Ainz Ooal Gown'un Büyü Krallığı - 2

Hizmetçi, yatağından kalkan Ainz’i görünce yüzünde bir gülümsemeyle ona yaklaştı. Ona bugün eşlik etmesi gereken hizmetçi gibi duruyordu.

“Günaydın, Beşinci.”

Hizmetçinin yüzünde parlak bir gülümseme belirdi.

“Günaydın Ainz-sama! Bugün sizinle ben ilgileneceğim!”

Eğer Beşinci’nin bir kuyruğu olsaydı şu an tüm gücüyle sallıyor olurdu. Birden aklına geçmişte kuyruğunu sallayıp duran Pestonya geldi.

Kadının giydiği üniforma bir önceki hizmetçi olan Dördüncü ile aynıydı. Savaş hizmetçilerinden farklı olarak sıradan hizmetçilerin hepsi aynı üniformayı giyerdi. Ancak görünüşleri detayda değişiyordu. Büyük ihtimalle her hizmetçi kıyafeti farklı şekilde giydiğindendi bu.

Ainz arkadaşlarından birinin sıkça söylediği bir şeyi hatırladı: “Sıradan hizmetçi kıyafetleri güzeldir, ama dekore edilmiş hizmetçi kıyafetleri en güzelidir.” Ayrıca buna ek olarak şunu da derdi: “Bir başka deyişle nasıl görünürlerse görünsünler en iyisi hizmetçi kıyafetleridir. Hizmetçi üniformaları insanlık tarihinin en iyi buluşudur. Çok yaşa hizmetçi kıyafetleri!”

Ainz eski yoldaşlarını bir bir hatırlamaya başlamıştı.

Her ne kadar suratındaki ifade değişmemiş olsa da buruk bir şekilde gülümsedi ve hizmetçiye baktı.

“Ai-Ainz-sama, size, size nasıl hizmet edebilirim?

Beşinci’nin yüzü kızardı ve elleri sıkı bir şekilde üniformasının önlüğünü sıktı.  O anda Ainz dikkatsizliğini fark etti.

“Affet beni. Sanırım ben… Evet, sanırım seni görünce büyülendim.”

“-!”

“Gidelim o hâlde.”

“Ha? Şey, evet. Anlaşıldı!”

Hizmetçi bir anlığına donmuştu ancak enerjik bir şekilde cevap verdi ve Ainz’in arkasından yürüyerek odayı terk ettiler.

***

Ainz birkaç odayı geçti. Gördüğü şeyler Mezar’ın 9. Katı ile boy ölçüşemezdi bile. Bu sebepten dolayı Ainz burada kalmak istediğini belirttiğinde tüm Muhafızlar birçok itirazda bulunmuştu.

İtiraz. Bu mekan bir Yüce Varlık’ın kalması için olması gerektiği kadar iyi değil!

İtiraz. Bu mekanın savunma kapasitesi yok ve ajanlara karşı koruma sağlamak için yetersiz.

İtiraz. İtiraz. İtiraz…

Ancak Ainz tüm bu itirazları bir kenara atıp bu yeri eve olarak seçmişti.

Bu bir Kral olarak onun sorumluluğuydu. Sonuçta Jircniv de İmparatorluk Başkenti’ndeki İmpatarorluk Sarayı’nda yaşıyordu. Ya da en azından insanlar öyle düşünüyordu. İşin aslı bu mekan Ainz için yeteri kadar, hayır, Suzuki Satoru için yeteri kadar lükstü. Eski evi bununla karşılaştırılamazdı bile. Ek olarak 9. Kat’taki odası ona her zaman çok cafcaflı ve çok büyük gelmişti.

Hala oyunda olsaydı bunu dert de etmezdi. Ancak şu an cidden de burada yaşamak zorunda olduğu için bu duvarlar arasında ona uygun bir yer olmadığının gayet de farkındaydı. Tek yapmak istediği bir odanın köşesine tünmekti.

Ainz Beşinci’yi ve tavandan inmiş olan bir Sekiz Kenar Suikastçısı’yla beraber giyinme odasına geldi.

Birkaç sıradan hizmetçi çoktan onu bekliyordu bile.  Hepsi senkronize olarak Ainz karşısında saygı dolu reveranslar yaptılar. Beşinci de hızla onların saflarına katıldı.

“Ainz-sama, bugün ne giymek istersiniz?” diye sordu Fifth enerjik bir sesle.

Oh, Beşinci’nin gözlerinde bir kıvılcım var. Düşündüm de, bu işi yapan herkesin gözleri parlamıyor mu? Kızların kıyafetleri sevdiği söylenirdi… Bunu böyle mi dışa vuruyorlar? Yoksa sadece kıyafetleri ve aksesuarları düzenlemekten mi hoşlanıyorlar?

Ainz’i bir tükenmişlik hissi kaplamıştı, ancak bunu gösteremezdi. Onun yerine burnu havada bir şekilde “hmm” diye cevap verdi.

Açıkçası Ainz’in kıyafetlerini değiştirmeye ihtiyacı yoktu.

Büyülü cübbeleri tüm gece üstünde tepinse bile kırışmazdı. Bedeni herhangi bir madde salgılamıyordu. Havada uçuşan tozlar üstüne konabilirdi, ama tek yapması gereken onları silkelemekti. Ek olarak Ainz’in olabileceği her yer hizmetkarlar tarafından titizlikle temizleniyordu. Dahası yemek yemek ve bir şeyler içmeye de gereksinim duymuyordu, bu yüzden böyle aktivitelerde de kıyafetlerini kirletemezdi.

Aynı kıyafetleri giymek onun için bir problem teşkil etmiyordu.

Ancak astlarının hiçbiri buna izin vermezdi. Ancak bu oldukça beklenen bir şeydi. Mutlak bir hükümdarın her gün aynı şeyleri giymesi onun imajını zedelerdi.

Bu sebeplerden Ainz kıyafetini ayarlama konusunda kendine pek güvenmiyordu.

Eğer bir savaş için ekipman hazırlıyor olsaydı rakiplerinin yeteneklerini ve kapasitesini ölçüp taktik geliştirerek en iyi ekipmanı giymek konusunda kendine oldukça güvenebilirdi. Ancak…

Bir noktaya kadar Suzuki Satoru olarak kazandığı tecrübeler giydiği takım elbisesine hangi kravatın uyacağı tarzı şeyleri anlamasını sağlıyordu. Ancak bu mor cübbeye gümüş bir filigran mı yoksa dört adet elmas yerleştirilmiş gümüş bir kolye mi daha iyi gider anlayamıyordu. Ayrıca seçtiği kıyafetler bir iskeletin vücuduna uyacak şekilde olmalıydı.

Ancak birbirine yakışmayan kıyafetler giyerse insanlar bir lider olarak onun stilini sorgulayabilirdi. Bu da sadık astlarına ihanet etmek gibi bir şey olurdu. Bu sebepten dolayı Ainz giyim konusunda bile elinden geleni yapmalıydı.

Fakat burada büyük bir problem yatıyordu.

Eğer kötü bir şeyler giymiş olsaydı astları bunu ona söyler miydi? Tıpkı bir CEO’nun kafasındaki peruğun düştüğünde olduğu gibi, kimse bir şey söylemez miydi yoksa?

Bu durumda ona seçebileceği tek bir alternatif kalıyordu.

“Beşinci, bunu sana bırakıyorum. Bana en iyi uyacak kıyafetleri seç.”

“Anlaşıldı! Bu işi bana bırakın Ainz-sama! Hizmetkarınız olarak size en çok uyacak kıyafetleri seçeceğim!”

Böyle bir şeyi bu kadar abartmana gerek yoktu… Ainz böyle düşünmüş olmasına rağmen bunu hiçbir zaman hizmetçilere söylememişti.

“B… Bence kırmızı size çok yakışıyor Ainz-sama! Bu yüzden kıyafetiniz için ana rengin kırmızı olması gerektiğini düşünüyorum. Siz ne düşünüyorsunuz?”

“Az önce dedim ki bu konuyu sana bırakıyorum. Bu yüzden seçimlerini bana onaylatmana gerek yok.”

“Pekala! Anlaşıldı!”

Eğer kendine bu konuda güvenmiyorsa o zaman yapması gereken tek şey bu işi başkalarına bırakmaktı. Tıpkı kıyafetini hizmetçilerine seçtirtmek gibi.

Fakat Ainz, hizmetçisinin seçtiği kızıl cübbeden oldukça rahatsız olmuştu. Kırmızı rengi o kadar parlaktı ki neredeyse Ainz’in gözlerini yakıyordu. Ayrıca düğmeye benzeyen birçok büyük mücevherle donatılmıştı. Hepsi aynı renk olsa bir problem olmazdı ama çoğu mücevher farklı renkte ışık saçıyordu. Ek olarak giyside bir altın iplik ile nakışlanmış garip harfler bulunuyordu.

Bu cidden normal bir giysi mi? Bu bir kıyafet bile sayılabilir mi ki?

Kendini neon ışıklarla donatılmış bir ilan tahtası gibi hissediyordu. Eğer kendisi karar verecek olsaydı bu giysiyi asla ve asla seçmezdi. Hatta Ainz bu giysiyi neden satın aldığını bile sorgulamaya başlamıştı. Lonca üyelerinin ona zorla aldırdığını anımsayamıyordu, bu yüzden bunu bir yerlerden kendisi satın almış olmalıydı.

Bir hediye miydi yoksa? Bir etkinliği ya da bir piyangoyu falan mı kazanmıştım acaba? Şey… Yine de elden bir şey gelmez galiba.

Bu cübbeyi nasıl elde ettiğini hatırlasa bile cübbenin kaybolacak hali yoktu sonuçta.

Bu kıyafeti reddetmek onun için çok basit olsa da Beşinci’ye söylediği “İşi sana bırakıyorum,” lafı bir yalana dönüşecekti. Ayrıca herkes bunu beğenmişken utanç verici bulan tek kişi Ainz olabilirdi. Büyük ihtimalle de öyleydi zaten.

Ayrıca açık olmak gerekirse, bu cübbeyi Beşinci seçtiğinden birisi beğenmezse suçu onun üstüne atabilirdi.

Ben cidden berbat bir patronum.