Takatsuki Makoto’nun Görüşmesi

Rosalie J Walker.

Diğer adı Kızıl Cadı.

Batı Kıtası’nda, Beyaz Büyük Bilge ve Kuzey Mucizesi Büyücü Oz ile birlikte Üç Büyük Büyücüden biri olarak anılırdı.

Şu anda Odun Ülkesi’nin en güçlü büyücüsüydü.

Kızıl Cadı olarak ününü pekiştiren şey, İnsan-Şeytan Büyük Savaşı idi.

Geçmişte Şeytani Kıta’yı yöneten Dört İblis Efendisi’nden biri, Böcek Kralı, Valac.

100 yıl önce İblis Efendisi Valac Batı Kıtası’na saldırdı.

Bununla karşılaşanlar, Altı Ülke İttifakı ve altı ülkenin Kahramanları idi.

O sırada Rosalie, Odun Kahramanı’nın yoldaşlarından biriydi.

İnsanlara ve Yarı İnsanlara karşı Şeytanlar. Bu İnsan-Şeytan Kitlesel Savaşı aşırı derecede şiddetliydi ve sonucun gelmesi uzun sürdü.

Böcek Kralı'nın ordusu sonsuza dek gelmeye devam etti ve Batı Kıtası yavaş yavaş tükenmeye başladı.

İblis Efendisi Valac, astlarını Batı Kıtası’na gönderdi ve kişinin kendisi Şeytani Kıta'dan çıkmadı.

Büyük Bilge-sama görünüşe göre İblis Efendisi’nin ordusunun sonsuzca gelmesine bir şekilde dayanmayı başardı.

Ancak bu yıpratma savaşı devam ederse sonunda yenilgiye götürecekti.

Bu konuda endişelenen büyücü Rosalie, Dağlık Kahramanı ile birlikte Şeytani Kıta'ya hücum etti.

Odun Kahramanı’nın olmamasının nedeni, Odun Kahramanı’nın savaşta ağır şekilde yaralanmış olması ve cepheden ayrılmasıydı.

Rosalie'nin özelliği aşırı uzun mesafeli ışınlanmaydı.

Yanında getirebileceği kişi sayısı kendisi ve bir kişi daha.

Ve böylece, o zamanın en güçlü dövüşçüsü Dağlık Kahramanı’ydı ve bu yüzden, İblis Efendisi Valac'a birlikte saldırdılar ve onu alt etmeyi başardılar.

Büyücü Rosalie bir efsane olmayı başardı ve Dağlık Kahramanı ile evlendi.

Her şey iyi bitmişti.

Bir mutlu son tablosuydu.

Ancak Dağlık’ın hiyerarşik sistemi katıydı ve Rosalie'ye uymuyordu, bu nedenle evlilik hayatı yaklaşık 5 yıl içinde bitti.

Efsanevi Rosalie, görünüşe göre Odun Ülkesi’ne geri döndü.

Ondan sonra, görünüşe göre tüm dünyayı dolaşmaya başladı ve bir sorun olduğunda kafasını çıkarıyordu.

Uzmanlık alanı Ruh Büyüsü idi.

Özellikle Ateş Ruhlarını ve Rüzgar Ruhlarını kontrol etmekte iyiydi ve onunla karşılaşabilecek kimse yoktu.

Rosalie, devasa bir ateş devi yaratmak için Ruhları kullanabilirdi.

Ve sonra, savaştan sonra sadece yanmış bir alan kaldı.

Bu görüş onların zihnine kazınmışken sonunda Kızıl Cadı olarak insanlar tarafından korkuldu.

— Bunlar Lucy'nin annesinin hikayeleri.

“Tanıştığın kişi annem olabilir.” (Lucy)

“He?” (Makoto)

Dünkü ziyafetten sonra herkes Lucy'nin evinde kaldı.

Lucy’nin kız kardeşi şu anda bizim için kahvaltı yapıyordu.

“Sarı saçları ve mavi gözleri ve bana benziyordu, değil mi?” (Lucy)

“Evet, hık demiş burnundan düşmüş gibiydi, Lucy.” (Makoto)

Biraz daha yetişkin bir Lucy gibi hissettiriyordu.

“Lucy anneme en çok benzeyen kişi sonuçta.”

Lucy’nin kız kardeşi yemek pişirirken konuştu.

“O Rosalie! Döndüysen yüzünü göster!” (Wolt)

Şef-san burnundan soluyor gibiydi.

O Lucy'nin annesiydi, ha.

O zaman onunla biraz daha konuşmalıydım.

Odun Ülkesi’nin en güçlüsüydü.

Ondan sonra Lucy'nin çocukluğuyla ilgili hikayeleri ve yemek yerken ailesiyle ilgili hikayeleri dinledik.

“Hey, Aya, Furi, sizi köydeki arkadaşlarımla tanıştıracağım, hadi birlikte gidelim!” (Lucy)

“Tamam~” (Aya)

“Anladım.” (Furiae)

Lucy, Sa-san ve Furiae-san gitmişti.

Lucy eve gelmeyeli baya olmuştu.

Bırakalım da boş zamanı olsun.

Odun Kahini ile konuşmak istedim ama onu hiçbir yerde göremedim.

Çalışmak için dışarı çıkmış olabilirdi.

Görünüşe göre Odun Ülkesi Kahramanı ile bağlantı kurulamıyordu.

Yapacak bir şey yoktu.

(Kayıplar Ormanı'nda antrenman yapmalı mıyım?) (Makoto)

Lucy ile bir kez gittiğim bir zindandı.

Şeytani Orman'dan farklı olarak, yolda kaybolmadığınız sürece, burası demir rütbeli maceracıların bile başa çıkabileceği bir zorluktaydı.

Tek başıma gitsem bile sorun olmazdı.

“Makoto-niisan, nereye gidiyorsun?” (Leo)

“Kayıplar Ormanı’nı keşfetmeyi düşünüyordum.” (Makoto)

“Bir zindanı tek başına mı keşfedeceksin…? Bu tehlikeli değil mi?” (Leo)

Prens Leonard bana endişeli bir ifade yöneltti.

“Tehlikeli olursa kaçarım, bu yüzden sorun değil.” (Makoto)

“O zaman ben de seninle geleceğim!” (Leo)

Ah, Prens Leonard mı benimle gelecekti?

“Bekle. Prens Leonard gidiyorsa ben de gidiyorum. Prens Leonard'ı koruma görevi Prenses Sofia tarafından bana verildi.” (Janet)

Janet-san da katıldı.

“He? Gerçekten mi?" (Makoto)

Bizi Odun Ülkesi’ne getirdikten sonra işinin bittiğini sanıyordum.

“Sana da göz kulak olmamı istedi, Makoto.” (Janet)

Bana yorulmuş gibi bir bakış attı.

Görünüşe göre benimle ilgili düşüncesi ‘kadınlara karşı ahlak duygusu olmayan bir Kahraman’ idi.

(Yine de bakireyim…) (Makoto)

“Miyav miyav.” 

Tsui üstüme zıpladı.

“Sorun ne? Prenses seni bıraktı mı?” (Makoto)

Çenesini okşadım ve mırıldandı.

Janet-san doğrudan Tsui'ye bakıyordu.

“Onu sevmek ister misin?” (Makoto)

“H-Hayır!” (Janet)

Dik dik baktım.

Orada düşünceli olsam bile...

Ve böylece, üç kişi ve bir hayvan Büyük Orman’daki Kayıplar Ormanı'na gidiyorduk.

◇◇

Kayıplar Ormanı'nın özellikleri:

— Hiç durmadan devam eden aynı türden devasa ağaçlar.

— Kalın büyüyen uzun çimen.

— Etrafta her zaman olan ince bir sis.

— Rüzgar ve Toprak Ruhlarının her zaman yolcuların kaybolmasına uğraşması.

Söylenen buydu.

“[Haritalama] ile bu çok kolay.” (Makoto)

Maceracı Loncası’nda tehlikeli bir zindan olarak sınıflandırılmıştı, ancak yolunuzu kaybetmediğiniz sürece sorun yoktu.

“Harita Oluşturma Becerin güçlü gibi görünüyor.” (Janet)

“Makoto-niisan'dan beklendiği gibi!” (Leo)

İkisi beni överken Kayıplar Ormanı'nı keşfettik.

Ormanda yürüdükten bir süre sonra.

Önümüze garip bir manzara geldi.

“…Bu nedir…?” (Leo)

“Prens Leonard, dikkatli ol. Görünüşe göre burada tehlikeli bir canavar var.” (Janet)

Prens Leonard biraz korkmuş görünüyordu ve Janet-san, prensi korumak için mızrağı ile bir duruş sergiledi.

“Cesetler… hayvanlardan ve hatta canavarlardan oluşan.” (Makoto)

Bunu mırıldandım.

Geyikler, boynuzlu tavşanlar ve orman ayıları gibi şeylerden bir ceset okyanusu vardı.

Bir bakışta onları bir şeyin öldürdüğünü söyleyebilirdim.

(Onları bir şey mi yedi?) (Makoto)

Hayvan ya da her neyse, vahşice ezilme izleri vardı.

Ancak durumlarının aksine etrafta çok fazla kan yoktu.

Uzun süre buna bakmak istemedim ama yakından baktığımda cesetlerin biraz kuruduğunu görebiliyordum.

“Takatsuki Makoto, Kayıplar Ormanı hakkında çok şey biliyor musun?” (Janet)

Janet-san bana sordu.

“Kayıplar Ormanı'ndaki canavarlar Büyük Orman'dakiler ile aynı. Böyle bir şey yapan bir canavar görmedim.” (Makoto)

Bildiğim kadarıyla bu manzara benim için bir ilkti.

“Makoto-niisan... Bu cesetlerden kan emilmemiş mi?” (Leo)

“Öyle görünüyor.” (Makoto)

Kan emmek… Bir vampir, ha.

Ama sabah vaktinde mi?

Ölümsüzler lütfen programlarını sadece geceleri tutabilir mi?

“Elf köyünden duyduğumuz gibi. Ölümsüzlerin sayısı artmış.” (Janet)

“Ölümsüzlerin İblis Efendisi’nin mezarının etrafında toplanma eğiliminde olması... Ölümsüz Kral Bifrons’un mezarı, öyle değil mi?” (Makoto)

Lucy’nin büyükbabası demişti.

“Ölümsüz Kral Bifros… 1.000 yıl önce mühürlenmiş olmasına rağmen, hala büyük miktarda kötü hava salgılıyor. Ölülerin Kralı…” (Janet)

“Bu arada, mühür çözülmedi, değil mi?” (Makoto)

“Ölümsüz Kralın mezarı” ve “mühür” ...

Bana çok heybetli geldi!

“Bu, Kurtarıcı Abel-sama ve Büyük Bilge-sama tarafından yapılan bir mühürdü. Bunun geri alınmasına imkan yok!” (Leo)

Prens Leonard şiddetle bunu söyledi.

“Hmm...” (Makoto)

Endişe vericiydi.

“Sen endişeli birisin, değil mi Takatsuki Makoto? Ölümsüz Kral geri dönecekse kralın iki sırdaşı Shuri ve Setekh'in gücüyle olması gerekiyordu, ancak Kurtarıcı-sama tarafından yenildiler. İlk olarak, ölümsüzler Güneş Ülkesi’ndeki en nefret edilen iblisler. Geri dönüşe izin verilmeyecek.” (Janet)

Janet-san ayrıca Ölümsüz Kral'dan dönüşün imkansız olduğunu söyledi.

Öyleyse bir diğer dünyalı olarak sadece ben mi endişeleniyordum?

Durum buysa iyiydi.

Biz o konuşmayı yaparken...

*Katır Kutur*

Bir çiğneme sesi duydum.

Otobur bir hayvanı yiyen bir etoburun sesi gibiydi.

Güçlülerin zayıfları yediği bu Büyük Orman’da garip değildi.

Ama bu, bir şeyi höpürdetiyormuş gibi ses de neydi?

Daha önce böyle bir ses duymamıştım.

Prens Leonard, Janet-san ve ben birbirimize baktık.

İçgüdüsel olarak konuşmayı bıraktık ve hiç ses çıkarmayacak şekilde yürüdük.

“Hadi geri dönelim.” (Makoto)

Önerdiğim şey buydu.

Bir rakiple ilk temasa geçtiğinizde, mesele kaçmaktı.

“Hayır, daha önceki tüm cesetleri bu şey yaptıysa onu şimdi yenmek daha iyi olur. En azından görünüşünü doğrulamalıyız.” (Janet)

Janet-san’ın amacı.

Pekala, haklıydı.

“Prens Leonard, Gizliliğin etkisi kesilmesin diye bana doğru şekilde tutun.” (Makoto)

“T-Tamam.” (Leo)

Zaten fazlaca titreyen Prens Leonard koluma sıkıca tutundu.

“Şey... Ben de Gizliliği kullanamıyorum...” (Janet)

Janet-san bunu güçlükle söyledi.

Evet, Valentine Hanedanlığı, bana işlerini gizlice yapacakları imajını vermiyordu.

“O zaman sen de bana tutun, Janet-san.” (Makoto)

Diğer kolumun ucunu hafifçe tuttu.

Gürültünün çıktığı yöne yaklaşmak üzereydik.

{Bu korkunç…}, diye mırıldandı Janet-san.

{Korkunç bir şekilde yiyip yutuldu.} (Makoto)

{Ahhh…}, Prens Leonard'ın rengi soldu.

Önümüzdeki şok edici görüntü karşısında yutkunduk.

Bir ormanın içinde olmamıza rağmen burası parlak kırmızıya boyanmıştı.

Buraya dağılmış olan ve yüzden fazla orman kurdunun cesedi vardı.

Bu cesetlerin hepsinin – istisnasız – etlerinin bir kısmı yırtılmış ve diş izleri bırakılmıştı.

Bu cehenneminin içinde çömelmiş, açgözlülükle her şeyi yiyen ‘insansı bir şey’ vardı.

Bir süre o iğrenç manzarayı izledik, ama bir şey aniden başını çevirdi ve buraya baktı.

Dönen yüzün gözleri yoktu.

Göz çukurları oyuktu.

Tamamen beyaz olan teninde çatlaklar vardı ve gözle görülür bir şekilde aşağı yukarı titreşen siyah damarları vardı.

Sadece bakmak bile rahatsızlık hissettirecek korkunç bir manzaraydı.

Koca ağzında dizilmiş dişler köpek balığınınki gibi keskindi.

Bir süre öncesine kadar yemeğinin ortasında olduğunun kanıtı olarak ağzından koyu kırmızı kan damlıyordu.

(Bu bir vampir mi...?) (Makoto)

Onu Büyük Bilge-sama ile karşılaştırmak bile aptalca olurdu. Orada dikilen günahkar bir varlık vardı.

“...”

Prens Leonard titriyordu ve hiçbir şey söylemedi.

(Bu… Önce onların kaçmasını istiyordu…) (Makoto)

“Ah…” (Janet)

Janet-san'ın bile alnından soğuk terler akıyordu.

Vampir sırıttı ve ağzını açtı.

Janet-san ve ben silahlarımızla bir duruş sergiledik.

“Hey üzgünüm. Yemeğime o kadar konsantre olmuştum ki fark etmemiştim. Adamım, bu utanç verici.”

Vampir canlandırıcı bir gülümseme yaparken başını kaşıdı.

(Heeeee~~??) (Makoto)

Görünüşe rağmen beni hazırlıksız yakalayan dostane bir tepkiydi.

“Siz... elf değilsiniz. Bu varlık… burada insanların olacağını düşünmek. Haha, şu anda hiçbir şey göremiyorum. Sonuçta gözüm yok!”

Göremiyordum ama ses tonundan samimiyet hissedebiliyordum.

Ama sadece görünüşünden dolayı, ondan sadece delilik hissedebiliyordum.

Bir düşman mıydı? Yoksa zararsız biri miydi?

Bu konuda birine danışmak istedim, bu yüzden Prens Leonard ve Janet-san'a baktım, ama konuşacak halleri yok gibi görünüyordu.

“Hayır, siz yemeğinizi yerken sizi rahatsız ettiğimiz için üzgünüz.” (Makoto)

Şimdilik sohbet etmeye çalıştım.

Bunu söylediğimde vampir şaşırmış gibi bir surat yaptı.

“Pekala, beni görüyorsun ve yine de hiç korkmuyorsun ve hatta gündelik bir sohbet başlatmaya çalışıyorsun... Bu 1000 yıl önce düşünülemezdi... Çok üzücü.”

“1000 yıl önce mi?” (Makoto)

“Geçenlerde 1000 yıllık bir uykudan yeni uyandım. Bundan dolayı çok acıkmıştım. Gerçekten açım. Benim gibi birinci sınıf bir iblis, bu kadar kaba yiyeceklere başvurmak zorunda kaldı. Utanç verici.”

1000 yıl önce mi…?

Uyandı mı?

B-Bu…?!

“İ-İblis Efendisi sen misin, Bifrons-san?” (Makoto)

Gerçekten de uyanmıştı!

Ama bunu sorduğumda vampir kahkaha attı.

“Hahahahahahahaha!! Ben mi?! Büyük Marki Bifrons mu?! İnsanlar 1000 yıl geçtikten sonra bile böyle eğlenceli şeyler söylüyor mu?! Hayır, ben sadece isimsiz Yüce bir İblisim. Bifrons-samalar ile karıştırılmak en yüksek onurdur, insan.”

“Anlıyorum.” (Makoto)

İblis Efendisi değildi. Çok şükür.

Onunla konuşan tek kişi bendim.

Kalan ikisi şimdiye kadar hiç hareket etmedi.

Omzumdaki kara kedi ‘Hırrr hırrrr!’ diye bağırıyordu ve tüyleri dimdik olmuştu.

O anda, aniden...

Bu sözler karşıma çıktı ...

[İblis Efendisi Bifronların sırdaşı Setekh'den kaçacak mısın?] 

Evet ←

Hayır

(Aaaah…) (Makoto)

Önümüzdeki oldukça tehlikeli bir adamdı.

Abel-sama! Bunu hiç de bitirmemişsin!