Ayaz Ejder Lordu- 21

Konsey Odası sabahtan beri gürültülüydü, ama son haberleri aldıktan sonra ─ sessizleşmişti.

Eğer birbirlerine sarılıyor olmasalardı, saçlarını başlarını yolarlardı. Odadaki tek bir Cüce bile sakin kalamazdı.

Ardından biri konuştu.

“...Geri döndü.”

“Vay canına... Bu çok çabuk oldu. Gerçekten Kraliyet Başkentini geri mi aldı?”

“...Onda kabahat bulmaya mı çalışıyorsun?”

“Sen ne kadar cesur birisin, Kraliyet Sarayındaki Ejder yuvasının kontrolünü ele geçirdikten sonra geri dönen canavara ─ hayır, yüce varlığa ─ karşı çıkıyorsun. Efsanelerdeki kahraman kral cesursun resmen. ...Bu arada lütfen ona hepimizin Majestelerine başından beri inandığını söyle.”

Ulağa göre Ejderin sırtında geri dönmüştü.

Ejderler çok güçlüydü, bu yüzden de çok gururluydular. Bu yüzden birinin nasıl öyle bir varlığa boyun eğdirebildiği konusuna çok ilgiliydiler.

En bariz açıklama, ona iş birliği yaptırmak için büyü kullandığı olurdu. Ancak Büyücü Kral’ın eşi benzeri olmayan gücü göz önünde bulundurulunca, Ejdere gücüyle boyun eğdirmiş olabilmesi de gayet makuldu.

Hatta ikincisi daha mantıklıydı. Büyücü Kralın, Ejderlere boyun eğdirmek için herhangi bir büyü yapmasına gerek yoktu. Bir Ejderin karşısında boyun eğdiği absürt bir manzarayı düşünmek bile, ona hiç tuhaf gelmiyordu.

Yemek Üretim Bakanı derin bir nefes aldı ardından herkese dik dik baktı.

“O hâlde şimdi ne yapalım? Zamanımız kalmadı, değil mi? Majesteleri geri döndü. Eğer onunla hemen buluşmazsak başımız belaya girecek. Yani Dökümcübaşı konusunda hemen bir karar vermemiz gerek!”

Dökümcübaşı, Büyücü Kralın ona emanet ettiği metal cevherle birlikte ülkeyi terk etti.

Başka bir ülkenin bir şeyler yapmamız için verdiği eşyayla ülkeyi terk etmenin affedilemez bir şey olduğunu söylememe gerek bile yok.

Bu kara leke, Cüce ulusu diğer ülkelerle anlaşma yaparken görünecek.

Demircilik yeteneklerine güvenerek ticaret yapan bir ülke için hayati bir darbe bu.

Kim böyle kötü şöhretli bir ülkeyle iş yapar? Daha da kötüsü, eşyayla kaçan kişi sıradan bir demirci değil, ülkeyi yöneten kişilerden biri. Bu, ülkenin perde arkasından yönetildiği şeklinde bile yorumlanabilir.

Bunun sonucunda yaşanacakları hayal edince, eğer onu bulamazlarsa ne yapacaklarını tartışarak aramaya başladılar.

Ancak kimse Büyücü Kralın onları affedeceğini düşünmüyordu.

“...Hâlâ o cevherle kaçtığına inanamıyorum...” diye mırıldandı Kabine Sekreteri, ancak bu sözlerin hiçbir anlamı yoktu.  Artık onlar için bir şey hissetme vakti çoktan geçmişti.

Başkumandan, Kabine Sekreterine soğuk soğuk baktı.

“O hâlde şimdi ne yapalım? Cevherle kaçtığına şüphe yok. Ayrıca Dökümcübaşı kaçarken gören şahitler de var.”

“...Büyücü Kralın büyüsüyle yönetiliyor olabilir mi?”

Odayı bir anda sessizlik kapladı.

Buradaki kimse buna katıldığını söylemedi, hatta Başkumandanın sinirleri daha da bozuldu.

“Bizden biri olan dost bir Cüce tarafından işlenen bu suçu kabullenmek istemeseniz bile, bizim geri alamadığımız Kraliyet Başkentini geri alan kişi hakkında böyle laflar edenler, Cücelerin pislikleridir.”

“─Yapma böyle başkumandan. Sen de biliyorsun ki aramızda en çok çözüm arayan ve en yorgun olan oydu.”

“Bunun yorgunlukla açıklanabilecek bir sorun olduğunu zannetmiyorum...”

“Böyle yapıcı olmayan sohbetleri sonraya saklayalım başkumandan. Şu an daha önemli mevzular konusunda kararlar almalıyız. Majestelerine hemen bildirelim mi?” İşleri erteleyip aramaya devam etmenin daha iyi olduğunu düşünüyorum. Siz ne düşünüyorsunuz?”

Tacirlerin Lonca Ustası başını salladı.

“Bu kötü bir hareket olur. İşin üstünü örtmeye çalışmamız sorun olur. Kendimizi temize çıkarıp af dileyebiliriz. Ayrıca onu bulduk mu? Bana kalırsa şu an bir büyülü hayvanın midesinde olabilir. Keşke cevheri geri alabilsek... Geri zekâlı.”

Bu bir dostu hakkında söylemesi gereken bir şey değildi, ama kimsenin Dökümcübaşına karşı konuşmaması büyük bir sorundu. Milletin aksine başkumandan, onaylarcasına başını salladı.

“Maalesef kısa kılıcını da yanına almamış. Ama, ah, şey, eğer af dilersek... Affedilir miyiz? ...Özür dilemekten başka bir seçeneğimiz de yok.”

“Özür dilemek önemli, ama gerçekleri söylemek daha da önemli. Ve bunun sonunda da istediği şartları kabul etmemiz gerek.”

Herkes buna katıldı.

“Peki bizden ne isteyecek?”

Cüceler o cevherdeki metalin değerini bilmiyordu, bu yüzden değerini hesaplayamıyorlardı. Bu yüzden nakit para ödemeyi öneremezlerdi. Eğer eşyanın değerini olduğundan küçük görürlerse, Büyücü Kralı kızdırıp ilişkilerini kurtarılamaz bir hâle getirebilirlerdi.

Bu yüzden Büyücü Kraldan fiyat belirlemesini istemeleri gerekiyordu. Yine de gerçekten para isteyecek miydi? Başka bir şey istediğini hayal edebiliyorlardı, ama ne isteyeceğini düşünemiyorlardı.

“Aklıma bir şey gelmiyor. Bir düşünelim ─ neleri onaylayabiliriz? Hayır... Hangi isteklerini reddedebiliriz?”

“Öyle bir şey yapabilir miyiz? Çok zor olur, değil mi? Bu şehrin tarihi değeri olabilir, ama herhangi bir fiziksel veya büyülü ulusal hazinemiz yok.”

İblis Tanrılar, Kraliyet Başkentinde kudurduklarında, Cüce kraliyet ailesinden tek bir kişi sağ kalmıştı. Bu Cücelerin “Rün Demircisi Kralı” olarak bilinen son Cüce kralıydı ve güçlü büyülü eşyaları kendiyle birlikte götürdüğünden, ulusal hazine olarak değerlendirilebilecek hiçbir şey kalmadı.

“...Oh! Buldum! Kraliyet Başkentindeki Hazineye ne dersiniz?”

“Bu konuyu daha önce konuştuk, değil mi? Bizim için Kraliyet Başkentini geri alan adama böyle şeyler söylemek fazla ileri gitmek olur, ama yapabileceğimiz başka bir şey de yok.”

Etrafına bakındı, herkes onaylarmışçasına başını sallıyordu.

“...Umarız Ejderler hazineyi yok etmemiştir.”

“Öyle deme sakın. ...O hâlde Büyücü Kralı bu sefer kendi başına girmesi için davet edelim.”

***

Ha? Bir kişi eksik. Ne oldu?

Ainz odaya girince Cücelerin yüzünde tuhaf bir ifade belirdi.

Aralarından biri konuşuyordu ─ ama Ainz’e göre hepsi birbirine benzediğinden, kimin kim olduğuna dair hiçbir fikri yoktu. Bildiği tek şey bu konuşan kişinin kesinlikle başkumandan olmadığıydı. “Kraliyet Başkentini aldığınız için teşekkür ederiz” diye girdiler ve uzun uzun teşekkür ettiler, bu da Ainz’i yordu. Sonrasında tam hangi konudan bahsettiklerini unutmuşken, başkumandanın ifadesi değişti.

“Ayrıca sizden özür dilememiz gereken bir mevzu daha var Majesteleri. Majestelerinin bize emanet ettiği cevher, Dökümcübaşı tarafından çalındı ve kendisi ülkeden cevherle beraber kaçtı. Şu an kendisini arıyoruz fakat bulabileceğimizi sanmıyoruz. ...Majesteleri bizlere cevheri ve güvenlerini sundu, ama böyle bir olay yaşandı. Özür dilemeye nereden başlayacağımızı bilmiyoruz.”

Cüceler aynı anda eğildiler.

Dürüst konuşmak gerekirse, Ainz’in neler olduğuna dair hiçbir fikri yoktu. Bu yüzden sordu:

“Öyle bir şeyle ne yapabilir ki?”

Cevherle kaçtı derken kastettiğiniz şey onu birisine sattığı falan mı? Cüce ulusunun finansal açlığı, yöneticilerine görevlerini bıraktıracak kadar fazla mı?

Bir anlığına Ainz, Cüce ulusunu gizli gizli yöneten bir oyuncu olduğunu söylemek istedi. Ancak bir oyuncunun öyle bir cevhere ihtiyacı olmazdı. Bu insanlara pozisyonlarını bıraktıracak kadar değerli bir cevher değildi, düşük seviyeli oyuncular için bile değildi. O zaman oyuncunun astını ve güçlü konumunu elinde tutması daha avantajlı olurdu.

“Bilmiyoruz. Gerçekten bilmiyoruz. Hiçbirimizin böyle bir hareketin sebebine dair hiçbir fikri yok.”

“...O hâlde sonraki sorum: Peki ya istediğim zırh?”

Cüceler birbirlerine baktılar.