Ayaz Ejder Lordu- 16

“O hâlde, hadi başlayalım.”

Arkasında duran Shalltear’a bunu dedikten sonra Aura, yanında getirdiği Dünya Sınıfı parşömeni açtı ve gücünü aktifleştirdi.

[Dağ ve Nehirlerin Tasviri].

Basitçe açıklamak gerekirse bu, hedefi kapalı bir alana mühürleyen bir eşyaydı. Çizilmiş bir manzarayı gerçek dünyayla değiştiriyordu ve ardından gerçek dünyayı da çizilmiş manzaraya çeviriyordu.

Bu durumdaki “hedef” tanımı, süper seviye büyü [İcat]’takiyle aynıydı ve belirli bir bölge kastediliyordu. O bölgedeki canlı veya cansız hiçbir şey etkilerine karşı koyamazdı.

Bu sefer bu devasa mağaranın içindeki her şeyi [Dağ ve Nehirlerin Tasviri] tarafından yaratılan diğer dünyaya hapsedecekti.

Shalltear ve Ainz, Dünya Sınıfı Eşyalarla korunuyorlardı, bu yüzden onlar diğer dünyada kapana kısılmayacaklardı. Onun yerine yok edilen gerçekliğin yerine geçen boyalı alanda kalacaklardı. Ancak eşyanın kullanıcısı Aura otomatik olarak içine çekilecekti.

Bu boyalı dünya, gerçek dünyayla neredeyse aynıydı. İçinde tuhaf veya olağandışı bir şey yoktu. Fakat bu aslında bir illüzyondan ibaretti. [Dağ ve Nehirlerin Tasviri]’nin gücü olmayınca, hedef alandan çıktığı anda her şey sis olacaktı. Başka bir deyişle bu boyalı dünyada kazanılan herhangi bir hazine de sise karışacaktı.

Tabii ki gerçekliğin bu yer altı kesimine girenler bunu kendi istekleriyle yapıyorlardı. Normalde Dünya Sınıfı Eşyalar, sahiplerini etkilemezler fakat bu, eşyanın etkisini kabullenen sahipler için geçerli değildi. Bunların hepsi geliştiricilerin oyuna getirdiği bir yama sayesindeydi.

Kişi hedeflenen gerçekliğe 100’den başka alt dünya ekleyebilirdi.

Örneğin sürekli ateş hasarı veren ölümcül lava toprakları, buz hasarı veren kuzey toprakları, belirli aralıklarla yıldırımlar yağdıran yıldırım tarlaları, görüşün neredeyse sıfır olduğu musonlar veya sisli dünyalar gibi seçenekler vardı.

İşin tuhaf yanı, gerçekliğin üstüne kaplanabilecek savaş alanlarının da olmasıydı. Belirli bir zamandan sonra, büyük bir destek ekibi düşmana saldırmak için ortaya çıkıyordu. Ancak bu birlikler rakiplerinin gücünün yalnızca %60’ı kadar güçlüydü, bu yüzden genellikle düşman kaynaklarını azaltmakla yetiniyorlardı.

Eğer teke tek kapışmalar yapılması istenirse kişi, kullanıcının %80’inin gücüne sahip daha güçlü varlıklarla karşılaşabilirdi. Bu yetenekten ötürü eğer düşman, rakibi yenerse çok işe yarıyordu.

Bu eşyanın en korkutucu kısmı insanları öbür dünyaya çekmesi değil, hangi kullanıcıların dünyanın etkilerine maruz kalacağını seçebilmesine izin vermesiydi. Kullanıcı ayrıca bu etkileri de seçebiliyordu. Başka bir deyişle, eğer kullanıcı bir lav bölgesi yaratırsa, seçilmiş kişilerin alev hasarı almalarını engelleyebiliyordu.

Ancak kendince zayıflıkları da vardı.

Belirli öbür dünyalar kullanılmadığı sürece, 40 kaçış rotasından biri aktifleşme esnasında rastgele seçiliyordu ve eğer düşman bu rotadan kaçmayı başarırsa, eşyanın sahipliği düşmana geçiyordu. Tabii ki bu kaçış rotalarının hiçbiri basit değildi, ama kişinin eşyanın sahipliğini, eşya sahibini yenmeden kazanabilecek olması, bunu ele geçirmeyi diğer çoğu Dünya Sınıfı Eşya’dan daha kolay hâle getiriyordu.

Bu sefer Aura o belirli öbür dünyalardan birini seçmişti, mühürlü bir alandaki basit bir bölgeyi.

Kapana kısılması dışında düşman, başka herhangi bir şeye maruz kalmayacaktı. Ancak buradan kaçmanın yalnızca tek bir yolu vardı.

“Pekâlâ Hanzo, bu dünyadan çıkış yolunu kapatmanı istiyorum. Eğer herhangi biri kaçarsa büyük sıkıntı olur. Biraz eğil.”

Hanzo saklandığı yerden gölgelere eğildi ve Aura’nın kaçış yoluyla ilgili açıklamasına çok dikkat etti.

Her ne kadar Aura yakınlarda pusuya yatmış birilerini algılamamış olsa da dikkatli olmak gerekiyordu.

“Pekâlâ Aura. Diğerlerinden sonra bu dünyaya kaç kişi girdi?”

“Ha? Yalnızca iki kişi.”

Bu cevap, düşmanda Dünya Sınıfı Eşya olmadığını gösteriyordu. Rahatlayarak nefes verdiler.

Shalltear, eski Kraliyet Başkenti sakinlerine baktı. Bütün sakinleri kaçınca burası büyük fakat sessiz bir şehirdi

Quagoa’nın hükümdârı Klan Lordu’nu çabucak yakalamaları ve Yüce Varlık’ın sözlerini ona iletmeleri gerekiyordu. Ancak görünürlükleri evler tarafından engelleniyordu ve kaldığı mekânı hiçbir yerde göremiyorlardı.

“Bu evleri yakabilir misin?”

“Ha? Yakamam. Ancak zamanla hasar verecek zehirli bir mekân yaratabilirim. Örneğin eğer bir sürü ahşap ev varsa, bir lav bölgesi yaratıp onları küle çevirebiliriz.”

“Bu hepsini öldürür, o yüzden yapamazsın.”

“Evet. Yine de azıcık aktif edip hayatta kalanların işini bitirebilirim, fakat cevherleri erirse çok yazık olur.”

Quagoalar çocuklarına metal ve benzeri şeyler yediriyorlardı, bu yüzden etrafta bir sürü metal, işlenmemiş cevher ve mineral olmalıydı. Onları yok etmek israf olurdu ve Shalltear da buna katılıyordu.

“Ayrıca Ainz-sama’nın emirleri bizim emrimiz altına girmek istiyorlar mı istemiyorlar mı onu görmekti.”

“Eğer reddederlerse de sayılarını belirli bir miktara indirin dedi.”

“...Shalltear.”

Aura’nın kısık gözlerini gördükten sonra Shalltear, nereye varmaya çalıştığını anlamıştı.

“Bir şey olmayacak! Bu sefer işi batırmayacağım! Ke-sin-lik-le batırmayacağım!”

“Keşke sorun o olsaydı.”

“Sanırım şimdi anlıyorum. Kafanı kullanman gerek. Gidelim mi?”

“Mm, hadi gidelim. O hâlde sayılarını azaltma işini sana bırakabilir miyim?”

“Sanırım ben bu işe daha uygunum. Bu senin için sorun olur mu?”

Aura’nın gücü, büyülü hayvanlarına bağlıydı, bu yüzden böyle şeylerde iyi değildi.

“Evet... Eğer Mare burada olsaydı, bir deprem yaratıp çoğunu yok ederdi.”

“O çocukta Nazarick’in en güçlü alan saldırıları var. O alanda kendime güveniyorum, fakat gücüm böyle bir mekânda kısıtlı.”

Hazır konusu açılmışken, onları yok etmek için deprem yaratmak, efendimizin “seçim” emrini yerine getirmezdi. Eğer bunu yapabilseydi, o zaman yapması gereken tek şey hizmetçilerini çağırıp ayrım yapmadan onları katletmek olurdu.

“Demek böyle emirler aldın? Bu görevlerin hepsi öğrenmen içindi Shalltear.”

Aura, efendisinin verdiği emirleri defalarca tekrarladı.

“Doğru,” diye yanıtladı Shalltear, ardından da bunu bir süredir düşündüğünü söyledi.

“Şu ana dek karşılaştıkları düşmanların gücüne bakılırsa, buradakilerin hiçbiri bir Ölüm Şövalyesini yenebilecek gibi durmuyordu. O hâlde şans eseri mi yenildiler? Daha sonra kaybolan bir şey çağırmaları veya bir eşya kullanmış olmaları daha olasıydı. Ainz-sama’nın tahminlerinin yanlış çıkması çok nadirdir.”

Shalltear, Aura’nın ona dik dik baktığını fark etti. Neden böyle yaptığını sormak istemedi.

“Ne? Bir şey mi kaçırdım?

“Öyle bir şey değil... Hım... ahhhhh. Ne şapşalsın~”

Shalltear’ın yüzünde sinir olmuş bir ifade belirdi.

Eğer bir şey kaçırdıysa, neden ona doğrudan söylemiyordu? Aura cevap verene kadar biraz zaman geçti.

“Baksana ─ sence Ainz-sama nasıl böyle bir hata yapmış olabilir?”

“Ölüm Şövalyelerinin yenilmesi de Ainz-sama’nın planının bir parçası mıydı? Ainz-sama’nın yarattığı Ölüm Şövalyelerinin çok yüksek durum puanlarına sahip oldukları doğruydu. Şu ana dek karşılaştığımız kimse onları yenememişti...”

Aura bir yumruğuyla diğer eline vurdu. “Böyle bir şey mümkün mü?” diye merak etti.

“Demek öyle. Yani Ölüm Şövalyelerinin ölmesine bilerek izin vermek mümkün. Bu kadar ilerisini düşünmemiştim, ama “tahminlerinin yanlış olmadığını” söylemek istiyorum.  Ölüm Şövalyeleri köprüden geçtiler, ama sanırım düşerek öldüler. Ormandan geçtiğimizde köprünün orada ayak izleri vardı fakat öbür tarafta yoklardı. Başka bir deyişle köprünün ortasında yenilmiş olmalılar. Yani ölmelerinin tek bir sebebi olabilir.”

“Eğer durum böyleyse, o zaman Ainz-sama’nın beklentilerini aştılar mı?”

“Sana öyle bir şey değil diyorum ya. Eğer Ainz-sama seninle ciddi konuşsaydı, dediğin gibi olabilirdi Shalltear.”

“Bununla ne demek istiyorsun?”

Shalltear anlayamayarak kaşlarını çattı. Aura “Ahhhh!” yaptı ve ayaklarını yere vurdu.