İlk Yoldaş

“Günaydın, beklettim mi, Makoto?” 

“Az önce buraya geldim.” (Makoto)

“O zaman hadi gidelim.” 

Bir çift gibi bir tokalaşma yaptıktan sonra Lucy ile yola çıktım.

Buluşma noktası lonca girişiydi.

Her neyse, Lucy'ye kaç kere bakarsam bakayım, o hala çok güzeldi. 

Böyle güzelliğe sahip birisi ile bir grup kurabilmek için Isekailer o kadar da kötü değildi, ha.

Ama beni rahatsız eden bir şey vardı.

“Sen üşümüyor musun?” (Makoto)

Çoktan bahar gelmiş olabilirdi, ancak sabahları soğuktu.

Uzun kollu bir tişörtüm ve ceketim olmasına rağmen, Lucy ince giyinmişti.

Kaşkorse gibi görünen bir gömlek ve kısa etek. Ayrıca bir pelerin giyiyordu, ancak soğuğa karşı bu giysiler koruma sağlamazdı.

“Doğal olarak yüksek bir vücut sıcaklığım var, bu yüzden endişelenme.” (Lucy)

“Anlıyorum.” (Makoto)

Lucy, bununla hiçbir sorunu olmadığını söylüyordu, ancak sağlıklı bir lise çocuğu olarak bu kıyafetlerle, nereye bakacağımı bilmek benim için zordu.

Omuzlarını ve kalçasını gösteren tarzı çok göz kamaştırıyordu.

[Salim Zihin]’i %80 civarına ayarladım.

Bununla, dünyevi arzuların çoğunu engelleyebiliyordum.

Umrumda değilmiş gibi davrandım ve konuyu değiştirdim.

Loncanın ilan panosunun önünde duruyordum.

“İyi görevler var mı?” (Makoto)

“Hmm, pek bir şey varmış gibi gözükmüyor.” (Lucy)

Üstünkörü bir bakış atarak Griffon boyun eğdirmesi, Labirent Minotauros'unu bulmak ve boyun eğdirmek, Ateş Ejderhası pullarını iletmek; bu tür yüksek zorluk gerektiren görevler sıralıydı.

Bunlar bizim için imkansız olurdu.

Geriye kalanlar şöyleydi: Tıbbi Bitkiler toplamak, Boynuzlu Tavşan Eti teslim etmek, gibi ayak işleriydi.

“Ara, bu Makoto ve Lucy değil mi? Grup olarak ilk görevinizi mi arıyorsunuz?” (Mary)

Mary-san tam zamanında çalışmaya başlamış gibi görünüyordu.

“Günaydın, Mary-san. İyi görevler var mı?” (Makoto)

“Hmm, 2 bronz rütbe büyücüsü grubu, ha. Bu zor olacak.” (Mary)

Rahatsız bir ifade oluşturdu.

Elden bir şey gelmez.

“Hadi goblinleri avlamaya gidelim. Güvenli ve küçük bir değişiklik kazanabiliriz.” (Makoto)

“Sonuçta senin uzmanlık alanın.” (Lucy)

“Mary-san, biz gidiyoruz. Çalışmanızda bol şans.” (Makoto)

“Evet, dikkatli olun. Bence sen iyi olacaksın, Makoto-kun.” (Mary)

“Ve ben de?” (Lucy)

“Makoto-kun'un ne dediğini dinle tamam mı, Lucy? Birbirinizle kavga etmeyin, anladınız mı?” (Mary)

“Eh? Bunun nesi var?” (Lucy)

Lucy bundan hoşlanmıyordu.

Önceki grubunda grubuyla kavga etti ve onlardan ayrıldı.

Mary-san ister istemez onun adına endişeleniyordu.

Mary-san'a el salladık ve loncadan ayrıldık.

◇◇

 “Hey, Mary-san'ın seni sevdiğini düşünmüyor musun Makoto?” (Lucy)

“Eh?” (Makoto)

Birdenbire ne oluyordu?

“Hayatta olmaz.” (Makoto)

“Ama sadece sana karşı çok nazik değil mi?” (Lucy) 

“Çünkü ben yeni gelen biriyim.” (Makoto)

Ayrıca, zayıf istatistiklerim ve belirsiz bir şey olduğu için oldukça endişeli olmalıydı.

Ona Ruh Kitabımı ilk kez gösterdiğimde oldukça şaşırmıştı.

“Görünüşe göre bronz rütbe olduklarında diğer maceracılara bakmayı bırakıyor, biliyor musun? İnsanlar bütün bu süre boyunca sadece sana bakıldığını söylüyor.” (Lucy)

“Hayır hayır hayır.” (Makoto)

O dedikoduları duymamıştım.

“Bunun üstünde fazla düşünmüyor musun?” (Makoto)

“Her gün akşam yemeği yediğin zaman o gelip seninle konuşuyor, değil mi? Loncaya gelmeden önce, Mary-san her 2 günde bir içki içerdi.” (Lucy) 

“Öyle mi?” (Makoto)

Mary-san beni seviyor muydu?

Güzel bir Onee-san tipi bir kızdı.

Göğüsleri büyüktü.

Yutkundum.

Beni de yatağa atar mıydı?

Bekle, böyle olmaz!

Fuji-yan'ın hikayesini duyduğumdan beri burada sabırsızlanıyordum.

Ben arzu içinde yanan bir adam değildim.

“Saçma sapan konuşmayı bırak ve gidelim.” (Makoto)

“Aah, konuyu değiştirdi.” (Lucy)

“Bu kadarı yeterli. Goblinlere karşı bile onları ciddiye almalıyız yoksa yaralanırız.” (Makoto)

Şimdilik görevden konuşmaya dönmeliydik.

“Anladım, Tanrım. Hey, bugün nereye gidiyoruz?” (Lucy)

“Her zaman goblinleri avladığım şeytani ormana yakın bir yere.” (Makoto)

“Eeh? Çok uzak değil mi? Oraya gitmek yaklaşık yarım gün sürüyor, hani.” (Lucy)

“Tamam, tamam.” (Makoto)

“Ciddi misin?” (Lucy)

Lucy endişelenmiş gibi görünüyordu.

Kendi gözlerinizle gördükten sonra anlayacaktınız.

Kapı bekçisini batı kapısında selamladım ve şehri terk ettim.

Kapıdan çıktıktan sonra hemen orman görülüyordu.

Ormanın ana yolunda bir süre yürüdük.

“Şimdi düşündüm de…” (Makoto)

Ona beni rahatsız eden bir şey soruyordum.

“Sen bir elf misin Lucy?” (Makoto)

İlk grubum üyem bir elf idi.

Bu konuda Fuji-yan'a övünebilirim!

“D-Doğru! Kulaklarıma bakarak söyleyebilirsin, değil mi?!” (Lucy)

“Ooh, anlıyorum. Kızıl saçlı ve kızıl gözlü elfler var.” dediğimde Lucy bakışlarını çevirdi.

“Uhm, Ben melez bir ırkım. Safkan bir elf değil…” (Lucy)

“Hm?” (Makoto)

Aah, yani bu bir kara mayınıydı.

Belki de melez olduğu için şimdiye kadar kaba olmuştu? Diğer elflerden soyutlanmış gibi hissediyor olabilirdi.

Eğer durum buysa, burada duyarsız bir şey söyledim…

“Büyükbabam elf köyünün şefiydi, bu yüzden benim hakkımda şikayet eden insanlar da dışlanmış.” (Lucy)

Lucy bunu tek bir suçluluk parçası ve kazanmış bir yüz sergilemeden söylüyordu.

Bu kız cesurdu.

“Safkan elf olmamam seni rahatsız ediyor mu Makoto?” (Lucy)

Bana endişeli bir şekilde bakıyordu.

Oi oi, cesaret nereye gitti?

“Sadece sordum çünkü bu dünyaya geldikten sonra tanıştığım ilk elf sensin.” (Makoto)

“Aah, o yüzden böyle oldu.” (Lucy)

Lucy rahatlamış görünüyordu.

Bir grup içinde sohbet etmek zordu. Ne kadar derine girebileceğimi bilmiyordum.

Benim gibi anti sosyal bir insan için yüksek bir zorluktu.

Bir süre ormanda yürüdük ve yolun kenarındaki dereye doğru ilerledik.

Bu bölgeler iyi olmalıydı.

“Hey, nereye gidiyoruz? Bu yönde bir dere var, hani.” (Lucy)

“Bu doğru yol.” (Makoto)

Suyun yüzeyinde yürüyordum.

Su Büyüsü: Yüzey Yürüyüşü.

“Doğalmış gibi davran, ha.” (Lucy)

“Buraya gel.” (Makoto)

Lucy'yi çağırıyordum.

“Yüzey Yürüyüşü’nü kullanamıyorum. Ya da dahası, bundan sonra ne yapıyoruz?” (Lucy)

“Tamam, tamam. Bana elini ver.” (Makoto)

Bir cevap beklemeden, onu kolundan tutup dereye doğru çektim. 

“Kya!” (Lucy)

“Bırakma, tamam mı? Büyü yaparsan büyünün etkisi kesilir.” (Makoto)

“Beni birdenbire çekme!” (Lucy)

Yüzey Yürüyüşü gibi sihir desteği, kullanıcının vücudunun bir kısmı ile temas halinde kalarak paylaşılabilirdi.

Efekt ayrıldıktan sonra kaybolurdu.

Şey, iki kişiyi taşıyabilirdim böylece mana biriktirebilirdim. 

“Suyun yüzeyi yastık gibi, ha. Tuhaf geliyor.” (Lucy)

“Sıkı tutun. Sonuçta oldukça hızlı ilerleyeceğiz.” (Makoto)

“Eh? Bununla ne demek istiyorsun?” (Lucy)

[Su Büyüsü: Su Akımı]

“Eh? Eeeeeh?!” (Lucy)

Lucy bir şok olmuş gibi bağırdı.

Akışın üstünde ilerliyorduk.

“Sadece ayaklarımızdaki su hareket ediyor değil mi?!” (Lucy)

Fufu, şaşırmıştı.

“Bu ne?!” (Lucy)

“Sanırım Su Akımı için bir varyasyon. Ben buna Hareketli Su Yolu diyorum.” (Makoto)

Bunun için kullandığım görüntü bir tren istasyonundaki demiryolu idi.

Bu dünya muhtemelen onu bu şekilde kullanmıyordu.

“Büyü için ne garip bir isim…” (Lucy)

“Kes şunu. Hızı artırıyorum.” (Makoto)

“Bekle bekle, kalbim henüz hazır değil—” (Lucy)

Bir anda hızlanıyordum.

Bu hızlanma anı en iyi hissi veren noktaydı.

“Kyaaaaaa!!” (Lucy)

Bir çığlık ormanda yankılanıyordu.

“Oi, sesini yükseltme.” (Makoto)

“Benden imkansız bir şey isteme!” (Lucy)

Ormanın tek seferde karşısına geçmeyi başardık.

◇◇

 “Bekle, biraz dinleneyim. Bundan biraz başım dönmüş olabilir.” (Lucy)

Lucy bir ağaca doğru yöneldi ve üzerine eğildi.

“Üzgünüm, çok fazla hızlandım.” (Makoto)

Düşünmeliydim.

Kendimi çok kaptırdım.

“Hayır, sorun değil. Bu inanılmaz. Şeytani Ormana 30 dakikada vardık. Demek şimdiye kadar bu şekilde hareket ediyordun, ha.” (Lucy)

“Evet, çabuk geldik, değil mi?” (Makoto)

“Burası gerçekten şeytani ormanın etrafındaki alan mı?” (Lucy)

“Evet, bu yüzden burada sesini yükseltme. Goblinlerle çevrilebiliriz.” (Makoto)

“Eh?!” (Lucy)

Lucy aceleyle kollarıma sarıldı.

“Kaç civarında?” (Lucy)

“Sanırım 40 civarında. Her zamanki gibi.” (Makoto)

“Eeh?! Bu çok fazla!” (Lucy)

“Burası böyle. En yakın olana fazlaca bir mesafemiz var ve bugün sis yoğun, bu yüzden fark edilme şansımız düşük. İyi olacak.” (Makoto)

“B-Buna alışkınsın, ha.” (Lucy)

“Sonuçta her gün buraya geliyorum.” (Makoto)

“Goblin Temizleyicisinden beklendiği gibi.” (Lucy)

Şu takma adı söylemeyi kes artık!

“Şimdilik, yakında rastgele bir tane avlayalım.” (Makoto)

Buralardaki bir canavarsa Lucy büyüsünü kullanarak zaman kazanabilirdi.

◇◇

 -Lucy’nin bakış açısı-

“O zaman biraz bekleyelim.” (Makoto)

Bunu söylediği an Makoto sisin içinde kayboldu.

Gizlilik ile ayak seslerini siliyor olmalıydı.

Artık onun varlığını hissedemiyordum.

“Beni böyle bir yerde yalnız bırakma…” (Lucy)

Aklım buranın Şeytani Orman'a yakın olduğunu fark ettiğinde aniden endişelendim.

“!” 

Bir şeyin ufak sesini uzaktan duydum.

Ben bir elftim, bu yüzden iyi kulaklarım vardı.

Yine de hayal gücüm olarak bile söyleyebileceğim kadar hafif bir sesti.

Bir süre sonra Makoto geri döndü.

“Birini yendim.” (Makoto)

“Bunu bana söyleyebilirdin, ama seni göremiyorum.” (Lucy)

Bunu somurtuyormuş gibi söylüyordum.

Hışırtı sesi geldi.

Küçük bir goblin buraya doğru bakıyordu?!

Yoldaşlarını çağırmak için bir hareket yapıyordu.

“Makoto!” (Lucy)

“Sorun değil.” (Makoto)

Makoto elini gobline doğru kaldırdığında, birdenbire goblinin ağzını ve gözlerini kaplayan beyaz bir şey ortaya çıktı.

Bu... sisi mi kontrol ediyordu?

“?!” 

Goblin sesini dışarı çıkaramadığı için kızarmış gibi görünüyordu.

Makoto ses çıkarmadan ona yaklaştı ve goblinin kalbini hançeriyle bıçakladı.

Bıçak düzgün bir şekilde saplandı, ancak hiç kan dökülmedi.

Hançer dışarı çekildiğinde bile temizdi. 

Goblin yere düştü.

Hiç ses çıkarmadan yere düştü.

Muhtemelen sesi Gizlilik ile silmişti.

(Becerileri kullanırken sisi kontrol etti ve kan lekesi olmaması için kanı bile kontrol mü ediyordu?) (Lucy)

Bu çocuk sanki hiçbir şeymiş gibi çirkin şeyler yapıyordu.

“Gördün mü?” (Makoto)

Sakın 'Kolay değil mi?' ifadesi yapma.

Bu, büyü yeterliliğini cilalayan bir büyücünün ortaya çıkışı mıydı? İnanılmazdı.

…Sadece yaptığı şey, bir suikastçıya benziyordu.

“Birkaç tane daha avlayacağım.” (Makoto)

Bunu söylediği an, Makoto tekrar sisin içinde kayboldu

“Bu bugünün sonucu.” (Makoto)

Makoto yaklaşık bir saat içinde 10 goblin avladı.

Temel olarak yaptığı şey, onlara sessizce yaklaşmak ve onları avlamak için Gizlilik becerisini kullanmaktı.

Şanssız olur da yeterince yaklaşmadan fark edilirse hemen ağzını ve gözlerini sihirle kaplıyordu.

Sonuç olarak, yoldaşlarını çağıramıyorlardı.

“Buralarda çok fazla sis var, bu yüzden sihrimi istediğim kadar kullanabilirim.” (Makoto)

“Şeytani Orman sonuçta yıl boyunca sisle kaplı.” (Lucy)

Herkes çaylak Makoto'nun neden hep avlanmak için Şeytani Orman gibi tehlikeli bir yere gittiğini soruyordu. Bu gizem de çözülmüştü.

“Düşük manaya sahibim, bu yüzden sadece böyle kalitesiz bir büyü kullanabilirim.” (Makoto)

“Bu mu kalitesiz?” (Lucy)

Bu bence oldukça etkileyiciydi.

“Bu arada, bir sonraki sihrini gösterebilir misin Lucy?” (Makoto)

Ah, sonunda zamanı gelmişti.

“Doğru hatırlıyorsam yoğunlaşmak zaman alıyor, değil mi?” (Makoto)

“Evet... en az 3 dakikadan fazla sürüyor.” (Lucy)

“Çok uzun.” (Makoto)

Ahh, hayal kırıklığına mı uğramıştı?

“Güzel. Goblinlerin çoğunu yendim, bu yüzden uzun bir yoğunlaşma olsa bile, hemen fark etmezler diye düşünüyorum.” (Makoto)

“Yani bu kadar düşündün mü?” (Lucy)

“Burada şansımız olduğundan zamanımı ayırıp Hükümdar Büyüsü’ne bakmak istedim.” (Makoto)

Makoto’nun gözleri ışıltılıydı.

Gözleri beklenti ile dolup taşıyordu.

Eh? Karakteri mi değişti?

Yine de daha havalı bir insan olduğunu düşünmüştüm.

“O zaman hazırlanıyorum.” (Lucy)

Başarısız olamazdım.

Bir kavgadan sonra Jean ve Emily’in grubundan ayrıldım ve Maceracı Loncası'nda Makkaren'de bir gruba katılabileceğim hiç kimse yoktu.

Yoğunlaşmaya başlıyordum.

Böyle söyledim ama bu Temel Sınıf Ateş Büyüsü: Ateş Topu idi.

“Vay be!” (Makoto)

Makoto mırıldandı.

Ateş topu gittikçe büyüyordu.

1 metre, 2 metre…

Sonunda, üstümde bir ev kadar büyük bir ateş topu oluşmuştu.

“Bu… tehlikeli değil mi?” (Makoto)

Makoto’nun yüzü sertleşti.

Ama büyütmek için yoğunlaşıyordum ve ona cevap verecek bir yolum yoktu.

Ellerim titremeye başladı.

Yarattığım dev ateş kütlesini korumak için her şeyimi ortaya koyuyordum.

“[ATEŞ TOPU]!!” (Lucy)

Dev ateş topunu öne doğru fırlattım.

Zeminin sarsılmasıyla birlikte yere düşen ağır bir şeyin büyük bir sesi yankılandı.

*Booom!* Gökyüzünü yakmaya çalışıyormuş gibi bir ateş direği yükseliyordu.

Artık mana bedenimi terk ettiğine göre, kendimi biraz sersemlemiş hissediyordum.

Aah, ne rahatlama!

“Hmph, benden beklenen ateş gücü!” (Lucy)

“Bu etkileyici. Büyük Orman'ın yangına karşı güçlü olması gereken ağaçları yanıyor.” (Makoto)

Makoto bunun etkileyici olduğun söylüyordu.

Ateş topu gücünün yaklaşık %10'unu kullandığımdan bu yana bir süre geçmişti.

Bu iyi hissettirmişti.

Ah, ama ateşin yoğunluğu çok mu güçlüydü?

Büyük Orman'ın sihirli ağaçlarını yakmak çok zordu.

Ama ağaçlar bunu umursamıyormuş gibi yanıyordu.

E-Eh? 

Bekle, aşırıya mı kaçmıştım?

.. Bir yangına neden olmuştu.