Ayaz Ejder Lordu- 10

Olasird’arc, quagoaların ayrılmasını izlerken Mianatalon sordu: “Bizzat mı gideceksin?”

“Sence? Elbette hayır.”

Olasird’arc buradaki en güçlü ejderhaydı. Bu yüzden de bizzat onun gidip kölelerle savaşması çok aptalca olurdu. Ödeme almış olsa bile. Bu yüzden...

“Kimi göndersem ki... Kimin çocuğu en iyi seçenek olur?”

Onların hepsi kendi çocuğuydu. Karıları dışında burada bulunan ejderlerin hepsi Olasird’arc’a kan bağı ile bağlıydı.

“Bu durumda, benim çocuğumu gönderin.”

“Seninki mi? Hangisi?”

Kilystran, Olasird’arc’a dört çocuk doğurtmuştu ve hepsi de bir asırdan daha büyük yaştaydı. Quagoalardan çok daha güçlülerdi.

“En büyüğü elbette.”

“Hejinmal o zaman?”

Olasird’arc kaşlarını çattı.

“Kafası çalışan birisi ve karşı tarafın cidden nasıl olduklarını hemen anlayabilir. Eğer cücelerse, sence de en mantıklı antlaşmayı yapmaz mı? Quagoa kölelerinden yorulmuş olmalısın, değil mi?”

“Bunları yapabilir mi peki? Diğer çocuklar yapamaz mı?”

Olasird’arc, Munuinia’nın dediğine katıltı.

“Toranjelit’ten daha iyidir en azından.”

“Kilystran. Ejderhaların en önemli yönü bedenlerinin gücüdür. Beyin, beden gücünü ve hızını alt edemez. Olasird’arc beni yendi çünkü bedeni benimkinden daha güçlüydü. Bunu unutma. Toranjelit’in bedeni Hejinmal'ınkinden çok daha iyi!”

Toranjelit, Olasird’arc’ın, Munuinia’dan olan çocuklarından biriydi. Saf güç bakımından yavruları içinde en iyisi oydu.

“Ancak düşünmezsen de işler çok kötüye gidebilir. Eğer quagoaları hiçbir sebep olmadan öldürecek bir çocuğu gönderirsen, ne yapacaklarını kim bilebilir?”

“Yeter bu kadar.”

Olasird’arc, bir şey söylemek üzere olan Munuinia’yı durdurdu ve Mianatalon'un yüzüne baktı. Tüm bu muhabbeti çok sıkıcı buluyormuş gibi görünüyordu.

“Kilystran’ın fikrine uyup Hejinmal’ı çağıralım.”

“Faydası olmaz. Gelmez.”

Olasird’arc, planının baştan yıkıldığını hissetti.

Munuinia, zayıf, mutsuz bir şekilde kıkırdadı. Tekrar tartışırlarsa çok can sıkıcı olurdu. Olasird’arc sesini tekrar yükseltti.

“Kapıyı ya da her ne haltsa onu kır ve buraya getir.”

“Kaleni yıkmamamı söylediğin için bir şey yapmadım. Şimdi bana izin mi veriyorsun yani? Gerçi yıkılan tek şey kapı olmayabilir.”

Evet, böyle dediğini hatırlıyordu. Ejderhalar yetenekli olsa da kırılan bir kapıyı tekrar inşa edemezlerdi ve bunu yapabilecek bir büyü de bilmiyorlardı. Bu yüzden de bir şeyi yok ederlerse o şey öyle kalırdı.

Beyaz Ejder Lordu olarak, deliklerle dolu bir kalede yaşaması da utanç verici olurdu. Bu yüzden de yavrularına ve eşlerine bu kurala uymalarını emretmişti.

Gerçi aksini emrederse eşleri büyük ihtimalle yapardı.

“Elden bir şey gelmez. Ben gideceğim o zaman.”

“Lütfen.”

Olasird’arc, belirsiz bir ifadeyle Kilystran’a baktı.

Bir Lord olmasına rağmen bizzat gitmesi onun şanına uymuyordu. Buna cevaben, birkaç quagoayı burada yaşatarak kendisi için mi çalıştırmalıydı?

Ancak, Olasird’arc, aklına gelen birçok olasılığı uzaklaştırdı.

Quagoa gibi aşağılık ırkların kalesinde gezinmesine katlanamazdı. Bir gün, Devleri yendikten sonra köle olarak onları çalıştırırdı.

O zamana kadar da buna katlanması gerekiyordu.

***

Kraliyet Sarayı, cücelerin boyu göz önüne alındığında devasa büyüklükteydi. O kadar büyük ve uzundu ki ejderhalar bile içinde yaşayabiliyordu.

Olasird’arc tırmandı, tırmandı ve en sonunda en üst kattaki kapıya vardı.

Ardından bağırdı:

“Benim, aç kapıyı.”

Bir süre bekledi ancak kapının diğer tarafında bir hareketlilik olmamıştı.

İçeride olmamasının imkanı yoktu. Odasında yaşayan oğlu tam bir hikkikomori idi. Odasından ayrıldığını hiç hatırlayamıyordu Olasird’arc. Yemekleri bile ona kardeşleri tarafından yollanıyordu.

Babasının, yani Ejder Lordu’nun önünde içeride değilmiş gibi davranması oldukça sinir bozucuydu.

“Tekrar söylüyorum. Benim. Aç kapıyı.”

Ejderlerin oldukça keskin algıları vardı. Bağırış şekli yüzünden içerideki birinin onu duymaması imkansızdı, hatta uyuyorsa bile uykusundan uyanabilirlerdi.

Ancak kapı açılmadı.

İçinde biriken öfke onu harekete geçirdi.

Kuyruğunu kapıya doğru savurdu.

Bir kütük boyutunda, çelik kadar sert pullarla kaplı kuyruğu ile darbe alan kapı büküldü ve çatladı. Bu kapıyı yapan cüceler büyük ihtimalle kapının bir ejderha kuyruğundan darbe yiyeceğini düşünmemişti.

İçeride hareketlenmeler vardı ancak bu Olasird’arc’ın öfkesini yatıştırmaya yetmemişti.

Kapıya tekrar vurdu ve yarısını paramparça etti. Parçalanan ve savrulan taşlar, içeriye saçmalar gibi fırladı.

İçeriden “Hieeee” diye bir ses geldi.

“Çık içeriden çabuk!”

Bu öfkeli bağırışa cevap olarak, içeriden bir ejderha ortaya çıktı.

Ayaz Ejderlerinin ince bedenleri vardı, ancak bu öyle değildi. Basitçe söylemek gerekirse, bu ejderha obez gibi görünüyordu.

Burnunun üstünde küçük bir gözlük vardı ve Olasird’arc baştan aşağı endişeli gözlerle bakıyordu.

Bu onun oğluydu, ancak karşısındaki utanç verici görüntü Olasird’arc’ın iç çekmesine neden oldu.

Eh, onun gibi bir hükümdarın önünde dururken titremesi ve dalakvuk gibi davranması normaldi. Ancak yine de oğlunun gözlerinde bir kuvvet bulmayı ummuştu.

Ardından bir de bu iğrenç, şişman vücudu vardı. Bir ejderhadan çok bir domuza benziyordu.

İşin aslında, kendi kudretini temsilen onun gibi bir çocuğu göndermek nüfuzuna zarar verirdi.

Olasird’arc bunu düşünürken, babasının ona bakış şeklinden korkmuş olan oğlu bir soru sordu.

“B-baba, benden, benden ne istiyorsun?”

Çok fazla ejderhaya benzemese de hala bir ejderhaydı. Ejderhalar yaşları ilerledikçe daha da güçlenirdi. Bunu aklında bulundurunca bu güçsüz görüntü bile onun işine yarayabilirdi.

“Senin için bir görevim var Hejinmal.”

“Bir.. .Bir görev mi ?”

“Ahh. Quagoalar cüceler tarafından istilamı edilmiş ne olmuş. Püskürt onları.”

“Hieee.”

“Hieee mi?”

“B-bir şey yok. Bir şey yok baba. S-sadece ben... Ben şey, nasıl desem, Şey, ben gücüme, şey çok güvenmiyorum...”

“Peki neyine güveniyorsun? Düşmanı büyüyle yok edebileceğini sanıyor musun?”

Ejdjerhalar gelişirken yavaşça büyü kullanma yeteneği kazanıyordu, ancak bunlar doğuştan gelen yeteneklerden fazlası değildi. Büyü kullanıcılarıyla karşılaştırılamazdı bile. Ancak gerçek büyüyü kullanmayı öğrenmiş bazı ejderhalar da vardı.

Örnek olarak, Olasird’arc’ın kendi karılarından birisi, Kilystran Denshushua bunlardan biriydi. Ayrıca Cumhuriyet'in Konsey Üyelerinden olan “Mavi Gök Ejder Lordu” Suveria Myronsilk de druid güçlerine sahipti ve ilahi büyü kullanabiliyordu.  Ayrıca en doğuda, paladin sınıfı elde etmiş ve başka sistemlerdeki büyüleri kullanabilen ejderlerin olduğu söylenirdi.

“Eh, bu da bir şeydir. Ben kendi kendime öğrenmek zorunda kaldım çünkü bir ustam yoktu...”

“O zaman burada durduğun zaman boyunca ne bok yiyordun?”

Hejinmal’in gözlerinde zoraki bir parlama belirdi.

“Öğreniyordum. Bilgi topluyordum.”

“Ne? Bilgi mi? Nasıl büyü kullanılacağını öğrenmiyor muydun?”

“Hayır, öyle değil baba. Benim aradığım irfan nasıl büyü kullanıldığı değil, çalışmalarımı ilerletmek, bu şehrin nasıl inşa edildiğini öğrenmek, dünyada nasıl ırkların yaşadığını öğrenmek gibi şeyler. Tüm bular hakkında bilgi ediniyordum.”

“Hiç anlayamıyorum. Bu öğrenme seni güçlü mü yapıyor? Güçlü olamazsan bunların hiçbirinin bir önemi olmaz.”

Bu dünyada güçlü olmaktan daha önemli başka bir şey yoktu. Bu dünya, güçlünün hayatta kaldıı bir dünya olduğu için kişilerin yaşamak için güçlenmesi gerekiyordu. Güçlü olmak istemiyorsa da yaşamayı reddediyor demekti.

Ardından fark etti. Hejinmal bunu gizlemeye çalışmıştı ancak oğlunun bir şey yaptığını gördü. Kelimesiz bir jest gibiydi.

“Ne oldu? Çıkar ağzındaki baklayı”

Oğlu sessiz kaldı. Bu saygısız tutumu Olasird’arc’ın sinirini tekrardan körükledi.

Tam ona kükreyecekti ki buraya neden geldiğini hatırladı.

Her ne kadar quagoalara ne olduğunu önemsemiyor olsa da borçlar ödenmeliydi.

“Hareket kabiliyetin yok olana kadar kendini odana kapatman önemli değil, ancak kendini kitaplara adamanın da bir mantığı yok. Eğer bilgi edinmek istemiyorsan buradan ayrıl ve dünyayı gez.”

Olasird’arc çoktan Hejinmal’a karşı olan ilgisini kaybetmeye başlamıştı. Tamamen gereksiz bir şey uğruna bedenini feda etmişti. Bu konu hakkında söyleyebilecek başka bir şey yoktu ve oğlunun dış görüşüne dair tüm alakası da kaybolup gitmişti.

“Ben, ben onun için hazırlanıyordum. Dünyada nasıl kişilerin olduğunu öğrenmezsem onları göremeden ölüp gidebilirim.”

“O zaman neden ölüp gitmiyorsun? Çok aptalca davranıyorsun. Neden en başından beri güçlenmeyi arzulamadın? Güçlü olduğun zaman burayı terk ettikten sonra bile senden korkacaklar, değil mi? Tıpkı benim gibi.”

“Ama, baba. Dünyada ne kadar güçlü canlının olduğunu öğrenmek de oldukça önemli. Sence de öyle değil mi baba? Ayaz Devleri güçlü değil mi? Eğer hiçbir şey bilmeden onlara bulaşırsan...”

“Ayaz Devlerinden korkmuyorum.”

“A-affet beni baba.”

Kafasını yere alçaltmış Hejinmal’a bakarken, Olasird’arc güçsüz bir şekilde omuz silkti.

“Bu kadar yeter. Görevini tamamlamanı emrediyorum sana. Ardından bir ay sonra seni buradan postalayacağım. Ondan sonra nasıl istiyorsan öyle yaşayabilirsin.”