Takatsuki Makoto, İblis Efendisi’nin Sırdaşı ile Karşılaşıyor

[İblis Efendisi Bifrons’un sırdaşı Setekh’den kaçacak mısın?]

Evet ←

Hayır

(Kaç!) (Makoto)

Karar vermek 1 saniye bile sürmedi.

Bu, savaşmamamız gereken bir rakipti.

RPG Oyuncu-san bile bana ‘Kaçacak mısın?’ diye soruyordu!

“Şey yarım bıraktığım bir işim olduğunu hatırladım, bu yüzden şimdi ayrılacağım.” (Makoto)

Vedalaşırken sakin davranıp sağ elimi kaldırdım.

“Öyle mi, İnsan? Seninle biraz daha konuşmak isterdim. Bu yazık oldu.”

O kadar da üzgün görünmüyordu ama beni durdurmaya çalışmadı.

Çok şükür.

Prens Leonard'ın elini çektim ve Janet-san'ın omzunu tokatladım.

İkisi orada titreyerek duruyordu.

Hmm… onları çekmek daha iyi olur muydu?

Janet-san'ın zırhı ağır görünüyordu, bu yüzden onu kendi başıma hareket ettirebileceğimi sanmıyordum.

“Aooooooohn!!” 

O anda büyük bir gölge üstümüzden geçerek vampire saldırdı.

(Büyük Orman’ın Büyülü Kurt Kralı?) (Makoto)

Orman Kurtları'nın patronuydu.

Görünüşe göre grubu yok edildikten sonra intikamını almaya geldi.

Bu bizim kaçma şansımızdı.

“Ah, ne enerjik bir köpek.”

Boğazını ısıran vampir, eğleniyormuş gibi gülüyordu.

Ve sonra, Büyülü Kurt'un boynunu tuttu ve aynen böyle bir arterini ısırdı.

Büyülü Kurt büyük miktarda kan kustu ve boynundan kan fışkırdı.

Bacaklarını salladı ve kaçmaya çalıştı ama vampirin kolu tarafından tutuluyordu ve bu şekilde onun kollarında hayatını kaybetti.

* Gulp… Gulp… Gulp *

Tüylerimi diken diken eden tüyler ürpertici bir ses çıkardı.

Vampir, büyülü kurdun kanını bir spor içeceği gibi içmeye devam ediyordu.

(Demek Büyük Bilge-sama'nın yemek yeme şekli zarifti, ha…) (Makoto)

Bu şekilde içseydi anında mumyaya dönüşürdüm.

Bana Güneş Ülkesi’ndeki zamanları hatırlattı.

Vampir yemeğine konsantre olmuş gibi görünüyor, bu yüzden hızlıca kaçmak istedim, ama...

“Hah, lifeblood really is the way to go. Ama son zamanlarda canavarlar hemen ölüyor. Bu küçük köpek de. Biraz daha uzun süreceğini düşündüm.” 

Kurumuş büyülü kurdun cesedi yerde yuvarlandı.

(İçmeyi çoktan bitirdi…) (Makoto)

Tüm olaylar bir dakikadan az sürdü.

Vampir, büyülü kurdun cesedinden yüzünü kaldırdı ve vücudu tamamen kırmızıya bürünmüştü.

Göz çukurları her zamanki gibi oyuktu ama sanki cildi gençleşiyormuş gibi geliyordu.

Gücüne geri mi kavuşuyordu?

O anda vampir Setekh ‘hmph hmph’ diye homurdandı.

“Ah? Gözlerim yok ama sizlerin kanlarının bozulmamış olduğunu hissedebiliyorum.”

“Bozulmamış kan, ha.” (Makoto)

Bunun iki anlamı vardı.

Birincisi, sende iblis kanının olmamasıydı.

Lucy'nin bana uzun zaman önce söylediği buydu.

Ama Setekh-san bir vampirdi.

Diğer anlamı ise...

Vampir dilinde, diğer cinsiyetle hiçbir cinsel deneyiminiz olmadığı anlamına gelirdi.

(Anlamı, bakirelik.) (Makoto)

Lütfen başkalarının özel bilgilerini ifşa etmez misin?!

Prens Leonard bir çocuk, bu çok doğal, ama görünüşe göre Janet-san da öyleydi. Profiline baktım ama soluk beyaz bir yüzü vardı ve bu alay konusu değildi.

“Ah, insan kanı içmeyeli ne kadar çok oldu! Oldukça leziz olmalı!”

Kollarını iki yana açtı ve o anda ağzını büktü...

Tüm vücudunun etrafında çatlaklar gibi görünen şeyler açıldı ve güldüklerinde ağız oldukları anlaşıldı.

(Tüm vücudunda ağızlar mı var?) (Makoto)

Bu iğrenç görünüyordu!

Bana Laberintos'ta gördüğüm Tabu Ejderhasını hatırlattı.

‘Kakakakaka’, tüm vücudundaki yüzden fazla ağız gülüyordu.

Bir sürü kahkaha üst üste geldi ve uyumsuz bir koro yarattı.

O lanetli seslendirmeleri duyunca, ben...

(Sessizce gidelim… Sınırımdayım.) (Makoto)

Bunu düşünerek, Prens Leonard ve Janet-san'ı güçlü bir şekilde çektim, ama...

“Aaaaah!!” (Leo)

Prens Leonard vampire doğru mu koştu?!

“Prens Leonard!” “Prens!”

Janet-san ve ben aceleyle onu kovaladık.

"[Kar Fırtınası Kılıcı]!" (Leo)

Prens Leonard, vampire kılıç büyüsüyle saldırdı.

“Hey, insan, yemeğim olmaya mı geliyorsun?”

Prens Leonard'ın sihirli kılıcı 2 parmakla durduruldu.

Vampirin keskin dişlerinin kırmızı kanla parladığını görebiliyordum.

(Bu kötü! Prenses Sofia ona bakmamı söylemesine rağmen!) (Makoto)

Prens Leonard'ı korumalıydım.

Janet-san benden daha hızlı hareket etti.

"[Gök Gürültüsü Mızrağı]!" (Janet)

Janet-san tüm vücudunu aura ile kapladı ve kör edici bir hızla hücum etti.

Hızlı!

Bu hıza tepki verememeliydi!

“That tingles. 1000 yıl önceki Yıldırım Kahramanı’nın tekniğine benziyor. Kahraman ile kan bağın olabilir mi?”

Vampir, gelişigüzel konuşurken diğer eliyle mızrağı durdurdu.

Hey, sen ciddi misin?

“Haha, öyleyse sıra bende, değil mi?”

(Makoto! Kulaklarını kapat!) (Nuh)

Nuh-sama'yı duyduğum an...

Kendimi kötü hissederken aceleyle kulaklarımı kapattım.

“————-!!!” 

Kulaklarıma ulaşmadı ama vampirin vücudundaki tüm ağızların haykırdığını anlayabiliyordum.

Karnımın dibine bir şok çarpmış gibi hissettim.

Ormandaki kuşları bir anda uçup gitti.

Prens Leonard ve Janet-san düştüler mi?!

Gördüğüm kadarıyla manalarını kaybetmiş ya da ölmüş gibi değillerdi ama...

(Kahretsin!) (Makoto)

“Ruh-sanlar, Ruh-sanlar.” (Makoto)

Lütfen dinleyin!

(Makoto, hançerini çıkar!) (Nuh)

Nuh-sama'nın sözlerine itaat ettim ve hançerimi çıkardım, sonra onu Ruh manası ile kapladım.

*Çın Çın Çın... *

Bir çan sesi gibi bir ses yankılandı.

Ruh manasıyla geçici sihirli bir kılıç haline gelen hançerle bir duruş sergiledim.

Ama önümde Buzul Kahramanı Prens Leonard'ı ve Yıldırım Kahramanı’nın küçük kız kardeşi Janet-san'ı hiç zorluk çekmeden mağlup eden İblis Efendisi’nin sırdaşı vardı.

Üstelik Setekh'in konuşmasından yola çıkarsak...

(Yıldırım Kahramanı ve… Kurtarıcı Abel ile 1000 yıl önce savaşmış mıydı?) (Makoto)

Sırtımdan soğuk terler akıyordu.

Benim Ruh Büyüm aynı anda pek çok zayıf canavarı yenebilirdi ancak 1’e 1 savaşmaya uygun değildi.

1’e 1’lerden kaçıyordum ve sürpriz saldırılara konsantre oluyordum.

Ne yapmalıydım…?

Salim Zihin’i en yüksek seviyeye koydum ve kendimi mana ile hazırladım.

Ama vampir hiçbir şey yapmadı.

Öylece duruyordu.

“...O Ruh manası, o Tanrı katili bıçağın baskısı... Bu olabilir mi...”

Ancak vampirin şimdiye kadarki üslubu şaşkınlığa dönüştü.

Gözleri yoktu, bu yüzden ifadelerini ayırt etmek zor oluyordu.

“Önce kendimi tanıtacağım. Ben Vampir Setekh. Cehennem Tanrısı'nın bir Elçisi, Typhon-sama ve büyük hükümdar İblis-sama'nın en alt koltuğunda bir ast.” (Setekh) <Evelisse, İblis olarak değiştirildi.>

Vampir Setekh saygıyla başını eğdi.

“...”

Nasıl tepki vereceğim konusunda rahatsızdım.

Bu ani tutum değişikliği de neydi?

“Lütfen inandığın Tanrı'nın adını duyabilir miyim?” (Setekh)

Vampir sordu.

Neler olup bittiğine dair bir fikrim vardı ve dedim ki...

“Tanrıça Nuh-sama...” (Makoto)

Cevap verdikten sonra, Setekh'teki tutum değişikliği sert oldu.

“Ah! Ne tesadüfi bir karşılaşma! Beni 1000 yıl önce defalarca kurtaran Öncü-sama! Sen bir yoldaş değil misin?!” (Setekh)

“…Şey…” (Makoto)

Bu da neydi?

(Makoto, onunla oyna. Onunla şimdi savaşmaya çalışırsan, kazanma şansın yok.) (Nuh)

(T-Tamam…) (Makoto)

“Nuh-sama’nın Öncüsü tanışıyor musun?” (Makoto)

“Elbette! 1000 yıl önce kendilerine en sinir bozucu Kutsal Tanrıların Kahramanları diyenleri katleden Şampiyon-sama! Ah, sadece o cesur figürü hatırlamak ruhumu titretiyor!” (Setekh)

Benden önceki kimse burada büyük bir övgü aldı.

İblislerin gözünde öyle bir imaja sahip olmalıydı.

“İblis Efendisi Bifrons-sama'yı diriltme törenine hazırlanırken bize ve şeytani Başpiskoposa katılmaya ne dersin? Bizimle gelmek ister misin?” (Setekh)

(Vay canına!) (Makoto)

Bir bomba!

İblis Efendisi gerçekten dirilecekti!

“Şey, bu arada, şeytan Başpiskoposun adı Isaac-san olabilir mi?” (Makoto)

“Doğru! Yoldaş! Yani gerçekten tanıyorsun!” (Setekh)

“Evet, biraz.” (Makoto)

Düşman olarak...

Ama gerçekten de oydu, ha.

“1000 yıl önce küçük şeytanların konumu zayıftı ama bu sefer beni uzun uykumdan uyandırdılar ve iyi bir iş çıkarıyorlar.” (Setekh)

Setekh-san bana mutlu bir şekilde pek çok bilgiyi anlatıyordu.

Bu vampirin ağzı gevşekti.

“Bu arada, Bifrons-sama’yı nasıl canlandıracaksın?” (Makoto)

Bu en önemli kısımdı.

Ne pahasına olursa olsun onu durdurmak zorundaydım.

“Hahaha, sana söylemek isterdim ama ayrıntılarını bilmiyorum. Bunun hakkında Başpiskopos Isaac-dono ile konuşmalısın.” (Setekh)

“A-Anladım…” (Makoto)

Ah, önemli bilgiler gerektiği gibi bir sır olarak saklanıyordu.

“Bu arada, orada düşmüş ikisini geri alabilir miyim?” (Makoto)

Prens Leonard ve Janet-san'ı işaret ettim.

İkisinin hala nefes aldığını söyleyebilirdim.

Yani, üstünkörü bir bakışla ağır şekilde yaralanmış gibi görünmüyorlardı.

“Hah, bu ikisinden Kutsal Tanrıların can sıkıcı ilahi korumasının kokusunu alabiliyorum, ama… Ah? Kutsal Tanrıların ilahi korumasını hançerinden de hissediyorum. Bunun anlamı ne?” (Setekh)

Ah, şüphe mi uyandırdım?

“Her şey Nuh-sama'nın rehberliğinde.” (Makoto)

Şimdilik suçu Nuh-sama'ya yükledim.

(Hey, Makoto!) (Nuh)

“Anlıyorum anlıyorum! İçe işleyen bir planı olmalı!” (Setekh)

Bunu kabul etti.

O oldukça dürüst bir vampirdi.

Mümkünse ona çeşitli şeyler sormak istiyordum ama onunla çok uzun süre konuşmak tehlikeli olabilirdi.

Tehlikeli hale gelmeden bunu bitirmeliydim.

“Son bir şey… İblis Efendisi-sama ne zaman canlanacak?” (Makoto)

“Başpiskopos-dono'ya göre, doğru hatırlıyorsam, bir sonraki dolunay, canlanma ritüelinin gerçekleştirileceği zaman olacak.” (Setekh)

Dolunay… bu 4-5 gün içinde olacaktı.

O toplantıyı planlandığı gibi 1 hafta sonra yapsaydık, İblis Efendisi çoktan dirilmiş olurdu.

Bu yakındı.

“Öyleyse, gücümü geri kazanmak için avlanmaya devam edeceğim. Eski Tanrılar seni korusun.” (Setekh)

“Evet… Bana anlattığın için teşekkür ederim.” (Makoto)

Setekh sise dönüştü ve ortadan kayboldu.

(…Beni kurtardın Nuh-sama. Tavsiyen için teşekkürler.) (Makoto)

(Bu tehlikeliydi.) (Nuh)

Bir İblis Efendisi sırdaşı ile birdenbire karşılaşmak. Lütfen beni bundan kurtar.

Ah doğru!

Rahatlama zamanı değildi!

“Prens Leonard! Janet-san!” (Makoto)

İkisinin olduğu yere koşup onları sarstım.

Üstlerine şifalı bir iksir serptim. Bunun bir etkisi olup olmayacağını bilmiyordum.

“Aah… Makoto-niisan?” (Leo)

“Hayatta mıyım…?” (Janet)

Ayağa kalktılar.

Çok şükür. Onlar iyiydi.

“?! Az önceki iblis nerede?! Onu mağlup etmiş olabilir misin?!” (Janet)

Janet-san beni tuttu.

Setekh'in tamamen gitmiş olduğunu çoktan kontrol ettim.

“Benim ligimin dışında bir rakipti. Bir şekilde onun gitmesini sağladım.” (Makoto)

Onlara önceki Öncü ile dost olduğunu açıklamamın hiçbir yolu yoktu.

Sadece 'Eir-sama'nın ilahi koruması' gibi rastgele şeyler söyledim.

Önemli bilgi bu değildi.

İkisine en önemli kısım olan İblis Efendisi’nin dirilişini anlattığımda yüzleri değişti.

“O İblis... İblis Efendisi Bifrons'un sırdaşı, Setekh...?” (Janet)

“Bir sonraki dolunayda İblis Efendisi yeniden mi canlanacak…? M-Mümkün değil…” (Leo)

Evet, o kadar çok şey oluyor ki gerçekten çok sert vuruyor, değil mi?

“Neden bu kadar sakinsin Takatsuki Makoto?” (Janet)

Janet-san bana tuhaf bir canlıya bakıyormuş gibi bakıyordu.

“Ben sakin değilim. Vampir gidene kadar her zaman çok gergindim.” (Makoto)

“...Hiç de öyle görünmüyor.” (Janet)

İç çekti.

“Önce elf köyüne geri dönelim! Tüm Odun Ülkesi’ne bundan bahsetmemiz gerekiyor.” (Leo)

“Evet, Prens Leonard. Sadece Odun Ülkesi değil, bu bilgiyi aynı anda diğer ülkelere de iletmemiz gerekiyor. Mümkünse Onii-sama'nın... veya diğer Kahramanların yardımını talep etmek istiyorum. Kalan 4 günde başarabilecek miyiz?” (Janet)

“Acele etmemiz gerekiyor.” (Makoto)

İkisi de sözlerime başlarını salladı.

Ardından hiç ara vermeden Kanan Köyü'ne döndük.

◇◇

Köye döndükten sonra.

Prens Leonard ve Janet-san için şifacı kontrolü yaptırdık ama vücutlarında herhangi bir anormallik yoktu.

Arka arkaya ikinci acil konferans şu anda yapılıyordu.

“Doğru! Lütfen köylerde savaşabilecek tüm insanları toplayın! Tabii ki Kahramanı ve her köyün temsili savaşçılarını!” (Wolt)

Lucy'nin büyükbabasını duyabiliyordum.

Odun Ülkesi acil bir ittifak kurdu ve çağırıldı.

Savaş 3 gün sonra olacaktı.

İblis Efendisi’nin dirilmesinden önceki gündü.

Kaç kişi toplanacaktı?

Janet-san da Dağlık ile bağlantı kurmak için iletim büyüsünü kullanıyordu.

Görünüşe göre, yakındaki Kahramanların bize yardım etmeleri için bunu yapmaya çalışıyordu.

“Makoto… İblis Efendisi’nin bir yetkilisiyle mi tanıştın? İyi miydin?” (Lucy)

Lucy endişeli bir şekilde sordu.

“Sana daha sonra ayrıntılı olarak anlatacağım. Hiç sorun yaşamadım.” (Makoto)

Sa-san ve Furiae-san da endişeliydi.

(Zor kısım buradan sonra olacak…) (Makoto)

İblis Efendisi’nin yeniden canlanması.

Komşu ülke Rozes'i etkileyeceğine hiç şüphe yoktu.

Eir-sama'nın kehanetinde kastettiği şey bu olmalıydı.

Ve böylece 3 gün sonraki kesin savaş için hazırlanıyorduk.

◇◇

“Beklemekten başka yapacak bir şeyin olmaması sinir bozucu.” (Janet)

Janet-san mızrağını sallıyordu.

Looks like her being unable to lift a finger against the Demon Lord confidant did a number on her.

Görünüşe göre İblis Efendisi sırdaşına karşı parmağını kaldıramaması iç büyü yapılmıştı.

“Hiçbir şey yapamadım... Çünkü o kadar eksiğim ki... herkesi tehlikeye atıyorum.” (Janet)

“İblis Efendisi’nin sırdaşı birdenbire ortaya çıktı. Şaşırmak normaldir.” (Makoto)

Ya da daha çok hile yapmak gibiydi.

“Bu arada, Makoto-niisan, neden bu yırtık pırtık giysileri giyiyorsun?” (Leo)

Prens Leonard bana sordu.

Şu anda giydiğim kıyafetlerin normal seyahat kıyafetleri değildi, bir ölümsüzün giydiği kıyafetler gibi olduğu doğruydu.

“Hey, Takatsuki-kun, hazırlıklar hazır.” (Aya)

“Ah, Sa-san. Anladım. O zaman gidelim.” (Makoto)

Aynı şekilde yırtık pırtık giysili Sa-san ortaya çıktı.

“Nereye gidiyorsun Takatsuki Makoto?” (Janet)

“Makoto-niisan, Büyük Orman'a gitmek tehlikelidir.” (Leo)

Prens Leonard ve hatta Janet-san burada olanlarla ilgileniyordu, mızrağını sallamayı bıraktı.

“Sa-san ve ben dönüşüm becerisini kullanabiliriz, böylece ölümsüz olacağız ve Şeytani Ormanı keşfedeceğiz.” (Makoto)

““Hah?””

Benim gözümde, bilgi toplama oyun tarzı olan RPG oyunlarındaki temel bir şeyi yapıyordum ama ikisi şaşkınlıkla ağızlarını genişçe açtı.