Ayaz Ejder Lordu- 5

Karşısında, her zamanki tanıdık oda duruyordu. Şaşırtıcı bir şekilde, hiç ısı yoktu. Hem de döküm potalarına bu kadar yakın olmasına rağmen. Bu büyülü bir hava sonucuydu. Bakışlarını etrafta gezdirirken, kızıl alevlerle parlamakta olan potayı gördü.

Ardından, ateşe bakmakta olan birini fark etti.

Ne? Orada duruyor değil mi? Kabine Sekreteri tam rahatlayarak iç çekecekti ki bir kez daha nefesini tuttu.

Çünkü havada nedeni anlaşılamaz bir gariplik seziyordu. Neden Dökümcübaşı sessizdi? Dışarıdaki dökümcülere göre odasına giren kişilere hemen tepki göstermeliydi.

“Hey.”

Bu sözler basit nefeslerden ibaretti, ancak adam duymuş olmalıydı. Ancak Dökümcübaşı’ndan hâlâ bir cevap yoktu.

“Hey!”

Kabine Sekreteri endişelenmişti ve bağırmıştı. Ancak beklenildiği üzere, Dökümcübaşı tepki vermedi.

Derin derin nefes alarak Dökümcübaşı’nın yanına doğru gitti.

“Hey!”

“Ne?”

Sonunda bir cevap gelmişti. Kabine Sekreteri neredeyse uzuvlarındaki gerginliğin gitmesiyle yere yığılacaktı.

“Ne? Ne? Sakın...”

Kabine Sekreteri’nin sözleri canlılığını yitirdi.

Neden Dökümcübaşı ona bakmak için dönmemişti?

Arkadaşı için endişelenen Kabine Bakanı, adamın etrafında daire çizerek yüzüne baktı.

Normalden farklı görünüyordu. Sanki avlanmış bir hayvan gibiydi. Daha da önemlisi, sanki kendi adamlarını öldürecekmiş gibi korkunç bir ifade vardı yüzünde.

“Ne oldu?”

Dökümcübaşı’nın yüzü sonunda kendisine sorulan bir şeye tepki göstererek hareket etti. Hayır, hareket eden tek şey, Kabine Sekreteri’ne bakmak için dönen gözleriydi.

“Ne oldu? Ne... Ne oldu? Söylesene!”

Dökümcübaşı’nın eli hareket etti. Maşalarından birini aldı, potadai alevlerin içinde yatmakta olan bir metal külçesini aldı ve Kabine Sekreteri’ne doğru fırlattı.

“Uvaaaaaaaaah!”

Kabine Bakanı umutsuzca geri çekildi ve külçe sert bir şekilde yer edüştü.

“Seni piç! Beni öldürmeye mi çalışıyorsun?!”

Bunu görmezden gelemezdi, bir arkadaşı olsa bile.

Ancak Dökümcübaşı soğuk bir şekilde gülümsedi.

“Seni öldürmek mi? Eh, öyle düşüneceksin tabi.”

Ardından uzandı ve yerdeki külçeyi aldı. Demirciler genelde ısıya dayanıklı eldivenler giyerdi, ancak şaşırtıcı olan şey Dökümcübaşı onlardan giymemişti. Böyle bir etki sağlayacak bir büyü eşyası da giymiyordu.

Isınmış metali çıplak elleriyle kavradı.

Bu o kadar dikkatsizce saçma bir şeydi ki bu hareket bile psikolojik olarak Sekreter’in, yanık deri kokusu almasına sebep olmuştu. Dökümcübaşı, gözleri fal taşı gibi olmuş Kabine Sekreteri’ne doğru tükürükler saçarak konuştu.

“Isınmadı!”

“Ne, ne dedin?”

“Bu kahrolasıca şey bir damla bile ısınmadı!”

Farkına bile varamadan Kabine Sekreteri, kendisine doğru fırlatılmış külçeyi yakaladı. Bir anlığına haşlayıcı bir ateş yaydığını hissetti, ancak hiç de sıcak değildi. Aksine, şaşırtıcı bir şekilde buz gibiydi.

“Bu... Bu da ne?”

Bu oldukça mantıksız bir soruydu. Kabine Sekreteri’nin bilgisine göre, ısıtılsa bile ısınmayan tanımına uyan sadece tek bir şey vardı. Bu yüzden de soru sadece formalite olarak sorulmuştu.

Elbette, Dökümcübaşı’nın sonra söylediği sözler şüphelerini doğruladı.

“Bu, o kahrolası namevtin bana verdiği külçe! Tüm gün boyunca ısıttım ama ısınmıyor anasını satayım! Çekiçle dövdüm ama bir gram bile şeklini değiştirmedi! Üstüne bir çizik bile atamadım! Bununla nasıl bir zırh yapayım lan ben?!”

“Kendisinin bile işleyemediği bir metali sana verdiğini mi düşünüyorsun?”

“Öyle olduğunu düşünmek isterdim. Ama şuna bak, aynı metalden yapılmış bir kılıç var! Külçeyi onunla çizebiliyorum! “En tecrübeli zanaatkar” da ne demek lan?! Ben, bilmediği bir metale mal mal bakan aptaldan başka bir şey değilim!”

Kabine Sekreteri, gergin Dökümcübaşı’nı nasıl rahatlatacağını düşünürken zorlandı.

“O zaman neden o namevte nasıl işlendiğini sormuyor...”

“Bilmedikleri bir şeyi soran kişiler, sormayan kişilerden daha bilgedir. Böyle bir şeydi bu laf değil mi? Haklısın. Geçmişteki cüceler de haklı. Ama... Benim tecrübelerim niye var o zaman? Şu ellere bak.”

Zorla ellerini gösterdi. Bir zanaatkarın eliydi bunlar: Kalın, sert ve eski yanıklarla kaplı. Herhangi bir zanaatkar bu ellerle gurur duyabilirdi.

“Aptal bir öğrenci olduğum zamanlardan beri metallere dokunurum. Şu ana kadarki herkesten daha uzun zamandır bunu yaptım. Bundan dolayı da  grubumdaki en iyi zanaakar olarak övünmem oldukça doğal. Bunun sebebi de herkesten daha fazla çalışmam!”

Dökümcübaşı’nın suratı buruştu.

“Ben hayatımı demirciliğe verdim. İmkansız diye bir şeyin olduğunu düşünmüyorum ve her zaman, her metalin istenilen her şekle sokulabileceğini düşündüm. Amma da salakmışım be! Haha! Kendimi nasıl da kandırıyormuşum. Bir kuyudaki küçük bir kurbağadan ibaretmişim! Ve bir de kendime dahi falan derdim. Tam bir aptalmışım.”

“Hayır, tek yapman gereken baştan öğrenmek, değil mi?”

“Evet, haklısın. Evet, çok haklısın. Her ne kadar bunu duymak kalbimi acıtsa da...”

Dökümcübaşı külçeyi elinde sıkıca kavradı.

Dökümcübaşının yüzünün tamamen boş bir hale dönmesi Kabine Sekreteri'ni endişelendirmişti.

“Sorun yok. Haklısın. Tek yapmam gereken baştan öğrenmeye başlamak. Peki, sen ne yapıyorsun burada?”

“Ben burada... Ne mi... Ah, unutmuşum. Namevt kral şehri terk etti. Yarın bir Konsey toplantısı yapacağız, ben de seni almaya geldim. Ayrıca ründemircilerine de müdahale etme.”

“Demek öyle... Anladım. O zaman, yarın görüşürüz.”

Kabine Sekreteri hala huzursuzdu ama bunu dışa vuramadı.

Bedenindeki yorgunluk, ruhuna yayıldı. Dökümcübaşı büyük ihtimalle iyi bir gece uykusundan sonra iyi olurdu. Bu açıklamayı kendine kabul ettiren Kabine Sekreteri evine döndü.

Ancak, ertesi gün öğrendi ki Dökümcübaşı, külçe ile birlikte kaybolmuştu.