar seslenmeye korktum, bu yüzden önerilen yemek ve biraz su istedim.
Meslektaşım da aynısını istedi.

Burası efendi tarafından yönetildiğinden, eşinin burada olması garip değildi.
Öyle bile olsa, biraz sertti. Daha çok gülümserse güzel olurdu. Ancak, bize gülümsediğinde paniğe kapılırdık, bu yüzden hemen gereksiz olduğuna karar verdim.

Her neyse, dedikodulardaki şirin kız nerede…?

Ne kadar bakarsam bakayım müşterilerden başka genç kadın yoktu.
Meslektaşım aniden nefesini tuttu.
Neyin yanlış olduğunu sorduğumda mutfağa bakmamı söyledi.

Mutfakta gayretle çalışan biri vardı.

—— Ah, orada! Tatlı kız!

Saçları bir saç bandı ile toplanmıştı ve başında üçgen şeklinde katlanmış bir bez vardı.
Çok çalışıyordu ve aşağı bakan gözleri çok zarifti.
Köyde bu kadar sevimli bir kız olup olmadığını merak ederek başımı eğdim.
Ancak, kısa sürede kişinin efendi olduğunu anladım.

—— B-Bu sevecen hırsız!!

Vücudunun sadece bir kısmını görebiliyordum, bu yüzden tamamen kandırıldım.

Bu arada yemek servisi yapıldı.

Efendimiz enerjik bir şekilde menünün adını söylerken yemekleri servis etti.
Yemek ilk defa gördüğüm bir şeydi. Köfte ve domates sosunun altında başka bir şey vardı.
Görünüşe göre makarna denen bir yemekti.
Yemeğin adının 'köfteli domates soslu makarna' olduğu söylendi.

Çatalla biraz köfte ve makarna yedim.

—— Ç-Çok lezzetli!!

Baharatlardan lezzetle akan köfte ve çiğnenen makarna, çok lezzetli olan ekşi sosla karıştırılmıştı.
Meslektaşım ve ben her şeyi kurt gibi yedik.
Daha sonra birkaç kadeh içtikten sonra geri dönmeye karar verdik.

Ayrılırken, efendi geldi ve geldiğimiz için bize teşekkür etti.
Her ihtimale karşı, afişteki sevimli kızı sordum.
Sonra mutfakta bulaşık yıkayan eşine baktı ve şaşırmış bir ifadeyle ‘Sieg’ dedi.
Neredeyse, ‘Onun hangi yanı sevimli!’ diye bağırıyordum.
Ona göre, bir koca olarak eşi dünyanın en tatlısıydı. Yine de anlayamıyordum.

Ona tekrar geleceğimizi söylediğimde mutlu olduğunu söyledi ve bize bir gülümseme verdi.

Efendi bir kadın olsaydı nasıl olurdu bir kez daha hayal ettim.

Nazik ve gayretli, yemek pişirmede iyi ve sevimliydi.
Köydeki en popüler kadın olabilirdi.

Sonra nihayet Lassi ve Mikko'nun ‘Sevimli kız mı? Var olduğunu söyleyebiliriz ve olmadığını söyleyebiliriz.’ dediğini hatırladım.

—— Yani sevimli kız efendiydi!!

Ancak yemekler gerçekten lezzetli ve doyurucuydu, bu yüzden daha az umursamazdım.

Efendi bizi uğurlarken dükkandan çıktık.

Karanlık gökten kar yoğun bir şekilde yağıyordu.
Fenerlerimizden gelen ışığa güvenerek kaleye geri döndük.

Kalenin penceresine döndüğümüzde, bugün nöbetçi olan kişi nasıl olduğunu sordu.
Görünüşe göre herkes meraktan duymak istiyordu.

Bize izlenimlerimiz için acele ettirdi, bu yüzden meslektaşım ve ben birbirimize baktık ve şirin kız, şirinken yemeğin iyi olduğunu söyledik.

Yarınki tepkisini dört gözle bekliyordum.

Boş olduğumda biraz köfteli domates soslu makarna için yine dükkana gitmeye karar verdim.