Ayaz Ejder Lordu- 4

“Majesteleri yola çıktı!”

Bunu duyduklarında, Cüce Konseyin’deki altı kişi -Toprak Yüksek Rahibi, Gıda Üretim Müdürü, Kabine Sekreteri, İçkicibaşı, Mağara ve Maden Ustası, ve Tüccar Loncabaşkanı- sevinçle ürperdi.

Büyücü Kral’ın şu ana kadar hiçbir şey yapmadığı doğruydu. Yine de yaşayanlardan nefret eden namevt varlıklar sokaklarında yürürlerken rahat hissedemezlerdi.

Burada toplanan kişiler şehrin ve halkın korunması için toplanmıştı. Bu sebepten dolayı da bir harekete girişmeden önce olabilecek en kötü şeyleri düşünmeleri gerekiyordu. Örnek olarak, Büyücü Kral birden şiddete yönelebilir ve çocukları katletmeye başlayabiliriz. Bu endişeler tüm gün boyunca onları yiyip bitirmişti ve buna karşı birçok karşı hareket ve faydalı teklif düşünmüşlerdi.

Bıyık altından tartıştıkları şey de artık burada olmadığına göre omuzlarındaki yükü atmak ve keyif çatmanın nesi yanlıştı?

“Şarap getirin! Şarap getirin!”

Tıpkı kurumuş toprakların yağmura ihtiyacı olduğu gibi, alkol de yorulmuş ruhların iyileşmesi için gerekliydi.

Buna kimse karşı çıkamazdı.

“Yine de, geri dönecek değil mi?”

Hava birden kasvetleşti ve yüzleri düştü.

Hevesleri birden yerle bir olmuştu.

“Kaçmalı mıyız?”

“Nereye gideceğiz ki? Eğer onunla antlaşma imzaladıktan sonra kaçarsak... Ayrıca ondan bizim için Kraliyet Başkenti’ni geri ele geçirmesini istemedik mi? Eğer biz onun yerinde olsak sinirlenmez miydik?”

“Eh, kızabilir elbette... Ancak onun gibi bir varlığa karşı sert bir duruş takınacak kadar kendime güvenim yok.”

“Ah. Evet, nasıl hissettiğini anlıyorum.”

“Cidden hiçbir sorun yok mu yani? Gururunuza ne oldu, Tüccar Loncabaşkanı?”

“Ah,  onunla adil bir antlaşma yapabilecek konumda değiliz ya. Genelde antlaşmalar eşit şartlar altında olan iki grup arasında yapılır, değil mi? Bu yüzden de sizden çok çok daha güçlü biriyle antlaşma yapmak fiilen imkansızdır.”

Cüceler koro halinde iç çekti.

Buradaki kimse Büyücü Kral’ın, Kraliyet Başkenti’ni ele geçirmekte başarısız olacağını düşünmüyordu. Geride bıraktığı büyülü hayvanlara bakınca o kadarı belliydi. Ve bir de karşısına çıkacak bir Ejderha olduğunu bildiği halde bu yaratıkları bırakacak lüksü vardı.

“Pekala, konuyu değiştirelim o zaman. Ne zaman döneceğini tahmin edebilecek biri var mı?”

“Biz nereden bilelim? Adama gidip soramazdık ya. Şu anda birden belirip “Şimdi,” dese altıma işerim resmen.”

Bunlar utanç dolu sözlerdi ancak cücelerden hiçbiri gülmemişti.

“Elden bir şey gelmez. Eğer bana da yapsaydı ben de altıma işerdim.”

“Ben de aynı şekilde. Hatta ben altıma bile sıçardım.”

Bu kaba konuşmalar eşliğinde birbirlerine baktılar.

“Yeni bir şey öğrendik mi? O Gondo denen herif ile ilgili bir şey biliyor muyuz?”

“Hayır, hiçbir şey bilmiyoruz. Sadece ründemircilerini topluyormuş.”

“Ründemircileri mi? Büyü Krallığı’na gitmekle bir ilgisi falan mı var yoksa?”

“Kim bilir? Neden onlardan birini çağırıp bunu sormuyoruz?”

“İyi bir fikir, ancak bu, amacımızı Majestelerine belli etmez mi? Acele bir şekilde hareket etmek çok tehlikeli olur. Sonuçta sadece bir aptal ısınmış bir potaya dokunur.”

“Eğer durum buysa o zaman ründemircilerimize, Büyü Krallığı’na gitmelerini istediğimizi söylemeliyiz. Ardından normal bir şekilde sorabiliriz. Buna ne dersiniz?”

“Ben onu yapacak yetenekte olduğuma pek emin değilim.”

Cüceler de cevap olarak “Ben de,” diye mırıldandı.

“Pekala, o zaman ona sormak konusunu unutalım. Gereksiz delikler kazıp ölümümüze düşmemiz çok aptalca olur.”

Herkes bunu kabul etti. Eğer çok abartacak kadar Ainz ile oynaşırlarsa çok fazla can kaybı olabilirdi.

“O zaman burada olmayan iki kişiyi yarının işleri hakkında ve demircilere müdahale etmemeleri hakkında bilgilendirelim. Başkomutanın daha sonradan geleceğini duymuştum, peki ya dökümcübaşı?”

“Ben gideceğim o zaman,” dedi Kabine Sekreteri. “Üreteceği şaheser hakkında oldukça meraklıyım. Ayrıca Büyücü Kral’ın ona ne çeşit bir metal verdiğini de merak ediyorum.”

“Sadece nadir bir metal olduğunu söyledi, ancak adamantitten daha nadiri yok herhalde, değil mi?”

“O zaman büyük ihtimalle orichalcum’dur herhalde?”

Cüceler bir yer altı ırkıydı. Mesleklerinin metalurji ile ilgisi olmasa bile hiç görmedikleri metaller hakkında oldukça ilgili olurlardı.

“Keşke onu yakalayıp bize göstermesini sağlayabilseydik. Bu sıralar çok meşgul değil mi?”

Büyücü Kral’dan metali aldıktan hemen sonra Dökümcübaşı, aceleyle atölyesine geri dönmüştü. Herkes bu acelenin sebebini biliyordu ve bu yüzden onu durdurmaya çalışmadılar.

“Eh, büyük ihtimalle yaptığı şey yoldadır. Bir zincir gömlek yapmak fazladan birkaç ilmekle sonuçlanabilir o yüzden belki biz de onlardan birkaç tane ödünç almalıyız.”

Koro halinde bir onaylamadan sonra Konsey toplantısı bitmişti.

Bundan sonra yorgun bedenlerini dinlendirdiler, ancak cüceler bir ara vermekten bahsederken bile içme partileri veren bir ırktı.

“Şarap özellikle atölyedeyken daha tatlıdır,” dediler yüksek alkolü içkilerini devirirken. Tüm bunların arasında, Kabine Sekreteri, gizlice şu anda resmen bir meyhaneye çevrilmiş toplantı odasından çıktı.

Elbette ki Dökümcübaşı ile konuşmaya gidiyordu.

Dökümcübaşı’nın atölyesi, cüce ulusunun demirciliğinden sorumlu olan birine yaraşır bir biçimde oldukça büyüktü.  Büyük ihtimalle Feoh Gēr’deki en büyük binalardan biriydi. Birçok cüce zanaatkarını bünyesinde bulunduruyordu ve adamantiti bile eritebilecek bir ısı vardı ve örsleri döven çekiçler hiç durmazdı.

Ancak bugün Kabine Sekreteri’nin tüylerini diken diken edecek bir şekilde sessizdi.

Döküm potalarının yandığından emindi.

Bunun sebebi, yaklaştıkça bile gelen ısıyı hissetmesiydi.

Bu durumda neden sessizdi ki?

Kabine Sekreteri sanki rahatsızlığı onu harekete geçirmiş gibi hızını artırdı.

Buraya daha önceden gelmişti, o yüzden demircilerin çalışması gerektiği potaların yönüne doğru gittiğinden emindi.

Tanıdık demircilerin yüzünü gördü.

Kendini tutamayarak rahatlayıcı bir nefes verdi. Ancak demircilerin yüzlerindeki endişeli ifadelerle bir yere baktıklarını görünce bakışlarını, çevirdi ve kalbindeki huzursuzluk tekrar baş gösterdi.

“Sorun ne?”

Seslendiği sırada demircilerin gözleri, sanki kurtarıcıları gelmiş gibi ona doğru döndü.

“Kendini oraya kitledi ve çıkmayı reddediyor.”

Bu dev potaların yanı sıra, Dökümcübaşı’nın özel olarak kullanması için özel bir atlöye daha vardı Her ne kadar çok küçük olsa da. Dökümcübaşı kararlı bir işçiydi ve önemli projeleri teslim edeceği zaman kendini içeri kitler ve birkaç boyunca dışarı çıkmazdı.

Bu oldukça yaygın bir şeydi. Dökümcübaşı’nın altında çalışan demircilerin suratında bu kadar stresli bir bakış olmaması gerekiyordu.

“Ee bu çok garip değil ki?”

“Kendini sıkça kilitlediği doğru... Ama hiç çekiç sesi gelmiyor. Ve neredeyse yarım gün... Hayır, neredeyse bir gün oldu.”

“Belki de tasarım için plan çiziyordur?”

“Bu daha önce hiç olmamıştı.”

Kabine Sekreteri sakalını okşadı.

Bunu çok şaşırtıcı bulmuyordu. Ancak eğer dökümcülerin hepsi de aynı şekilde hissediyorsa acil bir durum olmalıydı.

“Neden kapıyı açmıyorsunuz o zaman? Kilitli değil mi?”

“Hayır, kilitli değil. Ancak Dökümcübaşı ne zaman o odaya kapansa başkalarının kapıyı açmasından nefret eder.”

“Demek öyle. O zaman benim açmamı istiyorsunuz, değil mi?”

Bu, demirciler için oldukça zor olurdu. Ancak onunla eşit seviyede olan birinin Dökümcübaşı’nın öfkesine maruz kalmama ihtimali vardı.

Kısa çubuğu çektim resmen. Eh, elden bir şey gelmez.

“Anlıyorum. O zaman bu işi bana bırakın.  Kendi girmekte ısrar etti falan derseniz bu işe karışmamış olursunuz.”

Demirciler ona teşekkür ettikten sonra Kabine Sekreteri ilerledi ve kapıyı tıklattı.

Ancak bir cevap yoktu. Ne kadar tıklatırsa tıklatsın.

En kötüsünden korkarak, tüm gücüyle kapıyı açtı.