Ayaz Ejder Lordu- 9

Bu dünyadaki en güçlü ırk ejderhalardı. İnsanlığın erişemediği, ekstrem topraklara bile adapte olabilirlerdi. Azellisia Sıradağları da bunlardan biriydi ve tüm dağda onların borusu öterdi.

Bu ejderhalar, Ayaz Ejderleri olarak biliniyordu.

Genel olarak ejderhaların ince vücutları vardı. Kertenkelelerin sürüngen formunu çok temsil etmeyenleri kedi formuna benzerdi. Bunlar arasında, Ayaz Ejderleri daha da inceydi. Tıpkı yılan gibi.

Pulları mavimsi beyazdı, fakat büyüdükçe kar beyazına evrilirdi. Çevreye uyum sağlayarak soğuğa karşı bağışıklık edinmişlerdi, ancak ateşe karşı zayıflıkları vardı.

Ek olarak, ejdersi ırklarda bir koz bulunuyordu. Ejderhaların nefesinin dondurucu ve dehşete düşüren o gücüne sahiptiler.

Bu Ayaz Ejderlerinin Lordu, Olasird’arc Haylilyal, tahtına sarılı halde onunla görüşmeye gelen quagoaya baktı.

“Demek geldin. Ne istiyorsun?”

“Siz, Beyaz Ejder Lordu ile bir görüşmeye layık görüldüğüm için onur duydum, Olasird’arc Haylilyal...”

“Formaliteleri geç. Sadede gel.”

Olasird’arc’ın gözleri kısıldı.

Bir Ejder Lordu olmanın, ejderhalar arasında özel bir önemi vardı. Ejderhalar arasında, sadece en yaşlı Kadimlere verilen bir unvandı bu. Özel güçlere sahip güçlü ejderhalara, ya da yabancı büyüleri kullanabilen ejderhalara da verilebilirdi. Bu inanılmaz ejderhalar Lord unvanıyla ödüllendirilmişti.

Böyle haşmetli bir unvan ile kendilerine seslenilmesi oldukça onur vericiydi.

“Evet! İlk olarak, görüşmemizi kabul ettiğiniz için teşekkür etmek istiyorum.”

Quagoa Lordu’nun arkasında bekleyen quagoa yıpranmış, eski püskü bir çuval getirdi.

Açtı ve beklendiği gibi yere parıltılı altınlar döküldü.

Bu onu tatmin etmeye yetmezdi, ancak bu miktar tüm quagoaların anca bulabildiği bir şeydi, o yüzden kabul etmek zorundaydı.

“Pekala, ne istiyorsun?”

“Evet! Aslında, yuvamıza doğru gelen davetsiz misafirler var, o yüzden eşsiz kudretinizi kullanabilir misiniz diye merak ediyordum, Beyaz Ejder Lordu-sama.”

“Hımm...”

Olasird’arc’a göre, quagoalar ezik yaratıklardı. Kudretli ejderhalara saygı göstermeleri gereken bir ırktı ve onların mallarıydılar. Onların öyle durduk yere öldürülmesine izin vermek can sıkıcıydı. Ancak böyle ezik yaşam formları için harekete geçmek de oldukça can sıkıcıydı.

Olasird’arc’ın bakışları parlayan tahtına, yani değerli taşlardan ve altından oluşan tepeye kaydı.

Tüm ejderlerin ortak yönü değerli metalleri, büyülü eşyaları ve zenginliği belirtecek şeyleri sevmeleriydi. Olasird’arc da buna bir istisna değildi elbette.

Ancak her ne kadar tüneller kazıp değerli metalleri ya da saf mücevherleri çıkartabilse bile onları işleyemiyordu. Buna ek olarak, kudretli varlıklar bu gibi şeylerle uğraşmamalıydı. Köleler bu yüzden vardı.

Bu sebepten ötürü de, köleleri için harekete geçip geçmemesi önemli değildi. Kalbi böyle cömert hislerle dolup taşıyordu.

“Gelenler de kimmiş peki?”

“Emin değiliz. Tam kimliklerini belirleyemedik. Ancak büyük ihtimalle cüceler olmalılar.”

“Cüceler. ...Umu.”

Olasird’arc, arkasında bulunan kapıya baktı.

Kapının ardında cüce şehrinin eski hazine odası bulunuyordu.

Olasird’arc ne kadar saldırmış olursa olsun kapı ne açılmıştı ne de yok olmuştu. Cüce ründemircileri tarafından yapılan koruma büyüsü, hazineyi tüm saldırılardan korumuştu.

Odanın içindeki şeylere karşı takıntısı uzun zaman önce sönmüştü ve o kapı da artık pençeleriyle kazıdığı basit bir nesne olmuştu. Ancak cücelerin konusu açılınca, kalbindeki o tutku tekrardan alevlendi.

Eğer cüceler buraya gelebilirse, belki de kasayı açabilirlerdi.

Quagoaları terk etme zamanı geldi mi? Cüceler birçok şekilde çok daha faydalı.

Olasird’arc bu konuları düşünürken, quagoaya doğru soğuk bir şekilde baktı ve quagoa lordunun sabrı tükendi.

“Eminim ki gelen cüceler midir, her kimse çok rahat bir şekilde yenebilirsiniz, Beyaz Ejder Lordu-sama. Lütfen gücünüzü bizim için kullanın!  Söylemeye gerek yok fakat yenildikleri zaman şu ankinin iki katı bir ödeme teklif edeceğiz!”

Son kurduğu cümle, Olasird’arc’ın aç gözlülüğünü kaşındırmıştı.

“...Demek öyle. Düşüneceğim.”

“Lütfen durun! Beyaz Ejder Lordu-sama, düşman oldukça yakında! Cüceler de bu şehri tekrar almayı planlıyor!”

Olasird’arc keskin bakışlarını quagoaya çevirdi.

“Ne demek istiyorsun? Bu değersiz cücelerin beni yuvamdan edebileceğini mi ima ediyorsun?”

“Öyle bir şey söylemedim! Ancak cücelerin amaçlarını ne olduğu oldukça bariz! Bildiğimiz kadarıyla, bu şehri yok etmenin bile bir yolunu bulmuş olabilirler!”

“Eğer öyle olsaydı bunu çoktan yapmış olmazlar mıydı sence?”

“Büyük ihtimalle şehri içten yok etmeye çalışıyorlardır!”

“Hm.” Olasird’arc düşündü. Biraz zorlama görünüyordu ancak tamamen göz ardı da edilemezdi.

Burası kesinlikle, Ejderha İmparatorluğu'nun kurulması için şarttı.

Cücelerin Kraliyet Sarayı’nı ele geçirdikten sonra karılarına burada yumurtlamalarını ve çocuk yetiştirmelerini emretmişti.

Geçmişte tesadüf eseri yumurtaları yerleştirmek için bir yer bulmuşlardı ve onları orada bırakmıştı. Yoksa doğduklarından bir ya da iki yıl sonra onları postalayacaktı. Bu ejderha ırkını güçlendirmezdi.

Yavrularımın sayısını artırmalı ve ardından Ayaz Devlerini hükmüm altına almalıyım. Ardından bu dağı tamamen domine edebilirim, diye düşündü Olasird’arc.

Ayaz Devleri ve Ayaz Ejderleri, bu sıra dağlardaki yırtıcıların en tepesinde bulunuyorlardı. Bu sebepten ötürü, en tepede kimin olacağına dair uzun zaman önce savaşmışlardı.

Ayaz Devlerinin soğuğa bağışıklıkları vardı, o yüzden Ayaz Ejderlerinin kozu olan buz nefesleri onlara zarar vermemişti. Ayaz Devlerinin taşıdığı devasa silahlar ise, ejderlerin bile hafife alamayacağı bir şeydi. Eğer kalabalık bir şekilde gelmiş olsalardı, ejderler kaybedebilirdi. Elbette Ayaz Devlerine kaybetmiş ve onların köpeği olmuş Ayaz Ejderleri de vardı.

Doğal olarak da Ayaz Ejderleri bunu biliyordu. Eğer Olasird’arc onlardan birisi olsaydı, sayılarını artırmadan önce güçlü bir düşmanı yenme şansını kaçırmazdı. Eğer bu bölgeyi terk ederse, Ayaz Devlerinin kabileleri kesinlikle birleşip, yeni bir yer bile bulamadan önce ona saldırırlardı.

Olasird’arc, odada tembelce yayılarak oturan eşlerine seslendi.

Odada üç tane dişi ejderha da bulunuyordu.

En gençleri, tek bir albatr boynuzu olan Mianatalon Fuviness idi.

Bölge için Olasird’arc ile birçok kez savaşmış olan Munuinia Ilyslym de vardı.

Ve bir de, ilahi büyü kullanabilen (gerçi sadece birinci seviyeydi) Kilystran Denshushua vardı.

“Ne düşünüyorsunuz?”

“Neden onlara yardım etmiyoruz? Sonuçta sefil cüceler korkutucu düşmanlar değiller.”

“Ben de katılıyorum. Açıkçası, ne dedikleri umurumda değil. Ancak burada olduklarımızı bildikleri halde bize saldırıyorlarsa, bizi hafife alıyorlar emektir. O kibirli küçük yaratıkların kalbine korku salmamız gerekiyor.”

Bakışlarını, keskin pençeleri ile yeri kazıyan Muninia’dan, Kilystran’a çevirdi.

“Peki siz ne diyorsunuz?”

Bunu duyan Kilsytran kafasını kaldırdı.

“Hem karşı çıkıyorum, hem de kabul ediyorum Karşı çıkmamın neden, saldıran kişilerin cidden cüceler mi olduğundan emin olamayız. Ek olarak, burada olduğumuzu bilerek saldırıyorlarsa kesinlikle güçlerimizi dikkate almışlardır. Ancak bu şehri yok etme fikri de oldukça absürt. Bunu yapabilecek bir şey cüce teknolojisini bile aşar. Buna cevap vermemek de salaklık olur.”

Olasird’arc buruk bir şekilde gülümsedi. Karısının çok karışık bir kişiliği vardı. Onu sevme nedeni de buydu.

“O zaman, evet oyları kazandı. Pekala. Teklifinizi kabul ediyorum, aşağılık quagoa.”

“Evet! En derin teşekkürlerimizi sunuyoruz!”

Olasird’arc, önünde secdeye yatmış olan quagoaya soğuk bir şekilde bakarken bir bildiri yaptı.

“Ancak şu anki miktarın 10 katını vermeniz gerekiyor.”

“On! On mu?!”

Olasird’arc, kafasını kaldırmış Quagoa Lordu’na doğru homurdandı.

“Kimin saldırdığını bilmiyorsunuz. Bu kadarı oldukça normal. Ee, ne yapacaksınız? Eğer gerekli miktarı toparlayamazsınız, kendiniz ilgilenmek zorundasınız.”

“Lütfen durun! Haracı vereceğiz! Lütfen haracı vermemize izin verdin!”

Birden Olasird’arc’ın aklına bir şey geldi.

Quagoalar cidden o kadar altını ödeyebilir miydi? Yoksa cüceler çok güçlülerdi de o yüzden mi ne ödemeleri gerekiyorsa teklif edecekleri bir duruma düşmüşlerdi?

Eh, çok da önemi yok. Eğer ödeyemezlerse Munuinia’nın da dediği gibi bu zayıf quagoaların kalbine dehşet salarım.

“Kaybolun o zaman.”

“Peki! Ancak... Ne zaman geleceksiniz?”

“Yakında. O zamana kadar bekleyin.”

“Emredersiniz!”